εστιαΖΩ by peter mougios

editorial>>>

It’s

Christmas time! (χαμόγελα, παιδιά στο διάδρομο να τρέχουν, ετοιμασίες)

.....μετά από δυό βδομάδες.....

It’s

school time again! Ποιος κατάλαβε διακοπές να σηκώσει το χέρι!!!

Κανείς; Κάποιος ας απαντήσει τέλος πάντων! Καταλάβαμε... ούτε εμείς, αν αυτό σας παρηγορεί αγαπημένοι συμμαθητές. Η λέξη Χριστούγεννα μας φέρνει στο μυαλό λέξεις όπως ελευθερία,διακοπές, φωτάκια, ψώνια, χαρτζιλίκι, κάλαντα, δέντρο, παρέες, φαγητό, κρεπάλη, αλκοόλ... Φέτος ίσως και να πετύχαμε ένα από όλα αυτά..με την ψυχή στο στόμα!... είναι που είμαστε Γ’ Λυκείου... είναι που η χώρα δεν έχει μία... είναι που το φροντιστήριο βρήκε ευκαιρία να μας πατήσει κάτω.. είναι οι Αμερικάνοι που μας ψεκάζουν και είμασταν όλοι άρρωστοι ή είναι όλα αυτά μαζί..; Τη χρονική αυτή στιγμή είμαστε η Αγάπη, η Ελισάβετ και η Νεφέλη στο καφέ-Άρωμα της πλατείας μας, δίπλα στο σχολείο μας και καθόλου ικανοποιημένες από τις διακοπές που κάναμε. Σας ευχόμαστε όμως καλή συνέχεια στη σχολική χρονιά και σε όλους τους τομείς...άλλωστε..τα καλύτερα έρχονται! Ε.Α., Ν.Μ., Α.Λ.

Για τη δημιουργία αυτού του τεύ χους δούλεψαν οι: Ι. Καλλιγεράκης, Ά. Καλογερά, Μ. Δεμέστιχα, Μ. Γλυκού, Χ. Κεκρίδης, Λ. Χατζηελευθερίου , Α. Λαρυγγάκη επιμέλεια σύνταξης Ε. Αράπη, Ν. Μπαφούνη, Α. Λαρυγγάκη οι καθηγητές Κωνσταντίνος Μπ ίσαλας και Πέτρος Μούγιος του 7ου Λυκείου Ν. Σμύρνης (ma il@7lyk-n-smyrn-att.sch.gr) οδός 25ης Μαρτίου 3, 210935170 1

Χριστούγεννα στο Μέγαρο του Χρήστου Κεκρίδη

έμπτη 20 Δεκεμβρίου και η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας ανυπόφορη! Και θέλαμε να είμαστε και στην ώρα μας, τρομάρα μας! Μια ώρα νωρίτερα φύγαμε, παρ’όλα αυτά, η αργοπορία, αργοπορία! Τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ, αυτό το βράδυ που μαθητές και κα-

θηγητές του 7ου Λυκείου Νέας Σμύρνης επισκέφτηκαν το Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουν μία μαγευτική παράσταση υπό τη συνοδεία της κλασικής μουσικής από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών!

ταν μία ξεχωριστή, χριστουγεννιάτικη συναυλία, εν μέρει αφιερωμένη στον Κάρολο Ντίκενς και τα 200 χρόνια από τη γέννησή του. Φτάσαμε λοιπόν στο χώρο του εντυπωσιακού Μεγάρου και αρχικά

λίγο χαμένοι μέσα στους μαρμάρινους διαδρόμους του, εντοπίσαμε την κυρία Χαμεζοπούλου και τσακ! Να’μαστε, σκεφτήκαμε. Μπήκαμε στη χαώδη αίθουσα και πήραμε τις θέσεις μας, γύρω από τα γνωστά πρόσωπα συμμαθητών και καθηγητών. Και έτσι, η βραδιά ξεκίνησε! Ένα ένα τα μέλη της ορχήστρας εμφανίστηκαν στη σκηνή, φυσικά συνοδευόμενοι από παρέα! Τι βιολιά, τι βιόλες, τι άρπες και τι τρομπέτες, χαμός! Τη θέση του στη σκηνή πήρε και ο ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς, που σαν τον Μίστερ Μπιν θα έλεγες, άνοιξε τα χαρτιά του και άρχισε την αφήγηση.

