BLVRD Vandaag - editie 8 augustus by Theaterfestival Boulevard

BLVRD VANDAAG

MA 8 & DI 9 AUGUSTUS 2022 FESTIVALBOULEVARD.NL

GAZET VAN KIPPENVEL VOOR DE DUNHUIDIGEN DIE ONTROERING NIET MIJDEN

Het leger van de lost souls Samen keken ze jarenlang My Little Pony, nu is haar broer dood. Maar waarom? Ze opent de zoekgeschiedenis op zijn computer en valt metersdiep in internetfora vol fascistische kikkers en seksende pony’s. Theatermaker Eva Line de Boer toont de haat en troost van een digitale gemeenschap.

en decor als een dwangbuis: je kunt je niet bezeren, maar je kunt er ook niet uit. Omgeven door wit gestikte zachtheid en flitsende beeldschermen is er geen ruimte meer voor de buitenwereld. In haar beste Engels tikt Mila haar eerste woorden op het forum waar haar broer actief op was. Wat is dit voor plek en wat zocht hij er? Met hulp van Google worstelt ze zich een weg door de termen die anonieme members op haar afvuren. “You sound like a XXXX Normie, GTFO!” Ook het klikken op een link is niet zonder gevaar – voor je het weet opent er een filmpje met meer piemels dan je tellen kan. Toch zitten er tussen de berichten vol haat ook woorden van medeleven en herkenning. Iemand deelt over het verlies van een tante, een ander vraagt hulp bij een paniekaanval. Enkele reacties:” “Slik wat oxazepam”, “Maak je zus wakker, ze wil je helpen!”, “Zeik niet zo. Maak jezelf van kant” en “Vroeger was het hier leuker.” Anonieme kikkers in nood, verspreid over eindeloze eenzame mensenkamertjes wereldwijd.

©Jean Philipse

Erbij horen Inmiddels mag Eva Line de Boer spreken van een drieluik: na Tutorial the art of living [2017] en Oma is een avatar [2022] is Infinity Chan – op Boulevard in première – haar derde project rondom het internet waar mensen hun eigen identiteit creëren. Ook haar kenmerkende thema’s de dood en eenzaamheid – en hoe die te dragen – zien we terug in dit totaaltheater waar beeld, geluid en grotendeels authentieke teksten van internetforas zich samenballen tot een vuist in je gezicht. De soundscape stampt je lijf binnen. Beelden worden uitgebraakt, klotsen tegen het plafond. Willen dat het stopt, maar ook willen weten hoe het verder gaat. Zowel het publiek als hoofdpersonage Mila wordt opgeslokt door walging en fascinatie. Maar niemand wil alleen voyeur zijn: een meme is snel gemaakt. Zowel een doodsbedreiging als een like resulteren in euforie: je hoort erbij, je wordt gezien. Hier mag alles. Vrijheid in anonimiteit. Spuug de woorden uit die je nooit mocht zeggen, of je ze meent of niet. Je bent deel van het leger van verloren zielen. Blijft het bij praten, plaatjes maken, of ga je nog wat doen?

COLUMN

ADEMPAUZE

©Karin Jonkers

In het schijnsel van een straatlantaarn schuifelen twee mensen achter een rollator. Het is bijna 23.00 uur. In de verte blaat een schaap. Eén keer maar. Het is te laat om veel te zeggen. Honderden fietsen staan tussen terras en rugbyveld. Het duo houdt stil ter hoogte van een bakfiets. “Zullen we anders even gaan zitten?” De vrouw klopt op het

plankje van haar rijdende looprek. De man knikt. Uit zijn neus steekt een doorzichtig slangetje. In het mandje ligt een fles zuurstof. “Het is voorbijgevlogen, hè Jan? Ik las dat Boulevard al vanaf 1985 bestaat. Gek, toch?” De man hoest rochelend. Hij haalt diep adem en knikt dan weer. “In vergelijking met mij, komen ze net kijken.” De vrouw lacht. Maar het duurt niet lang, want opnieuw wordt er gehoest.

