∆ιευθυντές θα βρεθούν. Σχολεία;
Eχω έναν καφενέ… Το καφενείο στη διαµόρφωση της κοινής γνώµης της χώρας είναι ισοδύναµο µε το πανεπιστήµιο κι αυτό είναι δοµικό πρόβληµα για µια Ελλάδα -δηλαδή µια οργανωµένη κοινωνία- που αγωνίζεται να επιβιώσει. Σε πολλές περιπτώσεις, µάλιστα, ο ρόλος που παίζουν οι ανεύθυνοι καφενόβιοι και χαβαλετζήδες του τόπου επηρεάζουν τις εξελίξεις περισσότερο από τους ειδικούς και τους ανθρώπους που µπορεί να έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους µελετώντας το αντικείµενό τους. Και καλά, όταν η συζήτηση αφορά το ποδόσφαιρο, τα εκατοµµύρια των προπονητών του καναπέ, της οθόνης και του µικροφώνου ας λένε τη γνώµη τους για την καλύτερη εντεκάδα και το πιο κατάλληλο σύστηµα. Στο κάτω κάτω, πρόκειται για σχετικώς ανώδυνη και φτηνή ψυχανάλυση, που βοηθάει ορισµένους να κοιµούνται πιο ήρεµοι. Οταν, όµως, αντικείµενο του σχολιασµού είναι τα οικονοµικά θέµατα, ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΚΗ τότε η ζηµία που gmitrakis@ekdotiki.gr µπορεί να προκληθεί ίσως να ξεπερνάει το αντικειµενικό πρόβληµα. Αυτά που ζούµε τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα µόνον αστεία δεν µπορούν να χαρακτηριστούν. Με την οικονοµία να βρίσκεται στο χειρότερο σηµείο των τελευταίων 70 και βάλε χρόνων, τα ξένα µέσα ενηµέρωσης να εστιάζουν στην κάθε λεπτοµέρεια λόγω ευρωζώνης και κοινού νοµίσµατος, η ακατάσχετη παραφιλολογία και οι ανεύθυνες, ελαφρές και απλοϊκές κρίσεις το µόνο που πετυχαίνουν είναι να επιτείνουν τη σύγχυση, να µπερδεύουν τον κόσµο και στο τέλος να θρέφουν τον πανικό και την απελπισία. Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας είναι τεράστιο και η διαχείρισή του συνιστά από µόνη της ολόκληρη επιστήµη. Γι’ αυτό -άλλωστεασχολούνται µε το ζήτηµα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Χώρια οι εγχώριοι παράγοντες, οι ξένες κυβερνήσεις, οι µεγάλες διεθνείς τράπεζες, όλα τα οικονοµικά πανεπιστήµια του κόσµου και σύσσωµοι οι επιζώντες νοµπελίστες οικονοµίας. Ο καθένας κάνει τις εκτιµήσεις του. Λέει ή γράφει τη γνώµη του. Κι όµως, κανείς απ’ όλους αυτούς δεν µπορεί να κινητοποιήσει το απέραντο ελληνικό καφενείο όσο ένα πραγµατικό ή υποτιθέµενο email που προδικάζει τη χρεοκοπία και υποδεικνύει αχρεωστήτως την ηµέρα έλευσης του Αρµαγεδδώνα. Η φήµη που γοητεύει περισσότερο από την πραγµατικότητα. Το ενδεχόµενο που, όσο χειρότερο είναι, τόσο ευκολότερα κάθεται στην πολυθρόνα της βεβαιότητας, έτοιµο να παρακολουθήσει την καταστροφή ως αυτοεκπληρούµενη προφητεία.
Φωτογραφία Associated Press
Ανθισµένες κερασιές
Οι κερασιές άνθισαν στην Ιαπωνία αλλά δε λένε να σβήσουν τις εικόνες από το µεγάλο σεισµό, το καταστροφικό τσουνάµι που ακολούθησε και το πυρηνικό ατύχηµα της Φουκουσίµα. Είναι σαν µια σκιά να έχει πέσει ακόµη και στα µαγευτικά τοπία της χώρας της Απω Ανατολής, που άλλοτε τέτοια εποχή είχαν την τιµητική τους, µε τις ανθισµένες κερασιές να µαγνητίζουν τα «κλικ» των φωτογράφων...
