BLVRD Vandaag editie 6 augustus by Theaterfestival Boulevard

BLVRD VANDAAG

ZA 6 & ZO 7 AUGUSTUS 2022 FESTIVALBOULEVARD.NL

GAZET VAN KIPPENVEL VOOR DE DUNHUIDIGEN DIE ONTROERING NIET MIJDEN

©Karin Jonkers

ALLES GEGEVEN

Kleedkamer Theater Artemis – 19.58 uur

Durven ze dat, podiumartiesten? Enkele seconden na hun voorstelling op Boulevard al voor de camera? Ja, zulke helden en heldinnen bestaan. In Alles gegeven laten ze zich zien. Zonder opsmuk. De zusjes Koning alias King Sisters groeiden op in Dordrecht. Joske, Annelie en Marthe zongen vrijwel altijd. Onder de douche, tijdens bergwandelingen, op de fiets.

COLUMN

HIER EN NU

©Jean Philipse

‘Komt allen tezamen, jubelend van vreugde!’, ‘COME TOGETHER, RIGHT NOW!’ Soms is het moeilijk het verschil te horen tussen een uitnodiging en een bevel. Het verschil tussen kleurig briefpapier met de vraag ‘Kom je op mijn feestje?’ versus appjes met het ietwat dreigende ‘Be there or be square!’ En in elke aankondiging

De enige huisregel: niet zingen tijdens het eten. Als dat mislukte, kregen ze een zangontbijt opgelegd. Een goddelijke straf: alles wat je bij het ochtendeten zei of vroeg moest je zingen. Vader Koning en moeder Koningin verdienen een lintje. Maar een aubade mag ook. Want zij hebben hun dochters stemgeluk bezorgd en de onverschrokkenheid om al hun emoties in klank uit te drukken.

In de performance Rebuilding a voice ben je getuige van de onwaarschijnlijke acrobatiek die stemmen kunnen beoefenen. Aanvankelijk zingen ze a’s, e’s, o’s, u’s en i’s. Dat volstaat: ze zijn elkaars medeklinker, al vanaf hun kinderjaren. Later sijpelen alle letters het concert binnen. Zo geven de King Sisters nieuw leven aan het alfabet, waaronder tweelingen als oe, au en ui.

Oren van ongeloof? Ja, want hun stemkunst roept volop associaties op. Aan jazz, gospel en pop. Maar ook aan vallende druppels in een vergeten grot, haperende radio-ontvangst at 4 a.m. en wroetende varkens. Het einde? Zelfs dat stemt vrolijk. [EA]

die opent met ‘HET MAG WEER!’, lees ik steeds vaker: HET MOET WEER. Kennelijk hecht ik toch aan de vrijheid van het vraagteken. De suggestie dat ik enige vorm van inspraak heb.

andere dingen van vinden. Samen onder een paraplu of elkaar insmeren tegen de zon. Samen eten en dan met wederzijds goedvinden onze toetjes delen.

het ons ontroert, verrast, doet lachen, laat janken of lijnrecht tegenover elkaar plaatst. Ik wil best met je vechten als je daarna m’n wonden likt. En misschien, heel misschien, herken ik iets in jou of jij in mij. Kunnen we onze verhalen vervlechten. Als we samenkomen. Als we durven.

Dus bij dezen ga ik op één knie en vraag ik je: zullen we samen? Samen bewegen zonder dat we het dansen noemen. Samen op ons eigen stoeltje naar dezelfde voorstelling en daar dan hele

We zullen niet altijd jubelen van vreugde bij het samenkomen. Soms zal het confronterend zijn. Jouw verhaal is niet het mijne. Een andere geschiedenis, een andere kijk op de toekomst. Maar ik wil het graag horen. Ook als

COME TOGETHER, RIGHT NOW. Of later. Wanneer je wil. Ik wacht hier. [SvG]

Born to Exist overtreft semtex VAN DE KAART In de war, confuus, van de kaart. Zijn ze dat nu al op de Boulevard? Geven ze zomaar kunstwerkjes weg! Vijf kaarten van Rogier Roeters, die het festivalaffiche voor editie 2022 ontwierp. Nou ja, weggeven. Bijna. Je kunt ze winnen, die setjes kaarten, inclusief een heuse handtekening van Rogier Roeters. Wat we je vragen: stuur ons een Luistervink voor publicatie in de Dagkrant. Dat is een flard van een gesprek dat je tijdens het festival opvangt. In een tent, op een terras, ergens op de Boulevard. Zo’n losse zin of korte dialoog die absurd, vermakelijk, zorgelijk of zeldzaam klinkt. Beschrijf ook wie de betrokkenen zijn: m/v/x, geschatte leeftijd, eventueel opvallende kenmerken of gedragingen, plus de locatie. Spits je oren en mail je Luistervink naar stadskroniek@gmail.com. Je hoort binnen twee dagen of je gewonnen hebt en waar je op de Boulevard je set kaarten kunt ophalen. [EA]

