ΑΡΘΡΟ
ρετική αντιμετώπιση στον τομέα χάραξης της στρατηγικής. Η διαχείριση, λοιπόν, της βιοϊατρικής τεχνολογίας πρέπει να γίνεται βάσει των κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και επιχειρηματικών τεκταινομένων –σε όλο το φάσμα και σε όλη την κλίμακα– που επηρεάζουν αυτήν τη διαχείριση. Το Υπουργείο Υγείας θα πρέπει να επιφέρει ριζικές αλλαγές στο ευάλωτο σύστημα των προμηθειών των νοσοκομείων και τη διαχείριση του ιατρικού εξοπλισμού. Θα πρέπει να δημιουργηθεί ειδικό μητρώο ιατροτεχνολογικών προϊόντων με ενιαία κωδικοποίηση και αντίστοιχες κλινικές προδιαγραφές. Οι προδιαγραφές θα πρέπει να συντάσσονται με βάση τα κλινικά χαρακτηριστικά για τα οποία υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση ότι επηρεάζουν τη δυνατότητα ή την αποτελεσματικότητα της χρήσης του προϊόντος.
Μία από τις συνιστώσες του προβλήματος [ελέγχου των δαπανών] είναι και ο έλεγχος και η διαχείριση της δαπανηρής βιοϊατρικής τεχνολογίας
Τα κριτήρια και οι δείκτες αξιολόγησης της ιατρικής τεχνολογίας, που αποτελεί σήμερα ένα από τα μείζονα θέματα στη διαχείριση της βιοϊατρικής τεχνολογίας, θα πρέπει να βασίζονται σε διεθνή δεδομένα. Ο προγραμματισμός των προμηθειών και η διενέργεια των διαγωνισμών όπως πραγματοποιείται σήμερα περιπλέκει τόσο τις διαδικασίες όσο και την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης της βιοϊατρικής τεχνολογίας. Σήμερα, η απόκτηση και διαχείριση της βιοϊατρικής τεχνολογίας χαρακτηρίζεται επιγραμματικά από: χ αμηλότατο βαθμό αξιοποίησης και απόδοσης, έ ντονη χωροταξική ανομοιογένεια, έ λλειψη κριτηρίων αξιολόγησης και π ροώθηση μη ορθολογιστικής επενδυτικής πολιτικής.
Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στο ό-
24
/ Ιούλιος-Αύγουστος 2019
τι δεν υπάρχουν σήμερα δεδομένα που αφορούν τη βιοϊατρική τεχνολογία βάσει των οποίων θα μπορούσε να σχεδιαστεί και υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα διαχείρισης της βιοϊατρικής τεχνολογίας: 1. Δεν υπάρχει πλήρης και σωστή καταγραφή του ιατρικού εξοπλισμού βάσει της οποίας θα αξιολογούνται όλες οι απαιτήσεις των νοσοκομείων. 2. Δ εν υπάρχουν κριτήρια αξιολόγησης καθώς και δείκτες απόδοσης του υπάρχοντος βιοϊατρικού εξοπλισμού. 3. Δεν υπάρχει μελέτη χωροταξικής κατανομής και διάχυσης της ιατρικής τεχνολογίας. 4. Δεν υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός για το σύγχρονο νοσοκομειακό περιβάλλον, τη χρήση της πληροφορικής στα νοσοκομεία και τις επιδράσεις της στη διαχείριση της βιοϊατρικής τεχνολογίας. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο ποιος φορέας θα διενεργήσει τον διαγωνισμό, αλλά στα αυστηρά μεθοδολογικά κριτήρια και δεδομένα με τα οποία θα αξιολογήσει τις απαιτήσεις των νοσοκομείων, τις ανάγκες του ιατρικού κόσμου και, τελικά, τις επιπτώσεις των δαπανών στο κοινωνικό όφελος και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα σε άρθρα, μελέτες, βιβλιογραφία και, φυσικά, στο Διαδίκτυο. Το πρόβλημα, λοιπόν, μετατίθεται στη διαχείριση αυτών των πληροφοριών, στην αξιολόγησή τους, στη μεταφορά τους στα ελληνικά δεδομένα και στην εφαρμογή τους στο νοσοκομειακό περιβάλλον. Σήμερα, το πρόβλημα και ο προβληματισμός είναι πώς θα διευρυνθεί ο κύκλος εκείνων που θα έχουν πρόσβαση στις διαθέσιμες πληροφορίες και πώς οι πληροφορίες θα είναι διαθέσιμες σε όλους, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεται το νοσοκομείο, αφού η δυνατότητα λήψης και αποστολής πληροφοριών έχει καταστεί το νέο τεκμήριο ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού. Η γνώση και η πληροφόρηση είναι πλέον αλληλένδετες και η πρόσβαση στα δεδομένα αποτελεί προϋπόθεση για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Ο κ. Shashi Tharoor, συγγραφέας και πρώην βοηθός του ΓΓ του ΟΗΕ σε θέματα επικοινωνίας, υποστηρίζει χωρίς ενδοιασμό ότι «η νέα γραμμή της φτώχειας χαράζεται από το πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή και όχι μόνο από τους οικονομικούς δείκτες των χωρών.•••