πό τους ήχους της κλασικής μουσικής, άρχισε να ξετυλίγεται η νουβέλα του Ντίκενς, «Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα», με πρωταγωνιστή το γνωστό σε όλους μας Εμπενίζερ Σκρουτζ, έναν γεροτσιφούτη και σπαγγοραμμένο άνθρωπο. Η ιστορία αναφέρει τρία φαντάσματα, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος που, ταράσσοντας τον ύπνο του Σκρουτζ, με το δικό τους τρόπο, τον φέρνουν στα λογικά του και τον κάνουν να καταλάβει ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μέρα εκμετάλλευσης των απόρων και μιζέρια, αλλά μέρα γιορτής και χαράς!

δώ να κάνω μια σημείωση. Ενώ παρακολουθείς τον κύριο Γεννατά να αφηγείται μαγευτικά το παραμύθι, βλέπεις και τον μαέστρο δίπλα να χτυπιέται, να κουνιέται με ένταση ολόκληρος! Ε λοιπόν

εμένα αυτό είναι που μου αρέσει στους μαέστρους! Που αγαπούν αυτό που κάνουν, που ζουν τη μουσική, και κάθε μελωδία γι’ αυτούς είναι κάτι το διαφορετικό, ένα διαφορετικό τίναγμα του χεριού, ένα διαφορετικό αλματάκι πάνω στο βάθρο τους. Και συνεχίζω. Έπειτα από τα χειροκροτήματα της λαοθάλασσας που παρευρισκόταν στο Μέγαρο, ακολούθησε το δεύτερο μέρος της παράστασης. Μουσική του σπουδαίου Π.Ι. Τσαϊκόφσκι από το έργο «Καρυοθραύστης». Η μία γνωστή μελωδία μετά την άλλη ξεπηδούσε από τα μουσικά όργανα, κάνοντας μας να εμφανίζουμε στο μυαλό μας σκηνές από τη γνωστή ιστορία. Και όταν τελείωσε και αυτό, εκεί είναι που έπεσε το μεγάλο χειροκρότημα! Σπουδαία εκτέλεση και υπέροχη μουσική!

αι ναι λοιπόν, άξιζε αυτή η επίσκεψη μας στο Μέγαρο, καιρός ήταν να διευρύνουμε λίγο τους πολιτιστικούς ορίζοντες και να χαλαρώσουμε λίγο! Εξάλλου, δεν πηγαίνουμε και κάθε μέρα στο Μέγα-

ρο Μουσικής!

