Φίλοι και φίλες μου, γεια σας… Παρθένα Τσοκτουρίδου
Μα ο κορμός του καρδιόσχημου μου φάνηκε πολύ ψηλός. Μου ήταν αδύνατο να τον ανέβω δίχως τη βοήθεια κάποιου μεγαθήριου. Που να φανταζόμουν 300 εκατομμύρια πριν πως αυτό το δέντρο όταν θα νεκρώνονταν, με τα παχιά στρώματα της φυτικής του ύλης, θα δημιουργούσε άνθρακα και θα παράγονταν η θερμότητα κι ο ηλεκτρισμός που σήμερα εκμεταλλεύεται η ΔΕΗ! Ωχ, βλέπω τους κάτω χαυλιόδοντες του δεινοθήριου να έρχονται κατά πάνω μου σαν πλατιά φτυάρια για να ξεριζώσουν τις μανόλιες από το έδαφος! Φεύγω, μαμά μου, βοήθεια!... Ουφ, γλίτωσα! Μα, που βρέθηκα ξαφνικά; Σαν να καταπίνω λιμνίσιο νερό και τα μάτια ενός γιγάντιου τριλοβίτη που μοιάζει με πλατύ αστακό, γύρω στα 70 εκ. μήκος με παρατηρούν μέσα από το φαρδοκέφαλο του απλώνοντας τις μακριές κεραίες κατά πάνω μου! Μπρρ…ανατρίχιασα! Σέρνεται κολυμπώντας με τα ενωμένα πόδια του τρώγοντας μικροσκοπικά κομματάκια τροφής μέσα στη λάσπη του νερού. Εντελώς ασυναίσθητα έβγαλα το μαγικό μου ραβδί ν’ αμυνθώ σε τυχόν επίθεση του και … ω, μα τι έκπληξη, κουλουριάστηκε σε μια μπάλα για να προστατευθεί! Ωχ, ωχ, ωχ!... Με πλησιάζουν κάτι ψάρια που δεν έχουν καθόλου σαγόνια! Και λέω «ωχ», γιατί αυτά δεν μπορούν να με δαγκώσουν φυσικά, αλλά μπορούν να με καταπιούν μαζί με τη λάσπη και να με χωνέψουν μια χαρά! Μα τι λέω! Να και τα ακανθώδια, με τα δυνατά σαγόνια, τα κοφτερά δόντια, τα πτερύγια με τα δυνατά αγκάθια και τη δυνατή ουρά! Πόσο γρήγορα διασχίζουν το νερό!... -«Μαγικό μου ραβδί, κάνε κάτι στην καλή σου Νεράιδα να βγει από εδώ μέσα και πήγαινε την όπου θέλεις εσύ!» είπα. Κάτι σαν δυνατός αέρας να με παίρνει και να με σηκώνει καταλαβαίνω και …ω!... κάπου αλλού βρίσκομαι, αλλά που; Ε, δεν ήμαστε καλά! Βρίσκομαι πάνω σ’ ένα κερατοειδές ράμφος ενός πτεναρόδοντα που πετάει με άνοιγμα των φτερών του στα 7 μέτρα ακριβώς πάνω από το νερό, έτοιμος να πιάσει ψάρια για να τραφεί! Με αντιλήφθηκε όμως κι ενοχλήθηκε απ’ ότι καταλαβαίνω! Ωωω…μα που με πετάει πάνω απ’ το νερό; Τον οργίλο! Ώπα!... Που βρέθηκα έτσι μαλακά; Ωωω!...στα μαλλιά ενός πιθήκου! Θα’ χει δε θα’ χει 1.50 μ. ύψος. Περπατάει σχεδόν όρθιος. Το κεφάλι του προεξέχει λίγο μπροστά από το σώμα του. Πίθηκος είναι όμως ή άνθρωπος; Βλέπω πως χρησιμοποιεί τη φωτιά και τρελαίνομαι! Ετούτος, βάζει φωτιά στα λιβάδια! Γιατί; Μάλλον θέλει να παρασύρει τα ζώα στα έλη για να τα χτυπήσει εύκολα και να τα σκοτώσει. Έτσι το κατάλαβα, από τα πέτρινα εργαλεία πυριτόλιθου που χρησιμοποιεί και τα πελεκάει κατασκευάζοντας αιχμηρές άκρες. Πόσο άγαρμπα περπατάει και τρώει μούρα και φύλλα! Ααα, δεν το πιστεύω!.. Πιάνει και μικρά ζώα! Τι είναι; Για να δω καλύτερα…αααα…σαύρες και ποντίκια….τα τρώει…!... Ας κρύψω καλύτερα το ραβδί μου. Το χρειάζομαι για μένα, γιατί αν το πάρει είδηση ετούτος, είναι σε θέση να μου το πάρει και να σκάβει να βρει ρίζες για να φάει! Αμάν!... Μας περικύκλωσαν!... Μια αρκούδα με μια ομάδα πιθηκάνθρωπων!... Αίμα και αγριότητα βλέπω!...
71
Diasporic Literature/Διασπορική Λογοτεχνία/Literatura de Diasporic - http://diasporic.org
Issue 2, Vol. 1, August 2011