ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΗΡΗΘΡΑ (HONEYCOMB WOMAN)

σαν ζωντανό δοχείο, όλη τη ζεστασιά των σπλάχνων που ψάχνουν το κατάλληλο υγρό, τη φωνή και τη μυρωδιά, τον ιδρώτα και το γάλα απ’ τις ρώγες ενός άλλου ανθρώπου, δικού τους, καταδικού τους. Διαβάζω, καμιά φορά, τα γράμματα που άφησε η μάνα μου, σίγουρη πως τα έγραφε για μένα, παρότι τότε δεν με είχε ακόμη στην κοιλιά της. Μου δίνει συμβουλές και με δασκαλεύει. Μου λέει, σαν να ψιθυρίζει στα κρυφά, πως οι άντρες χύνουν πιο γρήγορα όταν καίει το μέσα: «Ελάτε τώρα», φώναζε μ’ ανοιχτά σκέλια και το φουστάνι σηκωμένο, «ελάτε που το ’χω ζεστάνει στο τσουκάλι»· κι έβγαινε μπροστά απ’ την πόρτα με το κόκκινο φως, προσκαλώντας τους φαντάρους που είχαν περιπολία, μέχρι να παρατήσουν εκείνοι τα όπλα και να κρατήσουν τσίλιες ο ένας στον άλλον, κάτω από φανοστάτες που έλαμπαν τις νιφάδες του χιονιού, τρίζοντας τα δόντια τους περισσότερο από ανυπομονησία παρά από το κρύο. «Πρέπει να το κρυώνεις μ’ έναν πάγο τυλιγμένο σε βαμβάκι», μου γράφει, «και ν’ ανεβαίνεις ξανά στην καρέκλα, πάνω απ’ το τσουκάλι, για να το ζεσταίνεις κάθε φορά, το ίδιο κάθε φορά, να μαζεύεται το μέσα κι ύστερα να βγαίνει πάλι με τη ζέστη, όλο το μέσα να γίνεται έξω, όλο το μέσα να γίνεται ζέστη» μου γράφει σα να μου έγραφε τον καλύτερο τρόπο για να φτιάξω ένα παραδοσιακό γλυκό που της έμαθε η δική της μάνα ή να φερθώ σ’ έναν άντρα όταν τα παιδιά μας θα κοιμούνται σε νύχτες τόσο κρύες όσο οι νύχτες του χωριού που πέρασε στο πετσί μου. Αλλά υπάρχει, ακόμα και στα λόγια αυτά που οδήγησαν τη ζωή μου πριν από μένα, υπάρχει, 50