BLVRD Vandaag - editie 10 augustus

BLVRD VANDAAG

WO 10 & DO 11 AUGUSTUS 2022 FESTIVALBOULEVARD.NL

GAZET VAN KIPPENVEL VOOR DE DUNHUIDIGEN DIE ONTROERING NIET MIJDEN

©Karin Jonkers

ALLES GEGEVEN

Zuiderpark Tent Rood – 19.49 uur

Durven ze dat, podiumartiesten?

Enkele seconden na hun voorstelling op Boulevard al voor de camera? Ja, zulke helden en heldinnen bestaan. In Alles gegeven laten ze zich zien.

Zonder opsmuk.

Gavin-Viano is Able To Fuck Love.

Dat is geen grootspraak na een avond vol cocktails of cassavezoete fluistering. Hij is er echt klaar voor. Dat bewijst de Rotterdamse theatermaker en performer op

COLUMN

LIEVE KIKKER,

©Dave Menkehorst

Sorry van de brug, sorry van de golven. Sorry van de pontons.

Sorry van Erik, die te laat was voor het toilet en in je woonkamer plaste. Sorry van het kabaal.

Sorry van de fontein waar je soms doorheen wordt gepompt.

Sorry van Ans die je zonder consent kuste. Ze zocht haar prins, nemen we aan. Sorry van de skippyballen. Sorry van het biertje dat over de kant sloeg.

Boulevard. Tent Rood laat hij nog roder kleuren. Van hartstocht.

Van hunker. Van hope to be less hurt.

Zijn songs – vlechtwerkjes van soul, gospel en R&B – wisselt hij af met tragikomische mijmeringen.

Thema: zijn liefdesleven. Hoe je elkaar voorbij de grenzen van het meest afgelegen galactische stelsel kunt vrijen. Hoe je de suikerzoete liefdesverhalen van Walt Disney overtreft. Maar ook hoe je na een one night stand

vergeefs op een appje wacht. Of hoe Tinder zoekende zielen tergt, die swipen van hart naar hart.

Eén zekerheid: Gavin-Viano is een hardleerse romanticus, die seks te vaak voor liefde heeft aangezien.

Gelukkig is er een bedje van troost, waarop zijn liedjes rusten. Vijf musici omkransen hem: pianist en componist Joachim Henriëtta en het Eurasia Quartet. Letterlijk en figuurlijk een strijkerskwartet. Vier musici, op viool en cello. Maar ook vier

stuks levend vuurwerk, licht ontvlambaar in spel. Herkomst: Polen, Litouwen en Rusland, waar liefde en kruitdamp elkaar nooit uitsluiten. De belangrijkste voorwaarde voor liefde?

Onvoorwaardelijkheid, zegt Gavin-Viano. He’s Able to Find Love. [EA]

Sorry van de lange dagen en de lichtjes.

We hebben een festival op je huis gebouwd. Vol muziek, dans, theater, installatiewerken, gesprekken en performances.

We hebben een heel circus opgetuigd, compleet met stallen, caravans, gezelschappen, priklampjes en platte karren.

Op een gegeven moment breken we het tentenkamp weer op, beloofd. Lieve kikker, je zal wel geschrokken zijn.

Eerst die enorme schroef, met zijn vijfenvijftig wentelingen per minuut, en toen wij.

In de paarse tent hebben we een stad op jouw schaal nagebouwd.

Je kunt in je eigen perspectief kijken naar de wereld zoals wij hem hebben bedacht.

Misschien heb je nog tips. Als het je te veel wordt, kun je aan de kant in dat gele blok, een schuilplek bouwen.

LIEVE TEDDY, Maak je geen zorgen, vanuit de fontein heb ik het beste uitzicht, mijn huis is omgetoverd tot een waterpark. Ans weet dat ze een grens over is gegaan, ik heb haar naar het Gesprek van de Dag gestuurd. Het programma ziet er inderdaad goed uit dit jaar.

Ik zie vooral erg uit naar die performance over chemsex.

Teddy [Tops]

Kikker

Gavin-Viano | Able To Fuck Love | muziektheater | Zuiderpark Tent Rood | t/m zo 14 aug 17.00u, 19.15u en 21.15u

Een huis vol hypnotiserende hunker Zomer 1968, 1975 of 1981 in Den Bosch. Wie mompelde dat hij naar de Parallelweg ging, kon op afkeuring, meewarige blikken of besmuikt lachen rekenen. Het was de erogene zone van de stad.

Beleeft zij een wederopstanding? Op bezoek bij The Narcosexuals.

