DLS403 - april 2021

strijd



solidariteit



socialisme

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 403  april 2021

€2

P2A6269 Afgiftekantoor 1081 Brussel Ver. uitg. G. Cool, Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek

€5 steunprijs

Na het applaus, de slag in het gezicht

Geen kruimels, strijden voor meer loon O

nze lonen mogen met maximaal 0,4% stijgen de komende twee jaar. Dat is wat de bazen voorstellen. Ze zeggen dat dit nu eenmaal moet omdat we in de grootste economische crisis sinds de oorlog zitten. Looneisen stellen en ervoor staken, vinden ze onverantwoord. De traditionele media lopen dit standpunt kritiekloos achterna. Het moet gezegd: ook in de vorige periode vonden ze staken onverantwoord.

door Thomas (Gent) Niet allemaal in hetzelfde schuitje

loonsverhogingen is dat nooit het geval.

De bazen proberen ons nog steeds wijs te maken dat we allemaal in hetzelfde bootje zitten en dezelfde belangen hebben. Dat is niet het geval. De BEL20-bedrijven, de beursgenoteerde bedrijven in ons land, keerden al meer dan 5 miljard euro aan dividenden uit. Bedrijven maken nog steeds grote winsten. Dat is niet het resultaat van de aandeelhouders, maar van de werknemers die met gevaar voor besmetting elke dag gaan werken. Zonder ons zouden er geen winsten zijn!

Om een voorbeeld te geven: de eigenaar van Lidl, de heer Schwarz, keert zichzelf jaarlijks 1 miljard euro uit. Dat is 83 miljoen euro per maand. Voor het personeel van Lidl in ons land zou 0,4% een maximale opslag van ongeveer 8 euro bruto per maand opleveren. Nochtans waren zij het die de winkels openhielden in de coronacrisis.

We werken bovendien steeds harder. Sinds 1996 zijn onze lonen 12% achtergebleven bij de productiviteitsgroei. Dit leidt tot meer uitputting op het werk, waarbij de kosten van burn-outs en ziektes naar de gemeenschap worden doorgeschoven. Voor hogere winsten is elke situatie opportuun, voor

Actieplan voor onze strijd nodig

Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we beloond worden voor ons werk? Dat de door ons geproduceerde winst ook in onze portemonnee terechtkomt? We hebben al vaak geprobeerd om dit braaf of iets minder braaf te vragen. Door strijd werd soms iets meer afgedwongen: de vorige loonnorm in 2019 werd na een staking opgetrokken van 0,8% naar 1,1%. Dreigen met acties of symbolisch actie voeren, maakt weinig indruk op het VBO of andere patronale organisaties.

De furieuze reactie op de aankondiging van de nationale stakingsdag op 29 maart toont dat zelfs de bazen moeten erkennen dat het pijn doet als wij het werk neerleggen. Onze lonen worden als ‘kost’ voorgesteld, maar op stakingsdagen horen we steeds hoeveel een staking ‘kost’. Daarmee wordt erkend dat wij het zijn die de rijkdom produceren. Sinds de coronacrisis is dat voor meer mensen duidelijk.

De actiedagen in februari toonden een groot ongenoegen over de loonnorm. De staking van

Strijden voor een alternatief

Een actieplan om alle lonen te verhogen en een einde te maken aan hongerlonen lager dan 14 euro bruto per uur, is nodig. Als we strijden, kunnen we winnen. Als we niets doen, hebben we al verloren.

29 maart is voorbereid met een uitstekende ‘Loonkrant’. Het informeren van collega’s is essentieel om sterker te staan. We doen dit best ook collectief in personeelsvergaderingen en interprofessionele vergaderingen. Daar kunnen we de eisen en de volgende stappen van de strijd bespreken en stemmen. Want mogelijk zal één dag staking niet volstaan om toegevingen af te dwingen. Met een vastberaden beweging die een tactiek heeft om het protest op te bouwen, kunnen we winnen.

1 jaar pandemie en nog steeds onbeschermd. onaanvaardbaar!

• Lees op pagina 2

w w w. s o c i a l i s m e . b e

De loonmarge bevestigt nogmaals het gebrek aan respect voor ons. Zonder strijd en een alternatief kan het ongenoegen omslaan in verbittering, waar rechts en extreemrechts op kunnen teren. Een actieplan om alle lonen te verhogen en een einde te maken aan hongerlonen lager dan 14 euro bruto per uur, is nodig. Als we strijden, kunnen we winnen. Als we niets doen, hebben we al verloren.

In het kapitalistische systeem wordt echter geprobeerd om met de ene hand terug te nemen wat zij met de andere moesten toegeven. De Tijd waarschuwt nu al: “Vandaag de lonen verhogen, is het ontslag van morgen mee organiseren.” Een alternatief vanuit de arbeidersbeweging is nodig: inzage in de boeken van bedrijven die sluiten of dreigen met collectief ontslag en indien nodig de nationalisatie ervan onder controle van de werknemers.

In de strijd tussen arbeid en kapitaal tegen een achtergrond van economische, gezondheids- en ecologische crisis, is er nood aan een globaal programma voor socialistische maatschappijverandering. De enige uitweg uit de kapitalistische impasse is dat de werkenden de voornaamste hefbomen van de economie in handen nemen en de productie en distributie zelf organiseren op basis van de noden van de mens en de planeet in het kader van een democratische planning.

>> LEES MEER OP PAGINA’s 4-5

Samen strijden tegen alles wat ons verdeelt • Lees op pagina’s 8-9

2

onze mening

EDITO door Els Deschoemacker

de

Linkse Socialist

1 jaar pandemie en nog steeds onbeschermd. Onaanvaardbaar!

17

maart 2020. Een jaar geleden legden werknemers van de Audi-fabriek in Vorst het werk neer. “Wij vragen maskers en handschoenen om ons te beschermen,” zegden ze. De rol van de werknemers om de politici en werkgevers te verplichten de noodzakelijke maatregelen te nemen, wordt helemaal onderbelicht in de radio en tv-programma’s en debatten.

Of het nu gaat over beschermingsmateriaal op het werk, de noodzakelijke investeringen in onderwijs en de zorg, of de absolute noodzaak om de minimumlonen op zijn minst op te trekken tot 14€/uur, omdat werken voor minder leven in armoede betekent … het blijft vechten om te verkrijgen wat we nodig hebben.

Politici steken zich vandaag weg achter “we hadden het niet geweten”.

Maar één jaar, meer dan 22.600 doden en 600.000 besmettingen later, om nog maar niet te spreken over de explosie van werkloosheid, armoede, mentale problemen en een verborgen pandemie van huishoudelijk geweld en geweld op vrouwen en LGBTQI+mensen … staan we weer bijna waar we stonden aan het begin van de pandemie.

“Stijgende cijfers zetten versoepelingen op de helling,” titelde De Standaard op 18 maart. Opnieuw meer dan 3.500 besmettingen per dag.

Stijgende cijfers van hospitalisaties en ziekenhuizen die opnieuw andere zorg moeten uitstellen om plaats vrij te maken voor Covid-patiënten. De sociale contacten beperken we nog altijd, maar de besmettingen gaan door. 40% van de besmettingen vinden plaats op de werkvloer, 29% op de scholen. En het gaat snel, want de nieuwe varianten zijn besmettelijker en maken ons zieker. De op korte tijd ontwikkelde vaccins werden op onvoldoende grote schaal geproduceerd en toegediend om iedereen op tijd gevaccineerd te krijgen. Het maakt dat de nieuwe mutanten vrij spel krijgen.

En ondertussen speelt de zogenaamde ‘vrije’ markt. De grote vaccinproducenten spelen de regeringen van verschillende landen uit elkaar, want wat ze produceren is een gegeerd goed.

De grote winnaars zijn, je mag het al raden, de grote aandeelhouders van diezelfde bedrijven!

We mogen de ravage die dit systeem aanricht niet langer aanvaarden

Het argument was een jaar geleden al niet acceptabel. Ze hadden het moeten weten! Wetenschappers wezen jaren geleden al op de gevaren. Maar het zijn een cynische risico-inschatting en kortetermijndenken in functie van winst die het beleid bepalen.

Het is het meest duidelijke bewijs dat de kapitalistische motieven die overheersen in de besluitvorming niet geschikt zijn om het leven van de massa’s te beschermen.

Ook vandaag willen ze het liefst terug naar business as usual. De helden van gisteren, degenen die trouwens altijd in de frontlinie staan, moeten het verder doen met maximaal 0,4% loonopslag. Terwijl de pandemie nog volop woedt, bouwt de woede zich verder op.

Die woede moet dringend verenigd en georganiseerd worden rond een programma dat niet meer vertrekt van het creëren van de beste voorwaarden om onze “economische” actoren zo concurrentieel mogelijk te laten zijn.

