kağıtlar düşer. Nedir, neyin nesidir, diye bakmam bile. Toplar, kendisi ne veririm. O da rahattır her zaman. Ben de. Kişi rahat ı n ı kendisi yapar. Mızmızland ı , dırd ı rlandı m ı , sonunu hazırlam ı ş olur. Bunca yıldı r izlemeye çalıştım koca m ı . Hatta bir ara mektupları n ı n çoğunu ben yazdım. Görd ü m ki , baş ı n ı kaşıyacak zamanı olmad ı . Seninkininse hiç olmaz. Kendisi böyle çal ı şan adam, yan ı ndakilere ne yapar, düşün. O yüzden fazla kuşkucu olma. S ı kıldığın zaman atla gel bize. i ki söz eder, dağıtırız sıkıntı m ı z ı ." Açıp baksa m ı ? " Rober bunu buraya bakması için koymuş olmal ı . Bu masa kendisinin. Bilmeden bir iş yapmaz. Acaba deniyor mu? Olabilir. Erkek dediğ i n , en yakı n ı , karıs ı nı bile de m eye tutar zaman zaman. Kendi güvenilmezliğinden gelir bu. Ya da kendine güven-sizliğinden. Olsun. Neme gerek. Açız bakmaya-cağı m . Sabırlı olan kazan ı r. Gelsin, ne demek istiyorsa, kendi ağzıyla söylesin." Yüzünün boyaları n ı sildi. i nce derisinde gezdirdi ellerini Yumuşacık, parlaktı. Gözlerinin kıyısında, ağz ı n ı n genişlediği yerlerde çizgiler aradı . Besbelli o çizgileri görmek için uzun yıllar bek lernesi gerekti . Parlak gözleriyle aynadaki Roza'yı süzdü. K ıvandı kendinden. Elbisesini çıkarıp, geceliğini giydi. Saçı na yumuşak !ırçayla birkaç kez dokundu. Rober kapıdan girdi. Yan gözle kocası n ı süzerek, pasaportu uzattı. - Konsolun üstü nde b ı rakm ışsın . - Açıp bakası n, diye. ·
lll