maar zonder resultaat. “Hoe kan dat nu dat we die schat niet vinden! Zo moeilijk kan het toch niet zijn?” klinkt het gefrustreerd. En als een bende goudzoekers doorzoeken we nog een keer heel nauwkeurig het gebied. Bevroren en natte voeten, handen die niet meer kunnen bewegen door de kou en vervelende takken houden ons niet tegen. “Ohnee, ik zal ze is een poepje laten ruiken, de mensen die deze schat verborgen hebben” roept Diede. “Inderdaad”, pikt Kaat in, “ik vertrek hier niet zonder die schat, al moet ik blijven kamperen”.
“Bevroren en natte voeten, handen die niet meer kunnen bewegen door de kou en vervelende takken houden ons niet tegen.”
Minuscuul schatje Nog geen minuut later klinkt een luid geschreeuw. “Mannen, ge gaat het nooit geloven, maar ik denk dat ik de schat gevonden heb!” Heel enthousiast komt Margo aangelopen, al struikelend en bijna vallend over uitstekende boomstronken. “Kijk, dit doosje heb ik onder een boomstam gevonden.” En ze heeft gelijk, het is een minuscuul doosje van nog geen vijf centimeter breed, maar tot aan de rand gevuld met schatten. Niet echt waardevol in prijs, maar van groot belang voor ons. “Een ring en een tol en opspeldbadges met grappige tekstjes op, hoe schattig!” roept Diede. We beslissen om niets uit het doosje te halen, maar er wel een extra schat in te leggen. Het is spijtig dat we onze trofee niet mee naar huis mogen nemen, maar na een miljoen foto’s beslissen we dat we genoeg materiaal als aandenken hebben. Het doosje verstoppen we terug op dezelfde plaats. Voldaan en moe van al dat zoeken slenteren we terug naar de auto. Ook al zijn we helemaal uitgeput, geocaching is zeker een aanrader!
23