για να καταθέσουν ως μάρτυρες. Τον Σεπτέμβριο του 1975, ο επίσκοπος Josef Stangl χορήγησε στον ιερέα Arnold Renz, και τον πάστορα Ernst Alt την άδεια να εξορκίσουν, σύμφωνα με το τελετουργικό “Rituale Romanum” το οποίο ήταν ισχύων νόμος από το 1614 μ.Χ., αλλά διέταξε την απόλυτη μυστικότητα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως η Anneliese έπρεπε να σωθεί από την ύπαρξη πολλών δαιμόνων στο σώμα της. Ο Renz πραγματοποίησε την πρώτη συνεδρίαση στις 24 Σεπτεμβρίου 1975. Η Anneliese άρχισε να μιλάει ολοένα και περισσότερο για το «θάνατο, για εξιλέωση, και για τους αποστάτες ιερείς της σύγχρονης εκκλησίας». Συνολικά 67 συνεδρίες εξορκισμού, μία ή δύο εβδομαδιαίως, διάρκειας έως και τεσσάρων ωρών, πραγματοποιήθηκαν σε περίπου δέκα μήνες μεταξύ 1975-1976. Για μήνες, προς το τέλος, η Anneliese, αρνιόταν το φαγητό, ενώ συνολικά πάνω από 40 κασέτες ηχογραφήθηκαν για να κρατάνε λεπτομέρειες την ώρα του τελετουργικού (ένα μικρό μέρος είναι διαθέσιμο στο You Tube). Στις καταγεγραμμένες περιπτώσεις, η Anneliese ισχυρίστηκε ότι είδε τους δαίμονες να χορεύουν στο πάτωμα μπροστά της, βασανίζοντας τους ιερείς. Ζήτησε μάλιστα από τους ιερείς που πραγματοποιούσαν τον εξορκισμό να της πουν αν μπορούσαν να τους δουν. Τα μάτια της κατά περιόδους γίνονταν κυριολεκτικά «μαύρα και φλογερά», γεμάτα με αφθονία μίσους και οργής. Ο τελευταίος εξορκισμός πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1976. Το ξημέρωμα της 1ης Ιουλίου 1976, η Anneliese πέθανε στο σπίτι της κατά την διάρκεια του ύπνου, ζυγίζοντας 30 κιλά, και υποφέροντας όπως αναφέρθηκε από πνευμονία. Η μητέρα της ηχογράφησε τον θάνατο της κόρης της. «Ικετεύστε για την άφεση», ήταν η τελευταία δήλωση της
Anneliese που έγινε στους εξορκιστές. Στη μητέρα της είπε, «…μητέρα, είμαι φοβισμένη». Η αναφορά της αυτοψίας ανέφερε ότι η αιτία ήταν ο υποσιτισμός και η αφυδάτωση εξαιτίας της ύπαρξης μιας κατάστασης ημισφαίρισης για σχεδόν ένα χρόνο, και ενώ πραγματοποιούνταν οι τελετουργίες του εξορκισμού. Η δίκη ξεκίνησε στις 30 Μαρτίου 1978 στο περιφερειακό δικαστήριο. Πριν από το δικαστήριο οι γιατροί κατέθεσαν ότι η Anneliese δεν ήταν υπό δαιμονική κατοχή, δηλώνοντας ότι αυτό ήταν ψυχολογικό αποτέλεσμα λόγω της αυστηρής θρησκευτικής ανατροφής και της επιληψίας, αλλά ο γιατρός Richard Roth, του οποίου ζητήθηκε ιατρική βοήθεια από τον πάστορα Alt, φέρεται να της είπε κατά τη διάρκεια του εξορκισμού, ότι «δεν υπάρχει ένεση κατά του διαβόλου, Anneliese». Οι εξορκιστές προσπάθησαν να αποδείξουν την παρουσία των δαιμόνων παίζοντας στο δικαστήριο κασέτες με περίεργους διαλόγους, όπως δύο δαίμονες να τσακώνονται για το ποιος θα έπρεπε να φύγει από το σώμα της Anneliese, όπου ένας από τους δαίμονες αποκαλούσε τον εαυτό του «Χίτλερ», ενώ κανένας από τους παρόντες κατά τη διάρκεια του εξορκισμού δεν είχε αμφιβολία για την παρουσία δαιμόνων. Ο επίσκοπος Stangl είπε ότι δεν γνώριζε την ανησυχητική κατάσταση της υγείας του κοριτσιού όταν ενέκρινε τον εξορκισμό, και το δικαστήριο απόφάσισε πως οι γονείς της Aneliese όπως και οι εξορκιστές, ήταν ένοχοι για φόνο εξ αμελείας, καθώς δεν κάλεσαν γιατρό και καταδικάστηκαν με 6 μήνες φυλάκιση. Το κράτος συνέστησε να μην φυλακιστούν τα εμπλεκόμενα μέρη. Τρεις ταινίες, το “The Exorcism of Emily Rose”, “Requiem” και “Anneliese: The Exorcist Tapes”, βασίζονται στην ιστορία της Anneliese Michel. UtT