©Karin Jonkers

De Explosieven Opruimingsdienst [EOD] krijgt jaarlijks zo’n tweeduizend meldingen binnen. Grote kans dat er bezoekers van Boulevard 2022 tussen zitten. Aanleiding: het bejubelde Born to Exist, the woman I know van de Londense choreograaf Joseph Toonga. Een hiphopdanstheaterstuk dat ontploft into your face. Scherp, raak, activistisch, waarbij drie vrouwelijke dansers van kleur de dagelijkse praktijk – ongelijkheid, uitsluiting – niet versuikeren maar aanvallen. Ongekend intens, met ijzersterke muziek. Het vrolijke nieuws: ze zijn zaterdag 6 augustus 20.30u nog in de Verkadefabriek te zien. Verzoek aan de EOD: svp niet onklaar maken. [EA]

CAN’T STOP SPREADING

©Dave Menkehorst

Dhanu Goes [35], Mei-Lin Ong [40], Den Bosch

“Oké, een virus: voor goeie smaak, gevoel voor stijl? Haha, nee. Maar het lijkt me heerlijk als iedereen er mooi bijloopt, dat wel – zeg ik, met een gat in mijn jurk. Nee, ik denk misschien toch: vrolijkheid. Ik zou willen dat iedereen hardop kan lachen wanneer-ie dat voelt opborrelen. Gewoon, zonder gêne. Misschien is luid zijn wel iets dat meer mensen moeten omarmen. Mensen hebben het altijd over ‘het kind in jezelf oproepen’, of dat ze weer kind kunnen worden door hun eigen kind. Terwijl ik denk: ben het gewoon, wat je leeftijd ook is. Dat enthousiasme zit er gewoon in. Als mijn kind of ik en mijn vriendinnen luid zijn, dan voel ik door de omgeving soms dat we ons moeten indammen. Terwijl ik denk: laat het los! Vrolijkheid, is denk ik mijn virus.”

Na twee jaar SarsCov-virusdeeltjes in onze elleboog en de rest van de wereld te hebben verspreid, is het hoog tijd voor iets nieuws. Een nieuwe superspreader to rule them all. Reproductiecijfer: 100. Wat voor virus mag van jou een opmars beleven?

©Dave Menkehorst

Els Hofkens [51], Turnhout [B]

“Ik ben voor het eerst op dit festival, ik wilde eerst naar Theater Aan Zee [Oostende], maar zie dit programma nu al zo lang voorbijkomen dat ik dacht: wat let me die grens eens over te steken? Ik zou heel graag mildheid verspreiden. Mensen zijn zo hard voor elkaar deze tijd, zo oordelend in hun spreken en doen. Bijverschijnsel van mijn virus zou zijn oprecht te luisteren. Voor mij is mildheid de bereidheid om dat werkelijk te proberen. Echte interesse in elkaar is vrij kunnen zijn van oordelen. Niet van tevoren bedacht hebben hoe of wat iemand is of wat iemand doet, maar openstaan voor elkaar. Nu ben ik zo filosofisch aan het worden, dat ik zo bij een van die contextprogramma’s of nagesprekken hier kan aansluiten.”

©Dave Menkehorst

Dean Bowen [37], Rotterdam

“Oef lastig, er zijn zoveel dingen waarmee ik mensen zou willen besmetten. Maar het liefst een virus waardoor mensen het vermogen ontwikkelen zichzelf te leren kennen door de ogen van iemand anders. Een manier om van ons ego af te komen. Als je naar jezelf leert kijken zoals een buitenstaander je ziet, word je een relationeel wezen. Mijn ‘ik’ bestaat niet zonder jullie versies van mij. Ik wil mensen op die manier besmetten, met als bijwerkingen empathie, zachtheid, thuiskomen in jezelf en bij elkaar. Het enige kapitaal dat we hebben is het vermogen om in relatie tot elkaar te staan: het is onze tijd en aandacht. Dat is uiteindelijk wat het allerbelangrijkst is: liefde. En liefde is de mooiste vorm van bewust aandacht hebben en tijd investeren.” [TT]

De hemelbrand van Berlin “Neem maar mee. Ik ben te oud om het te vergeten”, zegt hoofdfiguur Friedrich Mohr, terwijl hij een doos met de belangrijkste memorabilia van zijn leven aan maker Yves Degryse overhandigt. Foto’s, een brief van zijn vrouw en een agenda met daarin een allesbepalende zin die een vriend ooit uitsprak.