Ιάκωβος

Καλλιγεράκης

Έ ξ ω απ’ τα δ ο ν τ ι α Μολότωφ

σκοπός αγιάζει τα μέτρα, λενε κάποιοι. Όμως από τη στιγμή που ρίξεις τη μολότωφ - είτε το κάνεις στο όνομα του ενός αληθινού θεού, είτε γιατί το σύστημα σε χαλάει, είτε γιατί την έριξε και αυτός δίπλα σου - αυτή κάπου θα σκάσει, η φωτιά θα πιάσει και ό,τι και να έχεις κάνει πριν, από τη στιγμή που αυτή θα φύγει από το χέρι σου αντιμετωπίζεις, την ποινή της επίθεσης εκ προμελέτης με δολοφονικό σκοπό. Και, λογικά, όντας κάποιος που μόλις έριξε ένα δολοφονικό όπλο, δέχεσαι και οποιαδήποτε επίπληξη. Έτσι και τώρα, έχοντας τέσσερις αστυνομικούς να παίζουν ποδόσφαιρο με το κεφάλι μου, αρχίζω να φιλοσοφώ κάποια σημαντικά ερωτήματα. Τώρα μόνο μπορώ να διαλογιστώ το τι με έφερε εδώ και για ποιον λόγο. Ήταν σκοτεινά, πράγμα λογικό τέτοια εποχή. Η βροχή προσέδιδε έναν μονότονο, σχεδόν νανουριστικό υπόηχο στη χαμηλή βαβούρα της γεμάτης κατα το ήμισυ παμπ. Διάσκορπα χριστουγεννιάτικα στολίδια προσέδιδαν μία ευχάριστη ανάσα εορταστικού πνεύματος αναμεταξύ του άσχημου κλίματος που επικρατούσε εν γένει. Πάλι είχε αργήσει• αυτό ήταν αναμενόμενο. Τουλάχιστον η μπύρα ήταν ακόμη κρύα και η σερβιτόρος κάθε άλλο παρά δυσάρεστο θέαμα με το οποίο περνάς την ώρα σου θαυμάζοντας. Έτσι περνούσα τα βράδια, μέχρι να έρθει και να αρχίσουμε να μιλάμε και να γελάμε για όλα όσα η ζωή μας έχει φέρει. Μα όλα αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Παρά για το προπονημένο μου αυτί, δεν θα είχα ακούσει τον γνώριμο ήχο της πόρτας να ανοίγει. 6:42. Δώδεκα λεπτά πάλι. Άν οι Άγγλοι είμαστε περιβόητοι για κάτι, είναι η τακτικότητά μας. Ακόμη και όταν αργούμε, αργούμε πάντα το ίδιο. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου (“ Ένα διπλό”) και γύρισε να με κοιτάξει. Ποτέ άλλοτε δεν είχα αισθανθεί το αίσθημα που περιγράφει το ρητό “μία εικόνα, χίλιες λέξεις” όσο τότε που αντίκρισα το πιο γνώριμο πρόσωπο στη ζωή μου και διερωτήθηκα ποιος ήταν αυτός που κάθονταν αντίκρυ μου. Το πρόσωπό του ήταν αυτό ενός ανθρώπου ο οποίος είχε δεί όσα δυσάρεστα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο κόσμος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ήταν ωχρός, καταπονημένος• κάθε σημάδι νιότης είχε εξαφανιστεί από το άλλοτε ζωηρό πρόσωπό του. Τα μάτια του πλαισιόνονταν από μαύρους κύκλους που ακόμη και ο Κρόνος θα ζήλευε τη μεγαλοσύνη των μελανών αυτών δακτυλίων. Δεν χρειαζόνταν να αρθρώσει λέξη για να καταλάβω τι ήθελε να πεί. “Απόψε.” είπε, κατέβασε το ποτό του και έφυγε. Η δουλειά του είχε τελειώσει. Το μήνυμα είχε μεταδοθεί. Τα υπόλοιπα συνεπάγονται το ένα το άλλο. Φωνές, συνθήματα, βρισίδι, ένταση και, αναπόφευκτα, βία. Εμ, τι περίμενε κανείς; Διαδήλωση ήταν. Και ιδού το πρόβλημα. Πώς μία κοινωνία έφτασε στο να θεωρεί λογική, σχεδόν, τη βία σε διαδηλώσεις; Πού αποδίδονται οι ευθύνες; Ποιος δεν έχει το υθικό υπόβαθρο να τον δικαιολογήσει; Ο μπάτσος, ο φασίστας, ή το τσογλάνι ο κουκουλοφόρος; Ποιος φταίει; Δικαιολογείται ο αστυνόμος που εξασκεί αλόγιστη βία; Ή μήπως δικαιολογείται ο ταραξίας που πέταξε την μολότωφ; Γιατί ο σκοπός της μολότωφ είναι να πιάσει κάτι -ή στην περίπτωση αυτής που έριξε ο διπλανός μου, κάποιος φωτιά. Και αυτόν τον επαινέσαμε. Χα! Του έδειξε του παλιογουρουνιού! Όμως, αυτό το “παλιο-

