GESPREK MET ARIE
dat je weet dat het het spelletje is dat je speelt, en laat zien, maar tegelijkertijd – dat is volgens mij een soort paradox – tegelijkertijd moet je toch een stap zetten, je moet zeggen van– Ja maar dat is dus ook gewoon, dat is precies zoals je zegt: het is een keuze die je maakt. Je kunt de keuze maken om alleen maar het analytische spel te spelen, en dan in de zin van ik doe niks anders meer dan iedere keer laten zien dat het een spel is, dat is dan mijn stijl, mijn stiel, mijn bedrijf, mijn vak geworden. Als je dat doet, bijvoorbeeld om dat je dan zegt dat is de enige manier waarop ik, voor mezelf, mezelf nog als een heel persoon kan ervaren, die dus met één ding bezig is, die zich zelf als één geheel ervaart, en dat is belangrijk voor mij om die ervaring te hebben. Op het moment dat je dat doet hou je dus op met positieve, met zelfs de kans, jezelf de kans te geven een positieve bijdrage aan een bepaalde tak van wetenschap te geven, zoals in mijn geval de taalkunde. En ik heb er dus gelukkig – vind ik, want ik vind me daar zelf gelukkig mee want we vinden het toevallig allebei
47