ERLIN besluit om Friedrichs verhaal centraal te zetten in haar nieuwste voorstelling en zijn grootste wens te verwezenlijken: een uitvoering van Siegfrieds Treurmars uit Wagners Götterdämmerung, waarbij het orkest over zes bunkers wordt verspreid en de muziek live samenkomt op nationale radio. Exact zoals het plan was in 1945, toen Friedrich orkestregisseur was bij de Berliner Philharmoniker, gefinancierd door Hitlers Ministerie van Propaganda. Door een bombardement en technische moeilijkheden sneuvelde het concert

indertijd vóór aanvang. Het podium van Perron 3 in Rosmalen is van vloer tot nok gevuld met gaasdoek, waarop de documentaire The Making of Berlin vertoond wordt. Gesprekken tussen crewleden worden afgewisseld met intieme interviews aan de keukentafel, een ontroerende ontmoeting tussen Friedrich en een oude vriend, whatsappgesprekken en zoomvergaderingen. Vanachter het gaasdoek fonkelt het koper van een hoorn. “Mag de camera even uit”, vraagt Friedrich als hij enkele kritische vragen krijgt. De camera zakt naar de grond, waardoor zijn schoenen zichtbaar worden. Even later trekt zijn gerimpelde hand een sok omhoog. “Ik wil er niets over horen”, zegt Yves. En als Friedrich

©Jean Philipse

aangeeft dat hij het toch graag wil vertellen, klinkt het krachtig: “Ik wil er niets van weten.” De verteller vertelt, de regisseur bepaalt wat in beeld komt. Toch verschuift die machtsverhouding gedurende de voorstelling. De verteller bepaalt ook wat hij vertelt,

en nog belangrijker: wat niet. Wanneer het doek gevallen is, en Berlin toont wat overblijft, blijft de vraag wat waarheid is. En of het ertoe doet. Berlin toont een maakproces en wat het oplevert om door te gaan met een spel als de spelregels

veranderen. “Iedereen heeft twee levens. Zodra je beseft dat je maar één leven hebt, begint je tweede.” [SvG] BERLIN | The making of Berlin theater | t/m di 9 augustus 20.30 | PERRON-3

Roezige hunker naar intimiteit in The Narcosexuals De verhalen van zijn vrienden over seksueel drugsgebruik ontroerden en onthutsten hem. Theatermaker Dries Verhoeven raakte nieuwsgierig. The Narcosexuals [2022] is zijn liefdevolle, confronterende, spraakmakende performance in de Bossche spoorzone.

unnen we in de toekomst alleen nog maar intiem zijn met elkaar nadat we onszelf hebben gedrogeerd? Met GHB/ GBL, ketamine of crystal meth? Op plekken die normaliter voor ons verborgen zijn – in privéhuizen driehoog achter – zag Dries Verhoeven een nieuwe vorm van seksuele bevrijding, hij zag liefde en kameraadschap waar hij die niet had verwacht. Of beeldde hij zich dat

alleen maar in? The NarcoSexuals speelt zich af in een eengezinswoning-met-ramen op een verlaten plek. Het publiek loopt om het huis heen en mag vrijelijk naar binnen kijken. Als toeschouwer heb je een veilige buitenstaanderspositie, maar de geluiden en stemmen op je koptelefoon trekken je naar binnen, naar de nachtelijke avonturen van ontklede, feestende mannen die zich bewegen tussen waanzin, wellust en wanhoop. Beeld en klank trekken je zelfs je eigen lichaam in, naar het ongetemde dier dat daar huist en dat je niet