Marcheren Slap hangt Mila achterstevoren over een fitnessfiets, als een marionet zonder meester. Maar dan spant ze zelf haar spieren, vormt haar lichaam tot een volmaakte plank. Later zal ze met diezelfde kracht op de fiets plaatsnemen en met ferme trappen haar hele wereld doen kantelen. Geen actie zonder reactie. Zo verandert ook haar aanwezigheid op het forum van buitenstaander in deelnemer. Alles wat je creëert, kan boegbeeld worden van iets waar jij niet achter staat. Een lied, een tekening, een stokpaard. Wanneer je het loslaat op het wereldwijde web, slaat het vanzelf zijn vleugels uit als My Little Pony. En je krijgt het nooit meer terug. Maar het is zo fijn ergens bij te horen. Een leger van verloren zielen. Marcherend richting afgrond. [SvG] Infinity Chan | Eva Line de Boer en Het Zuidelijk Toneel | theater | Verkadefabriek Kleine Zaal | ma 8 en wo 10 aug 19.00u | 16+

“Gaat het wel?” De man knikt en wuift in de lucht de bezorgde woorden weg. “Komt goed, we lopen altijd naar ’t festival. Dus nu ook.” Ergens ver weg zwelt muziek aan. Er fluit iemand en dan is er applaus. “Zeg, straks hè, volgend jaar bedoel ik. Dan kom je hier gewoon weer, toch?” De man raakt de pleister aan waarmee het slangetje op zijn wang zit vastgeplakt en kijkt dan naar

de vrouw. “Tuurlijk, dan gaan we weer,” zegt de vrouw. Ze aait vlug over de rug van de man. Een jong stelletje verschijnt vanuit de schaduw, giechelt, duwt elkaar plagerig en zoent daarna. De man en vrouw kijken zwijgend toe. “Als je weer verder kan, dan zeg ’t maar.” De vrouw slaat de man bemoedigend op zijn knie. “Nog heel even,” zegt hij. “Gewoon nog heel even hier zitten.” [MP]

FIJNER DAN EEN CACTUS Stel dat je niet tegen te veel prikkels kunt, maar toch naar een festival wil. Kan dat? Jonge Inkt-redacteur Willemijn van Mierlo zocht het uit.

©Jean Philipse

Boulevard heeft er iets op gevonden. Het festival biedt Prikkelarme Maandag aan. Op die dag probeert Boulevard ervoor te zorgen dat er zo min mogelijk prikkels zijn. Ik sprak erover met Coralie. Zij werkt backstage en zorgt er met haar team voor dat ook mensen die ‘anders’ zijn naar Boulevard kunnen komen. “Op de Tilburgse kermis hielden ze een prikkelarme maandag. Omdat je ook op Boulevard veel prikkels hebt, besloten we dat hier ook te doen.” Boulevard informeert de bezoekers dat het Prikkelarme Maandag is, zodat iedereen beseft dat er prikkelgevoelige mensen zijn. Op Prikkelarme Maandag gaat de muziek bij de Wijnbar uit. Ook zijn er meer prikkelarme

voorstellingen dan normaal. Verder kun je op www.festivalboulevard bij ‘Toegankelijkheid’ prikkelarme voorstellingen vinden. Die zijn er alle dagen. Op Prikkelarme Maandag kunnen mensen die prikkelgevoelig zijn een bordje met ‘Fijn als ik niet hoef te wachten’ halen bij Tickets & Info. Zo hoeven ze niet in de rij te staan. Ook kun je elke dag vanaf 20.00 uur rustig bij de Dom zitten, binnen. Er zijn zelfs prikkelarme stoelen achter de Dom. Omdat ik zelf gevoelig ben voor prikkels ging ik ze testen. Je hoort het geluid van de geluidsinstallatie van de Dom en dat is een nadeel. Maar je zit in de schaduw en ziet de prachtige natuur en dat is het waard. [WvM]

De nieuwe oerknal is nu bezig Het boek Herland [1915] van de Amerikaanse feminist Charlotte Perkins Gilman beschrijft een samenleving die uit enkel vrouwen bestaat. Een utopische wereld volgens hen en volgens de mannen die haar bij toeval ontdekken. Of is zij te verwezenlijken? Dagkrantredacteur Teddy Tops over de bereikbaarheid van droomwerelden.

ls festival zijn wij trots op het feit dat zoveel sterke makers die zich als vrouw identificeren in Den Bosch aanwezig zijn. Onder hen zijn er velen die zich bezighouden met de emancipatie van de [culturele] wereld. Als er iets is dat we kunnen leren van bijvoorbeeld theatermaker Karlijn Hamers, dan is het dat er ruimte voor vrouwelijke woede mag worden geschapen: “Woede is een vorm van care. Je roept op: give a shit. Vaak krijgt het geen ruimte: vrouwen moeten glimlachen, niet te moeilijk doen. Het is een eeuwenoud systeem waar we onderdeel van zijn, waar we ruimte in moeten KRISTEL VAN ISSUM