N

ooit meegaan met vreemde mannen, waarschuwde mijn vader. We woonden bij de IJzeren Vrouw. Ze hadden er bosjes. Rododendrons, waartussen kinderlokkers als verboden bloesem bloeiden. “Ze beloven je snoep”, beweerde m’n moeder. Dat vond ik verwarrend. Mijn vader verkocht snoep. Heel veel. We hadden een kleine drogisterij in de Graafsewijk.

Zoete verleiding is er nog altijd. Zeker op Boulevard, waar

de performance The Narcosexuals van Dries Verhoeven staat. Locatie: een niemandslandje tussen het treinspoor en de Parallelweg, ruim twintig jaar het gruizige domein van sekswerkers en tippelaars. In het aangrenzende Veemarktkwartier vond je koestallen, bordelen en cafés.

Roezig Augustus 2022 op de Parallelweg. Een pijl wijst de bosjes in.

Daar moet je zijn. Bomen, struiken. Na vijftig meter krijgt de bezoeker een koptelefoon aangereikt. Verder, een donker pad

op. Ik ruik verloren onschuld. Rododendrons? Bochtje om, oog in oog met een uitgeleefd huis waarvan de vele ramen lokken. Achter het glas vieren zeven mannen liefde en libido.

Ze zijn naakt, net zoals hun intenties: hacking mother nature and the holy virginity. Dankzij drugs kunnen ze vijf oerknallen lang doorgaan. Of zes, als ze geen ghb morsen. Ze dansen, zoeken beschutting bij elkaar, liggen roezig op de vloer, in bad of op een omwoeld tweepersoonsbed. Ook bewijzen ze – in afwijking van wat je in IKEA–brochures ziet – dat seks met een poef, tafelpoot of gordijn zeer wel mogelijk is. Zelfs de waterkoker in het keukentje wekt stomende lust op.

De bezoekers dwalen zwijgend rond het huis. Sommigen blijven op enige afstand, anderen drukken hun neus tegen het glas. Maar nooit kunnen de zeven mannen aan ogen ontsnappen. Big Brothel-huis 2022? Nee, want hier is iedereen gelijk, al zijn er ook afvallers. In het lunapark van de lust overleven alleen de sterksten.

The sun machine Een onmisbare rol spelen de koptelefoons. Heavenly, horny hits – zoals Toys Are Nuts – gaan over in mijmeringen die meerstemmig zijn. De zeven spreken over seks on drugs, de misplaatstheid van moraal en medelijden, de vreugde van het verdwijnen in elkaar. “I’m a starfish, I’m a fucking perfect catch”, “Who needs a family if you can have an orgy?”, “Others go to Disneyland, I do this.” Wilder en wilder wordt het feestje.

Buiten op de kleine veranda staat een droogrekje. Met vijf sokken, incompleet. Geldt dat ook voor de mannen, daarbinnen? Mwah, het zou morele superioriteit zijn om dat te veronderstellen. Mogelijk hebben zij iets gevonden wat de kijkers zijn kwijtgeraakt. Want het leven binnenskamers oogt triest, maar onder alle treurnis ritselt ook vertedering, zachtheid, troost – voor wie het boven het koptelefoongeluid uit wil horen.

“The sun machine is coming down and we’re gonna have a party”, zingt David Bowie op de Parallelweg. Achter het glas feesten de mannen verder in wederzijdse hunker. Wij kijken, indachtig de oude dierentuinwijsheid Natura Artis Magistra.

De natuur is de leermeesteres van de kunst. [EA]

©Karin Jonkers

V

orige maand sprak de Nijmeegse organisatie van de Vierdaagse Marsen heel voorzichtig uit dat ze het wandelfestijn mogelijk naar een koelere maand gaat verplaatsen.

Volgens festivaldirecteur Tessa Smeulers is dat voor Boulevard nicht im Frage. “Temperaturen laten zich niet een jaar van tevoren voorspellen. Het kan in augustus een graad of twintig met regen zijn en in september bloedheet.

De verplaatsing van het festival naar een andere periode is geen garantie voor het ontwijken van een hittegolf. De natuur laat zich nu eenmaal niet reguleren.”

Zonder diesel Wat wel helpt, zijn de locatiekeuzes.

Tessa over het Zuiderpark: ‘Het groen, met water en bomen, maakt het aangenaam. Wel moeten we er alles aan doen om niet zelf bij te dragen aan de opwarming van de aarde.” Dat blijft niet bij woorden, verduidelijkt Willem de Leeuw, hoofd festivalproductie en techniek.

“Elke avond is er tussen zes en negen een piekverbruik qua stroom.

Dan staan alle ovens aan en draaien er volop voorstellingen met muziek en licht. Onze elektriciteit komt van een grote groene batterij, vol met groene stroom, aangevuld met een beetje spanning van het vaste

net. Van tevoren had ik berekend dat we in de piek één à twee uur bij zouden moeten draaien met een stroomaggregaat op diesel om die groene batterij te helpen. Maar dat hoeft tot nu toe nog niet en ik verwacht ook niet dat het op de andere dagen nodig is.”

