31
¨Τέσσερα”
ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ ΝΑΝΗ
Η κουρτίνα
Τη θυμάμαι πάντα πίσω από μία κουρτίνα. Τη διακατείχε μια ακατάσχετη περιέργεια, που όλοι την αποδέχονταν ως ιδιαίτερο γνώρισμα του χαρακτήρα της, εκτός βέβαια από την ίδια, να περνάει ώρες πίσω από μια κουρτίνα και να περιπλανιέται με ευχαρίστηση μελετώντας τους περαστικούς. Σα μια τεράστια κλειδαρότρυπα η κουρτίνα. Ή μια δικλείδα ασφαλείας. Την καθήλωνε ακίνητη να παρακολουθεί περαστικούς, γνωστούς και άγνωστους. Κοίταζε χωρίς να την καταλάβουν. Παρακολουθούσε τον βηματισμό τους και τα ρούχα τους μα πιο πολύ επικεντρωνόταν στα πρόσωπα και στις εκφράσεις των συναισθημάτων. Μέσα από αυτά τα φευγαλέα στιγμιότυπα της άρεσε να κάνει περίπλοκους συνδυασμούς, αφαιρέσεις, γενικεύσεις, καταλήγοντας σε συμπεράσματα ή μάλλον καλύτερα σε αξιώματα. Αξιώματα για τον τρόπο ζωής, τις ενδυματολογικές επιλογές, το βάδισμα και σαφώς για τα εσώψυχα. Γιατί ήταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της η κυρία με τη χρωματιστή ομπρέλα και τις ψηλοτάκουνες μπότες; Σίγουρα κάτι παίζει, πού πάει με αυτόν τον καιρό; Κι ο Κωστής τρέχει να προλάβει το φροντιστήριο, άργησε πάλι, κάπου έχει μπλέξει. Να η κυρά-Λενιώ, δεν τη βαστούν τα γόνατά της, αλλά τη βόλτα δεν τη χάνει. Αυτός ο άντρας εκεί με το μικρό στο καρότσι, πώς κάνει έτσι, μόνο αυτός έχει παιδί; Κι ένας μεσήλικας κύριος με γκρίζα, απεριποίητα μαλλιά και φθαρμένο μπουφάν, μα πώς τον έχει έτσι η γυναίκα του; Κι άλλα τέτοια. Και πάντα –το αγαπημένο της – προέβλεπε βροχή που έφτανε μέχρι τον κατακλυσμό, αν και ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Και λιακάδα, παρόλο που είχε συννεφιά ή ψιλόβροχο αψηφώντας κάθε πρόγνωση. Ενδιαφέρονταν για τα πάντα, και σε καμιά περίπτωση δεν ήθελε να πιαστεί εξ απροόπτου ανενημέρωτη. Ήταν ένα ανθρώπινο πλάσμα ενδιαφέρον και πολύ ιδιαίτερο, με ξανθά μαλλιά που ο χειμώνας είχε γκριζάρει πρόωρα. Στα στοχαστικά, γκριζογάλανα μάτια της έμοιαζε η θάλασσα να έχει ξεπλύνει τα λερωμένα της. Φορούσε πάντα ρούχα σκουρόχρωμα, έτσι για να ταιριάζουν με τα εσώψυχα της, και ας μη το παραδεχόταν. Το σώμα της σκυφτό – προβλήματα στη μέση της έλεγε – αλλά είχε σημάδια από τα πετροβολήματα της ζωής. Σπάνια κοιμόταν τις νύχτες, δεν την άφηναν οι πληγές της. Σχεδόν δε γελούσε, μόνο χαμογελούσε σφίγγοντας τα δόντια, σα να ήθελε να κρατήσει τις ισορροπίες. Δυσανάγνωστο πρόσωπο. Και πάντα δωρική στις αγκαλιές, στα χάδια, στα φιλιά, στις εκφράσεις. Ώρες ώρες σιωπηλή, τόση σιωπή που σου τρυπούσε το τύμπανο. Άλλοτε πάλι της έφταιγαν όλα. Η δουλειά, οι γείτονες, οι συγγενείς, η ποιότητα ζωής και πάει λέγοντας. Τότε ήταν που έβρισκε παρηγοριά σε εσωτερικές αναζητήσεις, σε βιβλία ψυχολογίας και οπωσδήποτε στον αγαπημένο της ιερέα, ευελπιστώντας σε μια λυτρωτική κουβέντα, μήπως και δώσει λύση σ’ εκείνα που την κατέτρωγαν. Τη θυμάμαι πάντα πίσω από μια κουρτίνα. Δεν ήταν ότι δεν έκανε τίποτα άλλο στη ζωή της. Περιπλανήθηκε σε δρόμους δακρύων, περπάτησε πάνω σε προβλήματα, ξεροστάλιασε με την προσμονή και την υπομονή, αποξεχάστηκε σε μακρινούς ορίζοντες. Χάρηκε, λίγα