πάρε τη ζωή στα χέρια σου της Λέλας Χατζηελευθερίου

ίναι αυτό που κλείνεσαι στο καβούκι γιατί νιώθεις ότι κανένας δε σε καταλαβαίνει. Νιώθεις ότι όλοι έχουν θυμώσει μαζί σου, χωρίς να γνωρίζεις τους λόγους. Νιώθεις διαφορετικός` ότι όλοι είναι ένα, εκτός από εσένα. Ότι βρίσκεσαι στην απ’έξω και αντικρίζεις «όχι», μεγάλες απορρίψεις, ψέματα ,δικαιολογίες και πάλι ψέματα. Και μετά αναρωτιέσαι το γιατί , και ψάχνεις, ψάχνεις ,ψάχνεις την απάντηση αλλά δεν την βρίσκεις και τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Τρέχεις να βρεις διέξοδο και στο τέλος χάνεις την ουσία. Και μετά σκέφτεσαι ότι δεν πάει άλλο ,πρέπει να αλλάξεις για το καλό σου και όχι για τους άλλους . Πρέπει να πάρεις επιτέλους την απόφαση να γίνεις δυνατός και να διώξεις από την ζωή σου αυτούς που σε κάνουν να πονάς . ιατί στο τέλος, αυτό που μετράει είναι τα δικά σου συναισθήματα και όχι αυτό που λένε οι άλλοι. Γιατί πολλοί είναι αυτοί που σε κρίνουν δίχως να σε γνωρίζουν. Και δεν σκέφτονται πως σε «καταστρέφουν», γιατί δεν τους νοιάζει. Πρέπει πρώτα να ερωτευτείς τον εαυτό σου και να νιώσεις καλά με αυτόν , και μετά να ασχοληθείς με τους άλλους που σε κρίνουν μόνο από αυτό που βλέπουν. Αλλά ,παρόλα αυτά, πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε αυτούς που μας πλήγωσαν, να ξεχάσουμε αυτά που είπαν για εμάς, να ξεχάσουμε τις πράξεις τους και να ξεχάσουμε το πως μας έκαναν να αισθανθούμε, όσο δύσκολο κι αν είναι .Και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας προς το καλύτερο` με αυτή την αλλαγή να αλλάξουμε και τους γύρω μας. Γιατί αυτό που έχει σημασία δεν είναι το ποιος ήσουν, αλλά το ποιος έγινες. Γιατί η ζωή δεν είναι να ζεις χωρίς δυσκολίες, η ζωή είναι να μάθεις να τις αντιμετωπίζεις. άνε τα όνειρα σου μεγαλύτερα από τα δάκρυα σου , και τις πράξεις σου μεγαλύτερες από τα λόγια σου. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου και ζήσε την όπως θες και επιθυμείς.

γουρούνι” ποιος ήταν; Τι ζωή είχε; Και αν είχε παιδιά; Τι είδους ζωή θα είχαν αυτά εάν το επόμενο πρωί τους ξυπνούσε ένας ένστολος κύριος ανακοινώνοντάς τους πως ο μπαμπάς δε θα γυρίσει σπίτι πια; Γιατί να πρέπει να το υποστούν αυτό; Και ο ταραξίας; Αν αύριο το πρωί ο ίδιος ένστολος κύριος έλεγε σε μία μητέρα πως δυστυχώς ο γιος της απεβίωσε λόγω “αμέλειας”; Γιατί αποκτηνωνόμαστε έτσι; Με ποιο δικαίωμα καταστρέφουμε τόσες ζωές; Σε μία έκχυση αδρεναλίνης, σηκώθηκα, ρίχνοντας τους αστυνομικούς από πάνω μου και πετάχτηκα προς τον φλεγόμενο αστυνομικό, σπρώνοντάς τον με όλη μου τη δύναμη. Αλλά αυτή τη φορά όχι από δόλο ή οργή. Αυτή τη φορα τον έριξα σε μία λακούβα γεμάτη νερό. Και καθώς το σώμα του έσχισε την επιφάνεια του νερού, οι φλόγες υποχώρισαν, και οι συνάδελφοί του έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Αισθάνοντας τον εαυτό μου να ξεγλιστρά από τον κόσμο αυτό, αναρωτήθηκα στο σκοτάδι, τελικά, φταίω εγώ ή ο αστυνομικός που μου ράγισε το κρανίο; Ή μήπως φταίει αυτός που τώρα και κάθε φορά κάθεται στον καναπέ του βλέποντας τις ειδήσεις στη τηλεόραση, μα μη πράττοντας και δίχως να νοιάζεται. “Αφού δεν καίνε το σπίτι μου, τι με ενδιαφέρει;” Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, λένε κάποιοι. Όμως, αν τα μέσα είναι η απραγία, σε τι αποσκοπούμε εν τέλει;

ΑΚΟΣ ΜΑΣΤΕΡ ΛΟΥΚ

ικό παιχνίδι τ π ο ε λ η τ ο τ είναι γνωστό , απαντά στις ς ο κ σε όλους μας ά κ υ ο Λ ς ννη κριτές, ο Γιά ς υ ο τ ό π α ς Ένα Μετά από κόπο και πολύ μετά τη διορία που μου είχε δώσει ο κ. Μούγιος κατάφερα να πάρω τη συνέντευξη από το πρόσωπο που τόσο πολύ ήθελα και για τα παιδιά που μου το ζήτησαν αλλά και για προσωπικούς λόγους! Στην εκπομπή Master Chef την παράσταση κλέβουν οι κριτές, οι οποίοι με την προσωπικότητα και τη διαφορετικό-