©Martin Kers

innemen. Kunst is een fijne manier waarbinnen we die ruimte kunnen claimen, om te onderzoeken.” Zo ben je in muziektheatervoorstelling Kiss the earth, you scum van Karlijn Hamers – met Julie Kurris en Mathijs de Valk – onderdeel van een punkpopconcert, waar je het systeem gezamenlijk mag bekritiseren en mag schreeuwen om al het onrecht. ‘You are the norm, I do the porn.’ Zo, nu jullie. Blijf zoeken Ander tafereel. In de rij voor het concert van King Sisters zitten een moeder en een dochter. Moeder: “De dochter van <die en die> is nu een het, hè? Ik vind dat veel te ver gaan.” De dochter: “Ach mam, vroeger was het ook ondenkbaar dat twee vrouwen een kind konden KARLIJN HAMER

krijgen.” Moeder, bedenkelijk: “Ja maar dat was toch anders.” Man in het gezelschap: “Zullen we nog iets drinken?” Waarschijnlijk identificeert het besproken kind zich met hen, want het is vooralsnog hoofdzakelijk voor dingen, zoals de klapstoeltjes waarop we zitten. Tijd is evenwel een gek ding. We kunnen haar niet stoppen, maar om elkaar [er] bij te houden, kunnen we er beter maar wel over blijven praten. Zoals kersverse [mede]directeur Tessa Smeulers in haar openingsspeech zei: “We moeten naar elkaar blijven zoeken. Kijk elkaar aan, blijf in dialoog en bevraag.” Oerknal Nog drie wegen naar een droomwereld. In de installatie SELMA SELMAN

©Karin Jonkers

Antifragile Body gaat Selma Selman onderwerpen als onderdrukking, erotiek, patriarchale macht, vrouwenrechten, verlangen en intimiteit met volle kracht aan. De van oorsprong Bosnische kunstenaar weerlegt stereotypen over Roma met verhalen vanuit de gemeenschap van haar familie. In Spare Time Work van buren – met een kleine ‘b’ – brengen Melissa Mabesoone en Oshin Albrecht beeldende kunst, performance en musical samen. Met een activistische ondertoon bevechten ze het systeem waarin we moeder, minnares, carrièretijger of influencer moeten willen worden. Mélanie Demers laat in La Goddam Voie Lactée – vrij vertaald SCHWEIGMAN&/DOX

©Irfan Brkovic

©Karin Jonkers

©Pommelien Koolen

N ©Karin Jonkers

Cultuur begint met sfeer

Ze zijn jong, Bosschenaar en sterk bij de stad betrokken. Gesprek met twee raadsleden en een commissielid over Boulevard, publieksbereik en ruim zittende broeken.

ee, ze zijn niet de enige dragers van lokaal bestuur op de Boulevard. Tot de gesignaleerde stadhuisbewoners behoren de wethouders Ralph Geers [VVD] en Roy Geers [Rosmalens Belang] en – meermaals gespot – burgemeester Jack Mikkers en wethouder Ufuk Kâhya [Groen Links]. Maar laten we eerst het glas heffen – tweemaal bier, eenmaal ice tea – op de recente verjonging van de gemeenteraad. There you go, Eileen Samshuijzen [28], Freek van Haren [27] en Hessel Bos [25]. Het drietal heeft net de hiphopdansvoorstelling Born to Exist bezocht. Het oordeel: van mwah tot mooi. Ook in de politiek zijn ze meerstemmig. Freek is raadslid voor de VVD; Eileen voor Partij voor de Dieren; Hessel is commissielid voor Groen Links. Levenslied Zijn ze opgegroeid met cultuur? Freek, die tweemaal eerder een Boulevardeditie bezocht – “op het terras, met vrienden” – heeft het niet met de paplepel binnengekregen. “Ik kom uit een sportgezin. Wel lees ik graag. Podiumkunsten? Euhm, liefst cabaret.” Eileen, in Den Bosch geboren en getogen, beleeft haar tweede Boulevard. Ze groeide op met muziek en teken- en schilderles op Fort Orthen. Hessel, sinds een