Minder vrachtwagens Het gebruik van een groene batterij is nog niet echt geland in evenementenland. Willem: “Men is bang dat-ie uitvalt. Maar ik zweer erbij. Het is een hele duurzame manier om je festival te draaien.”

Daarnaast heeft Willem het aantal verplaatsingen van vrachtwagens en vuilniswagens aanzienlijk verminderd. “Bij alles wat we doen, denken we na over hoe we dat zo zuinig mogelijk kunnen doen.

In plaats van zeven kantoorunits, deelt het personeel er nu één. Dat betekent dat een oplegger maar één keer hoeft te rijden. Dat helpt allemaal.”

En de airco’s dan? Met de warmte zijn ze noodzakelijk in de kleine tentjes. “Dat is een lastige,” erkent Willem, “want die zijn niet klimaatvriendelijk. Als het kan, lossen we het anders op.

Bijvoorbeeld met parasols en de schaduw van bomen. Maar dat gaat niet overal. Misschien dat we in de toekomst nog met zonnepanelen op de daken gaan werken. Dat is best een optie, want dankzij ledverlichting hebben we steeds minder stroom nodig.”

[MP]

Dries Verhoeven | The Narcosexuals | Performance | Parallelweg | t/m zo 14 aug verschillende tijden vanaf 19.00u

Groen park, groene batterij Dat het heet is, mag geen nieuws heten. Maar dat het vaker zo heet wordt, is dat wel. Slecht nieuws, welteverstaan.

Klimaatverandering heeft ook invloed op Boulevard.

©Jean Philipse

Het Indisch Interieur: schuurpapier korrel 400 Onderling onbegrip kan soms op de lachspieren werken. Fijn, want daardoor valt er redelijk wat te lachen in Het Indisch Interieur van Bo Tarenskeen. Maar het schuurt ook lichtjes.

W

anneer? Als één van de zonen bijvoorbeeld te horen krijgt dat hij een bijzonder ceremonieel schaaltje gaat erven. Of eigenlijk niet eentje, maar duizend. Duizend?!, schrikt de zoon. “Jazeker”, knikt zijn vader ernstig. “Het is een set.” Vooral in een vitrinekast zouden ze goed tot hun recht komen, voegt de vader er nog aan toe. Zoonlief begint snel over zijn functioneel lege witte muren, zachtjes uitgelachen door zijn broer en zus. De dochter des huizes mag overigens de dansmaskers-met-echt-haar hebben – alle veertig.

©Keke Keukelaar

DE MYSTERIEUZE VOLLE VUILKAR In het Zuiderpark staat een vuilkar met vuilnismannen. Wat gebeurt er als je in de laadruimte stapt? Jonge Inkt-redacteur Willemijn van Mierlo [17] verzamelde moed.

In het Zuiderpark zie je vele artiesten. Iedere artiest ziet er anders uit. De vuilnismannen met hun oranje hesjes en hun vuilniswagen vallen enorm op.

Zodra ik er aankom, vraag ik me af wat er gaat gebeuren.

We worden in twee rijen opgesplitst. Eén jongetje is bang om vermoord te worden.

In de vuilniswagen zie je vuilnis liggen. Het lijkt oude vieze troep, totdat het vuilnis begint te praten.

Er worden verhalen verteld en er wordt bewogen. Alles leeft en elk stukje afval vertelt een uniek verhaal. Het voelt alsof ik in een kamer met mensen ben die allemaal op een verschillende manier praten. De verhalen zijn verdrietig, maar ook grappig.

Naast mij lachen een paar tieners.

Kinderen kijken geboeid naar het vuilnis. Voor even ben je in een andere wereld. De makers weten

voor een goeie sfeer te zorgen.

Iedereen is stil, want iedereen is benieuwd wat er straks gaat gebeuren. Niets is wat het lijkt in deze voorstelling. Steeds gebeurt er iets onverwachts. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Het doet me een beetje denken aan Symbolica, een attractie in de Efteling. Iedereen kwam druk pratend binnen, maar zodra het begon, zaten ze geboeid te kijken. De voorstelling snijdt op een lichte manier meerdere onderwerpen aan. De voorstelling gaat over eenzaamheid en de vraag: “Wie ben jij zonder de ander?” Het vuilnis geeft verschillende antwoorden. Maar wat zou jij zeggen? [WvM] Schippers&VanGucht | De Volle Vuilkar | theater | familievoorstelling | Zuiderpark | t/m zo 14 aug tussen 13.00 en 19.30u

In Het Indisch Interieur is vader Hans [Hans Dagelet] zijn nalatenschap aan het verdelen.

