De zwijgende begroeting ‘Waarom zeg je hoi tegen al die mensen?’ Dat vraagt mijn broer als ik met hem een rondje door het dorp loop. Hij is een echt stadsmens, na Londen en Utrecht woont hij nu in Amsterdam. Dat ik de mensen groet die ik op straat tegenkom, vindt hij maar raar. ‘Je kent ze niet eens allemaal.’ Nog gekker vindt hij het als we de volgende dag in de auto rijden en ik regelmatig mijn hand opsteek. Hij vindt het grappig als een man die ik groet omdat hij voorrang geeft, stuurs voor zich uit blijft staren. ‘Zie je wel, heus niet iedereen wil zwaaien.’ Een paar weken later ga ik klussen in zijn nieuwe flat in de Amsterdamse Bijlmer. Als ik ‘s morgens met wat gereedschap naar de lift loop komt er een stoere knul aangelopen. Als hij mijn kant op kijkt zeg ik op de auto-
“Ik ga die ochtend nog één keer de mist in bij een bouwvakker” matische piloot ‘Mogge’. Hij kijk me wat verdwaasd aan en maakt zich daarna snel uit de voeten. Bij de mensen die ik daarna tegenkom moet ik iedere keer bewust bedenken dat het niet normaal is om ze te groeten. Ik ga die ochtend nog één keer de mist in bij een bouwvakker in een witte overall. Die ruikt gelijk kansen en vraagt: ‘Hebbie een stukadoor nodig?’ Begroetingen op het platteland zijn er in soorten en maten. Het mooiste vind ik de zwijgende begroeting. Die wordt voornamelijk uitgevoerd door mannen die pensioengerechtigde leeftijd al een tijdje gepasseerd zijn. Zo zag ik pas twee heren die uit tegenovergestelde richting op elkaar af fietsten. Ze staken op hetzelfde moment hun hand op, dat was voldoende. De hoofdgroet is een variant van de zwijgende groet. Die gebruik je bijvoorbeeld op de fiets als je met je ene hand een zak aardappels vasthoudt op de bagagedrager. De andere hand van het stuur halen is riskant, dus knik je met je hoofd. Het is best lastig om de hoofdgroet er geloofwaardig uit te laten zien. Soms lijkt het leven in de stad een stuk eenvoudiger…
Palingfuiken bij Stellendam. Foto ingestuurd door Bep Ardon-Knops.