Δεσποινίς, ετών 39
2
3
4
5
Single White Female “One day I found a big book buried deep in the ground. I opened it but all the pages were blank, then to my surprise it started writing itself… I’m a fountain of blood in the shape of a girl You’re the bird on the brim hypnotized by the Whirl Drink me, make me feel real, wet your beak in the stream Game we’re playing is life Love is a two way dream Leave me now; return tonight, tide will show you the way If you forget my name you will go astray Like a killer whale trapped in a bay I’m a path of cinders burning under your feet. You’re the one who walks me I’m your one way street I’m a whisper in water, secret for you to hear. You are the one who grows distant when I beckon you near I’m a tree that grows hearts, one for each that you take You’re the intruder hand I’m the branch that you break” Η Ντόρα Οικονόμου αντιμετώπιζε πάντοτε (και συνεχίζει να το κάνει) την ύλη με μια “συντηρητική” ευαισθησία. Με την ίδια ακριβώς συντηρητική ευαισθησία μαγειρεύει μαγειρίτσα
για μια παρέα Σκοτσέζων στη Γλασκόβη ένα Πάσχα ή διαλέγει λαχανικά, φρούτα και ψάρια στη λαϊκή κοντά στο σπίτι της στην Κυψέλη. Ίσως πιο ακριβές θα ήταν να τη χαρακτηρίσουμε “old school” ευαισθησία, θα ήταν πιο φίνο. Περί φινέτσας πρόκειται άλλωστε, έμφυτης φινέτσας ακόμη και στον τρόπο που θα μετακινήσει μια φωτοτυπία ή θα λιώσει λίγο μολύβι σε μια κατσαρόλα. “Μαεστρία” είναι η άλλη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, μαεστρία στο πως θα εικονογραφήσει το δράμα στη ζωή της με τον πιο κομψό τρόπο και με τα πιο απλά υλικά. Με τον ίδιο κομψό τρόπο που περπατούσε άλλοτε στους δρόμους του Κολωνού, της Νέας Υόρκης, της Κωνσταντινούπολης ακόμη και στα δάση του Οχάιο, ακούγοντας μουσική και γεννώντας τρόπους. Γιατί στην ουσία η δουλειά της είναι κυρίως αυτό, να δημιουργεί τον τρόπο πάντα, ακόμη και αν πρέπει να αναιρέσει όλους τους προηγούμενους που είχε εφεύρει έως και αυτήν την παρούσα στιγμή. Τον τρόπο για την επιβίωσή της στην κάθε ζούγκλα που βρίσκεται κάθε φορά και αυτός ο τρόπος είναι η επανεφεύρεση του ίδιου της του εαυτού, πρώτα από όλα για να τον καθησυχάσει πως όλα θα πάνε καλά. Όπως ο γονιός μπορεί να καθησυχάζει το παιδί μέχρι εκείνο να μη χρειάζεται να καθησυχαστεί άλλο. Μέχρι δηλαδή την ενηλικίωση. “One day I found a big book…” Αντωνάκης Χριστοδούλου Αθήνα, Σεπτέμβριος 2013
8
9
10
11
Τον έναν απ’ τους δύο ανεμιστήρες μου τον λεν MARVEL (και τον άλλον MATSUI). Παρέα περάσαμε το καλοκαίρι. Είναι και οι δυο επιδαπέδιοι, στρογγυλοί, πλαστικοί, με χρονοδιακόπτη. Τους σκέφτομαι οπότε και σαν ρολόγια. Το καλοκαίρι φέτος ήταν ευτυχώς μαλακό. Σχεδόν μου έλειψαν οι μέρες του μαύρου καύσωνα. Κυρίως φοβάμαι ότι θα μου λείψει η λογοτεχνία που θα κατασκευάζαμε σε σχέση μ’ αυτές για να καταναλώσουμε τους μαύρους μήνες του χειμώνα. Συνήθισα το καινούργιο εργαστήριο και τη διαδρομή προς και από αυτό. Επιτέλους έλαβα πορεία για να διασχίζω το φιλετάκι της Αθήνας. Μεγάλο πράγμα η θάλασσα που βλέπεις ξαφνικά ανηφορίζοντας το δρόμο προς Δεξαμενή. Αόριστα θυμάμαι κάτι απ’ το σχολείο, κάτι για τον Ξέρξη να παρακολουθεί μια ναυμαχία μέσα σ’ ένα φορητό θρόνο απ΄ την κορφή του βουνού. Την Αμερικάνικη Πρεσβεία κοντεύουν να τη μπαζώσουν ολοσχερώς. Παρά την ακατανίκητη γοητεία που μου ασκεί το ελινίτ, με πονάει λίγο η κακοποίηση του Gropius. Αλλά κι αυτός, αν ήθελε να προστατέψει την καλλιτεχνική του ακεραιότητα, θα έπρεπε -όπως είπε ένας φίλος- να αναλάβει τις πρεσβείες του Λίχνενσταϊν όχι της Αμερικής. Πάντως διπλά περίκλειστο κράτος η Αμερικάνικη Πρεσβεία της Αθήνας είναι.