Hoewel het toneel leeg is, blijkt er sprake van een overvol huis, vol aandenkens uit voormalig Nederlands-Indië. Een kris die je niet zomaar uit de schede mag trekken. Een spiegel waar je na middernacht niet in moet kijken.

Ongemak Het publiek ontdekt gaandeweg dat de gezellige drukte van deze familie – twee zonen, een dochter, een kleinzoon en diens vriendin – minder gezellig is dan op het eerste gezicht lijkt. Er wordt langs elkaar heen gepraat, er wordt gelachen om oude wonden die nooit helemaal heelden. Het is een schrijnend familie-samenzijn, soms heel grappig, soms treurig, vaak herkenbaar. Want iedereen kent de ongemakkelijkheid van onuitgesproken familiezaken en iedereen met een NederlandsIndische achtergrond verstaat deze familiepijn mogelijk nog ietsje beter.

Bijzonder is dat een acterende vader [Hans] en zijn zoon [Mingus Dagelet] samen op de planken staan – zij het niet als vader en zoon, maar als vader en kleinzoon.

Familie in een familiestuk geeft onbetwist een extra dimensie aan het spel. Daarnaast is het

een voorstelling die lang mocht rijpen. Al voor de eerste scènes ontving Bo Tarenskeen [de schrijver en regisseur] in 2014 het TheaterTekstTalent Stipendium van het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Het stuk, dat dicht tegen de huid van zijn eigen familie aan schuurt, had wat tijd nodig.

Gevoel Toen Het Indisch interieur in 2019 vorm begon te krijgen, kwam er eerst corona. Maar nu is het stuk er dan toch. Een familie vol architecten doolt over het podium: allemaal mensen die zijn opgeleid om de tijdgeest vorm te geven, onmachtig om hun eigen leven goed te vatten. Toch horen ze bij elkaar, in al hun onvermogen, en ook dat is liefde. Beklemmend en alomvattend tegelijk. Of, zoals vader Hans het zo mooi verwoordt tegen de vriendin van zijn kleinzoon: “Heerlijk toch zo’n vol huis. Ken je dat gevoel? Dat je met z’n allen in een ruimte zit en je realiseert: dit is het. Dit is de wereld. Buiten de muren is er niets. Dat die muren maar één kant hebben. Alleen een binnenkant. Geen buitenkant.” [JS] Bo Tarenskeen | Het Indisch Interieur | theater | Perron 3 | do 11 t/m za 13 aug 20.30u

De verlosser is er!

In de stilte ontstaat langzaam een hut. Een bed waar Kristus ’s nachts slaapt en een keuken met fluitketel en een kooktoestel. Gebouwd met het gereedschap uit de kist van de overleden vader. De op elkaar gestapelde pallets fungeren als kast. In iedere ruimte liggen spullen, zoals een zaag, gymschoenen en kleding.

©Jean Philipse

We hadden Christus zelf natuurlijk.

Daar begon alles mee. Maar vergeet ook Lou de Palingboer niet. En onze Pim. Zomaar een greep. Verlossers zijn – Goddank is op zijn plaats – van alle tijden. Ook Boulevard heeft er dit jaar één: Willy Kristus, Erlöser.

S ©Jean Philipse

Een vlieger die je niet mag oplaten.

Geliefde bezittingen waar verhalen aan kleven die het lege toneel vullen – voor de pater familias dan; zijn nageslacht geeft er minder om.

En zonder verhalen blijken al die kostbare schatten, een stuk minder te glinsteren.

inds zijn/haar/hun Vader 1.111 dagen geleden stierf, doolt Willy Kristus, Erlöser rond. Veelal zwijgend.

Enigszins mensenschuw.

Kristus arriveerde maandag met rug- en slaapzak in het Zuiderpark.

Het plan: bouwen aan een

onderkomen. Daarvoor verzamelt de verlosser afval op het festival.

Regelmatig struint Kristus het terrein af. ‘Ik ben even hout aan het halen voor mijn onderkomen. Letten jullie op mijn spullen?’

Op bruin karton houdt de messias contact met het publiek.

Help Kristus ‘Ik heb nog een tafel nodig… Als u tijd heeft, kunt u die voor mij maken. Mijn dank is groooot.’ Naast het karton liggen een plank, vier poten en een zaag. Kristus eist niet veel van potentiële volgelingen.

Helpen mag, maar hoeft niet.

Bidden is ook niet verplicht. Kaarsjes aansteken evenmin. Fijn als er vriendelijke geglimlacht wordt, zwaaien is ook gezellig. Maar het hoeft allemaal niet.