συνέντευξη

τητα που έχει ο καθένας ξεχώρισαν στα μάτια μας... άλλος για τα τατουάζ του, άλλος για το συμπαθητικό μουστάκι του και άλλος για τη σοβαρότητα του! Και οι τρεις τους όμως είναι εξαιρετικοί μάγειρες! Παρακάτω θα διαβάσετε συνέντευξη του Γιάννη Λουκάκου, η οποία έγινε μέσω mail και τον ευχαριστώ που αφιέρωσε έστω λίγο χρόνο να απαντήσει στις ερωτήσεις και να τον γνωρίσουμε λιγουλάκι καλύτερα! Πού μεγαλώσατε? Στην Ελλάδα, στο Χαλάνδρι. Σε τι ηλικία ξεκινήσατε να μαγειρεύετε? Από πολύ μικρός, βοηθούσα παίζοντας τη μητέρα μου στην κουζίνα. Ποιο είναι το αγαπημένο σας φαγητό? Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο. Είναι πολλά ! Τι είναι το φαγητό και η τέχνη της μαγειρικής για σας? Το φαγητό είναι για μένα μια απόλαυση αλλά και ένα μέσον για να προσφέρω ευχαρίστηση σε ανθρώπους που αγαπάω. Η τέχνη της μαγειρικής είναι η δουλειά μου αλλά και κάτι που αγαπάω πολύ και σταθερά από παιδί. Που ήταν το μέρος που κάνατε την πρακτική σας για πρώτη φορά? Στην Αμερική, όπου σπούδαζα. Το πιο τρελό, επιτυχημένο ή αποτυχημένο πιάτο που έχετε δημιουργήσει? Δημιουργώ πιάτα με σύνεση και συγκροτημένη σκέψη οπότε δεν υπάρχει ιδιαίτερο χώρος για τρέλα. Κάποιος που θαυμάζετε και ήταν για σας έμπνευση? Πολλοί διάσημοι σεφ, κυρίως του εξωτερικού. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Το μυστικό να μην τα παρατήσεις σε μια σκληρή δουλειά είναι … Να αγαπάς αυτήν τη δουλειά, να θες πραγματικά να τα καταφέρεις και να ξέρεις ότι μέσα από τη δυσκολία, παίρνεις απαραίτητα μαθήματα και εφόδια .