jaar Bosschenaar: “M’n jeugd lag in Bunnik. Redelijk cultureel: muziek- en dansles, met m’n ouders naar musea. Festivals? Eigenlijk alleen Pride. Dit is ook m’n eerste Boulevard.” Eensgezind stellen ze dat Den Bosch cultureel veel biedt. Freek met grijns: “M’n vriendin woont in Utrecht. Ik heb haar weleens uitgedaagd: wat heeft die stad nou wat Den Bosch niet heeft? Dan blijft het stil. Zeker, de schaal is anders. Van alles is er ook meer. Maar daar houdt het wel mee op.” Om de culturele breedte en het grotere publiekbereik te illustreren, wijst hij op twee tegenvoeters: het Festival van het Levenslied en Opera op de Parade. “Allebei drukbezocht. Zelfs de grootste voetbalfan uit de Graafsewijk kent de Boulevard, ook al gaat hij er misschien zelf niet heen.” Hessel heeft de indruk dat het klimaat voor makers in Den Bosch gunstig is: ”Ze lijken hier minder last te hebben van onderlinge verdringing. Dat is gunstig.” Zelfgenoegzaam Sinds 2018 afficheert Den Bosch zich als Cultuurstad van het Zuiden. Gezonde ambitie of zelfoverschatting? Eileen: “Als je in Den Bosch woont, voelt het misschien als kloppend. Maar voor niet-Bosschenaren? Bij Cultuurstad van het Zuiden zeggen vrienden van me: ‘Hûh? Da’s toch Maastricht?’” Ook bij Freek roept het glazigheid op. Hij vindt imagobuilding en

citymarketing een goede zaak, maar Cultuurstad van het Zuiden vindt hij een iets te grote broek. “Nou ja, liever zo’n campagneleus dan wat ik ooit in Venlo zag: Venlove.” Nee dan 013, gnuift Eileen die er studeerde: “Daar is de slogan ‘Tilburg, je bent er.’ Alsof alles bereikt is. Klaar, af.” Wonderwel is het juist Den Bosch dat zelfgenoegzaamheid wordt verweten: de laat-middeleeuwse hoofdstad van Brabant zou toch wel van aandacht verzekerd zijn – na Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Rotterdam is Den Bosch in jaarlijkse aantallen dagbezoekers en toeristen de vijfde stad van het land. Waar Den Bosch cultureel meer aandacht voor zou moeten hebben? “Jongeren”, stelt Hessel zonder aarzeling. Met de kanttekening van Freek dat je de urban scene en street culture niet heilig moet verklaren. “Houd het alsjeblieft breed.” En inclusief, vult Eileen aan. Met bijval van Hessel: “Dat blijft toch wat achter in Den Bosch.” Over Boulevard maken ze zich geen zorgen. Als je achtendertig edities kunt turven, mag je van lokale verankering in de samenleving spreken. “Wat ik sterk vind is het aanbod” vindt Eileen. “Van zeer toegankelijk tot experimenteel. En het heeft overal in de stad locaties, wat de zichtbaarheid vergroot.” Freek, mijmerend boven bierglas: “Maar ongeacht wat Boulevard ook programmeert: cultuur begint met sfeer.” Niemand spreekt hem tegen. Hij pakt nog een slok. [EA]

Londen brandt, Parijs ook Luistervinken • Bij de Volle Vuilkar van Schippers&VanGucht. Kind 1: “Worden we vermoord?” Kind 2: “Nee, je wordt plastic.” • In de rij bij de Vega Kebab. Vrouw, ietwat op haar hoede “Soms denk ik als ik bij zo’n tentje eten haal: zou dit ook theater zijn?” • Vrouw: “Je kunt bij [restaurant] Faam street food halen, maar dan moet je het wel daar zittend opeten.” •

©Camilla Greenwell

Man: “Heb jij ooit sjans met een hond gehad?” Vrouw, sip: “Alleen met m’n eigen hond.” •

In zijn roman A Tale of Two Cities maakt Charles Dickens de sociale onrust in Londen en Parijs op het einde van de achttiende eeuw haast voelbaar. Alles laait: de woede, de brandende barricades, de hartstocht.

en Duke en zijn gezelschap Lost Dog – een publieksfavoriet op Boulevard – zijn niet te beroerd om wat extra olie op het vuur te gooien. In hun theater/dans/filmvoorstelling A Tale of Two Cities maakt de jonge cineast Lucie Manette een documentaire. Omdat ze geen eigen herinneringen aan de Franse Revolutie heeft – ze was nog een ukkepuk – organiseert ze een bijeenkomst met vier familieleden. Maar hun verhalen over een schaamtevolle vlucht, gevangenschap en een verzwegen liefde doen haar pijn aan haar oren. The Guardian: “It’s a work that deserves to be widely seen, not only by dance audiences or Dickens fans.” **** [EA]

