cover story
KTM RC8 1190
Μη μου πεις ότι δεν έχεις πάει ποτέ σ’ ένα μέρος για το οποίο έχεις ακούσει τα μύρια όσα, μόνο και μόνο για ν’ αναρωτιέσαι μετά προς τι τόσος ντόρος; Μη μου πεις ότι δεν έχεις γνωρίσει γυναίκα που να υπόσχεται περισσότερα απ’ όσα είναι σε θέση να κάνει; Μη μου πεις ότι δεν έχεις ξοδέψει κόπο ή/και χρήμα για αγαθά που σε άφησαν αδιάφορο από το ξεπακετάρισμα; Αν μου πεις όχι, δεν θα σε πιστέψω. Αν γνέψεις συγκαταβατικά, στείλε μου ένα mail και πες μου που κατέληξες - αν κατέληξες. Έφταιγες εσύ που τα παραφούσκωνες στο μυαλό σου ή όντως το πρόσωπο, το προϊόν, το οτιδήποτε τέλος πάντων δεν ήταν αντάξιο του περιτυλίγματος; Γίνομαι τραγικός - και το RC8 δεν το αξίζει αυτό σε καμία περίπτωση. Αν μιλούσαμε για οποιαδήποτε άλλη εταιρεία πέρα από την ΚΤΜ, θα έγραφα για απόλυτη επιτυχία από την πρώτη κιόλας προσπάθεια σε μια άγνωστη και πολύ ανταγωνιστική κατηγορία. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τον αγαπημένο μου κατασκευαστή, μια εταιρεία που ταιριάζει απόλυτα στο προφίλ μου - και που ό,τι έχει φτιάξει μέχρι σήμερα αποτελεί το σημείο αναφοράς στην κατηγορία του. Πάρε για παράδειγμα το 950/990 Adventure, το Duke και το Super Duke. Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν τροχό στην άσφαλτο, άλλαξαν μια για πάντα το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τις υπόλοιπες μοτοσυκλέτες. Όταν λοιπόν ο ίδιος ο κατασκευαστής έχει θέσει τον πήχη τόσο ψηλά, δεν μπορείς παρά ν’ αναρωτηθείς γιατί δεν έκανε το ίδιο και με το RC8. Μήπως τα παραλέω; Σε περίπτωση που κατάλαβες λάθος φίλε μου, το RC8 δεν είναι χειρότερο από τα σημερινά Superbikes. Είναι τουλάχιστον ισοδύναμο -και στις περισσότερες περιπτώσεις πιο ικανό μπροστά στον απόλυτο κριτή, το χρονόμετρο-, αλλά δεν είναι καλύτερο. Πιο όμορφο, ναι. Πιο πλούσια εξοπλισμένο, σίγουρα. Πιο φρέσκο και διαφορετικό, αναμφίβολα. Αλλά δεν είναι καλύτερο. Για να στο πω και διαφορετικά, καμία πτυχή του χαρακτήρα του -εκτός φυσικά από την εμφάνιση, αλλά αυτή δεν μας ενδιαφέρει και τόσο από τη θέση του αναβάτη- δεν είναι τόσο αιχμηρή που να το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Πηγαίνει, στρίβει, φρενάρει - ένα τρίπτυχο που συνοδεύει όλα τα σύγχρονα Superbike. Δεν σου σηκώνονται οι τρίχες όταν το ρίχνεις στη στροφή, ούτε τσιρίζεις σαν 16χρονο όταν ακούς τον ήχο του κινητήρα στην επιτάχυνση. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό, φταίνε οι Euro3, καθώς η μοτοσυκλέτα είναι φιμωμένη όσο δεν πάει άλλο. Ακόμη και στο ρελαντί, την ακούς που σε παρακαλά να της φορέσεις εκείνη την Akrapovic και, αν είναι δυνατόν, ν’ αφαιρέσεις την τάπα από το στόμιο. Δικύλινδρο Superbike που να περνά την ευθεία των Σερρών και να μην τρίζουν τα τζάμια στο καφέ δεν γίνεται, δεν του ταιριάζει βρε παιδί μου. Ύστερα, η θέση οδήγησης στις στάνταρ θέσεις σέλας, clipon και μαρσπιέ (όπως το οδήγησα δηλαδή), είναι λιγότερο επιθετική από, για παράδειγμα, το 1098 - το οποίο σημειώστε ότι έβαλε πολύ νερό στο κρασί του σε σύγκριση με το 999 και το 916 σ’ αυτό τον τομέα. Κάθεσαι χαμηλά και τα clipon βρίσκονται ψηλά - ό,τι πρέπει για το δρόμο, αλλά δεν
"
Ένα τυπικό
χαρακτηριστικό σε όλα τα ΚΤΜ είναι η ευκολία αλλαγής
κατεύθυνσης