A. άλι του MEG ν α κ ο τ σ F E ASTER CH μαγειρικής M ας... ερωτήσεις μ αρυγγάκη της Αγάπης Λ

Σας έχουν κάνει ποτέ κακή κριτική? Αν ναι, γιατί? Η κριτική, αρνητική ή θετική είναι επιθυμητή εφόσον είναι καλοπροαίρετη γιατί σε κινητοποιεί να γίνεσαι καλύτερος. Η κακοπροαίρετη κριτική είναι συνήθως προβληματική αλλά και αυτή με τη σειρά της θα πρέπει να αξιολογείται. Στην πορεία μου ως σεφ, έχω δεχτεί όλου του είδους τις κριτικές αν και η πλειοψηφία τους έχει υπάρξει θετική. Τι συμβουλή θα δίνατε στη νέα γενιά λόγω της κρίσης? Να μάθει από τα λάθη των προηγούμενων γενεών ώστε να μην τα επαναλάβει και να βάλει τα δυνατά της να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον , για την ίδια αλλά και για τις επόμενες γενιές. Να θέτει στόχους και να τους πραγματοποιεί και να μη φοβάται τη σκληρή δουλειά. Τι θα λέγατε σε κάποιο νέο που θέλει να ακολουθήσει τη μαγειρική? Πρώτα-πρώτα να έχει μεράκι και αγάπη για αυτό που πάει να κάνει. Ύστερα, να είναι υπομονετικός γιατί θα έχει πολύ δύσκολα χρόνια μπροστά του. Να φοιτήσει σε μια καλή σχολή και να δουλέψει όσο το δυνατόν περισσότερο . Να επιδιώξει να αποκτήσει μαγειρική εμπειρία στο εξωτερικό. Να δοκιμάζει νέα πράγματα, να απολαμβάνει γεύσεις και να ταξιδεύει για να επεκτείνει τους γαστρονομικούς του ορίζοντες. Τέλος, να κρατάει πάντα ψηλά τον πήχη στην ποιότητα της δουλειάς του και να μη βολευτεί σε άλλες προτάσεις μόνο και μόνο για τις ψηλές τους απολαβές. Κάτι που σας έχει στιγματίσει από τα εφηβικά τα χρόνια, τα υπέροχα αυτά χρόνια του σχολείου? Το «στιγματίσει» έχει μια αρνητική χροιά. Αν το εκλάβω έτσι, θα πρέπει να πω πως αυτό που με στενοχώρησε περισσότερο ήταν η ανικανότητα ή η απροθυμία των καθηγητών και του τότε εκπαιδευτικού συστήματος, να αφουγκραστούν τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή και να τον βοηθήσουν να εξελίξει το δυναμικό του στο έπακρo. Βέβαια δεν είναι αυτό που θυμάμαι και αναπολώ περισσότερο από εκείνα τα χρόνια. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι οι φίλοι, ο χαβαλές, οι πλάκες, τα γέλια, το πάθος για ζωή και η δίψα για γνώση. Το χόμπυ σας εκτός δουλειάς, είναι… Δεν έχω αυτόν τον καιρό, γιατί δεν έχω ελεύθερο χρόνο. Όταν έχω όμως, μου αρέσει να γυμνάζομαι. Ευχή για τη νέα χρονιά: Να γίνουμε όλοι λιγότερο εγωιστές, προσφέροντας στο διπλανό μας ότι περισσότερο μπορούμε. Να φροντίζουμε πιο πολύ ο ένας τον άλλον και να στραφούμε στα ουσιαστικά της ζωής , εκτιμώντας την υγεία, την καλοσύνη και το ειλικρινές χαμόγελο.

με το μικρόφωνο στο χέρι

αγάπη λαρυγγάκη λέλα χατζηελευθερίου

Και

εκεί που ψάχναμε τον άστεγο της πλατείας (ναι αυτον με το μαλλί κόμπο εξω απο τα starbucks ) που στόχος μας ηταν να του πάρουμε συνεντευξη, η αστυνομία την εκανε πάλι τη δουλειά της...τον έδιωξε!!! Αντε τωρα να ακούς το Μούγιο! Η Λέλα όμως βρήκε τη λυση. -Θα πάρουμε συνέντευξη απ’ολους οσους ασχολούνται με τα τυχερά παιχνίδια... Πήγαμε λοιπόν σε ένα ‘προποτζίδικο’ της πλατείας και να μερικές από τις απαντήσεις: > Το περισσότερο που έχω κερδίσει είναι 60.000 ευρω και τα ξόδεψα σε λιγότερο από 1 χρόνο, όμως δεν έχω οικογενεια, το μονο που με ενδιαφέρει είναι ο εαυτός μου και η καλοπέρασή μου. > Μαύρα λεφτά είναι γιατί να μην τα ξοδέψω; Δεν τα δούλεψα; Δεν έχυσα ιδρώτα? > Έχω οικογένεια όμως, ποτέ δεν ξοδεύω απ’τον προϋπολογισμό, ξεκίνα πάντα με ένα μπατζετ και φροντίζω να ικανοποιώ το τζογαδόρικο αίσθημα μου μονό αυτό, αν τα χάσω παίρνει καιρός μέχρι να μαζέψω άλλα. > Δεν σταματά ρε κοπελιά, είμαι τζογαδόρος... > Βγάζω εδώ όλη μου τη μέρα! > Λεφτά θέλεις ? Δεν έχω...! (αυτή είναι άκυρη απάντηση ενός σίγουρα απελπισμένου!!! χαχαχα) > Αντί να πίνω 4 καφέδες τη εβδομάδα, πίνω 3 ..παίζω κάθε σαββατοκύριακο για την πλακα μου. > Όλοι χάνουν! Όσοι λένε ότι κερδίζουν λένε ψέματα! ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Τα Χριστούγεννα δεν τους πτοούν, ούτε η οικονομική κρίση. Άλλοι παίζουν για πλάκα, άλλοι δίνουν τα πάντα, αλλοι ειναι εργένηδες, αλλοι οικογενειάρχες... όλοι τους όμως εχουν το ιδιο πάθος, αλλοι πιο λιγο, άλλοι περισσότερο.

