Stad van de vijand (2)

kans krijgen om een uniform aan te trekken en soldaatje te spelen – nou, er zijn een hoop mannen die dat wel zien zitten.

Ze nemen voor maar drie maanden dienst, snapt u? Alsof ze op zomervakantie gaan en daarbij krijgen ze ook nog een hoop aandacht van allemaal mooie meisjes! De meeste mannen die we gerekruteerd hebben, maken zich zorgen dat deze oorlog te kort duurt en dat ze niks hoeven te doen.’

‘Nou, daar hoeven ze zich echt geen zorgen om te maken’, zei Rocklin ernstig. ‘Zo zal het niet gaan.’

Kolonel Bradford lachte en knipoogde vriendschappelijk naar Steele en Deborah. ‘De majoor is de beste soldaat die generaal Scott kon vinden, maar hij is ook de meest pessimistische soldaat! Kom op, Rocklin, je weet toch hoe die zuiderlingen zijn? Mij is verteld dat je er zelfs familie hebt wonen. Hoe kun je van zo’n stelletje achterlijke boerenkinkels uit de bergen nu verwachten dat ze een goed getraind leger op de been brengen?’

‘Vraag dat maar aan mijn nichtje’, antwoordde Rocklin.

Hij nam de instructies die hij van de generaal had gehad heel serieus en die had gezegd dat hij kolonel Bradford een beetje moest ontzien.

‘Hij is een hoop waard, Rocklin’, had generaal Scott gegromd. ‘Hij schonk een enorm bedrag aan de campagne voor president Lincoln. En nu wil hij de soldaat uithangen.

Nou, hij betaalt er goed voor – maar jij zorgt ervoor dat er geen doden vallen!’

Gideon Rocklin begreep dit soort politieke spelletjes maar al te goed en hij kon uitstekend overweg met de nieuwe kolonel.

‘Zo, Miss Rocklin’, zei die, en hij richtte zijn blik Deborah, ‘dus u hebt met eigen ogen een stel van die zuidelijke soldaten gezien?’

20