JONG GEZEGD
JOLAN ZEGT Jolan Standaert (15) is vierdejaarsleerling aan het Seminarie. Hij studeert Moderne Wetenschappen-Wiskunde. Jong en avontuurlijk als Jolan is, wil hij graag als het even kan de rest van de wereld verkennen. “En daar, onder de zuivere constructie van doorzichtig metaal. Daar waar de geschiedenis versmelt met het zichtbare en de trots van onze westerse cultuur zich vestigde…knielde ik neder en ontsnapte aan mij m’ n innerlijke.” Zo ongeveer anderhalve maand geleden wilden mijn vriend en ik onze horizonten eens verbreden. Parijs was de oplossing. De stad van romantiek en exquise monumenten. De stad waar volgens de reisgidsen elke straat één van de meest pittoreske of de meest charmante is. Om 7.34 uur sprongen we op de trein Turnhout/Brussel-Zuid om dan vervolgens met de Thalys van 9.10 uur te vertrekken naar Gare Du Nord in Parijs. Even de bagage deponeren in een muffe jeugdherberg en dan gereed voor onze eerste toeristische onderneming. Klaar om ons te laten imponeren door grootse en triomfantelijke schouwspelen en door majestueuze architectuur. Met de kaart in de hand kuierden we langs Île de Saint Louis, over wat bruggetjes naar Île de la Cité. En daar verrees de alom gekende Notre Dame. Magnifiek, vooral de gebrandschilderde ronde glasramen en ‘De Klokkenluider van de Notre Dame’ in het achterhoofd, maakten het aanzicht sprookjesachtig. We mochten niet te lang treuzelen, het Louvre lag nog in ’t verschiet. Maar tijdens onze wandeling langs de Seine besloop mij het grote onheil.
48
Mijn maag spande zich op en manifesteerde zich in mijn verbeelding als een zwarte, zware baksteen. De statigheid en de pracht van het Louvre maakten echter veel goed. Een glazen piramide doemde op. Ze fonkelde in het zonlicht en deed dienst als een ietwat overdadige inkomhal. Door roltrappen naar beneden gevoerd kwamen we in het centrum van hét Louvre. Dé plaats waar historie zich versmelt met het zichtbare. We voegden ons bij de lange rij aan de ticketbalie. Net toen het onze beurt was…greep de misselijkheid me naar de keel. De zwarte, zware baksteen begon naar believen op en neer te springen. We baanden ons een weg naar buiten. Maar de roltrap was er te veel aan. De opwaartse beweging zorgde voor verwarring en desoriëntatie in mijn maag en de steen besloot: “ik wil naar buiten”. Midden op de roltrap braakte ik haast m’n ingewanden uit. Sorry, dat ik u dit gore verhaaltje beschrijf. Maar het was veruit de meest spectaculaire plaats waar ik ooit heb gekotst. En het zal nog lang mijn nummer één blijven. Schuldig richtte ik mijn hoofd op naar mijn vriend terwijl boven mij de ontheiligde piramide me vies aankeek. We snelden naar buiten terwijl het braaksel netjes met de rolband mee verdween. Even uitpuffen en rustig terug bij zinnen komen na dit onwaarschijnlijke voorval. Ons nog even afvragend of ‘le monsieur’ voor ons op de roltrap met rede de achterkant van zijn broek had geïnspecteerd.
Omdat ik u nu het spectaculairste moment verteld heb en u er vast geen behoefte aan heeft dat ik nog eens uitbundig beschrijf hoe diezelfde dag de feiten zich nog vijfmaal herhaalden, al dan niet uitgebreider, zal ik u niet langer lastig vallen met mijn symptomen. Wel moet u weten dat het geen pretje was. De rest van de dag verspillen in de jeugdherberg, daarna een vreselijk lange nacht doorstaan. De volgende dag, dan wel vermoeid en met een scheutje koorts, heb ik toch op een behoorlijke manier ‘getourist’ in het levendige Parijs. Arc de Triomphe, Champs Elysées en tot slot de Eifeltoren. Helemaal met de lift naar boven, langs de schaatsbaan op de eerste verdieping. Prachtig, dat uitzicht! Turend in de schemerige verte kwam eindelijk het échte Parijs-gevoel in me op. Dit is waar ik aan terug zal denken als men me later vraagt naar ‘die keer dat Jolan in Parijs was’. Ook het beeld van alle lichten, flikkerend voor de zwarte lucht, toen we gezellig onder de toren zaten, is onvergetelijk. Enkel nog de laatste dag lag voor ons. Nog een bezoek aan de Sacré-Cœur, de prachtigste kerk die ik al heb gezien. Helemaal gebouwd in witte steen en met een magnifiek panorama. Echt wonderlijk… Misschien enkel nog even vermelden dat bij thuiskomst mijn vriend ook geïnfecteerd bleek met dezelfde zwarte, zware baksteen en zelfs een nacht in het ziekenhuis heeft doorgebracht. Tot op heden staat de medische wetenschap nog steeds voor een raadsel wat betreft de diagnose van de zwarte, zware baksteen. Onze naïeve kopjes hebben dan toch Parijs bij de horens gevat en spannende dagen beleefd. (jst)