The sound of Athens by maria demestixa

Πρώτη μέρα του Δεκέμβρη, βραδάκι στα Eξάρχεια παρέα με τη Λέλα ψάχνοντας να βρούμε ένα ωραίο μέρος να καθίσουμε και αν τύχει να ακούσουμε και καμιά ανερχόμενη μπάντα. Αφού είχαμε περπατήσει κανένα μισάωρο βλέποντας όλα τα café-bar γεμάτα, ξαφνικά κάτι νότες με απιστευτα πιασαρικο ρυθμό κατέκλυσαν τα αυτιά μας. Ακολουθώντας τη μελωδία αυτή καταλήξαμε στην εισοδο του Floral οπου φαινόταν ξεκάθαρα ότι ηταν η πηγη της μουσικής. Στην είσοδο ειχε μια μεγάλη ταμπέλα οπου έγραφε :

Penny & The Swingin’ Cats.. Χωρίς δισταγμό μπήκαμε μέσα, καθίσαμε στο bar, παραγγειλαμε και αρχίσαμε να χορεύουμε σε ρυθμούς swing. Στο διάλειμμα είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε με τα μελή της μπάντας ,να ανταλλάξουμε fb και να τους κάνουμε κάποιες ερωτήσεις . - Παρακολουθήσατε (η παρακολουθείτε σήμερα) μαθήματα φωνητικής? - Όχι, για να πω την αλήθεια είχα αρχίσει αλλά στην ουσία είμαι αυτοδίδακτη. - Έχετε σπουδάσει κάτι άλλο εκτός από μουσική; - Όχι, μόνo μουσική. - Άρα τώρα «βγάζετε τα προς τα ζην σας» μονο παίζοντας μουσική? Τελειο! - Ήταν πάντα το όνειρό μου, αλλά ξέρετε ότι αυτό συνεπάγεται και με πολλές δυσκολίες. &

εν ι σ

μαρ

τικ ι ρ κ

γράφει η

ία-δ

εμέ

στιχ

«Pieta» του Κιμ Κι Ντουκ Ν. Κορέα (2012) Σάββατο απόγευμα, έξω καταρρακτώδης βροχή. Καθώς περιπλανιέμαι στον ιντερνετοχώρο ανακαλύπτω ότι στο Άστυ (cinema στην πλατεία Κοραή) προβάλλεται η ταινία «Pieta» (σκηνοθέτης ο Kim ki Duk). Έτσι λοιπον ντύνομαι βιάστικα και βγαίνω απο το σπίτι μου τρέχοντας για να προλάβω την προβολή των 20:00. Καθώς φτάνω στο Άστυ ανακαλύπτω οτι ούτε οι υπόλοιποι σινεφιλ της Αθήνας πτοήθηκαν απο την κακοκαιρία και την αδικαιολόγητη αργοπορία των μέσων μαζικης μεταφοράς! Μπαίνοντας στην αίθουσα με κατακλυζει η ζεστασιά, η κλασσική μυρωδια των ποπ-κορν και η ανυπομονησία. Η πορτα κλείνει,τ α φώτα σταδιακά χάνουν την ζωντάνια τους και η ταινία αρχίζει.. Μετά από 104’ αισθάνομαι τα φώτα να με τυφλώνουν και καταλαβαίνω οτι ήρθε η ώρα της κριτικής: Ο αμφιλεγόμενος κορεάτης σκηνοθέτης Kim ki duk σε αυτή του την ταινία πραγματεύεται κάτα την άποψή μου δυο θέματα: την εκδίκηση της μητέρας και σε ενα δεύτερο επίπεδο παρουσιαζει την καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε, η οποία κυριαρχείται απο το χρήμα. Είναι η ιστορία ενός μπράβου ο οποίος έχει προσληφθεί απο τοκογλύφους για να εκφοβίζει αυτους που εχουν δανειστει. Ενώ όλα δείχνουν πως είναι ένας άκαρδος και φιλάργυρος αντρας μεγαλωμένος χωρις οικογένεια, έρχεται μια γυναίκα, ισχυριζόμενη πως ειναι μητέρα του και του αλλάζει ζωη. Δεν ειναι όμως τόσο απλό όσο ακούγεται. Η πλοκή απο εδώ και στο εξής περιπλέκεται.. Το «Pieta» βραβεύτηκε με το Χρυσό Λιοντάρι Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας 2012 και όχι αδίκως. Οι λήψεις των περισσότερων γεμάτων συναισθήματα σκηνών και τα χρώματα της ταινίας αξίζουν από μόνα τους βραβείο. Αλλα τι περιμένατε? Kim ki Duk είναι αυτός!

