NA EZEROTO
125
Kostadin gi be{e otpu{til veslata i ~unot, ostaven samo na tihata struja, nesetno se dvi`e{e, zavrten so ednata strana sprema gradot. Liceto na mladi~ot be{e se nabralo vo ta`na misla, se preleala taa preku kako nejasna koprena. ÂKolku e ubavo {to dojde, Tina¤, re~e toj, sednuvaj}i kraj nejzinite noze. ÂDenes mi e taka nekako, i veselo i ta`no na du{ata. Taka nekako s# mi se preleva. Ubavo {to dojde. Se raduva{ li i ti?¤ Devojkata mu odgovori so nasmevka i klimna so glavata, gledaj}i go milo. Ne setija koga se krena sonceto sosema, ezeroto odedna{, kako da go poklopi senka, potemne i zastude. Tamu kade {to potona svetlata lenta na nebo, zad planinata na zapad, gradot isplovi kako od voda, belite ku}i ostro se ocrtaa na horizontot, pred da po~nat da tonat vo siwakot na prikve~erinata. ÂEne ja na{ata ku}a¤, vikna devojkata i poka`a so rakata kon gradot. Kostadin go napnuva{e vidot da ja pobara niz trskite male~kata bela ku}a kraj ezeroto. Ne se gleda{e, be{e zavitkana vo zelen {al i samo edno par~e od pokrivot, kako nemirna kadra se provira{e zeleniloto. ÂA na{ata ne se gleda¤, re~e Kostadin. ÂNi eden prozorec¤. Potem naglo se svrte kon Tina. ÂTinke, da te pra{am ne{to¤. ÂKa`i¤. ÂMe saka{ li ti mene?¤ Â Znae{, zo{to pra{uva{?¤ ÂAma taka, mnogu, toa sakam da znam¤. Tina pak, kako pred toa, samo mu klimna so glava i go gleda{e milo i nasmeano. ÂEte, sega znae{¤. ÂAko me saka{ kako jas tebe {to te sakam, }e ti re~am ne{to¤. Â[to toa?¤ ÂDa se zememe¤. Devojkata mol~e{e, no o~ite i se raduvaa. Â]e se zameme naprolet, {tom svr{i ribolovot. Dotoga{ i tatko mi }e ... dojde na sebe. ]e si `iveeme vo na{ata ku}a, i }e ni bide ubavo. Neli?¤ Devojkata klimnuva{e so glava, gledaj}i vo temnosivata dale~ina na ezeroto. ÂDa se vratime, Din~o¤. re~e taa. Â]e se stemni. Docna e. A i fati da pristuduva¤. ÂEve vedna{¤, re~e Kostadin i go zede vesloto. Vesla{e brzo, ispraven sproti prohladniot veter, {to mu ja razviva{e kosata i ja mre{ka{e mirnata zgornina od