Sayfa 13
köyler ölmüş bir atın iskeleti gibi dağılmışlar üzerine veremli bozkırların dağlar derisi yüzülmüş bir devin acısı gibi duruyorlar ufkunda akşamın ve insanlar bedenlerinden parça parça koparılmış aşklar misali kopartılmışlar köylerinden yollarda göç göç olmuş kervanlar ölülerini göğüslerine gömerek gidiyorlar gidiyorlar kara bulutların kapladığı şehirlere doğru şehirler torda balıkların ağzı gibi açmışlar kucaklarını boş mezarlarda yitik oğullarını arıyorlar dünyanın bütün kızılırmakları kan akıyor en mavi kavuşmasında ummanların boz bulanık afatlar gibi dalgalanıyorlar ben halkım diyor toprakta tohum suda balık kovanda arı ben ki yitirmişim dağları dümdüm kokan ilkbaharı kızıl alevlerle devirip heybetini ben dört nala geçeceğim ortasından zifir inatlı karanlıkları
ASIM GÖNEN