Het is deze logica die ons in de eerste plaats zo kwetsbaar heeft gemaakt.

Het betekende een spiraal naar beneden voor de hele werkende bevolking. Jongeren en vrouwen werden het grootste slachtoffer. Niet toevallig is de Internationale Vrouwendag op 8 maart opnieuw een strijddag geworden en leidt geweld op vrouwen tot steeds groter protest. In Brussel en Wallonië zien we voor het eerst jongerenprotesten tegen de precarisering van hun levensomstandigheden. En op 29 maart komt de werkende klasse in actie voor betere lonen en arbeidsvoorwaarden.

De spiraal naar beneden moet dringend omgebogen worden. Business as usual is niet meer aanvaardbaar.

“Zij tellen de winsten, wij de doden. Dat nooit meer” Zorgpersoneel in actie in september vorig jaar. Foto: Liesbeth Het zijn wij die de taart bakken!

Eén jaar, meer dan 22.000 doden en 600.000 besmettingen later, om nog maar niet te spreken over de explosie van werkloosheid, armoede, mentale problemen en een verborgen pandemie van huishoudelijk geweld en geweld op vrouwen en LGBTQI+-mensen … staan we weer bijna even ver als waar we stonden aan het begin van de pandemie.

Pieter Timmersmans verklaarde aan De Tijd: “Bij elk groot crisismoment in de voorbije vijftig jaar keken de vakbonden de andere kant op. Ze deden dat bij de oliecrisis, bij de devaluatie van de Belgische frank, bij het Globaal Plan en na de financiële crisis. En nu doen ze het opnieuw. Ze zijn overal tegen en willen geen akkoorden sluiten. Ze willen de taart niet helpen bakken, maar willen wel op de eerste rij staan als ze wordt verdeeld.”

Als er één iets duidelijk werd tijdens de pandemie, is het wel wie de taart bakt. Dat zijn de gewone werkenden met alle gevolgen van dien voor hun leven en gezondheid. We zagen ook wie lekker thuis bleef en toch rijkelijke dividenden kon incasseren. Het zijn de werkenden die alles doen draaien. Dit bewustzijn moet ons handelen bepalen.

Het ongenoegen van onderuit komt

ook op politiek vlak tot uiting. De grote winnaars in de recente peilingen zijn gelukkig de PVDA/PTB in Wallonië, Brussel én Vlaanderen.

Helaas weerspiegelt de PVDA ook nog te veel het verleden en te weinig de toekomst. De wet Goblet-Hedebouw wil de loonwet van 1996 “herprogrammeren.” Dat volstaat niet. Er is geen haalbare middenweg om de belangen van bazen en werkenden te verzoenen.

Die is er ook niet voor de kleine middenstand, die samen met de werkende klasse het grootste gelag dreigt te betalen vandaag.

We moeten ons voorbereiden op grote omwentelingen. De arbeidersweging heeft de keuze tussen verzet en organisatie en vechten voor een alternatief op de logica van winst voor een minderheid, of de zware prijs betalen voor de crisis van een systeem dat gewoon niet in staat is aan de noden van de meerderheid te voldoen.

In strijd voor wetsvoorstel Hedebouw-Goblet krachtsverhouding opbouwen om alle lonen op te trekken

D

e loonstrijd zet druk op de regering-De Croo. Het regeerakkoord bepaalt dat er niets aan de loonwet mag veranderd worden en de liberalen staan daarop. Om de loonnorm van 0,4% te breken, moet de loonwet aangepakt te worden. De PS beweert 200% achter de staking van 29 maart te staan. SP.a/Vooruit is bij monde van voorzitter Rousseau voorstander van het breken van de loonnorm van 0,4%. Staken vindt Rousseau echter “een verkeerd signaal.”

Raoul Hedebouw (PVDA) en Marc Goblet (PS-parlementslid en voormalig ABVV-voorzitter) dienden samen een voorstel in om de wet van 1996 te herzien. Ze willen de loonnorm facultatief maken in plaats van de huidige dwingende loonnorm met sancties op het overschrijden van de norm. Deze eis wordt ook verdedigd door het gemeenschappelijk vakbondsfront.

Het dwingend karakter van de loonnorm is één van de grote problemen van de wet van 1996. Dat element eruit halen, zou een nuttige eerste stap vooruit zijn voor de arbeidersbeweging. Het zou het mogelijk maken om in sterkere sectoren grotere loonsverhogingen af te dwingen en met deze sectoren een locomotiefrol te spelen voor sectoren waar de arbeidersbeweging nog niet zo sterk staat.

Het wetsvoorstel volstaat niet als antwoord op de roep om de wet van 1996 volledig van tafel te halen en te

vervangen door loononderhandelingen die een minimale verhoging en een hoger minimumloon voor alle werkenden vastleggen. Een overwinning rond dit wetsvoorstel, zou de arbeidersbeweging echter positioneren in een krachtsverhouding voor de strijd rond meer verregaande eisen.

Om een overwinning te boeken, mag het wetsvoorstel niet beperkt blijven tot een parlementair initiatief. Het is door massastrijd dat verandering mogelijk is en dat in het verleden sociale verworvenheden werden afgedwongen. Dat zal nu niet anders zijn.

Als het debat over het wetsvoorstel Goblet-Hedebouw beperkt blijft tot het parlement, zal het louter gezien worden als druk van de PVDA op de PS. Andere partijen zullen het vervolgens gewoon wegstemmen.

Een informatiecampagne gekoppeld aan mobilisaties zou de buitenparlementaire druk opvoeren. Hedebouw

Om een overwinning te boeken, mag het wetsvoorstel niet beperkt blijven tot een parlementair initiatief.

Het is door massastrijd dat in het verleden sociale verworvenheden werden afgedwongen. Dat zal nu niet anders zijn.

en Goblet kunnen samen met de vakbonden een initiatief hiertoe nemen: open algemene vergaderingen in alle regio’s gevolgd door acties. De algemene vergaderingen kunnen gebruikt worden om het eisenplatform verder uit te werken op basis van wat

de werkenden en hun gezinnen nodig hebben, niet wat aanvaardbaar is voor het establishment.

Het opbouwen van een krachtsverhouding is niet alleen nodig om een overwinning te boeken, maar ook om deze nadien te verdedigen. Op een

ogenblik van crisis staat elke hervorming meteen onder druk. Dat is waarom LSP de strijd voor verbeteringen steeds koppelt aan de noodzaak van een socialistisch alternatief.

Socialisme is niet iets om elk jaar op 1 mei te vermelden, maar een onderdeel van onze dagelijkse campagnes.

Om degelijke lonen, pensioenen en openbare diensten te bekomen, moet de werkende klasse de economie zelf beheren en controleren.

België

www.socialisme.be april 2021

3

Wonen moet betaalbaar zijn!

Massaal plan voor de bouw en renovatie van sociale huisvesting nodig

E

r is een stroom aan berichten over de compleet uit de hand lopende prijzen op de woningmarkt. Huren kost in Vlaanderen gemiddeld 778 euro per maand, in Brussel is dat zelfs 1.166 euro per maand! Op 25 jaar tijd zijn de koopprijzen verviervoudigd en de huurprijzen met 40% gestegen. Het maakt dat er steeds meer dak- en thuislozen zijn. Doortastende maatregelen worden niet overwogen: de traditionele politici willen hun vrienden in de bouw- en immobiliënsector niet voor het hoofd stoten.

door Jeroen (Kortrijk)

In maart 2021 werd voor het eerst een wetenschappelijke telling van het aantal dak- en thuislozen afgerond voor de steden Aarlen, Luik, Gent, Leuven, de provincie Limburg en het Brussels Hoofdstedelijk gewest. Bruss’Help stelt een stijging van het aantal daken thuislozen in het hoofdstedelijk gewest vast van 28% procent sinds 2018.

Er is een vervrouwelijking en een verjonging van de dakloosheid.

Bruss’Help zag het aantal dak- en thuisloze kinderen stijgen van 600 in 2018 naar 933 in 2020. Ook elders leven kinderen op straat: in Gent werden er 401 geteld, in Luik 78. Daken thuisloosheid treft steeds meer gezinnen.

Wie wel nog een dak boven het hoofd heeft, moet steeds dieper in de portemonnee tasten om dat zo te houden.

De Vlaamse overheid schatte dat in 2018 één op de vijf huishoudens meer dan 30% van hun inkomen uitgaf aan wonen. Bij de groep die huurt op de private markt (dus geen sociale huurwoning) liep dat percentage op tot 52% van de huishoudens.