χριστουγεννιάτικο παζάρι

της

κατερίνας

μπίσαλα

Απ’ ό,τι φαίνεται οι φήμες για την επικείμενη καταστροφή του κόσμου δεν έκαναν τα αυτιά μας να ιδρώσουν. Αντιθέτως ενίσχυσαν την καλή διάθεση και τη δημιουργικότητά μας, που σε συνδυασμό με το χριστουγεννιάτικο πνεύμα ,έδωσαν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Ο λόγος για το παζάρι μας, που πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο 15 και 16 Δεκεμβρίου στον προαύλιο χώρο του σχολείου μας. Κάθε λογής «καλούδια» απλωμένα στους πάγκους, προσέλκυαν ασταμάτητα ανθρώπους όλων των ηλικιών, δίνοντας χαρά και περίσσεια χριστουγεννιάτικης τρέλας. Cakes, μαρμελάδες, μπισκότα, κεριά, κάρτες, ημερολόγια, (μπορώ να συνεχίσω…), μέχρι και περιποίηση νυχιών προσφέραμε(!), όλα σε λογικές τιμές για κάθε γούστο. Το σημαντικό ήταν πως σχεδόν όλα όσα πουλήθηκαν ήταν χειροποίητα, δείγμα του προσωπικού ενδιαφέροντος μαθητών, γονέων και καθηγητών. Συνεχίζοντας, μπορεί η συμμετοχή εκείνο το διήμερο να μην ήταν η αναμενόμενη, αλλά όσοι κατάφεραν να έρθουν παραμερίζοντας για λίγο τις υποχρεώσεις τους, βοήθησαν πραγματικά, και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα. Ακόμη, το χρηματικό ποσό που συγκεντρώθηκε είναι αρκετά ικανοποιητικό και πρόκειται να αξιοποιηθεί μελλοντικά για διάφορους σκοπούς που ωστόσο δεν έχουν ακόμη αποφασιστεί . Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το 7ο Λύκειο Ν. Σμύρνης έχει πραγματοποιήσει άλματα σε κάθε τομέα, και πως αποτελεί ένα «ζεστό» , οικογενειακό περιβάλλον που ενδιαφέρεται για όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του. Αυτή η δραστηριότητα, αυτή η εναλλακτική αξιοποίηση του χρόνου ,όπως έγινε με το παζάρι, είναι η ομπρέλα στην « κακοκαιρία » του σήμερα που τείνει να μας καταβάλλει. Τέλος, είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε όλα αυτά που μας βαραίνουν, γιατί εξάλλου οι τρελοί που πίστευαν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο είναι αυτοί που τελικά τον άλλαξαν. Ευτυχισμένο 2013 σε όλους!!!

Υλικά για 4 άτομα -1 κιλό σουσάμι -½ φλιτζάνιι τσαγιού ζάχαρά

Ο Δημήτρης Γρατσίας μας

-½ φλυτζάνι τσαγιού μέλι

ετοιμάζει

-1 λουβί βανίλιας

παστέλι!

-λίγα αμύγδαλα χοντροκομμένα (προαιρετικά) Εκτέλεση Καβουρδίζουμε το σουσάμι σε μια κατσαρόλα. Ρίχνουμε το μέλι, τη ζάχαρη, τα αμύγδαλα, τη βανίλια και ανακατεύουμε καλά το μίγμα. Στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί στο τραπέζι και ρίχνουμε το μίγμα μέχρι να το καλύψει όλο. Από πάνω βάζουμε ένα δευτερο χαρτί και απλώνουμε καλά πιέζοντας με ένα βρεγμένο ποτήρι ή με πλάστη. Κόβουμε αμέσως το παστέλι σε κομμάτια και το αφήνουμε να κρυώσει καλά. Αποξηραμένα φρούτα και μη καβουρδισμένοι ξηροί καρποί μπορούν να αντικαταστήσουν το σουσάμι!