Εστεµµένοι στο καναβάτσο
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
το οπισθόφυλλο
παραβολές
Μην ξεχνάμε ότι κάθε νύφη και γαμπρός εμφανίζονται με συμβολικά στέμματα κατά κεφαλής. Παλιότερα, υπήρχαν ΤΟΥ ΠANOY ΘEO∆ΩPI∆H και στις πιο ταπεινές εκκλησίες petefris@otenet.gr κάτι πελωρια σιδερένια να τα φορέσει προσωρινώς το ζευγάρι. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τυραννία από το στέμμα που διαρκεί η ισχύς του καμιάν ωρίτσα. Οχι για την ευθύνη που κουβαλάς φορώντας το, αλλά για την ευθύνη που θα χάσεις απιθώνοντάς το. Κι αυτό σημαίνουν τα στέφανα, αλλα και η έκφραση «στεφανωθήκαμε». Είναι σαν το ζυγό των βοδιών, που κι αυτά επίσης, σας το θυμίζω, λέγονται «ζευγάρια». Είναι, λοιπόν, απόλυτα φυσικό να ατενίζει ο κοσμάκης έκθαμβος τους βασιλιάδες που έχουν ολημερής κι ολονυχτίς ένα στέμμα να φοράνε, πόσο χαρωπά και γουρλίδικα, ωστόσο αυτοί και τα σόγια τους παντρεύονται, αντί να διατηρούν χαρέμια κάθε φύλου σε φανταχτερούς ανδρωνίτες και γυναικωνίτες. Ο γάμος, που κάποτε ξεκίνησε ως μια απέλπιδα προσπάθεια να μη φύγουν οι πατρικές και μητρικές κληρονομιές προς ξένους εραστές, αλλά να παραμείνουν σε φιλικό περιβάλλον, σήμερα, που ελάχιστα πράγματα τον διαχωρίζουν από το διαζύγιο, δεν έχει πια τη λειτουργία της ένωσης, αλλά της στιγμιαίας θριαμβολογίας της νύφης απέναντι σε ένα ουδέτερα ντυμένο, ελάχιστα στολισμένο και ελαφρώς σαστισμένο άτομο που όλοι αποκαλούν γαμπρό και υφίσταται τελετουργικώς ένα χαριτωμένο εξευτελισμό. Θυμάμαι πλήθος γάμων στη βρετανική αυλή,
και σας ορκίζομαι πως κανένας δε διαφέρει από το σημερινό. Ούτε που θυμάμαι πώς τους λένε τους καινούργιους. Πάντως, από την εποχή της Μαργαρίτας και του λόρδου Σνόουντον, που θα έπρεπε στη θέση του να βρίσκεται εκείνος ο πιλότος του πολέμου, το σόι της Ελισάβετ συνέχισε να παντρεύεται με το ίδιο άχτι και μετά από κάνα δυο χρονάκια, μόλις ξεπετιόντουσαν παιδάκια, όλα χαριτωμένα, όλα τυχερά, οι τέως νιόπαντροι ξεκινούσαν με προθυμία την οδό προς το κολαστήριο. Ενας άλλος άντρας, μια άλλη γυναίκα, υστερίες μπροστά στους υπηρέτες που απολύονται ή παραιτούνται και γράφουν απομνημονεύματα που θα αγοράσει η «Σαν», τηλεταινίες με τη σέσουλα, δήθεν σκανδαλολογία και μια φορά στις τόσες κάποιος εντυπωσιακός «θάνατος της κόρης», όπως έγινε με την Νταϊάνα. Κι όλα, μα όλα, να οφείλονται στο στέμμα. Αυτό φέρνει για τη μαγική σκέψη των πολλών το πρόβλημα, το θέαμα και την κατάρα. Θυμάμαι το θρύλο για τις τελευταίες μέρες του Αλέξανδρου. Με μια θαλαμηγό που κυβερνούσε ο ίδιος κατέβαινε μεγάλον ποταμό κοντά στο μετέπειτα Κουβέιτ. Κι ένα αναιδές καλάμι του πήρε το στέμμα από το κεφάλι και το ‘ριξε στο νερό. Κι ένα παιδόπουλο βούτηξε στον ποταμό, το βρήκε και, για να επιστρέψει γρήγορα για το ρεγάλο, έβαλε το διάδημα στο κεφαλάκι του. Κι ο Αλέξανδρος ευχαρίστησε το παιδί κι έδωσε εντολή να το εκτελέσουν, επειδή φόρεσε στέμμα βασιλιά χωρίς να το δικαιούται. Καταλαβαίνετε πως δεν έχει καμία σημασία, αν η νύφη πατήσει το πριγκιπόπουλο…