2020 een ‘topjaar’ voor vastgoedsector

Voor de beleggers, makelaars en de bouwbedrijven zijn de stijgende prijzen goed nieuws. Hun commissies en winsten hangen af van de verkoopprijzen. De sector spreekt over 2020 als een ‘topjaar’. In Vlaanderen stegen de koopprijzen in 2020 met gemiddeld 5%, in Brussel zelfs met 8,1% naar 426.130 euro. Sint-Gillis is een uitschieter met een gemiddelde stijging van meer dan 12%!

Op de huurmarkt zet deze trend zich door. In Gent was er in 2020 een stijging van de huurprijzen voor appartementen met 4,1%, van 767 naar 800 euro per maand. In Antwerpen betaal je gemiddeld 946 euro per maand.

In een arme Brusselse gemeente als Molenbeek betaal je voor een appartement gemiddeld 855 euro per maand.

Met één loon kom je er niet meer, laat staan met een uitkering.

Het expertenpanel van De Tijd voorspelt dat de prijzen ook in 2021 verder zullen stijgen en voorziet gemiddeld een groei van 2% per jaar tot 2025.

Er volgen dus nog vette jaren voor de sector.

Foto: Jean-Marie Versyp

Drastische stijging van dak- en thuisloosheid

Waar komt de stijging vandaan?

De Belgische Nationale Ban k schat dat de overwaardering van de Belgische woningenmarkt op één jaar

Door citymarketing werken steden gentrificatie (sociale verdringing van armere inwoners) en stijgende prijzen meer in de hand dan ze tegen te werken. Vaak zijn er bovendien nauwe banden tussen lokale politici en projectontwikkelaars, investeerders, grote verhuurders … tijd is verdubbeld naar 13,5% in 2020.

De Belgische huizen zijn dus ‘te duur’, maar toch worden ze steeds duurder.

Hoe komt dat? Binnen de marktlogica is het logisch dat eigenaars zoveel mogelijk winst willen maken. Huurders of kopers hebben sowieso een dak boven het hoofd nodig en kunnen wonen niet even uitstellen tot de prijzen gunstiger zijn. Resultaat: er wordt steeds meer betaald voor deze basisnood.

De tekorten en de eindeloze wacht-

KORT • ‘La Domaine de Taintignies’, een Waalse voorziening voor personen met een handicap sluit na 36 negatieve inspectieverslagen. Het personeel werd gevraagd om de bezittingen van de bewoners in vuilniszakken te verzamelen. Het weigerde en kocht uit eigen zak reistassen om de bewoners toch met respect en waardigheid te laten vertrekken.

• Het voorstel tot aanstelling van Jef Elbers als bestuurder van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF) ontploft in het gezicht van het Vlaams Belang. Elbers outte zich eens te meer als een vreselijk homofoob, seksist en racist. De Pride vindt hij “bijzonder vies” een “carnaval der decadenten.” Elbers zou niet misstaan hebben als de woordvoerder inzake vrouwenhaat, racisme en homofobie van reactionaire groepen als al-Qaeda of ISIS. • Van Grieken moest de kandidatuur van Elbers intrekken en zich distantiëren. Zo zijn er nog zekerheden in het leven. Het VB neemt al afstand van Jef Elbers sinds 1988, toen hij een bijzonder racistisch verkiezingspamflet in Schaarbeek verdeelde. Toch komen ze anno 2021 bij hem terecht als kandidaat-bestuurder bij het VAF. • Vlaams minister Lydia Peeters wil dat reizigers tijdens een staking garantie hebben dat er een tram of bus komt. Stakingen hebben vaak als doel dat reizigers die garantie sowieso zouden hebben. In plaats van de redenen waarom gestaakt wordt aan te pakken, richt de Vlaamse regering zich tegen het stakingsrecht.

• Bpost-topman Jean-Paul Van Avermaet is afgedankt en krijgt daarvoor een houden handdruk. Dat Bpost geen openbare dienst is, blijkt uit de reden voor ontslag: niet de uit de pan swingende prijzen (+60% sinds 2013!) of de afbouw van de dienstverlening met de sluiting van kantoren. Neen, het gebrek aan transparantie en een daling van de waarde van de aandelen op de beurs deden hem de das om.

lijsten maken dat goedkopere sociale huisvesting de prijzen niet kunnen drukken. Ondertussen maken de stijgende prijzen het interessant voor beleggers om in vastgoed te investeren. Uiteraard met als doel om zo snel mogelijk mooie winsten te boeken.

Ongetwijfeld zal de coronacrisis veel mensen aangezet hebben om een nieuwe woning te zoeken die het leven onder lockdown aangenamer maakt. Een balkon, tuin of nabijheid van groen zijn belangrijker geworden.

Dit wordt echter onbetaalbaar voor velen. Steden werden echter ook voor Covid-19 steeds ongelijker. Via citymarketing probeerden steden een welgestelde laag aan te trekken: zij brengen geld in het laatje en doen minder beroep op openbare voorzieningen.

Prestigeprojecten, een hip stadsimago (uitgewerkt door marketeers) en bijhorende evenementen zijn niet alleen op toeristen gericht, maar ook op rijkere inwoners die de armere bewoners uit de volkswijken verdrukken.

Kunnen gemeenten niets doen?

Door citymarketing werken steden gentrificatie (sociale verdringing van armere inwoners) en stijgende prijzen meer in de hand dan ze tegen te werken. Vaak zijn er bovendien nauwe

banden tussen lokale politici en projectontwikkelaars, investeerders, grote verhuurders … Nieuwssite Apache. be legde bijvoorbeeld de banden van Land Invest Group met politici in Antwerpen en Luik bloot.

De Gentse schepen van wonen, Tine Heyse (Groen), verklaarde: “Aan de hoge woningprijzen in Gent kunnen we niets doen.” Het klopt natuurlijk dat het probleem niet enkel op stedelijk niveau kan opgelost worden.

Socialisten zijn het echter niet eens met de stelling dat er niets tegen kan gedaan worden. Een links bestuur moet actief zoeken naar maatregelen die wel kunnen genomen worden en, op basis van wat nodig is, eisen stellen aan hogere overheden om meer te doen wat nu is toegelaten.

Breek de winsthonger met strijd

In veel steden en gemeenten zijn er vandaag al belastingen op leegstaande gebouwen of percelen. Tegenover de enorme winsten die te verdienen vallen, merken speculanten die belasting amper op. Waarom de onbenutte mogelijkheden niet onteigenen en in handen van de gemeenschap te ontwikkelen met sociale huisvesting? De wet-Onkelinx uit 1993 biedt een wettelijke mo-

gelijkheid om leegstaande gebouwen op te eisen om daklozen op te vangen.

Op basis van strijd is het mogelijk om overwinningen te boeken.

In 2019 werd in de Duitse deelstaat Brandenburg (waar Berlijn onder valt) onder druk van een brede beweging een bevriezing van de huurprijzen afgedwongen. In Berlijn alleen zouden 300.000 gezinnen recht krijgen op een lagere huur. De beweging gaat echter verder en eist de onteigening van de private verhuurder Deutsche Wonen, dat meer dan 3.000 panden in Berlijn beheert. Die panden als sociale huisvesting aanbieden, zou niet alleen voordelig zijn voor de bewoners maar ook de algemene prijzen naar beneden drukken.

In België gaat het aandeel van sociale huisvesting al decennia achteruit. In 2016 was dit goed voor amper 5,6% van de totale huisvesting in Vlaanderen, 5,3% in Wallonië en 7% in het Brusselse Gewest. We verzetten ons niet enkel tegen de winsthonger van de betonmaffia en de huisbazen, maar komen op voor een massaal plan van publieke investeringen in sociale huisvesting. Dat is nodig voor duurzame, kwaliteitsvolle en betaalbare sociale huisvesting die voldoende gewicht heeft om alle huurprijzen naar beneden te halen.

Als inperking van ons sociaal leven in de plaats van een gezondheidsbeleid komt

N

a een jaar van pandemie, maanden van strikte inperking, een “heropening” op maat van de werkgevers en meer dan 20.000 doden, is er een ontwerp van pandemiewet.

Zorgwerkers en essentiële werknemers zijn niet betrokken bij het debat. Het gaat immers niet om het opzetten van een echt gezondheidsbeleid. Het rampzalige beheer van de pandemie het voorbije jaar wordt integendeel tot model uitgeroepen.

door Clément (Luik) Minister van Volksgezondheid Vandenbroucke sprak in de media over een ander wetsontwerp dat het mogelijk zou maken om personeel en bedrijven op te vorderen, of om voorraden geneesmiddelen te blokkeren om de economie (en dus de winstmachine) open te houden. Nu is er evenwel enkel sprake van een juridisch kader voor administratieve en politionele maatregelen. De bevolking wordt in hun kot opgesloten, sociale controle en repressie moeten ervoor zorgen dat we behalve werken en consumeren niets anders doen.

