Poezia në dialekt
Naim Frashëri
Andon Zako Çajupi
Nuk e harron mëmëdhenë Njeriu kudo të rronjë Nuk e harron mëmëdhenë Zogu le të fluturonjë, Po në mënt e ka folenë. Uji sado që të ngrihet, E të hapetë ndë erë. Të mblidhetë e të shtrihet, Prap mbi dhet do të bjerë; Ngado të vejë e të bredhë, Të ndryshohet e të ndrrohet, Prap mbi dhet do të rrjedhë, Veç atje mund të qetohet.
Robëria E dashura mëmëdhe, Të dua dhe kshtu si je! Po kur të të sho të lirë, Do të të dua më mirë. Qani pyje, fusha, gurë, Qani male me tëborë! Shqipëria mbet e gjorë Dhe nukë she dritë kurrë; Një mjegull keq e shkretë E ka mbuluar për jetë. E dashura mëmëdhe, Të dua dhe kshtu si je! Po kur të të sho të lirë Do të të dua më mirë!
Gjergj Fishta
Ndre Mjeda
Gjuha shqipe Porsi kanga e zogut t’veres, Që vallzon n’blerim të Prillit; Porsi i ambli flladi i eres, Që lmon gjit e drandofillit: Porsi vala e bregut t’detit Porsi gjâma e rrfés zhgjetare, Porsi ushtima e njij termetit, Njashtû â’ gjuha e jonë shqyptare.
Guxo Lundërtari që s’rezikohet Kur asht’ deti shkum’ e valë, Vetë me vedi mos t’ankohet Se i shkoi dita pa fitim. Tuj u tall’ e tuj pritue Kurrgjasend nuk qitet n’dritë; Çfarëdo sendi me fitue Trimni lypet e guxim.
142