©Karin Jonkers

zo vaak in de ogen kijkt. The Narcosexuals roept sterk uiteenlopende reacties op, maar is tot nu toe ook steeds uitverkocht. Het is immers een prikkelend onderwerp. Want wat wordt hier nou precies ‘bekeken’? En is het niet eerder iets om beschaamd van weg te kijken, van seks op drugs? Kan het intimiteit opleveren? Exact die spanning en innerlijke aarzelingen maken The Narcosexuals gedurfd en zinvol. Lepeltje-lepeltje Dries Verhoeven schreef het ijzersterke essay Aan nabijheid zo een verlangen over The Narcosexuals. Online vind je het op www.driesverhoeven.com. Een fragment eruit: “De bel ging. Via Grindr had ik een afspraakje gemaakt met een jongen die niet ver weg woonde. Hij liep de gang in en deed zijn jas uit. “You want a bit of G?” was zijn openingszin. lk schudde nee. “I wait a bit, but feel free to take.” Hij haalde een grote glazen fles tevoorschijn, zo eentje die de melkboer vroeger bij zich had. Wat ik tot dusverre had gezien van GHB was dat het in kleine flesjes kwam, en dat je het zorgvuldig met een pipetje moest doseren. “You know what you’re doing?” vroeg ik. Hij knikte. lk pakte een glas jus d’orange voor hem. Hij goot er een slok van de vloeistof in en dronk het in een teug leeg. We liepen naar de slaapkamer. Tien minuten later zag ik hoe zijn ogen wegdraaiden, zijn mond zich opensperde en zijn spieren verslapten. Op mijn pogingen hem wakker te makken reageerde hij niet. lk sloeg op zijn wangen. “Hello!” riep ik in zijn gezicht. lk belde een vriend. “Knijp hem in zijn nekspieren” zei hij. “Als niets helpt, moet je hem op zijn zij leggen, zodat hij niet in zijn braaksel kan stikken. Gewoon afwachten tot hij weer bijkomt.” En zo geschiedde. lk vlijde mijn naakte lichaam tegen dat van hem, lepeltje-lepeltje, met mijn arm om zijn borst, ervoor zorgend dat hij niet op zijn rug kon terugdraaien. Surrealistisch was het, hoe ik daar verstrengeld lag met iemand die ik nooit eerder had ontmoet, met wie ik niet eens seks had gehad. En ik was ontroerd door het gemak waarmee de jongen zijn lichaam mijn huis had binnen geworpen en hier nu in een voor hem onbekend bed lag, overgeleverd aan mijn bereidheid om hem al dan niet te helpen. Als een herdershond die zich vol vertrouwen voor je voeten werpt. lk hoorde een zacht gesnurk. Zo lagen we daar een volle nacht, tot hij wakker werd en zonder veel te zeggen terug naar huis ging.” [JS/EA]

JONGE INKT OP BOULEVARD Het leven kent veel overdrachten. Woningen, dienstrapportages, seksuele aandoeningen. Maar schrijversgeluk overdragen, blijft het leukst. Het woord is aan Jonge Inkt. WILLEMIJN

Luistervinken

EEF

• De burgemeester van Den Bosch houdt een toespraakje ihkv opening Boulevard. Een toehoorder, met nadenkende blik: “Is dat nou Mick Jagger of Jack Mikkers?” •

©Karin Jonkers

nder de geuzennaam Jonge Inkt werken drie jonge schrijvers mee aan de Dagkrant. Via Huis73 kwam Boulevard afgelopen lente in contact met hen. Tijdens het festival maken ze deel uit van de Dagkrantredactie. Ze vergaderen mee, krijgen schrijfopdrachten en waar nodig begeleiding. Teksten van hun hand verschijnen in de Dagkrant en online. Het gebaksvorkje snijdt aan twee kanten. Jong talent heeft profijt

©Karin Jonkers ©Karin Jonkers

van de kennis en kunde van Boulevard, dat ook een platform biedt. Anderzijds verruimen zij de blik van de redactie: jonge ogen zien een andere wereld dan oude[re] ogen. Gemene deler van de drie jonge schrijvers is hun verbondenheid met Studi073 Crew, het jongerenplatform van Huis73. Eef van den Boom [28] uit Den Bosch is spoken word kunstenaar bij Zinnig Zuiden. “Ik wil dolgraag schrijven, maar meer dan ‘Ik heb net een broodje gegeten’ bij een foto op Instagram.” Eef volgde

een werktraject bij Dukebox, het urban huis van Den Bosch. Die schrijflust? Erfelijk. Eefs moeder werkt bij het AD. Willemijn van Mierlo [17] uit Den Bosch zit in 5Atheneum, met profiel Cultuur en Maatschappij. Al van kinds af schrijft ze – gedichten, fictieve verhalen, schoolkrantbijdragen. “Iedereen heeft wel een talent. Zelf heb ik het ontdekt door in het diepe te springen. Je moet het gewoon proberen, is mijn motto.” Oh, en ze leest ook veel. “Per jaar? Euhm, zo’n honderd boeken.”