Zou het, om de verspreiding van het virus tegen te gaan, niet doeltref-

fender zijn geweest om een systematische en effectieve tracing op te zetten, bedrijven waar er uitbraken zijn te sluiten en daarbij een maximale bescherming van het personeel te garanderen (inclusief in de scholen)? Massale investeringen in zorg door personeel aan te werven en te zorgen voor voldoende medisch materiaal en uitrusting, een verhoging van het aantal bedden en verbetering van de infrastructuur, zodat goede zorgen voor alle patiënten mo-

gelijk zijn?

Om het virus te stoppen is er een vaccinatiebeleid nodig dat ontdaan is van elke vorm van hebzucht van bedrijven. De octrooien op vaccins moeten vrijgegeven worden. De productielijnen moeten onder publieke controle geplaatst worden zodat er een democratische planning van productie en distributie van vaccins mogelijk wordt.

4

op de werkvloer

de

Linkse Socialist

Vechten voor onze lonen met een actieplan voor alle werknemers

D

e loonstrijd zet druk op de regering-De Croo. Het regeerakkoord dat mee ondertekend werd door PS/SP.a en Ecolo/Groen bepaalt dat de strenge loonwet behouden blijft. Om de schandalige loonnorm van 0,4% te breken, moet echter ook de loonwet aangepakt worden. Daarvoor kunnen we enkel op onze eigen krachten rekenen.

De staking van 29 maart is belangrijk, maar wat hierna?

door Nicolas Croes De bazen verklaren dat het niet het ogenblik is om te staken (dat is het voor hen nooit). De Union Wallonne des Entreprises (UWE, tegenhanger van Unizo) schreeuwt het al uit: “De staking van 29 maart is een echt schandaal. We komen uit de ergste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog en er wordt opgeroepen om te staken voor hogere lonen. Er is een grote kloof tussen de vakbonden en de omvang van de crisis.” De bazen voegen eraan toe: “De dag dat de tijdelijke werkloosheid verdwijnt, komt er een bloedbad.” Niet dat UWE bezorgd is om het lot van wie zijn werk verliest: er wordt al geklaagd dat het vandaag te duur is om af te danken.

Loonsverhogingen zouden de horeca en de kleine zelfstandigen nochtans meer opbrengen dan nog hogere dividenden voor grote aandeelhouders die deze meteen doorstorten naar belastingparadijzen. De werkgevers aar-

De werkgevers aarzelen niet om de realiteit te verdraaien. Als het aan argumenten ontbreekt, halen ze chantage boven. Wil je meer loon?

Dan zullen er extra afdankingen volgen.

zelen niet om de realiteit te verdraaien. Als het aan argumenten ontbreekt, halen ze chantage boven. Wil je meer loon? Dan zullen er extra afdankingen volgen.

Solidariteit opbouwen

Tegenover pogingen om ons te verdelen, is er nood aan eenheid in actie.

Die eenheid versterken we door eisen te stellen gericht op vooruitgang voor alle werkenden. We hebben eenheid nodig over de taalgrenzen en de vakbondskleuren heen. Het is zeker dat de strijd niet overal op hetzelfde niveau zal beginnen, dat is nooit het geval geweest. We moeten echter vermijden dat we ons concentreren op wat niet werkt of waar we zwakker staan. Het

is beter om positieve elementen te benadrukken en te zien hoe die kunnen veralgemeend worden. Zo kunnen we het cynisme bestrijden en een zo breed mogelijke basis voor strijdbaar syndicalisme opbouwen, waarmee overwinningen mogelijk zijn.

De vakbondsleiders, de PVDA en Marc Goblet (PS-parlementslid en voormalig ABVV-voorzitter) pleiten voor een aanpassing van de loonwet van 1996. Ze willen de loonnorm facultatief maken in plaats in plaats van de huidige dwingende loonnorm met

Actie in Luik op 25 februari

sancties op het overschrijden van de norm (zie pagina 2). Er is een gevaar dat er slechts in enkele sectoren loonsverhogingen komen, terwijl er niets voorzien wordt voor sectoren waar de lonen al lager zijn. Het voorstel kan echter gebruikt worden om een stevige mobilisatie van de vakbondsleden op te zetten waarmee meer kan afgedwongen worden.

Sterkere sectoren, waar de arbeiders beter georganiseerd zijn, kunnen hun krachtsverhouding gebruiken om zwakkere sectoren mee te trekken. De eis van een minimumloon van 14 euro moet onlosmakelijk verbonden worden aan gelijk welk akkoord. In de chemie of de farmaceutische sector, waar soms hoge lonen betaald worden, begrijpen velen dat ze moeten opkomen voor hun kameraden met lagere lonen. De opbouw van een krachtsverhouding helpt hen overigens om hun eigen jobs te beschermen als deze bedreigd worden.

We vechten voor alle lonen en elke job. Er is een ernstig actieplan nodig met een zo groot mogelijke betrokkenheid van onderuit, om alle krachten van de arbeidersbeweging te verzamelen. Het doel moet zijn om het minimumloon van 14 euro per uur af te dwingen en het volledig schrappen van de wet van 1996, zodat er een loonnorm kan komen met een minimale loonsverhoging in plaats van een maximale.

Als bedrijven zeggen dat ze zich geen loonsverhogingen kunnen veroorloven, moeten ze de boeken openen zodat we ze kunnen controleren.

Als bedrijven dreigen met collectieve afdankingen, moeten we deze in publieke handen brengen. Als er onvoldoende werk voor iedereen is, moet het beschikbare werk verdeeld worden via collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.

Interprofessioneel Akkoord (IPA): Weg met de wet van 1996!

D

e bazen en de Vivaldi-regering (Open VLD, PS, MR, Ecolo, CD&V, sp.a, Groen) willen de loonwet van 1996 gebruiken om een interprofessioneel akkoord (IPA) op te leggen dat een maximale loonsverhoging van 0,4% oplegt.

Wat is deze wet? Wie heeft het plafond op 0,4% gelegd?

door Guy Van Sinoy Centrale Raad voor het Bedrijfsleven

Na de Tweede Wereldoorlog richtte de burgerij een reeks overlegorganen op. Op bedrijfsniveau: de Comités voor Veiligheid en Gezondheid (nu Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk) en de Ondernemingsraden.

Op nationaal niveau: de Nationale Arbeidsraad en de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven. Het doel van de werkgevers was de eisen van de werkenden te controleren en te kanaliseren. Het is geen toeval dat het statuut van de vakbondsdelegaties, organen die eisen in de bedrijven stellen, pas veel later geregeld is.

Vandaag telt de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB) 48 effectieve leden: 24 vertegenwoordigers van de werkgevers en 24 vertegenwoordigers van de werkenden (1). De vakbondsvertegenwoordigers lopen er dus verloren in een erg heterogeen samengesteld orgaan. De CRB heeft geen beslissingsbevoegdheid. Het kan enkel advies uitbrengen, onder meer over de marge voor loonsverhogingen bij een interprofessioneel akkoord.

te bevriezen en die de indicatieve adviezen van de CRB over loonsverhogingen omzette in dwingende normen.

Zo werden de loonstijgingen onder de regering-Leterme afgetopt op 0% in 2011 en 0,3% in 2012; 0% in 2013 en 2014 onder de regering-Di Rupo tot 0,3% in 2015 en 0,5% in 2016 onder de regering-Michel. In 2019-2020 werd de loonnorm na strijd opgetrokken tot 1,1%.

De interprofessionele overeenkomsten die het vóór 1996 mogelijk maakten de lonen te verhogen in secto-

ren met zwakke vakbonden, zijn nu dwangbuizen geworden die de lonen in alle sectoren blokkeren.

0,4%: nog geen kruimels

Vandaag beweert de regering-Vivaldi dat de loonsverhoging niet hoger mag zijn dan 0,4%. Dat is schandalig weinig! Voor de sector van de dienstencheques bijvoorbeeld (met een bruto uurloon van 11,35 euro) zou dit neerkomen op een stijging met 45 cent per uur! Om het bedrag van 14 euro per uur (d.w.z. 2.300 euro bruto per maand) te bereiken, zou er in deze sector een loonsverhoging met 2,65 euro per uur of 23,34% nodig zijn.

Ook veel andere beroepen hebben lage lonen: pakjesbezorgers, taxichauffeurs, verhuizers en vrachtwagenchauffeurs … Hun loon ligt tussen 12,50 en 13,00 euro bruto per

Naar een confrontatie

De drie vakbonden weigeren het schandaal van een loonnorm van 0,4%.

Het ABVV en ACV publiceerden op 15 maart een krant op 8 bladzijden (De Loonkrant) en roepen op tot een staking op maandag 29 maart. Bij de rechterzijde weerklonk protest na de aankondiging van de staking. Zo hoorden we VBO-voorzitter Pieter Timmermans of MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez.

Onnodig te zeggen dat het minimumloon van 14 euro per uur hen niet persoonlijk aangaat.