Wie Kristus wil horen praten, koopt snel een kaartje. Vijf keer spreekt de verlosser op het festival over zwijgen. En dat maar liefst een uur lang. Zondag is een rustdag. Er kan meegerust worden. Er zullen bedjes zijn, maar je mag ook een matje meebrengen. Alles is goed bij Willy Kristus. Voor wie behoefte heeft aan een nieuwe religie: Kristus staat ervoor open. Maar het hoeft allemaal niet. [MP] Willy Kristus, Erlöser | performance | do 11 aug 18.30u, vr 12 en za 13 aug 18.30u en 21.30u

Apenkooien in het kwadraat

B

©Dave Menkehorst

De mysterieuze roze Block Box Kubus in het Zuiderpark prikkelt de voorbijganger tot binnentreden. In de box word je uitgedaagd om samen Out of the Box te gaan met behulp van acrobatische dans en verleiding. Jonge Inkt-redacteur Eef van den Boom nam deel.

ij binnenkomst stap je in een kleine, afgesloten ruimte met hoog plafond. In het midden staat een knalgeel raamwerk dat met een scheef, creatief oog doet denken aan een minimalistische apenkooi.

Als kleine kinderen vliegen de vier performers razendsnel achter elkaar een voor een de box binnen.

Sommigen schieten meteen de apenkooi in, andere dansen er omheen.

In deze fysieke, acrobatische voorstelling spelen de performers onderling en interactief met het publiek een spannend verleidingsspel. Ze komen soms heel dichtbij, soms bij elkaar, het is een letterlijk aftasten van persoonlijke ruimte. In de dertig minuten die

de voorstelling duurt, ontstaan er vragen zoals: ‘Help je iemand die erin wil?’ of ‘Kijk je weg en kies je voor de afstandelijke afwijzing?’ Je mag het zelf beslissen: Out of the Box gaat over je plek veroveren, over je verdedigen en [misschien] over je aanpassen aan wat anderen willen.

Eerder was de voorstelling open en bloot te bewonderen in een park. Nu staat hij ook in een park, maar wel in een box, zonder afleiding van buitenaf. Het maakt de voorstelling scherper, intiemer.

Waar je eerder op de buitenlocatie de ruimte had om soms weg te dwalen in je gedachten – of snel ongezien even weg te kijken – word je nu mede door de dichte ruimte onbewust maar constant verzocht om je open te stellen en deel uit te maken van de spanningsopbouw en het verleidingsspel. Dat gebeurt vriendelijk maar dringend. Zo neemt de performer het publiek nóg meer mee naar binnen, aan de hand, vrijwillig het onbekende tegemoet.

[EvdB] The100Hands | Out of the Box | 6+ | dans | Zuiderpark Roze Block Box | wo 10 t/m zo 14 aug 14.30u 17.00u en 18.30u

Opvoedsters van elkaars voorstelling Kennisdeling, ontmoeting en uitwisseling. Daar draait de samenwerking tussen Boulevard en Fontys Hogeschool voor de Kunsten [FHK] dit jaar om. Jonge Inkt-redacteur Dominique Aberkrom sprak Annelore van Eyken [29] en Eline Vanderbroucke [29], twee van de acht geselecteerde afstudeerders die hun voorstellingen op Boulevard mogen presenteren.

H

un voorstellingen zijn tot stand gekomen door een intensieve onderlinge samenwerking.

“We repeteerden naast elkaar, hebben elkaars eindregie gedaan en waren elkaars zakdoekje als het even niet meer ging,” vertelt Annelore in Huis73, waar alle

acht FHK-voorstellingen te zien zijn. Eerder die middag hebben de twee vrouwen elkaar vrolijk omarmd. Annelore en Eline kennen elkaar van de deeltijdopleiding Docerend theatermaker op de FHK in Tilburg.

“We waren de enige twee Belgen in een klas vol Nederlanders, zegt Annelore.

“Dat schept toch snel een band.”

Op een terras besloten de Antwerpenaren beiden af te studeren met een soloproject, maar dan wel samen. ‘’Het begon als

praktische overweging: door ook aan elkaars voorstellingen te werken, voldeden we aan de afstudeereisen. Uiteindelijk had ik het niet in mijn eentje willen doen. Alleen al de gedachte dat er in de repetitieruimte naast je ook iemand zit te zwoegen, te falen en te lukken, heeft geholpen in het proces”, zegt Eline.

Meer vrijheid Maandenlang repeteerden ze iedere vrijdag. Annelore: “Ik denk dat we beiden onderschat hebben hoeveel rollen we moesten combineren. Naast mijn eigen teksten maken en repeteren moest ik ook de repetities van Eline voorbereiden. Je bent dus twee voorstellingen tegelijkertijd aan het maken.”