Dominique Aberkrom uit Tilburg [22] is zowat klaar met de opleiding Communicatie International Event, Music & Entertainment Studies aan de Fontys in Tilburg. Als zelfstandig gevestigd tekstschrijver hoopt ze veel jerrycans inkt te legen, met name in de culturele sector. Toetsenbord is voor haar een dubbele-liefde-woord: ze speelt ook keyboards [en zingt]. Op Boulevard wil ze vooral meer opsteken van eindredactie. Alvast voor op het eindredactionele lijstje: haar foto volgt in een latere Dagkrant. [EA]

Man 1 aan rand Zuiderpark: “Ga jij naar de Boulevard?” Man 2 onthutst: “Nee, da’s voor jonge mensen.” • Vrouw, dertiger, iets te verzaligde blik: “Dit festival is een soort hele grote EHBO. Het werkt erg verbindend.” • Toiletgesprek op de Parade. Man 1: “We zitten gewoon niet op één lijn.” Man 2: “Er is maar een lijn. Dat is een cokelijn.”

Op adem komen bij muziek en film Vierentwintig mensen zijn ingestapt in de bus die van het Hypeco-terrein in Vinkel richting Den Bosch gaat. Bestemming: Boulevard. Bijna allemaal hebben ze Google Translate op het beginscherm van hun telefoon staan. Maar voor deze groep vluchtelingen is taal vanavond geen struikelblok.

“

Jullie mogen bewegen!” Het funky Arp Frique & Family laat vanaf de eerste toon merken dat het een meer dan waardige vervanger is van de ziek geworden Shishani, die hier deze vrijdagavond eigenlijk zou staan. Het publiek zit, maar het lijf stilhouden lukt niet. Door een combinatie van drums, keyboard, basgitaar en zang ontstaan opzwepende beats. En dus tikken er tientallen voetjes op de grond en schudden her en der enkele schouders. Vanavond speelt deze muzikale familie voor een divers publiek, onder wie vluchtelingen van de COAnoodopvang in Vinkel en Kasteeltje Meerwijk. Verbinding Eerder vanavond zijn ze opgevangen door Coralie den Adel, projectleider publieksverbinding van Boulevard. In die rol zoekt ze uitdrukkelijk verbinding met groepen die de weg naar het festival niet vanzelfsprekend weten te vinden. Coralie: “We hebben al veel gemeenschappen, groepen en bewoners op ons festival welkom geheten. Sommigen zien we daarna elk jaar terug. Anderen komen eenmalig. Ik heb met velen een band op kunnen bouwen.” Een van hen is Asmaa [33] uit Syrië. Een jaar geleden kwam zij samen met haar man naar Nederland. Beide waren werkzaam als journalist. Tijdens het concert klapt en beweegt Asmaa enthousiast mee. “Het was heel leuk,” zegt ze na afloop. Doordat Arp Frique zowel in het Frans, Yoruba [een taal uit Nigeria] als Kaapverdiaans zingt, is er altijd wel iemand vanavond die er niets van verstaat. Geen probleem. Asmaa: “Ik heb echt genoten.” Waad [33] is zonder haar man gekomen. “We hebben twee kindjes, dus hij moest oppassen vanavond.” Ze lacht. “Best geëmancipeerd eigenlijk.” Het is de eerste keer dat ze hier is. Zij is met haar gezin uit Jemen gevlucht. “Onze kinderen gaan nu in de buurt naar school. Ik hoop heel erg dat wij mogen blijven.” Na het concert volgt in het Zuiderpark een vertoning van de film Step by Step, die laat zien hoe weerbarstig de praktijk van het ‘inburgeren’ is. Met de film – die op het filmfestival in Berlijn een award won – hopen de makers, waaronder

Weener XL, het gesprek aan te gaan over verwachtingen, werkelijkheid en inburgering. Coralie: “De film is geen eindpunt, maar een oproep om in gesprek te blijven en naar elkaar te luisteren.” Gastvrijheid Boulevard heeft een traditie in nieuwkomers verwelkomen. Zo haalden BBA-bussen medio jaren negentig tientallen

Bosnisch-Joegoslavische kinderen bij AZC Koning Willem I op, waarna ze woordeloos jeugdtheater op Boulevard bezochten. Na de exodus uit Syrië in 2015 richtten Boulevard en de Copernikkel in Boschveld de fietslesclub Yalla Biskleet [Arabisch voor ‘Wij gaan fietsen’] op, voor bewoners van noodopvang Autotron. In 2018 hielpen Syrische vluchtelingen bij het bereiden van maaltijden voor een voorstelling van Laika. [MP]

©Karin Jonkers

Tessa en Dana, nieuwe festivaldirectie Theaterfestival Boulevard, dat in 1985 ontstond, beleeft pas voor de derde keer een directiewisseling. Sinds lente 2022 zijn Tessa Smeulers [1982] en Dana Kibbelaar [1972] de twee kartrekkers.

