Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΦΥΣΙΚΟΥ Κι όμως, υπήρξε μια εποχή που ο ελληνικός τύπος κατακλυζόταν από χιλιάδες άρθρα και πρωτοσέλιδα που αφορούσαν τα παραψυχικά φαινόμενα, τα φαντάσματα και τα αιθερικά όντα, τα ΑΤΙΑ, τις οπτασίες και τα στοιχειώματα, και όλα εκείνα τα παράξενα φαινόμενα που πρώτος μίλησε ο Τσαρλς Φορτ. Μια τόσο μακρινή και σχετικά κοντινή εποχή, που οι εφημερίδες δεν ήταν εχθρικές απέναντι στο παραφυσικό και τα ανεξήγητα φαινόμενα, σε αντίθεση με τον χλευασμό, τις διαψεύσεις, και την ελλιπείς και – πιθανός – εσκεμμένα παραπλανητική σημερινή πληροφόρηση. Μέσα από τη συγκεκριμένη στήλη θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε ένα μεγάλο μέρος από το πλούσιο και εντυπωσιακό αρχείο που έχει διασωθεί, κόντρα σε μια εποχή που έχουμε απομυθοποιήσει και καταρρίψει τα πάντα.
Εφημερίδα «Βραδυνή», 19/1/1950: (Ακολουθούν αυτολεξεί αποσπάσματα από το άρθρο της εφημερίδας). Σε μια οικία επί της οδού Ζωοδόχου Πηγής στην Αθήνα, ο οδοντίατρος κ. Β. Αυγουστίνος, ο αδερφός του, και η υπηρέτρια τους Σοφία Βλασαρού, απευθύνθηκαν έντρομοι στον πρόεδρο της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών κ. Τανάγρα. Αιτία, αόρατες δυνάμεις που χτυπούσαν τις πόρτες της οικίας κατά την διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύχτας, ενώ γίνονταν ισχυρότεροι όταν η υπηρέτρια σηκωνόταν από το κρεβάτι ή όταν έβηχε. Όπως αφηγείται ο κ. Αυγουστίνος «άυλοι και αόρατοι δυνάμεις βροντούν τις δύο πόρτες του σπιτιού μας στην εσωτερικήν είσοδο και στην εσωτερικήν αυλήν. Στην αρχήν εσχηματίσαμεν την εντύπωσιν ότι κάποιος κακοποιός ζητούσε να κατατοπιστή δια να δράση ή ότι κάποιος ζητούσε πληροφορίες. Ανοίξαμε μία, δύο, τρείς φορές. Σιωπή και σκοτάδι. Κανείς δεν περίμενε στην πόρτα. Έγινε κάποια διακοπή και ύστερα οι κτύποι στην πρώτη πόρτα στο κεφαλόσκαλο, επανελήφθησαν εντονώτεροι, νευρικοί, και άρρυθμοι. Ζητήσαμε φυσικά την επέμβασι της αστυνομίας και οι
περίοικοι έγιναν άνω κάτω χωρίς αποτέλεσμα. Όταν γινόταν ησυχία οι κτύποι συνεχίζοντο. Τους ήκουαν ευκρινώς οι συγκάτοικοί μας στην αυλή Χαράλαμπος Σμπαρούνης, η αδερφή του Διονυσία, η εξαδέλφη του Σοφία Γκιούγια, και ο αστυνομικός που απεχώρησε στο τέλος χωρίς να βγάλη συμπέρασμα». Με αφορμή τα εντονότερα φαινόμενα όποτε η υπηρέτρια σηκωνόταν από το κρεβάτι ή έβηχε, η Σοφία αποφάνθηκε ότι πρόκειται για την αδικοχαμένη ψυχή του αδερφού της που είχε σκοτωθεί εκείνη τη μέρα στη Νάξο και ζητούσε έλεος. Όπως αναφέρει η ίδια «Είναι η ψυχή του αδελφού μου, ωλόλυζε (θρηνεί), που βροντάει την πόρτα». Ο κ. Τανάγρας αμέσως αντελήφθη ότι πρόκειται περί αγνώστου τηλεπαθητικού φαινομένου, που δημιουργούσε η διαισθητική υπηρέτρια και γι αυτό ζήτησε περισσότερες λεπτομέρειες περί του θανάτου του αδελφού της. Όπως του ανέφερε η ίδια: «Ο αδερφός μου σκοτώθηκε στη Νάξο, ήταν ανάπηρος πολέμου και μ ‘ένα χέρι, τσομπάνης.
Κυνηγούσε κάποιο γίδι του κι’ εγκρεμίστηκε σ’ένα βάραθρο. Γίνηκε κομμάτια. Τον μάζεψαν σ’ένα σεντόνι συντοπίτες του και τον μετέφεραν κάτω στην χώρα. Τηλεγράφησαν το θλιβερό μαντάτο σ’εμένα και στις δύο αδερφές μου την Κούλα Γρατσιά και την Πολυξένη Γιαννοπούλου, που κάθονται στο ίδιο σπίτι, σ’άλλη γειτονιά». «Κι οι αδερφές σου;» ρώτησε ο κ. Τανάγρας «…ήκουσαν τους ίδιους μυστηριώδεις κτύπους στην πόρτα τους;» Η Σοφία Βλασαρού ξέσπασε σε καινούργια δάκρυα κι αναφυλλητά. «Ναι, και σ’αυτών τήν πόρτα βρόντησε η αδικοχαμένη ψυχή του αδελφού μου και η Κούλα τον άκουσε να της λέη: «Εγώ φεύγω…πάω ν ανταμώσω την μανούλα μας, που σκότωσαν οι Γερμανοί…» Ο κ. Τανάγρας προτού δώσει την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αυτού, που ανήκει στη σφαίρα και το ενδιαφέρον των ψυχικών αναζητήσεων, επισκέφτηκε το ιατρείο και σπίτι του κ. Αυγουστίνου στην οδό Ζωοδόχου Πηγής 105, συνοδεία του φωτορεπόρτερ της Βραδυνής. Η Σοφία Βλασαρού ήταν διστακτική και θυμωμένη.