Annelore over de uitdagingen: “Het moeilijkste vond ik de terugkoppeling. Ik heb Eline vaak gevraagd of mijn visie op haar voorstelling wel klopt met wat ze zelf wil uitdragen.

Op een gegeven moment zei mijn docent dat Eline de voorstelling ‘gebaard’ had, en het nu mijn taak was om hem op te voeden.

Daardoor voelde ik opeens veel meer vrijheid om te regisseren.”

©Jean Philipse

Ook hebben ze elkaars zelfoordeel weggenomen, vertelt Eline. “Voor jezelf kun je zo streng zijn dat je het mooie niet meer ziet. Op die momenten zijn we elkaars ogen geweest. Tegelijkertijd was de samenwerking een stok achter de deur: ik wilde aan het eind van de dag wel minstens een of twee scènes laten zien.”

Uiteindelijk is er een double bill-voorstelling

ontstaan. Annelore: “Ze hebben niet hetzelfde thema, toch zijn er raakvlakken.

Het meest complete plaatje krijg je als je beide voorstellingen ziet. Dan zie je ons als maker, speler én regisseur.”

Eline’s Boven verwachting gaat over streven naar perfectie en de Griekse godenwereld.

De daaropvolgende voorstelling Zo ver ben ik gaat over Annelore’s zoektocht naar ruimte innemen.

Adieu, Entreeprijs Nieuw dit jaar is een coachingtraject voor alle geselecteerde afstudeerders. In eerdere Boulevard-jaren konden afstudeerders de Entreeprijs winnen, een geldsom uitgereikt door een jury. Annelore: “Zo´n Entreeprijs is natuurlijk leuk voor één iemand. Maar deze constructie is veel duurzamer, doordat we allemaal geholpen worden. Op basis van onze behoeftes maakt Boulevard een match met een maker uit het werkveld. Die maker komt naar je voorstelling kijken. Daarna kun je in twee coachingsessies al je vragen stellen.”

De kennis uit hun aparte coaching sessies delen de twee Vlaamse makers weer. Eline: “Dat is het voordeel van samenwerken!” [DA] Eline Vandenbroucke | Boven verwachting | theater | Huis73 Pleitzaal | vr 12 en za 13 aug 19.30u Annelore van Eyken | Zo ver ben ik | theater | Huis73 Pleitzaal | vr 12 en za 13 aug 20.00u

GESPREK VAN DE DAG Bij Praxis kost de Baseline Slijpsteen slechts € 3,79. Maar op de Boulevard kun je je geest gratis scherpen. Elke dag om 16.00 uur verwelkomt Gesprek van de Dag twee gasten in de Dom, de koepeltent in het Zuiderpark. Toegang is gratis.

©Jean Philipse

Wo 10 augustus Te gast: Benjamin Verdonck [Down the Rabbit Hole] en coördinator van de Transfarmers Albert van der Most.

Over: ecologie en duurzaamheid in de kern van je werkpraktijk.

Do 11 augustus Te gast: Elmer | Merel Pauw [Nothing Ontploffing] en zangeres en muzikant Linde Schöne.

Over: de positie van vrouwen binnen hiphopscene.

Vr 12 augustus Te gast: Lisette Ma Neza [Your Daughter Heals Wounds] en mensenrechtenactivist en programmamaker Sahar Shirzad.

Over: helen.

Za 13 augustus Te gast: Bo Tarenskeen [Het Indisch Interieur].

Over: intergenerationele trauma’s.

Zo 14 augustus Te gast: Maxime Dreesen [Countersex Education] en Jeroen Horver, projectleider jongeren-educatie bij het COC. Over: inclusieve educatie voor jongeren.

Gesprek woensdag onder leiding van Jowi Schmitz, overige dagen Vincent Wijlhuizen Gesprek van de Dag | dagelijks 16.00u - 16.45u | De Dom | Zuiderpark

Dominique Om logistieke redenen ontbrak Dominique Aberkrom [22] op een eerdere Dagkrantfoto van Jonge Inkt. Onder die geuzennaam nemen drie jonge schrijvers deel aan de festivalredactie.

Ere wie ere: dit is Dominique.

©Karin Jonkers

©Karin Jonkers

Sylvester makes you feel mighty real De Amerikaanse discolegende Sylvester [1947-1988] belichaamt in Queen of Disco de onstuimige opkomst en gewelddadige ondergang van deze progressieve subcultuur.

Sindsdien is er maar weinig vooruitgang zichtbaar.

V

anaf het begin van de voorstelling is duidelijk: disco is meer dan oppervlakkige glittermuziek met spiegelballen en voorspelbare vierkwartsmaten, drumcomputers, wijde broeken en synthesizers.