Vrouw, met plat Bosch accent: “Ik docht dè op Zuid allênig mâr sjieke mensen wôônden.” Man, matte stem: “Ach, alles verandert.” •

Hier wordt niks weggegooid In de categorie schaamrood: jaarlijks gooien wij per persoon gemiddeld vierendertig kilo eten weg. Maar Boulevard doet daar niet aan mee. Het enige wat je in de prullenbak van de festivalkeukens vindt, is het verfrommelde woordje verspilling.

hefkok Hellen van Es is druk met het opruimen van de lunch. Dagelijks is zij backstage te vinden om – samen met haar team – voor gemiddeld 230 medewerkers, rijwilligers en artiesten te koken. Bijna alles op het buffet is vega[n] en er zijn er ook genoeg gluten- en lactosevrije alternatieven. “Ik kies niet voor het gemakkelijke. Zo introduceer ik graag nieuwe smaken en vervang ik in traditionele gerechten het vlees voor bijvoorbeeld granen en peulvruchten. Ik maak hier schotels die nog niemand ooit gegeten heeft. Laatst maakte ik een vegan shepherd’s pie. De schaal ging schoon op. Dat vind ik super.” Duurzaam koken hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn, zegt Hellen: “Het gaat om zorgvuldig met eten omgaan. Oud brood

verandert hier in tosti’s en de overgebleven salades van het diner zet ik de volgende dag bij de lunch in. Ik zou hier een week dagelijks bietjes kunnen serveren, zonder dat iemand het doorheeft. Mijn truc is genoeg variëren met smaak en bereidingswijze. Daarover nadenken vind ik waanzinnig leuk.” Adieu, restjesdag Hoofd festivalhoreca en duurzaamheidscoördinator Pepijn Muller is blij met Hellen. Ze kookt dit jaar zo ‘strak’ dat er zelfs geen restjes zijn voor een leftovers day. Pepijn: “Ik doe al vijftien jaar de horeca bij Boulevard en ik heb in korte tijd grote veranderingen gezien. De overgang van overwegend vlees naar merendeels vega is een belangrijke. Maar we denken ook ieder jaar na over hoe we nog slimmer en beter om kunnen gaan met eten. Zowel backstage als op het terrein. Zo gooien we bij het Boulevard Restaurant in het

©Karin Jonkers

Zuiderpark echt bijna niets weg. Het lukt ons om per dag maximaal twee kilo voedsel weg te gooien. Op een restaurant voor tweehonderd mensen is dat echt heel weinig.” Belangrijke partner van Boulevard in de strijd voor meer duurzaamheid is cateringbedrijf Hutten. Hutten heeft zelf als doel om in 2024 klimaatneutraal te zijn. Dat betekent een overstap naar het

gebruik van meer plantaardige eiwitten, terugdringing van voedselverspilling en circulaire oplossingen voor het afval. Een mooi concreet voorbeeld: het serveren van soepen van de Verspillingsfabriek in festivalrestaurant Faam. Commercieel directeur Meetings & Events van Hutten, Lennert Hogenes: “De Verspillingsfabriek

[in Veghel – red.] koopt verse groenten op, die anders worden vernietigd. Denk aan overschot van boeren, telers en grootkeukens van nationale voedingsmerken. Daarmee maken we soepen, sauzen en stoofpotjes. Die serveren we met trots aan het festivalpubliek, zonder dat we het nadrukkelijk vermelden. Duurzaamheid is voor ons al heel vanzelfsprekend.” [MP]

V In de rubriek Pixelparadijs legt een fotograaf zonder tekst of uitleg een raadselachtig festivalbeeld aan een redacteur voor. Die kijkt, fronst wenkbrauwen, begint te tikken. Jowi Schmitz schreef een weemoedige tekst bij een foto van Dave Menkehorst. ©Eva Wagensveld