Να επιστρέψω όμως στον ανεμιστήρα και την ευτυχή συνωνυμία με τη γνωστή εταιρία παραγωγής σούπερ ηρώων. Τους Σούπερ Ήρωες τους θωρακίζουν ιδιότητες οι οποίες περιγράφονται από επίθετα στοιχισμένα σε μοναδική σειρά και προστατευμένα από τους διάφορους κανόνες περί πνευματικής ιδιοκτησίας . Έστω τώρα ότι θέλω να περιγράψω και να κατοχυρώσω ένα εμπορικό σήμα για τον εαυτό μου και την πρακτική μου. Αμέσως αμέσως μου ‘ρχονται μιαν καλή αράδα από επίθετα. Δειγματοληπτικά και άτακτα: Γυναίκα, Μελαγχολική, Ελληνίδα, Καστανή, Καλλιτέχνης, Γλύπτρια, Μόνη, Κοσμοπολίτισσα, Καλλίγραμμες γάμπες, Διπολική, Σκορπιός, Καπνίστρια, Μουσικόφιλη, Έξυπνη , Αστή, Υγιής, Εργατική, Αφηρημένη, Λογική, Ντράμακουϊν, Πολυμήχανη, Τεμπέλα, … Αλλά ποιά είναι και για ποιά δουλειά η πιο κατάλληλη σειρά; Σε αντίστοιχο δίλλημα βρίσκομαι κάθε φορά που προσπαθώ να παραστήσω ένα αντικείμενο. Σε ποιο απ’ τα χαρακτηριστικά του να ποντάρω καλύτερα πρώτα; Στο μέγεθος; Στο υλικό; Στο σχέδιο; Στη φόρμα; Στο βάρος; Στο αποτύπωμα; Στη χρήση του; Στον χρήστη του; Στην τεχνολογία; Στην εργασία; Στην αντικειμενική του αξία, στην καλλιτεχνική του ή την ιστορική του αξία; Με μιαν παρομοίωση, μια μεταφορά ή μιαν προσομοίωση;
Πάνω που συνήθισα το καινούργιο εργαστήριο, τη γειτονιά και τις διαδρομές που την περιλαμβάνουν, χρειάστηκε για τις ανάγκες του έργου και του θεάματος να επιστρέψω στην παλιά γειτονιά. Τελικά η πόλη είναι από πολλά ζώα αντικριστά και έχει διάφορα φιλέτα. Από μια μεριά βλέπεις Παρθενώνα με πέλαγο και δεν έχει τρένα, από άλλη έχει δύο τρένα και Παρθενώνα με βουνό. Χρόνια, βαβούρα, κάποια πράγματα ξεχνάς, το σώμα τα θυμάται -αλλά κι αυτό άναρχα διπλασιάζεται περί τον άξονά του. Τελικά, το μόνο που ‘χει σημασία είναι η απόσταση που κάθε φορά έχεις από τον προορισμό σου και η πορεία που θα τραβήξεις για να φτάσεις –επίσης δανεισμένο από μια καλή συνάδελφο και φίλη. Και τα πράγματα που παρατηρείς όσο στέκεσαι. Είναι μια Μοντέρνα αγκαλιά. Ντόρα Οικονόμου Αθήνα, Σεπτέμβριος 2013
15
16
17
18
19
πίνακας εικόνων: σ. 2&3
“Προχωρώ βραδέα”, μακετόχαρτο, καρφίτσες, ριζόχαρτο, μολύβι, 175X90X35 εκ
σ. 4
“Prison break”, σιλικόνη, 58X6X3 εκ
σ. 5
“Χοντρό πιστωτικό επεισόδιο”, χαρτόνι, χρώμα, στόκος, 22Χ22Χ24 εκ (επί δύο)
σ. 8&9
“Τα λιβάδια”, χαρτί, 185Χ80Χ11 εκ
σ. 10&11
“Ο Καιρός”, KAPAmount, συνθετική βάτα, 90Χ90Χ50 εκ
σ.15
“The taxi makes the vegetables fly”, φωτογραφία
σ.16
“Thomas l’ oscur”, φωτογραφία
σ.17 σ.18&19
“Μια Μοντέρνα αγκαλιά”, χαρτί, 43Χ30Χ10 (επί τρία) “Late night shopping”, 12 Α4 μαυρόασπρες φωτοτυπίες σε χρωματιστό χαρτί (επί δύο)
Ντόρα Οικονόμου 2013