PS-voorzitter Paul Magnette verklaarde dat hij de staking van 29 maart steunde, niet voor 100%, maar voor...

200%! Dat is straf. Is Magnette vergeten dat de loonstop ook plaatsvond onder de regering-Di Rupo? Of was die uitspraak vooral een reactie op de laatste opiniepeilingen van RTL-Le Soir die een nieuwe electorale vooruitgang voor de PTB voorspellen in Wallonië en Brussel? (2) Voor vrije onderhandelingen, geen lonen onder de 14 euro per uur

De staking van 29 maart mag geen alleenstaande actie zijn. Zij moet gevolgd worden door een plan van acties die opbouwen naar een algemene staking. De staking zal niet gemakkelijk zijn, onder meer vanwege het wijdverbreide telewerken. Bij stakersposten en straatacties moet rekening gehouden worden met afstandsregels. Maar pandemie of niet, de klassenstrijd stopt niet.

Weg met de wet van 1996!

Voor vrije onderhandelingen!

Geen loon onder de 14 euro per uur (2.300 euro per maand)!

De wet van 1996 en de interprofessionele akkoorden

In 1996 voerde de regering-Dehaene II (CD&V, PS, SP, PSC) een wet in die het mogelijk maakte de lonen

uur. Tienduizenden werknemers doen zwaar werk in ruil voor een laag loon, terwijl de kosten van levensonderhoud stijgen.

De regering-Dehaene II voerde de wet van 1996 in

(1) Voor de bazen: 10 VBO, 4 Kamers van Koophandel, 4 voor zelfstandigen en KMO’s, 1 Boerenbond, 1 Agriculture wallon ne, 1 Konin klijke Belgische Bosbouwmaatschappij, 1 Unisoc. Voor de werknemers: 8 ABVV, 8 ACV, 2 ACLVB, 3 socialistische coöperatieven, 3 christelijke coöperatieven (2) In Wallonië: PS 22,8%, MR 20,1%, PTB 19%, Ecolo 16,5%, CdH 8,7%, Défi 3,9%. In Brussel: Ecolo 18,2%, PS 16,8%, MR 16,4%, PTB 16%, Défi 11,4%, CdH 4,5 %.

op de werkvloer

www.socialisme.be april 2021

5

Het einde van het ‘gouden tijdperk’ voor GSK

O

ngeveer een jaar geleden kondigde farmabedrijf GSK een herstructureringsplan aan waarbij duizenden jobs in ons land bedreigd werden. Dit plan kreeg ronkende titels als “Future ready” en ‘Fuel for innovation” mee. Het plan wordt nog steeds onderzocht en heeft gevolgen voor vestigingen van het bedrijf in verschillende landen. GSK wil hiermee kapitaal rendabeler maken in alle stadia van de productieketen: onderzoek, productie, maar ook onderhoud, ondersteunende diensten en human ressources.

door Julien (Brussel) In België gaan deze maatregelen gepaard met diverse aanvallen van de directie. Dit gebeurt op een ogenblik dat er ook nog onderhandelingen zijn over een Interprofessioneel Akkoord (IPA). Begin maart kwam het tot een staking. Het potentieel voor de strijd was zo groot dat de directie van GSK aan Elio Di Rupo vroeg om druk uit te oefenen op de vakbondsdelegatie zodat deze geen actie zou voeren, maar de onderhandelingen hervatten.

Voor de pandemie werd de vaccinindustrie gedomineerd door de ‘grote vier’ (GSK, Sanofi, Merck en Pfizer).

Zij controleerden het leeuwendeel van de wereldmarkt. Ondertussen is enkel Pfizer erin geslaagd een mRNA-vaccin tegen Covid-19 te ontwikkelen. De verkoop ervan zal in 2021 naar verwachting goed zijn voor een omzet van minstens 15 miljard dollar, één van de grootste kaskrakers in de geschiedenis van de geneesmiddelen.

De farmaceutische industrie op een tweesprong

De farmaceutische sector kampt al enige tijd met een productiviteitscrisis, vooral inzake onderzoek. GSK heeft de afgelopen twee jaar naar ei-

Voor een ‘gouden tijd’ inzake volksgezondheid mogelijk maakt, moet de farmaceutische sector aan het winstbejag onttrokken worden. gen zeggen 600 miljoen euro in de Belgische vestigingen geïnvesteerd.

Het bedrijf wil dit jaar nog eens 330 miljoen investeren. Dit volgt na jaren van verwaarlozing van de infrastructuur. De investeringen volstaan niet om de productie te garanderen en uit te breiden. Bijgevolg is ook de tewerkstelling niet zeker. Nochtans beschikt het bedrijf over meer dan 5 miljard euro aan reserve.

In de race voor het mRNA-vaccin zijn GSK, Merck en Sanofi geklopt door Moderna en Pfizer. Sinds het begin van 2020 stegen de aandelen van Moderna met 850% en die van BioNtech met 190%. GSK, Merck en Sanofi daarentegen incasseerden een

verlies van 13 tot 30%.

De afgelopen twee jaar veranderde GSK zijn strategie in de hoop om in de voetsporen van Pfizer te treden.

Het idee is om de winsten niet te laten afhangen van een twintigtal vaccins, maar om evenveel winst te boeken met enkele grote succesvaccins. Het is in dit kader dat er de afgelopen drie jaar al zes vaccins verkocht zijn. De directie wil nu af van een zevende vaccin (voor hepatitis B) en van de dierenafdeling in Rixensart.

De delokalisaties van onderdelen van de productie volgen elkaar op. Er is echter niets gepland om de jobs van de ruim 9.000 werknemers van GSK in België te garanderen. De directie zegt

dat de activiteit gegarandeerd blijft, maar weigert te zeggen wat dit voor het personeel betekent.

Jobs garanderen en activiteiten afstemmen op sociale noden

De voorbije jaren is de omzet van GSK in ons land met miljarden toegenomen. Voor de aandeelhouders gaat het ‘gouden tijdperk’ onverminderd door. Het personeel daarentegen denkt dat de goede jaren voorbij zijn. Dat is vreemd op een ogenblik dat de behoefte aan vaccins in de samenleving niet verminderd is en er in zowel het publieke als private onderzoek geen gebrek aan creativiteit is. Er zijn nog

heel wat onderzoeksterreinen om de menselijke gezondheid te verbeteren.

DNA-vaccins zoals het mNRA-vaccin bieden slechts een eerste glimp van de wetenschappelijke mogelijkheden: bacteriofagen, serums op basis van monoklonale antistoffen …

De winstlogica van het kapitalisme is een obstakel om het potentieel volledig te realiseren. Voor een ‘gouden tijd’ inzake volksgezondheid mogelijk maakt, moet de farmaceutische sector aan het winstbejag onttrokken worden. Zij moet volledig in publieke handen komen zodat een democratisch beheer en controle door het personeel en de gemeenschap mogelijk wordt

Naar een nieuwe grote zorgbetoging van ‘De Zorg in Actie’

O

p 8 maart organiseerde de Wereldvrouwenmars in Brussel drie bijeenkomsten. De actie aan het Centraal Station werd in handen genomen door de socialistische feministische Campagne ROSA. Onder de sprekers Marie namens ‘De Zorg in Actie’.

We publiceren hieronder enkele uittreksels uit haar toespraak.

“Gezondheid is nog steeds een verwaarloosde zaak, net genoeg om aan de vrouwen over te laten. Het afgelopen jaar heeft het kapitalisme haar lelijke gezicht nog sterker laten zien, zelfs aan degenen die moeite hadden om het te zien.

“Vrouwen zijn zwaar getroffen en ondervinden de gevolgen van het rampzalige beleid het afgelopen jaar. In de zorg, die al tientallen jaren onder vuur ligt, bestaat bijna 80% van het personeel uit vrouwen. Ze zijn goed voor 50% van de dokters, maar meer dan 90% van de zorgassistenten die samen met het onderhoudspersoneel en de onthaalmedewerkers de laagste lonen kennen. Bovendien werkt 47% in de zorg deeltijds, dubbel zoveel als in andere sectoren.

“De arbeidsomstandigheden zijn slecht, we worden onder druk gezet, we zijn uitgeput. Toch worden we als kost voorgesteld, terwijl de aandeel-

houders van Big Pharma rijkelijk worden bedeeld.

“We eisen meer investeringen in de activiteiten die onze levens redden en we eisen het einde van het dodelijke op winst gebaseerde economische stelsel.

We willen een drastische verhoging van het aantal collega’s, een herziening van de lonen in de volledige sector en deelname aan de beslissingen die ons zowel als personeelslid en als gebruiker aanbelangen. We eisen het einde van de prestatiegeneeskunde en de vermarkting van de zorg. We eisen gratis en toegankelijke zorg voor iedereen, met inbegrip van gynaecologische en verloskundige zorg.