De nagels van Kas

e verdienen een vitrine, de nagels van Kas. Mooi uitgelicht, op een kussentje van rood velours. Maar dat kan niet: Kas heeft de handen vol aan het festival: work to do. Om de tweeen-een-halve week gaat Kas bij Eva op bezoek. Die heeft in Amsterdam een zaak aan huis en verfraait onder meer gel-nagels met nail art. Kas: “Als ik een event produceer, laat wel vaker de kleuren of het logo in mijn nagels terugkomen.” De uitgroei is inmiddels fors: “Dus heb ik maandag 15 augustus een nieuw lakafspraak. Ik weet alleen nog niet wat.” [EA] ©Dave Menkehorst

andaag was er een jongetje in een luier met een schepje, die vol ernst met dat schepje water van de ene naar de andere emmer schepte. Ik moest denken aan mijn zoon twee jaar geleden, die me ernstig vertelde dat hij zich even privé ging omkleden in zijn kamer om even later poedelnaakt weer te verschijnen. Naaktheid, blootheid, krijtjes, zon, het hoort bij elkaar. Mijn andere zoon, ouder en bedachtzamer, at – toen ik even niet oplette – een roze Labello en smeerde de restjes tevreden over zijn gezicht uit. Krijt is als water van de ene emmer naar de andere, het gaat nergens heen, strepen op hout, op de stoep, tot je water morst, het krijt verdwijnt en je opnieuw mag beginnen. Dat wil ik dan graag, als ik naar zo’n jongetje in een luier kijk, opnieuw beginnen. Misschien niet per se daar, maar toch, iets meer aan het begin. Weemoed, wat past bij de voorstelling Het gewicht van een gedachte, waar je naar de mensen kijkt die langs het theater lopen. Uiteindelijk kijk je ook naar elkaar, maar je begint met naar buiten te kijken. Je zit op een kruk in een hokje en je kijkt naar buiten. En de mensen kijken terug, we krijten in elkaars ziel. Ze lijken verbaasd, gut, mensen in een glazen hok, die naar ons kijken. Tot dit moment waren ze zich niet bewust van de wederkerigheid: zij zien ons, wij zien hen, we stokken, ze blijven staan, we trekken lijnen op elkaars gezicht, nemen schaamteloos alles in ons op: de korte broeken, de zomerjurken, de dikke buiken en forse kuiten. Dan gaan de gordijnen dicht, water over het krijt. Wij, de mensen in de voorstelling, verdwijnen in het donker. Uitgeveegd. [JS]

THEY CAN’T STOP! Op het Boulevardaffiche staat de spandoektekst I can’t stop. Maar wat niet? Lachen, huilen, vieren? Drie Dagkrantredacteuren klampten in het Zuiderpark bezoekers en anderen aan. Waar kunnen zij onmogelijk mee stoppen?

©Karin Jonkers

Lilian [66] en Liesbeth [65] uit Den Bosch Sea [66, Nijmegen] en Dorith [64, Tilburg]

“Wij kunnen niet stoppen met Zeeland. We kennen elkaar al vijfenveertig jaar. Martha hoort er ook nog bij, maar die kon vandaag helaas niet. Jaarlijks doen wij een lang weekend Zeeland in het huisje van Martha. Het hoogtepunt van die vakanties: rond vier uur een borrel en een familiezak chips. Dan komen de pikante verhalen. We lachen ontzettend veel, zijn net bakvissen. Maar huilen kunnen we ook. In al die tijd is er genoeg verdrietigs gebeurd. Het is heel waardevol om zo’n vriendschap te hebben. We hebben allemaal kinderen gekregen, we hebben allemaal in de overgang gezeten en iedereen heeft wel eens problemen met kinderen of mannen. We houden echt van elkaar en willen ook eigenlijk niet dat er iemand bij komt. Dit is zo vertrouwd. Die jaarlijkse weekendjes Zeeland zijn voor ons echt thuiskomen.” [MP]

©Dave Menkehorst

Roger [50] en Eric [30], nomadisch

Ze bemannen al acht jaar non-stop ‘Wim’, hun Scandinavische vuilniswagen, een extra lange. Eric: “Das belangrijk, dat-ie lang is, want daar past meer in hè. Meer stof – tot nadenken, vat je ’m? Wij stoppen er graag veel in, we stoppen nooit, altijd stampen, altijd persen – en niet alleen voor de pers. Ook woordgrapjes proppen we erin.” Roger: “We stoppen nooit. Altijd door, altijd een nieuwe ronde. Zak, zak, zak, zak maar door, door, door. Ken je die?” Eric: “Def Rhymz! Is ons lijflied. Zak! Tot de grond, lekker schudden met die kont. Is een vuilniszak hoor! Niks raars. Voor ons dan. Mag voor jou iets anders zijn, natuurlijk.’” Roger: “Dóór tot de noodstop, want dat moet je respecteren. Dat is de code. Als die wordt ingedrukt, dan stop je.” Eric: “Hadden we bijna, vandaag: de code. Als het vijf graden warmer was geweest, de klep twee graden schever, maar nee: we gingen dóór! Niet stoppen, niet stoppen.” Roger: “Zak, zak, zak, schudden schudden!” [JS]

