Son tantas preguntas que o que adoita suceder é que chega a noite, volvo ao leito e, máis unha vez, a revolución quedou adiada, seguramente para sempre.
O capitalismo é unha barbarie sen posíbel solución que asolaga ao mundo? Sen dúbida, pero tampouco estou tan seguro de que as posibles opcións alternativas non sexan, tamén, unha forma de barbarie.
Cóllote traballando nunha próxima obra? Sempre hai unha próxima obra, ou polo menos a intención de construír por fin esa novela que xustifique dunha vez todos os paseos erráticos, todas as viaxes imaxinarias, todos os golpes no teclado da vida. Agora mesmo vivo en permanente conversa cuns cantos personaxes que aínda non existen. Eles, coitados, nin sequera imaxinan que calquera día destes, por culpa do meu capricho creador, sairán do seu apracible mundo de ficción e comezarán a sufrir. Os narradores omniscientes sómosche así: crueis, inxenuos e, por sorte, inconstantes. Monarquía, democracia, república… Podes explicar a convivencia da primeira coa segunda? A supervivencia normal e mesmo aplaudida da monarquía é unha proba máis de que vivimos nunha sociedade narcotizada e pouco amiga da reflexión. Calquera que lle dedique dez minutos seguidos a pensar o asunto seriamente, decatarase de que vivirmos baixo un rei é unha extravagancia chocalleira, unha absoluta falta de dignidade social. O sistema presuntamente democrático no que vivimos ten moitas eivas. Sen dúbida esta é unha delas. Pero (perdoa que insista no meu habitual pesimismo), non vexo que ninguén dea un paso para trocar a situación. Por certo, eu tampouco.
Cuestións credos, relixiosidade… Cal é a túa actitude, a túa postura? Difícil cuestión. A min resúltame doado crer en Deus e case imposible crer nos seus supostos representantes na terra. Deus, de feito, é un tipo co que me levo razoablemente ben. Temos rifas impresionantes, de cando en vez berrámonos un ao outro ata rebentar as gorxas, pero aínda así case se pode dicir que nos queremos ben, que podemos seguir compartindo cafés sen demasiados problemas. Agora, por favor, que non se nos meta por medio ningún deses ridículos bispos que ateigan as prazas e visten con tan abraiantes indumentarias. Haberá de todo, supoño, pero non me parece xente de fiar. De entrada, o seu medio de vida parte dunha terrible blasfemia, a de