©Karin Jonkers

Tessa is al vanaf 2009 aan Boulevard verbonden. Als hoofd programmering bepaalde zij mede de artistieke keuzes en signatuur van het festival. Dana werkte lang bij het Fonds Podiumkunsten in Den Haag. Eerder was zij verbonden aan onder meer Teatro Luna Blou op Curaçao, The University of the Dutch Caribbean en Maas Theater en Dans Rotterdam. Omwille van haar nieuwe functie is ze deze zomer van Rotterdam naar Vught verhuisd. De twee vrouwen geloven sterk in

de sociale kracht van cultuur en zetten vol in op toegankelijkheid en inclusie: “Gezamenlijkheid heeft voor ons pas betekenis als zij verschillen niet wegmoffelt of ontkent. Alleen zo vieren we wat mensen mogen zijn: zoekers die vaak meer delen dan ze beseffen.” Voor de historici: eerdere festivaldirecteuren waren Wim Claessen [1985-2002], Geert Overdam [2003-2014] en Viktorien van Hulst [2015-2020]. In tussenjaar 2021 droeg Peggy Olislaegers de eindverantwoordelijkheid. [EA]

Sorry NS, Meis gaat de trein missen Undergroundmuziek, schemergeluk en avontuur komen samen in twee club nights van Boulevard op de Tramkade. Titel: FOMO FATALE. Gesprek bij daglicht met bedenker Meis [29], social designer uit Eindhoven.

ll the way back: drie jaar was ze. Toen ontvluchtten haar ouders Irak. Van haar geboortestad Bagdad kan ze zich weinig herinneren. “Alleen m’n oma, die had een tatoeage op haar kin.” Haar leven in vogelvlucht, van meisje naar Meis: ze belandde in AZC Gilze-Rijen, groeide op in Venray en vertrok op haar negentiende naar Eindhoven – “echt een ontsnapping aan Venray.” Haar studie: Industrial Design aan TU/e. But big city, big seductions: Meis ontdekte de Eindhovense underground scene, inclusief raggen op podia en raves tot het ochtendlicht. De liefde voor haar studie bekoelde. Te theoretisch, te schools. Wel ontwikkelde ze underdogprojecten: het vernuftige The green dot, een digitaal servicesysteem voor Eindhovense uitgaansplekken, en Gem the helping hand, een piano-extensie voor mensen die een arm missen. DIY Gloeilampenstad? Mwah, geef haar maar donkerte en de kleur zwart. Niets zo spannend als schaduw en schoonheid die langs elkaar

schuren. Dat zag ze niet alleen in Eindhoven, maar ook in Tilburg: “Incubate, Roadburn: underground festivals met performances die me opvoedden.” Mazzel voor Brabant: stilzitten is niet haar sterkste kant. Al snel besloot Meis om zelf labels, club nights en festivals op te zetten. Zonder knieval of bedelpartijen bij gevestigde namen, maar Do It Yourself. Ze somt enkele resultaten op: “De eerste editie van Festival Grijs Gebied in de Hall of Fame in Tilburg en m’n label Bagdaddy Records.” Onder die laatste vlag verenigt ze muzikanten als Tsar Bompa, Stakattak [BE], Raylin, ZALM, Bison Bisou [F], Crywank [GB]. Verder zingt ze – uit te grote bescheidenheid noemt ze het niet – bij Cairo Liberation Front en LQRQ. Stroomhuis Haar high voltage komt ook tot zijn recht in het Stroomhuis, vermaard kraakpand in de Eindhovense spoorzone. Een podium waar veel kan. “Als jonge maker kreeg ik er vrijheid, vertrouwen en ruimte om fouten te maken. Zo leer je, ook om het anders te doen dan je verteld wordt.” Maar wel in teamwork. Van het Tijdelijk Gesticht Festival tot Rararadio: Meis kan terugvallen op haar netwerk van zo’n veertig

