Είναι εμπνευσμένο το αστείο της αρχαιότητας με την αρπαγή των γυναικών, αυτό το πήγαινε έλα ανάμεσα στα ασιατικά λιμάνια της Μεσογείου και τα ευρωπαϊκά λιμάνια στα νοτιοανατολικά της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ο Ηρόδοτος εκκινεί από αυτές τις αρπαγές για να ιστοριογραφήσει μια σειρά από συγκρούσεις, από τον Τρωικό πόλεμο ίσαμε τους Μηδικούς πολέμους. Από την Τροία ίσαμε τον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα (μετέπειτα). Πόλεμοι που κατέληξαν στην ανάδυση της δημοκρατικής αθηναϊκής πόλης και στην ηγεμονία της. Πού βρίσκεται σε όλα τούτα το αστείο, δηλαδή η κρυμμένη ανατροπή;
1. ΑΡΧΑΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ: Οι κυριολεκτικές αναγνώσεις μιας μυθολογικής μεταφοράς. Πρώτα από όλα - αν είναι αλήθεια πως η Ευρώπη υπέστη την αρπαγή από κάποιο λιμάνι φοινικικό (αρπαγή της από τον Δία ως Ταύρο) - τότε οι γόνοι της Ευρώπης είναι διγενείς τόσον Ευρωπαίοι όσον και Ασιάτες. Και σαν να μην έφτανε αυτό η Ευρώπη είναι μια ασιάτισσα που δίνει το όνομά της στη δική μας ήπειρο λες και η χερσόνησος της Ασίας προς δυσμάς, η ευρωπαϊκή χερσόνησος, έπρεπε να διακριθεί ως κάτι (το) άλλο από εκείνο που γεωλογικά ήταν συνδεδεμένο. Ο Ευριπίδης δίδαξε στην τραγωδία του Ελένη πως ένα φάντασμά της ήταν στην Τροία ενώ η πραγματική βρισκόταν στις ακτές της Αιγύπτου. Μια άλλη ήπειρος, αυτή τη φορά, κρατά την τρομακτική αποκάλυψη, η Αφρική. Εκεί στις ακτές της Βορείου Αφρικής, μαθαίνουμε πως το δεκάχρονο μακελειό στην Τροία έγινε για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη φάντασμα. Αλλά και όταν μελετούμε τις πολιτικές του Μίνωα και της Πασιφάης στις πολιτείες της Κρήτης αλλά και κυρίως την μινωική ηγεμονία στην ανατολική Μεσόγειο, πλέχουμε σε μια μυθολογική αφήγηση σύμφωνα με την οποία ο Μινώταυρος είναι ο γιος της Πασιφάης από τη συνεύρεσή της, μέσω ενός ομοιώματος ταύρου που κατασκευάστηκε και κλείστηκε μέσα του, με τον λευκό ταύρο που έστειλε ο Ποσειδώνας στις ακτές της Κρήτης. Αντί ο ταύρος να θυσιασθεί προς δόξαν θεού που έδινε την ηγεμονία των ναυτικών μινωιτών στη θάλασσα κρατήθηκε για να θαυμάζεται και επιπλέον για να συνουσιασθεί μετά της Πασιφάης, αφού έτσι, με τέτοια τύφλωση, τιμωρήθηκε ο υπολογισμός του Μίνωα να κρατήσει αυτόν τον λευκό ταύρο του θεού στα κρητικά λιβάδια αντί να τον επιστρέψει πίσω ως θυσία στον θεό που του τον έστειλε. Η ύβρις αυτή φαίνεται να οδηγεί στην παρακμή ενός πολιτισμού που προσπαθούσε τώρα να ελέγξει μέσω του λαβύρινθου και του Μινώταυρου μια σειρά από πόλεις, ανάμεσά τους και την Αθήνα. Σε αυτόν τον μύθο συναρθρώνονται μια σειρά από γεγονότα όπως η ονοματοθεσία του πελάγους από το πτώμα του βασιλιά Αιγέα (Αιγαίο Πέλαγος) αλλά και μια σειρά από προδομένες γυναίκες, η εγκατάλειψη της Αριάδνης στη Νάξο και η Φαίδρα στην παρθενία της ΄Αρτεμης. Ο Αιγέας βυθίζεται πνιγμένος στο πέλαγος μιας και η ευφορία στο καράβι του Θησέα είναι υπεύθυνη για τη μη αλλαγή των πανιών (από μαύρα σε άσπρα) καθώς ο σεσωσμένος είχε θέσει τέλος στην τυραννία του λαβύρινθου (λέξη μη ινδοευρωπαϊκής