“Vandaag steunen we de staking, zeer binnenkort zullen we met het zorgpersoneel en gebruikers oproepen tot een nieuwe grote betoging. De strijd gaat door, samen zullen we krijgen wat ons toekomt!”

Betoging van ‘De Zorg in Actie’ in september 2020

Woensdag 14 april: Voorstelling collectief De Zorg in Actie Dit strijdbaar collectief van werknemers uit de zorg (van dokters en verpleegkundigen tot en met kuisvrouwen) heeft sinds het begin van de pandemie de druk op de ketel gehouden met enkele geslaagde acties en een constante campagne op sociale media. Het heeft een cruciale rol gespeeld in het onder druk zetten van de regering voor een verhoging van de middelen en voor het intrekken van de aanvallen op het zorgpersoneel.

We zitten nu langer dan een jaar in een enorme zorgcrisis. Door desinvesteringen en besparingen in het verleden in de gezondheidszorg eist die crisis een grotere tol, zowel van patiënten als personeel. Het personeel in woonzorgcentra, ziekenhuizen en andere zorginstellingen verzet zich al jaren tegen deze besparingslogica.

In dit verzet groeide op organische wijze het actienetwerk La Santé en Lutte/De Zorg in Actie. Wij zijn verpleegkundigen, verloskundigen, brancardiers, zorgassistenten, artsen, wasserette-, catering- en huishoudpersoneel, technici, secretaresses, laboranten, ambulancechauffeurs, patiënten, sociaal werkers enz. We zijn burgers die een gezondheidszorg gebaseerd op mensen, als dienst aan de bevolking willen in plaats van gericht op (industriële) rentabiliteit.

De beweging functioneert met een algemene vergadering die op een democratische en collectieve manier gerund wordt. Eén lid, één stem. Deze structuur staat open voor alle individuen en organisaties die actief willen mobiliseren. La Santé en lutte/De Zorg in Actie nam deel aan

de nu al iconische actie aan het Sint-Pietersziekenhuis in Brussel toen het personeel de rug toekeerde naar voormalig premier Sophie Wilmès. Een sterk beeld dat geen verdere uitleg behoefde en door iedereen in de zorg begrepen werd.

Dankzij de maatschappelijke druk, de organisatie van het personeel en de centrale rol die de zorg in deze gezondheidscrisis speelt, zijn er vandaag reeds honderden miljoenen “extra” beloofd voor de zorg. Deze toegevingen betekenen echter slechts het gedeeltelijk inhalen van de grote achterstand door jarenlange stiefmoederlijke behandeling van de sector door de verschillende overheden. De impact van de besparingen en de winstlogica zijn hierdoor niet verdampt! We zullen ons verder moeten organiseren tegen het virus van de neoliberale logica. Vandaag is het mogelijk en nodig om meer af te dwingen als we ons organiseren en de strijd aangaan.

In mei organiseert La Santé en Lutte/De Zorg in Actie een nationale betoging in Brussel: de tweede editie van ‘De Grote Zorgbetoging’. De eerste editie op 13 september 2020 bracht duizenden manifestanten van de zorg en sympathisanten op de been.

Wil je meer weten over La Santé en Lutte/De Zorg in Actie? Hoe ontstond het actienetwerk? Wat zijn de eisen?

Wat kan jouw bijdrage tot de beweging zijn? Hoe kunnen we van de betoging een succes maken? Schrijf je dan zeker in voor de onlinemeeting op woensdag 14 april!

6

sociaal

de

Linkse Socialist

Regularisatie van mensen-zonder-papieren. Waar staan we na twee maanden bezetting van de Begijnhofkerk?

C

ollectieven van mensen-zonder-papieren bezetten sinds 31 januari de Begijnhofkerk. Ze hebben zich verenigd in de Union des Sans-Papiers pour la Régularisation (USPR). Sinds 8 februari bezet de beweging ook nieuwe plaatsen, zoals de ULB en de VUB. Waar staan we na twee maanden en hoe kunnen we onze strijd versterken met een actieplan en een duidelijke strategie?

door Lahoucine en Pietro (Brussel) Mensen-zonder-papieren botsen op muur van stilte

werkenden-zonder-papieren in de frontlinie: ze verzorgden mensen thuis, maakten mondmaskers, werkten op bouwplaatsen en in essentiële jobs. Ze vulden de tekorten in deze sectoren in, terwijl de staat de andere kant opkeek.

In plaats van werkenden-zonder-papieren via een regularisatie te laten bijdragen aan de sociale zekerheid, verkiest de staatssecretaris hardnekkig hun ‘clandestien’ karakter. Dat maakt van de werkenden-zonder-papieren goedkope arbeidskrachten die niet dezelfde sociale bescherming genieten en bovendien druk zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden.

Onder de regering-Michel lagen mensen-zonder-papieren onder vuur van een brutaal migratiebeleid. Het institutioneel racisme is sterk toegenomen.

We hadden niet de illusie dat de nieuwe regering daar verandering in zou brengen. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mehdi (CD&V) weigert te luisteren naar de mensen-zonder-papieren. Hij verklaart dat er van een algemene regularisatie geen sprake kan zijn en dat elk geval apart bekeken wordt. Opnieuw worden mensen-zonder-papieren aan hun lot overgelaten.

Tijdens de pandemie stonden veel

Discussies in de beweging

In plaats van werkendenzonder-papieren via een regularisatie te laten bijdragen aan de sociale zekerheid, verkiest de staatssecretaris hardnekkig hun ‘clandestien’ karakter. Dat maakt van de werkendenzonder-papieren goedkope arbeidskrachten die niet dezelfde sociale bescherming genieten en bovendien druk zetten op alle lonen en arbeidsvoorwaarden.

De pandemie kwam op een moment dat de beweging van mensen-zonder-papieren op zoek was naar een nieuwe strategie. De crisis heeft de beweging geradicaliseerd. Tegelijk zijn er verschillende benaderingen ontwikkeld.

Er zijn de mensen-zonder-papieren die zich hebben verenigd in de USPR omdat ze het wachten beu zijn. Zij zijn overgegaan tot nieuwe bezettingen voor de regularisatie. Hun energie heeft deze strijd weer zichtbaar gemaakt in de publieke opinie. Het uitbouwen van een brede solidariteit rond de bezettingsacties zal bepalend zijn. Als ze geïsoleerd staan, zullen de mensen-zonder-papieren niet winnen.

Er is al jarenlang werk verricht door verschillende groepen en organisaties van mensen-zonder-papieren. Er is de afgelopen jaren echter een zekere vermoeidheid opgetreden, samen met een onvermogen om massale acties op te zetten.

De politieke bezettingen van de USPR

boden een antwoord op het probleem van mobilisatie in de moeilijke context van de pandemie. De eisen van de mensen-zonder-papieren kregen opnieuw zichtbaarheid met de mensenketting rond de Begijnhofkerk en de organisatie van verschillende bijeenkomsten en manifestaties, waaronder een actie die samen met Campagne Solidarity werd georganiseerd op 21 maart, de internationale dag tegen racisme.

Onze benadering

Er heeft zich een nieuwe kans voorgedaan, die niet mag worden verkwanseld door een gebrek aan strategische duidelijkheid. De activisten zonder papieren van LSP hebben een belangrijke rol gespeeld in deze beweging.

Zij trachten systematisch de nadruk te leggen op de noodzaak om aansluiting

te zoeken bij de arbeidersbeweging en bij het recente jongerenprotest langs Franstalige kant, ‘Jeunesse en lutte’ (zie pagina 14). Naar aanleiding van 8 maart hebben vrouwen-zonder-papieren zich samen met Campagne ROSA gemobiliseerd.

De huidige fase van de strijd is moeilijk. De enige uitweg is het opbouwen van een sterke eenheid tussen werkenden – met of zonder papieren – om samen te strijden voor regularisatie.

Want ja, mensen-zonder-papieren zijn ook werkenden. Velen van hen zijn betrokken bij de staking van 29 maart. Er is geen antwoord op sociale dumping mogelijk zonder de strijd voor regularisatie van mensen-zonder-papieren te voeren.

Door de beweging open te stellen voor iedereen die dit wil en haar te structureren op basis van democra-

tische en transparante algemene vergaderingen, is het mogelijk om alle betrokkenen te politiseren en om de verdeeldheid die ons verzwakt terug te dringen. Een overwinning vereist dat alle mogelijke krachten worden gebundeld in de opbouw van een echte krachtsverhouding door middel van een nationaal actieplan dat verbonden is met andere sociale bewegingen.

De volgende st appen zijn een men sen ket t i ng op 2 apr il t u ssen de Begijnhof kerk en de Dienst Vreemdelingenzaken. Op 24 april is er een mars naar Vilvoorde, waar staatssecretaris Sammy Mehdi tevens fractievoorzitter in de gemeenteraad is.

