248
/
дзеяслоў
зялёны шоўк, адкрываеш свет быццам бы ўпершыню і не можаш вытруціць з сябе салодкую ілюзію – надзею на нешта новае, што абавязкова мае адбыцца гэтай вясною: вунь жа якая яна, бач, імклівая і шчодрая, як ніколі. Яна ж, вясна, і дапамагла Рэму “ажыць”, бо таблеткі, за якія ў аптэцы сабачай паліклінікі Марына выклала звыш сотні “зялёных”, хоць і далі Рэму дачакацца цёплых дзён, але дзейнічалі на арганізм вадалаза млява, быццам бы нехаця. А з першым выбухам зеляніны Рэм сам знайшоў у лесе гаючае зелле, і ты ўжо дзівішся, як ён самазабыўна гойсае між кустоў і дрэў, і яго зімовы энтузіязм, калі ён з разгону налятаў на цябе і збіваў у снежныя гурбы, цяпер здаецца табе гарэзлівымі гульнямі малога шчанюка. Зараз Рэм – непадзельнаўладны гаспадар усяго жывога ў лесе. Ачуняў, як казалі ў тваім сяле, “вылюднеў”, пасля гэтага жыцьме сто сваіх сабачых гадоў. Ты радасна праймаешся Рэмавым раяваннем сярод зялёна-маладога разнатраўя, разнаквецця і разналісця, ты і сам бы хацеў напоўніцца тым усеабуджальным уваскрасальным настроем, дазволіць сабе раскошу беза гляднага расчынення ў гэтым вясновым дні, у гэтым лясным каралеўстве, у паветры і праменні, што мігціць-дрыгаціць лунаннем пяшчотных, яшчэ ліпкіх на дотык лісцікаў на букавых галінках. Бук – дрэва карпацкае; калісьці даўно Карпаты былі парослыя цісам, а як чалавечая прагнасць вызваліла гэты горны край ад наяўнасці цісу, на яго месца замацаваўся бук у сяброўскім таварыстве хвойных парод. Аднак чалавечай прагнасці няма пераводу. Знікае ў Карпатах ужо і бук, затое штогадовыя паводкі ў Закарпацці калоцяць усю краіну. І хто і калі спытае ў алігархаў за вывезены і прададзены ў блізкім і далёкім замежжы карпацкі бук? Цябе, Прытула, і самога хутка вывезуць, хіба толькі не прададуць, бо на цябе і пакупніка не знойдзецца. Але што вывезуць – у гэтым не сумнявайся. Навошта тады замежны пашпарт, пластычная аперацыя… Марына вунь развіла нейкую ўсеабдымна-бурную пакупніцкую дзейнасць. Штовечар прывозіць нешта з горада – пераважна адзенне, абутак, дробныя рэчы хатняга ўжытку. Днямі прыпёрла вялізны чамадан на кольцах. Ну і вытрымка! Бачыць жа, як табе карціць спытаць у яе пра прызначэнне купленых манаткаў, пра твой заўтрашні дзень і наогул пра тое, да чаго яно ўсё ідзе. Бачыць – і сваіх прыгожых вуснаў не растуліць, каб задавальніць тваю цікаўнасць. А цікавіцца ёсць чым. Справа знікнення Сцяпана Казачышына выйшла на новы віток грамадскага ўзрушэння. Газеты напоўненыя публікацыямі з ідэяй незалежнага журналісцкага расследавання. Народныя дэпутаты гатовыя прагаласаваць за стварэнне парламентскай следчай камісіі. Генераль ная пракуратура яшчэ стаіць у абароне афіцыйнай версіі (цела аддадзена зямлі – справа закрытая, і забудзьце пра яе!), але адбіваецца ад наскокаў прэсы ды дэпутатскіх запытаў з апошніх сілаў. Настойліва прабівае сабе дарогу прапанова былога міністра юстыцыі аб эксгумацыі цела Сцяпана Казачышына. Тэлеканалы зноў навыперадкі круцяць здабытыя з архіву плёнкі, на якіх – твой былы вобраз, вобраз аднаго з лідэраў тагачаснай апазіцыі, і ты, Валерый Сяргеевіч, ужо паволі звыкаючы да свайго цяперашняга выгляду, глядзіш на Сцяпана Казачышына як на свайго ідэйнага аднадумца, найвярнейшага таварыша, на сваё другае “я” (першае, першае тваё “я”!), але глядзіш ужо халодным, адхіленым вокам. Быццам усё гэта было ў тваім папярэднім жыцці, і душа твая перасялілася ў Прытулу, вось