‘Hier binnen zijn we veilig, buiten is het rauw’, klinkt door de boxen. Juan Wells is de legendarische discozanger Sylvester, die de rest van de avond de fabulous voorganger is – naast DJ Jasmine Perez, moeder, oma en zijn geliefden –

in een avond vol discomuziek en documentairetheater.

Disco was als subcultuur verbonden met de strijd van queer-activisme en gelijke rechten. Sylvester is, als zwarte discomuzikant die openlijk uit de kast was en deel uitmaakte van een Dragqueen-collectief, dé belichaming van deze beweging die feestend tegen hokjes trapte.

Maar Sylvester was geen drag queen, zegt ze in een ongemakkelijk interviewgesprek op de achtergrond.

Ze is gewoon Sylvester. Hij is niet activistisch, niet politiek. Het draait om zingen, dansen, feesten, liefde.

The world better get ready.

Doorvertellen Tot de Disco-Sucks rellen uitbraken en Reagan aan de macht kwam.

Aids trok als zwarte sluier over de wereld. Steeds meer mensen

verdwenen, en algauw spraken ze over ‘gay-cancer’. Aan de hoogtijdagen van het activisme – vol zichtbaarheid, muziek en feesten – kwam een allesverterend eind.

Wat begon in de make-up stoel, eindigt in een rolstoel.

Maar wat was het mooi, wat hebben we plezier gehad. Wat hebben we gedanst. ‘We have a story to tell’. En het moet doorverteld worden, want het aantal slachtoffers loopt op, de strijd voor gelijke rechten is nog niet gestreden. Om ervoor te zorgen dat de Sylvesters van deze wereld Sylvester kunnen zijn – en gezien worden. Niet als activist. Gewoon als de queen of disco. [TT] Rightaboutnow INC | Queen of Disco | muziektheater | BLVRD Theater a/d Parade | wo 10 aug 20.30u

S R U E D A S S A DE AMB

©Jean Philipse

Dancing Dialogues Wat moet je volgens kenners per se zien of horen? Leden van de Dagkrantredactie werpen zich op als ambassadeur voor een maker, voorstelling of concert.

Teddy Tops, die de motorkracht van haar initialen in schrijfkracht omzet, spurt op donderdag 11 augustus naar de Dom [de ronde koepeltent] waar een gesprek over Internationale Vrouwendag 2023 plaatsvindt.

Want? “Vrijheid, gelijkheid en zusterschap, ofwel liberté, égalité, Beyoncé!

Wie zijn de strijders, met wie zijn we solidair en waar strijden we voor?

Ben erbij en parlez mee!”

Eef van den Boom breekt een lans voor Het gewicht van een gedachte van theatermaker Bart van de Woestijne. Haar motivatie: “Ik mijd graag small talks en empty thoughts. De kracht achter deze voorstelling is de dosering van licht naar zwaar. Meer weten?! Gaan!”

Te zien: do 11 t/m zo 14 aug 14.00u, 15.30u, 17.00u, 19.00u en 20.30u Eric Alink kijkt uit naar Om de hoek woont een struik van Sonja van Ojen en Hendrik Kegels. “Ik heb een zwak voor mensen met een maniakale toewijding. Die lijken deze twintigers te belichamen. Ze hebben zes [!] maanden gewerkt aan een papieren maquette van een stad die tot leven komt. Woordeloos, beeldend theater dat terecht de BNG Theaterprijs 2020 heeft gewonnen.” Te zien: wo 10 t/m zo 14 aug 14.15u, 16.30u en 20.15u

SONJA VAN OJEN | HENDRIK KEGELS

Misschien ligt de grote aantrekkingskracht van een festival niet in het vooraf bedachte, maar in het onverwachte. In het geval van Dancing Dialogues wisten de makers zelf nog maar net dat het bestond, hun onderlinge sparkle.

O

p dinsdagavond 9 augustus werd in de Azijnfabriek het resultaat gepresenteerd van acht dagen samenzijn. Vier dansers van de Bossche hiphopgroep Cypher HQ – Jeffrey Hoofs, Arjuna Vermeulen, Marchano Sarijoen en Len van der Pol – werkten intensief samen met de Canadese choreografe Mélanie Demers en dansdramaturg Annemarie Jourdenais van het gezelschap MAYDAY Danse uit Montréal.

In die korte periode bezochten ze Boulevard-voorstellingen, hielden ze een hipworkshop buiten onder een boom, spraken ze veel over dans met elkaar en werd er vooral heel veel daadwerkelijk gedanst.

Tijdens de laatste repetitie mocht het publiek meekijken.

Er werden korte improvisaties getoond, gestut door een aantal vaste afspraken, op spanning gezet door heel veel danslef.

