af of hij het nou was die vanaf dat moment veranderd was, of zijzelf. Maar dat maakte weinig uit. Ze vond het niet leuk om boos op hem te zijn – hij was alles wat ze had – en dus probeerde ze altijd zo snel mogelijk van haar boosheid af te komen. Ze kwamen bij de snelweg. Vader parkeerde de auto op de vluchtstrook. Hij draaide het sleuteltje om. Nog even sputterde de motor, maar toen werd het stil. Vader draaide zijn gezicht van Katy af en keek door zijn raampje naar buiten, met zijn elleboog uit het raam. De wind floot zachtjes door de openstaande autoramen en buiten zongen vogeltjes hun ochtendliederen in de kale tarwevelden langs de kant van de weg. De geluiden waren bekend – natuurgeluiden waar Katy sinds haar jeugd van genoot – maar vandaag klonken ze opeens aangrijpend. Ze kreeg een brok in haar keel. Hoe kon het toch dat ze nu zo anders dan anders reageerde op de wind en de vogels? Dat zou ze vanavond, voordat ze naar bed ging, proberen te ontdekken, al schrijvend in haar dagboek. Dat was eigenlijk gewoon een groot kladblok. Op het moment dat ze aan schrijven dacht, schoten haar al allerlei woorden te binnen – het geheimzinnige gefluister van de wind, vrolijk flierefluitende vogels. Misschien zou ze er wel een gedicht over schrijven. Als ze tenminste niet te moe was van deze eerste schooldag. In de verte ging de weg een stukje naar beneden, zodat hij niet meer te zien was. Zo nu en dan kwamen er auto’s tevoorschijn uit het dal. Even later jakkerden die dan langs hun auto. Het waren glimmende sportauto’s of stoere jeeps, zo totaal anders dan de eenvoudige zwarte of blauwe pick-uptrucks of sedans die op zondagen de parkeerplaats van de mennonietenkerk
12