Deze actiemomenten zullen de eisen van de beweging populariseren en een aanzet vormen naar een nationale mobilisatie begin juni, na de zorgbetoging van ‘De Zorg in Actie’.

Interessant nieuw boek over extreemrechts en de strijd ertegen

V

incent Scheltiens en Bruno Verlaeckt schreven een bijzonder nuttig boek over extreemrechts en de strijd ertegen. Dit boek draagt bij aan het debat over hoe kan vermeden worden dat het Vlaams Belang de verkiezingen van 2024 kan domineren, en mogelijk zelfs coalitievormingen na de gemeenteraadsverkiezingen van datzelfde jaar.

Verschillende lezers zullen het boek elk op hun manier lezen en er andere zaken uitlichten. Voor geëngageerde activisten uit de arbeidersbeweging zullen de passages die het nauwst verbonden zijn met het engagement van de auteurs wellicht het krachtigst overkomen. De poging van het Vlaams Belang om zich ‘sociaal’ voor te doen, wordt bijvoorbeeld heel scherp en precies weerlegd. Dit had gerust nog wat uitgebreider gemogen, het biedt immers argumenten voor militanten die op de werkvloer geconfronteerd worden met het doorsijpelen van de extreemrechtse leugenpropaganda. De auteurs concluderen terecht dat sociale welvaart “altijd het product is geweest van collectieve sociale eisenstrijd.” Daarbij was er nog een constante: “altijd en overal stond extreemrechts aan de overkant, aan de andere zijde van de barricade.”

De opmerking dat nazi-collaborateurs tot op vandaag bekend zijn, terwijl we weinig tot niets weten van verzetsstrijders uit de arbeidersbeweging, is eveneens scherp. Er wordt verwezen naar de communistische vakbondsman Piet Akkerman die naar Spanje trok om het fascisme te bestrijden. De Algemene Centrale Antwerpen-Waasland, waarvan Bruno Verlaeckt voorzitter is, bracht enkele jaren geleden een boek over Akkerman uit.“Het historische antifascisme moet in eer hersteld en in onder-

wijs en straatbeeld aanwezig zijn,” merken de auteurs op.

Terecht wordt de opgang van extreemrechts gekaderd in de gevolgen van de economische crisis vanaf midden jaren 1970, het begin van de neoliberale aanvallen op zowel de levensstandaard van de werkenden als de arbeidersorganisaties, en het wegvallen van de hoop op een alternatief van de Sovjet-Unie. De instabielere wereldsituatie met aanslagen en oorlogen (en bijhorende vluchtelingenstromen), de economische recessie van 2008 en het daaropvolgende nog hardere besparingsbeleid hebben geleid tot een grotere ongelijkheid en hebben de autoriteit van zowat alle gevestigde instanties verder ondermijnd. Deze context duwde een aantal traditionele partijen richting meer openlijk racisme of nadruk op ‘identiteit’ en islamofobie. Dit zorgde voor een nog grotere ruimte voor een bont allegaartje van extreemrechtse partijen en individuen. De opgang van extreemrechtse partijen vergroot het zelfvertrouwen van groepjes in de marge en kan leiden tot meer geweld. Dat zagen we met Schild&Vrienden bij ons, maar uiteraard nog sterker met de aanval op het Capitool door Trump-aanhangers in de VS op 6 januari.

Wat te doen? Dat is de vraag die veel antifascisten zich stellen. Vincent Scheltiens en Bruno Verlaeckt overlopen een aantal

Sociale welvaart is “altijd het product geweest van collectieve sociale eisenstrijd.” Daarbij was er nog een constante: “Altijd en overal stond extreemrechts aan de overkant, aan de andere zijde van de barricade.” strategieën waarbij ze zich uitspreken voor een actieve strijd tegen extreemrechts en tegen het ‘normaliseren’ of aanvaarden van extreemrechts. Ze hebben het uitdrukkelijk over de noodzaak om een alternatief te verdedigen, waarbij ze dit omschrijven als socialisme “ontdaan van zijn sociaalliberale vervorming of zijn stalinistische karikatuur.” Ze eindigen met de noodzaak om de arbeidersbeweging – in de brede zin – te versterken of terug op te bouwen en koppelen dit aan “de strijd voor fundamentele maatschappijverandering.”

Heel wat elementen in het boek kunnen verder verfijnd of uitgediept worden. Het debat over de antwoorden van de arbeidersbeweging op extreemrechts is zeker niet afgerond. We hopen dat dit boek lezers aanzet tot betrokkenheid in actief antifascisme als onderdeel van de strijd voor maatschappijverandering.

universiteiten

www.socialisme.be april 2021

7

Ondanks gezondheidscrisis en ondanks expertise over precaire arbeid

Universiteit Antwerpen bespaart op poetspersoneel

D

e Universiteit Antwerpen publiceert het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting en ziet dit zelfs als een prestigeproject om de universiteit een sociaal bewogen imago aan te meten. In het laatste Jaarboek staat een stuk over precaire arbeid. Terecht wordt daarin opgemerkt dat dit niet alleen betrekking heeft op het contractuele aspect, maar ook op “onder andere werktijden, inkomen, rechten en sociale bescherming, en collectieve vertegenwoordiging.” Tussen theorie en praktijk gaapt er aan de universiteit een wel erg grote kloof.

Besparen op onderwijs of op schoonmaak?

Twee maand na de voorstelling van dit Jaarboek kwam de Universiteit Antwerpen in het nieuws met de aankondiging dat fors bespaard wordt op schoonmaak. “Het is of besparen op schoonmaak, of op onderwijs,” klonk het bij de woordvoerder van de universiteit. Er werd een akkoord afgesloten met onderaannemer ISS waarbij 18% bespaard werd op de schoonmaak.

Vreemd toch in tijden van gezondheidscrisis waarbij het ontsmetten en poetsen net aan belang wint!

De universiteit schoof de verantwoordelijkheid door naar het tekort aan middelen dat van de Vlaamse overheid komt, maar voegde eraan toe dat onderwijs en onderzoek de kerntaken van een universiteit zijn en er daar niet op bespaard wordt. Alsof schoonmaak geen essentieel onderdeel is van onderwijs en onderzoek. Wie maakt de ruimtes schoon waar in normale tijden de colloquia plaatsvinden waarop het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting wordt voorgesteld? Om lessen en examens mogelijk te maken tijdens de gezondheidscrisis, moest het schoonmaakpersoneel regelmatig extra uren kloppen.

Het nieuwe contract maakt dat deeltijds werk de norm wordt voor schoonmakers. In managementtaal heet dat efficiëntiewinst, maar het zijn niet de managers die zorgen dat de campussen schoon zijn. Voor de getroffen schoonmakers betekent het minder loon, minder vakantiegeld, minder pensioen. Onder druk van protest verklaarde de universiteit dat ISS zou kij-

ken om de uren te compenseren met andere werkplaatsen. Zo werd de hete aardappel naar ISS doorgeschoven.

De schoonmakers zelf weten dat dit loze beloften zijn: in de praktijk wordt het moeilijk om poetsen aan de universiteit te combineren met andere plaatsen. Het zal in de praktijk zorgen

Wie maakt de ruimtes schoon waar in normale tijden de colloquia plaatsvinden waarop het Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting wordt voorgesteld? voor precaire arbeid met een groter risico op armoede.

Ondertussen is al het schoonmaakpersoneel in opzeg geplaatst. Iedereen wordt afgedankt en krijgt een nieuw contract aangeboden dat deeltijds in plaats van voltijds is. De Operations Director Cleaning bij ISS verklaarde daarover: “Je mag als werkgever niet zomaar snoeien in uren van je werknemers. Het enige wat je kan doen als je zo’n gezamenlijke inspanning wil bereiken, is iedereen ontslaan en een aan de nieuwe realiteit aangepast contract geven. Iedereen krijgt een nieuw contract aangeboden; als werknemers dan vanuit zichzelf zeggen dat het voor hen niet meer hoeft, zijn ze natuurlijk vrij om te vertrekken.”

Actie aan de Universiteit Antwerpen op 8 maart. (Foto: 8 maart Comité) Meer studenten, minder poetsen?

De Antwerpse universiteit telt ruim 20.000 studenten en 6.000 personeelsleden; tien jaar geleden waren dat 14.000 studenten en 4.000 personeelsleden. Terwijl de universiteit groeit, wordt inzake schoonmaak een stap in de andere richting gezet. ISS stelt dat het met efficiëntiewinsten en innovatie op kortere tijd meer kan doen. Extra vuilbakken of matten kunnen echter geen effectief personeel vervangen.

Het schoonmaakpersoneel vragen om deeltijds evenveel te poetsen als voltijds, is uiteraard niet mogelijk.