muzikanten, fotografen, filmers en vormgevers. Wat helpt: haar mix van verbindingskracht en weerbarstigheid. Een vrouw met karakter, zag toenmalig Boulevarddirecteur Viktorien van Hulst in 2020. Ze nodigde Meis uit om een nachtprogramma voor het festival te ontwikkelen. Een hele stap, erkent Meis. “De theaterwereld kende ik nauwelijks. Nou ja, van tv en video. Thuis keken we vaak Egyptisch toneel, dat veel vaart, sarcasme en politiek engagement heeft. Wel zag ik ooit A Midsummer Night’s Dream in Londen, met school. We hadden de goedkoopste plek, staanplaatsen. Maar zo vet! Ik heb gehuild.” Losschoffelen Ook het karakter van Den Bosch blijft wennen. “Underground heeft hier minder achterban. Je hebt de

Tramkade, Willem II, Knøflook, Skate Center en dj’s als Iris Rijskamp – ze missen versterking.” Om het ietwat keurige Den Bosch los te schoffelen, zo hield Meis de Boulevard voor, zou het festivalnachtprogramma niet alleen voor jongeren moeten zijn. “Want dat vind ik kaderdenken. Het is voor iedereen die avontuur niet schuwt. Dat staat echt los van leeftijd.” Komende week is het zover: FOMO FATALE. “Twee clubavonden op de Tramkade, bij de Bossche Brouwers: A-LIVE en DECKSTRO. Op donderdag 11 augustus klinkt live electro music van bands die in geen enkele mal passen. Op zaterdag 13 augustus van dj’s en performers achter de decks.” Eén concessie heeft ze moeten aanvaarden. Met smart: “De nachtvergunning die we

voor FOMO FATALE wilden, is geweigerd. Ik vind dat volslagen krankzinnig, zeker als ik besef hoe op Stratumseind alles tot 04.00 uur open is. Eindhoven meer een studentenstad? Ja, maar het zit dieper. De steden hebben een andere identiteit. In Den Bosch zit meer geld dan in Eindhoven. Dat betekent ook meer restricties.” Het heeft haar vechtlust niet geknakt. Sowieso kan ze na twee jaar onzekere coronajaren the fear of missing FOMO FATALE laten varen. Zowel donderdag 11 als zaterdag 13 augustus zal Meis iets meemaken dat haar in Den Bosch nooit eerder is gebeurd: de laatste trein naar Eindhoven missen. [EA] FOMO FATALE | Bossche Brouwers aan de Vaart [Tramkade] | A-LIVE op do 11 aug 21.00u en DECKSTRO op za 13 aug 22.00u

©Karin Jonkers

S R U E D A S S DE AMBA Wat moet je volgens kenners per se zien of horen? Leden van de Dagkrantredactie werpen zich op als ambassadeur voor een maker, voorstelling of concert. Deze keer staan hun aanprijzingen in het teken van Pride.

©Karin Jonkers

Mijke Pol raadt Queen of Disco aan: “Regenboogkleuren en disco, swing en verdriet: Rightaboutnow Inc combineert de sensuele swingende disco van de seventies en de ogenschijnlijke eindeloze levenslust met de haast onmogelijke taak om de wereld te laten zien dat regenboogkleuren de allermooiste zijn. En behalve onbegrip en conservatisme, is daar ook nog aids. Na deze voorstelling klinkt de wereldhit You Make Me Feel [Mighty Real] nooit meer hetzelfde.” [di en wo 10 aug. 20.30u] Karin Jonkers springt op de bres voor het Gesprek van de Dag op zo 7 augustus 16.00u in de Dom [de bolle koepeltent]. Gasten: theatermaker Dries Verhoeven [The NarcoSexuals] en oud COC-voorzitter Jan van Velthoven. Over de roze bevrijding van de jaren 70/80 en emancipatie in Den Bosch. Karin: “Twee mannen die veel betekenen voor de gay-scene in gesprek met elkaar. Twee generaties over toen en nu. Er mag nog wel wat gebeuren in Den Bosch als het over roze emancipatie gaat”.

CONTACT & OPENINGSTIJDEN Openingstijden Festivalhart Zuiderpark 13.00u – 23.00u [vr en za tot 00.00u] Openingstijden Parade 13.00u – 01.00u

©Karin Jonkers

Teddy Tops schept handenvol confetti uit de la voor Qlub Boulevard op vrijdag 12 aug 20.30u: “Tijdens de Pride Week kun je niet om het queerkunstcollectief Trek Iets Leuks Uit heen. Makers uit de stad hebben verschillende clubs uitgenodigd om de veelkleurigheid te vieren. Het is tijd om onze veren te laten zien.”