©Karin Jonkers

Anne Hofman [29], Zora de Vos [31] en Nilay Ceber [32] uit Amsterdam

Anne: “Ik wil niet stoppen met flirten. Vroeger dacht ik dat dat hoorde: dat je moet stoppen met flirten als je een relatie hebt. Inmiddels ben ik erachter dat het gewoon onderdeel is van sociale interactie.” Zora kan niet ophouden met kijken naar slechte realityseries. “Ik vind ze allemaal heerlijk: Married at First Sight, Love Island, First Dates. Ik vind het zo lekker om het menselijk ongemak te zien. Aan Married at First Sight zou ik nog weleens mee willen doen. Niet nu al, maar later. Als het me niet gelukt is alleen.” Nilay kan niet stoppen met liegen: “In sociaal ongemakkelijke situaties dan hè. Mensen die je niet kent tegen wie je beleefd doet. Familiesituaties waarbij je de waarheid liever uit de weg gaat. Als de politie je aanhoudt, ineens een lief meisje spelen.” [TT]

De kunst van het meters maken

e vliegen deze Boulevard van Zuiderpark naar Verkadefabriek en via Berlin naar Kruiskamp en de Parade. We vliegen van hot naar her op onze theaterreis, maar een vliegtuig hebben we niet nodig. Welnee! Wij hollen de blaren op onze voeten, fietsen het zweet in onze nek.

Hartstikke gratis die benenwagen en ook nog inclusief zon op je gezicht. En vergeet het uitzicht niet! Beter voor ons geweten, beter voor de lucht en beter voor onze portemonnee – hartstikke duur die benzine. Om nog maar te zwijgen van parkeergeld. Tijdens de opbouw van Boulevard zoefden de elektrische stepjes van crewleden tussen de tenten door en werden de kuiten getraind met klimmen en klauteren. Ook maken

medewerkers en artiesten die van A naar B willen, gebruik van vierentachtig leenfietsen. De internationale makers komen per trein. Alleen als het echt niet anders – OV9292 weet zichtbaar geen raad met ‘van: Canada, naar: Den Bosch’ – wordt de vliegreis ingezet in combinatie met voorstellingen bij andere festivals in Nederland. En wij, het publiek? Als de reis wandelend of fietsend toch wat te gortig wordt, halen en brengen de duurzame pendelbussen

van Arriva ons. Gids Frits heet ons welkom. Slecht ter been? Geniet van de luxe van een golfkarretje. In luttele minuten met een privéchauffeur van Tickets & Info op de Limietlaan linea recta naar de bushalte Hertog Hendriksingel. Een ontspannen, gratis begin van de reis. Zo bewegen we ons samen voort, op zoek naar al het moois dat Boulevard ons deze dagen te bieden heeft. Laten we zwaaien! [SvG]

©Karin Jonkers

©Jean Philipse

S R U E D A S S A DE AMB

Wat moet je volgens kenners per se zien of horen? Leden van de Dagkrantredactie werpen zich op als ambassadeur voor een maker, voorstelling of concert. Mijke Pol zweert bij BONJE [5+] van WirWar Producties uit Haarlem: “Als je de kijkcijfers van Het Familiediner ziet, dan is één ding duidelijk: we kijken graag naar ruzie. We kunnen het ook goed: de mens is de meester van het conflict. BONJE is subliem gekissebis van de hoogste circusorde. Vermakelijk en herkenbaar al vanaf de kleuterleeftijd!” Op ma 8 en di 9 aug 13.30u en 16.00u Teddy Tops zet stevig in op de confronterende performance The Narcosexuals van Dries Verhoeven: “Dries is een maker die je nooit mag missen. Vingers waarvan je niet wist dat hij ze had, weet hij op zere plekken te leggen waarvan je niet wist dat ze bestonden. The NarcoSexuals gaat over seks en liefde, in haar avontuurlijkste middernachtelijkste vorm. Op ma 8 en wo 10 t/m zo 14 aug, diverse tijden na 18.00u Eric Alink kijkt uit naar dOFt uit Leuven, al 759 jaar zusterstad van Den Bosch. “In hun voorstelling DUMMIES [6+] komen dans, theater en acrobatiek samen. Maker is Piet Van Dycke, een choreograaf met een ongekende originaliteit. En het thema is teasing: de ontregeling van sociale, vaak stilwzijgende afspraken.” Op wo 10 t/m vr 12 aug 13.00u en 16.00u