De Canadese choreograaf Demers riep aanwijzingen vanaf de zijlijn. Met gevolgen: het werd opeens magisch; een hiphopgebaar transformeerde in iets anders, in iets nieuws – iets waar de danser zelf ook verbaasd over was. Het was geen workshop, er was geen vooraf bedacht doel. Het enige uitgangspunt was: ‘Wat kunnen we van elkaar leren?’ Veel, zo bleek. En wij mochten even meekijken. [JS]

BART VAN DE WOESTIJNE

Luistervinken ©Bas de Brouwer

©Karin Jonkers

Zit een ouder echtpaar op het terras te genieten van een witbiertje met bitterballen.

Zegt de man tegen zijn vrouw: “Het is maar een kleine Boulevard hier in het Zuiderpark.

Zegt zijn vrouw: “Nou jôh, gaan we toch twee keer!” [ingezonden door Elly Glastra, festivalbezoeker] •

E L A T A F O M FO A-LIVE

DO 11 AUG 21.00u MISS TETANOS JAMESZOO ONEGG LOGOSAMPHIA

DECKSTRO

ZA 13 AUG 22.00u FATIMA FERRARI DJ MARCELLE IRIS RIJSKAMP NAGA KEN

LOCATIE Bossche Brouwers aan de Vaart

Getergde man: “Ik word gek van dat geluid van die Schroef” [het kunstwerk in de vijver] Kalme vrouw, in voorfase van verlichting: “Nee David, die Schroef mag er óók zijn.”

KAARTVERKOOP & INFORMATIE Kaartverkoop Op www.festivalboulevard.nl kun je dag en nacht kaarten bestellen en betalen. De e-tickets krijg je per mail toegestuurd.

Je kunt de tickets zelf thuis printen of ze bij de kaartcontrole op je mobiele telefoon tonen.

Bij Tickets & Info [Zuiderpark en Parade] kun je ook kaarten aan de kassa kopen en allerhande informatie over Boulevard krijgen.

CONTACT & OPENINGSTIJDEN Openingstijden Festivalhart Zuiderpark 13.00u – 23.00u [vr en za tot 00.00u] Openingstijden Parade 13.00u – 01.00u Informatie Algemeen nummer: +31 [0]73 61 24 45 05.

Dagelijks bereikbaar van 12.00u – 21.00u.

Problemen bij het bestellen van kaarten? Stuur een mail aan ticketing@festivalboulevard.nl.

Pendelbus Vanaf het Zuiderpark rijden gratis pendelbussen naar diverse voorstellingslocaties.

Vertrekpunt: reguliere bushalte aan de Hertog Hendriksingel.

De bussen vertrekken uiterlijk 30 minuten vóór aanvang van de voorstelling.

TOEGANKELIJKHEID Boulevard wil toegankelijk zijn voor iedereen. Geef elkaar de ruimte om van het festival te genieten.

Assistentie nodig bij je bezoek, of vragen over toegankelijkheid en inclusiviteit? Stuur een mail aan toegankelijkheid@ festivalboulevard.nl.

COLOFON DAGKRANT Redactie Dominique Aberkrom, Eric Alink [coördinator], Eef van den Boom, Sara van Gennip, Willemijn van Mierlo, Mijke Pol, Jowi Schmitz, Teddy Tops, Moniek de Zeeuw Grafische vormgeving | fotografie | film Karin Jonkers en Mariëlle van der Wardt [Yell & Yonkers], Dave Menkehorst, Jean Philipse Campagnebeeld artwork Rogier Roeters Productie Thijsen FESTIVALBOULEVARD.NL

• Vrouw, circa vijftig: “Heeft Sven Ratzke corona, dat-ie d’r nie is? ” • In het gras evalueren drie vrouwen en een man een voorstelling. De man is opvallend stil. De vrouwen vonden de voorstelling wel goed. “Henk, wat vond jij ervan?”, vraagt een van hen. Het zal haar benieuwen, want mannen moesten het flink ontgelden.

Nog voordat Henk de kans krijgt om antwoord te geven, zegt een andere vrouw heel hard: “En zag je dat ze gewoon lange beenharen had?! Dan ben je echt een HELD! Ik wou dat ik dat durfde.” [ingezonden door Imke Leenders, festivalbezoeker] Zin om een mooie set gesigneerde kaarten van Rogier Roeters te winnen – ontwerper van het Boulevardaffiche 2022? Dat kan. Stuur je luistervinkje aan stadskroniek@gmail.com.

©Vera Andeweg

Deze krant is op FSC-papier gedrukt, gewonnen uit bos met verantwoord beheer. Omdat duurzaamheid geen woord is maar een daad.