RIGHTABOUTNOW INC

©Karin Jonkers

Luistervinken • ‘Leuk, dit ga ik ook doen in het nieuwe huis’ Vrouw tegen vriendin naast stellage op de Parade.

E L A T A F O M FO A-LIVE

DO 11 AUG 21.00u MISS TETANOS JAMESZOO ONEGG LOGOSAMPHIA

DECKSTRO

ZA 13 AUG 22.00u FATIMA FERRARI DJ MARCELLE IRIS RIJSKAMP NAGA KEN

LOCATIE Bossche Brouwers aan de Vaart

Informatie Algemeen nummer: +31 [0]73 61 24 45 05. Dagelijks bereikbaar van 12.00u – 21.00u. Problemen bij het bestellen van kaarten? Stuur een mail aan ticketing@festivalboulevard.nl. Pendelbus Vanaf het Zuiderpark rijden gratis pendelbussen naar diverse voorstellingslocaties. Vertrekpunt: reguliere bushalte aan de Hertog Hendriksingel. De bussen vertrekken uiterlijk 30 minuten vóór aanvang van de voorstelling.

TREK IETS LEUKS UIT

©Bob Karman

KAARTVERKOOP & INFORMATIE Kaartverkoop Op www.festivalboulevard.nl kun je dag en nacht kaarten bestellen en betalen. De e-tickets krijg je per mail toegestuurd. Je kunt de tickets zelf thuis printen of ze bij de kaartcontrole op je mobiele telefoon tonen. Bij Tickets & Info [Zuiderpark en Parade] kun je ook kaarten aan de kassa kopen en allerhande informatie over Boulevard krijgen.

Zon en zinnen bij Zinnig Zuiden Jonge Inkt-redacteur Eef van den Boom bezocht het spoken word-evenement Zinnig Zuiden, een naam die weinigen zullen tegenspreken. Eef hoorde hoe alles voortaan anders zal zijn. Spoken word betekent letterlijk vertaald ‘het gesproken woord.’ Dat maakt het een kunstvorm die voor iedereen geschikt, toegankelijk en zinvol is. Het is een manier om gedachten, opvattingen en gevoel om te buigen naar taal, woorden, zinnen. Zo geven geschreven en gesproken woorden zin aan het leven. Woordkunst gaat veel verder dan rijmen, gedichten, proza of zware literaire literatuur. Clichéconclusies zoals Woorden schieten te kort en Het valt met geen pen te beschrijven zal ik je besparen. Maar laat me een boekje opendoen over Zinnig Zuiden. Dat is een zuidelijk spoken word collectief, produced by Dukebox, het urban huis van Den Bosch. Op GeheimZinnig(e) wijze trakteerde de ZZ-community Theaterfestival Boulevard driemaal op een once in a lifetime limited edition experience. Elke performance bracht op een eigenzinnige manier de twee urban bakstenen – dans en taal – flowend samen. Literatuur en hip hop united. Jasja Renne maakte haar debuut als host en sloot af met de woorden: “Het was zoals het was en zoals het was zal het nooit meer zijn.” [EvdB] Meer van Dukebox op Boulevard: D Crew Dance Collective | Between a Rock and a Hard Place | dans | familievoorstelling | Zuiderpark | Parkpodium | zo 7 aug 17.00u en 19.30u | gratis wYzer | Dukebox | Cypheractive | Burdens | dans | Zuiderpark Parkpodium | za 13 aug 22.00u | gratis

TOEGANKELIJKHEID Boulevard wil toegankelijk zijn voor iedereen. Geef elkaar de ruimte om van het festival te genieten. Assistentie nodig bij je bezoek, of vragen over toegankelijkheid en inclusiviteit? Stuur een mail aan toegankelijkheid@ festivalboulevard.nl. COLOFON DAGKRANT Redactie Eric Alink [coördinator], Eef van den Boom, Sara van Gennip, Willemijn van Mierlo, Mijke Pol, Jowi Schmitz, Teddy Tops, Moniek de Zeeuw Grafische vormgeving | fotografie | film Karin Jonkers en Mariëlle van der Wardt [Yell & Yonkers], Dave Menkehorst, Jean Philipse Campagnebeeld artwork Rogier Roeters Productie Thijsen FESTIVALBOULEVARD.NL

©Vera Andeweg

Deze krant is op FSC-papier gedrukt, gewonnen uit bos met verantwoord beheer. Omdat duurzaamheid geen woord is maar een daad.