WIRWAR PRODUCTIES

Een voorstelling vol haar

©Jean Philipse

Jong Inkt-redacteur Willemijn van Mierlo [17] bezocht Drie, vier, flirt mit mir van Het Zuidelijk Toneel en Club Gewalt.

k had nooit gedacht dat een voorstelling waar je haarkleur een belangrijke rol in speelt leuk kon zijn, maar Drei, vier, flirt mit mir maakt dit waar. Zodra je de tent binnenkomt, stellen de acteurs je vragen over je haar. Haar blijkt een beslissende rol te spelen in deze komische voorstelling. Er gebeuren allerlei onverwachte dingen. Het is een operette, maar dan in een nieuw jasje gestoken. De voorstelling is het kijken waard. Je wordt gelijk meegetrokken in dit gekke verhaal. [WvM] Het Zuidelijk Toneel en Club Gewalt | Drei, vier, flirt mit mir | muziektheater | Zuiderpark | Tent groen | ma 8 aug en di 9 aug 17.45u, 20.00u, 21.45u

CONTACT & OPENINGSTIJDEN Openingstijden Festivalhart Zuiderpark 13.00u – 23.00u [vr en za tot 00.00u] Openingstijden Parade 13.00u – 01.00u Informatie Algemeen nummer: +31 [0]73 61 24 45 05. Dagelijks bereikbaar van 12.00u – 21.00u. Problemen bij het bestellen van kaarten? Stuur een mail aan ticketing@festivalboulevard.nl. Pendelbus Vanaf het Zuiderpark rijden gratis pendelbussen naar diverse voorstellingslocaties. Vertrekpunt: reguliere bushalte aan de Hertog Hendriksingel. De bussen vertrekken uiterlijk 30 minuten vóór aanvang van de voorstelling. TOEGANKELIJKHEID Boulevard wil toegankelijk zijn voor iedereen. Geef elkaar de ruimte om van het festival te genieten. Assistentie nodig bij je bezoek, of vragen over toegankelijkheid en inclusiviteit? Stuur een mail aan toegankelijkheid@ festivalboulevard.nl.

DRIES VERHOEVEN

KAARTVERKOOP & INFORMATIE Kaartverkoop Op www.festivalboulevard.nl kun je dag en nacht kaarten bestellen en betalen. De e-tickets krijg je per mail toegestuurd. Je kunt de tickets zelf thuis printen of ze bij de kaartcontrole op je mobiele telefoon tonen. Bij Tickets & Info [Zuiderpark en Parade] kun je ook kaarten aan de kassa kopen en allerhande informatie over Boulevard krijgen.

©Karin Jonkers

COLOFON DAGKRANT Redactie Eric Alink [coördinator], Eef van den Boom, Sara van Gennip, Willemijn van Mierlo, Mijke Pol, Jowi Schmitz, Teddy Tops, Moniek de Zeeuw Grafische vormgeving | fotografie | film Karin Jonkers en Mariëlle van der Wardt [Yell & Yonkers], Dave Menkehorst, Jean Philipse Campagnebeeld artwork Rogier Roeters

Theaterfestival Boulevard 1985-2020 Zesendertig jaar Boulevard, inclusief herinneringen, anekdotes, achter-de-schermen-verhalen en ruim 200 foto’s. Hardcover, 248 pagina’s. Een boek van Eric Alink [redactie] en Karin Jonkers [grafische vormgeving] in opdracht van het festival. Verkrijgbaar bij de Tickets & Infobalie en boekhandel Adr. Heinen.

Festivalactie:

van € 17,50 voor €10

Productie Thijsen FESTIVALBOULEVARD.NL

E L A T A F O M FO A-LIVE

DO 11 AUG 21.00u MISS TETANOS JAMESZOO ONEGG LOGOSAMPHIA

DECKSTRO

ZA 13 AUG 22.00u FATIMA FERRARI DJ MARCELLE IRIS RIJSKAMP NAGA KEN

LOCATIE Bossche Brouwers aan de Vaart

©Vera Andeweg

Deze krant is op FSC-papier gedrukt, gewonnen uit bos met verantwoord beheer. Omdat duurzaamheid geen woord is maar een daad.