Personeelsleden en studenten haalden met petities ruim 3.000 handtekeningen

op om te protesteren. Op 8 maart, de internationale vrouwendag, werd aan het rectoraat actie gevoerd door schoonmakers, studenten, personeelsleden van de UA en sympathisanten, waaronder een delegatie van Campagne ROSA. Hierop zei het bestuur van de universiteit dat het met de vakbonden van de schoonmakers zou overleggen. Ook verklaarde rector Van Goethem bereid te zijn om het debat over insourcing te voeren. Dat mag geen breed en abstract debat zijn waarover nadien wollige academische teksten worden geschreven: schoonmakers zijn essentieel voor een universitaire gemeenschap, waarom hen niet als dusdanig erkennen en als personeel van de universiteit aanwerven aan degelijke voorwaarden?

De reactie van de universiteit maakt duidelijk dat het protest reeds effect heeft. Tegelijk is er nog niets veranderd aan het contract van de universiteit met ISS en zit het schoonmaakpersoneel nog steeds in opzeg. Het onmiddellijke probleem van het verlies aan inkomen van de schoonmakers blijft bestaan. Mogelijk wordt dit op korte termijn opgelost met enkele bijkomende uren elders of zelfs een sociaal fonds, maar dat zijn telkens tijdelijke maatregelen. Zoals de reactie van ISS aangeeft, rekent dat bedrijf erop dat een deel van het personeel ‘vrijwillig’ vertrekt. Nieuwe schoonmakers zullen het met deeltijdse contracten en lonen moeten stellen zonder enige vorm van tijdelijke compensatie.

Met het volledig (hoger) onderwijs strijden voor meer middelen!

A

an verschillende universiteiten werd al actie gevoerd rond het statuut van het schoonmaakpersoneel. Voor de bestuurders is het vaak een cijferkwestie: de krappe budgetten van de overheid voldoen niet om de groei van het aantal studenten en personeelsleden op te vangen. Tekorten leiden tot verdeeldheid, ook aan universiteiten.

Er zijn twee reacties mogelijk: de tekorten aanvaarden en besparen op bepaalde groepen personeelsleden of het tekort aan middelen gezamenlijk bestrijden met al wie aan de unief werkt en studeert.

Dat laatste is de benadering die aan de UGent werd gevolgd door de vakbondsdelegatie van ACOD, ondersteund door onder meer Campagne ROSA en anderen. Met een actieplan dat ging van een informatiecampagne en een petitie tot een goed opgevolgde en breed gedragen staking op

Oktober 2019: start van de campagne aan de UGent. Daar werden op basis van een breed gedragen actieve campagne eerste overwinningen geboekt.

9 maart 2020 werd opgekomen voor een minimumloon van 14 euro per uur, statutatisering van het personeel in de sociale sector en insourcing van het schoonmaakpersoneel. Rond de eerste twee eisen werd een principiële beslissing genomen door de Raad van Bestuur. Hierdoor zullen de laagste lonen aan de UGent met minstens 10% stijgen en zullen nieuwe aanwervingen in een hogere schaal gebeuren.

De overheveling van contractueel personeel naar een statutaire benoeming is eveneens in principe goedgekeurd. Rond de schoonmaak is de insourcing nog niet bekomen, maar er zijn sociale voorwaarden gesteld in het kader van een nieuwe aanbesteding. Als dit niets oplevert, blijft de kwestie van insourcing uiteraard op de agenda staan.

Ondertussen is ook aan de Leuvense universiteit een petitie opgezet voor een hoger minimumloon van 14 euro per uur, gekoppeld aan de eis dat de universiteit haar onderaannemers eenzelfde minimumloon oplegt. Aan de VUB benadrukt het ABVV in haar campagne voor deze eisen ook de noodzaak van meer publieke investeringen in (hoger) onderwijs en onderzoek. Dat is immers essentieel in de strijd tegen een beleid gebaseerd op tekorten die steeds gevolgen hebben voor het personeel en de studenten.

Een front van het personeel aan alle universiteiten, inclusief dat van onderaannemers, is mogelijk: dezelfde eisen genieten overal een brede steun. Lage lonen en onzekere contracten zijn overal schering en inslag, ook heel wat bur-

salen (de grootste groep onderzoekers aan de universiteiten) zijn niet rechtstreeks tewerkgesteld op basis van een arbeidsovereenkomst. Bovendien is er een groot ongenoegen onder studenten, wat langs Franstalige kant tot protest leidt (zie pagina 14).

De overwinningen die al geboekt zijn aan de UGent kunnen een basis zijn om tot eengemaakte strijd te komen.

Ze tonen aan wat met het betrekken en organiseren van alle personeelsleden en studenten in een gedurfd actieplan mogelijk is. Aan de UGent stemden zelfs rechtse leden van de Raad van Bestuur voor de verhoging van het minimumloon en de statutatisering van het contractueel personeel. Deze strijd uitbreiden naar verschillende universiteiten en hogescholen zal snel de eis van meer publieke middelen voor (hoger) onderwijs stellen.

In een gezondheidscrisis vereist veilig onderwijs meer investeringen in schoonmaak, maar ook in de infrastructuur van het volledige onderwijs.

Van het kleuteronderwijs tot het hoger onderwijs zijn er grote noden na jaren van een gebrek aan middelen, met als resultaat een ongelijkheidsbevestigend en zelfs versterkend onderwijs tot frustratie van het personeel en heel wat jongeren. Voldoende personeel dat aan degelijke voorwaarden werkt, degelijke infrastructuur en genoeg aandacht voor het welzijn van de jongeren zijn essentieel in onze ‘kenniseconomie’.

Een systeem dat geen middelen heeft voor de toekomstige generaties, heeft zelf geen toekomst. Hoog tijd voor systeemverandering!

8

dossier

de

Linkse Socialist

Stop homofobie! Voor ‘Pride is a Protest’-acties

O

p vrijdag 5 maart werd David P. gewelddadig om het leven gebracht in een buurtpark in Beveren. Alles wijst op homohaat als motief. Hij werd via een datingapp naar de plek gelokt en door drie minderjarige mannen in elkaar geslagen en neergestoken. “We zullen in ons land dit soort geweld nooit aanvaarden”, zei premier Alexander de Croo. De LGBTQI+-gemeenschap reageert onthutst. De drie daders zijn intussen geïdentificeerd en opgepakt. Het blijkt om drie minderjarige jongens te gaan die niet aan hun eerste homofobe misdaad toe waren.

door Boris (Gent) Wat doet de politiek (niet)?

De verontwaardigde reacties van politici en media op de moord in Beveren zijn terecht. Maar hoe geloofwaardig zijn ze? Dit zijn dezelfde politici die, indien niet persoonlijk, dan wel via hun partij, schuldig zijn aan een beleid dat door privatisering en onderfinanciering van openbare diensten en de welzijnssector het leven van minderheden, zoals holebi’s en transgenderpersonen, moeilijker maakt. Tekorten aan jobs en betaalbare woningen maken het makkelijker om te discrimineren op basis van geaardheid en genderexpressie. Unia krijgt jaarlijks meldingen binnen van vermoedelijke discriminatie bij de zoektocht naar een woning. “Bij een koppel vrouwen vraagt een eigenaar bijvoorbeeld wie de tuin van het huis gaat onderhouden,” zegt directeur Els Keytsman.

“Bij een koppel mannen horen we regelmatig dat de eigenaar de voorkeur geeft aan een ‘stabiel koppel’.”

Zelfs figuren zoals Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken veroordeelden het recente geval van gaybashing. Van Grieken stelde: “Voor zulk homofoob tuig is geen plaats in onze maatschappij. Nu niet. Nooit.” Op hetzelfde ogenblik stelde het Vlaams Belang Jef Elbers voor als bestuurder van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF). Elbers spreekt over de Pride als “homoseksueel gezeik”, iets wat hij “echt vies” vindt met die “strontkarren.” In 2015 nam Filip Dewinter deel aan een ‘mars voor het leven’ in Antwerpen, op dezelfde dag als de Brusselse Pride en met als eis een verbod op de Pride. Transgenders werden in de media door Dries Van

Crisissen in huisvesting, toenemende werkloosheid etc. zijn duidelijke broeihaarden van precarisering en van discriminatie. Geweld is een structureel probleem, dat vasthangt aan een systeem in crisis, en dat alleen effectief tegengegaan kan worden door met dit systeem te breken.

Langenhove en andere VB’ers als compleet “abnormaal” beschreven. Pas verkozen als parlementslid voor het Vlaams Belang verklaarde Dominiek Sneppe in 2019: “Wij hebben op zich niets tegen holebi’s. De vraag is alleen of zij moeten kunnen trouwen en kinderen adopteren. Dat vind ik een brug te ver.”

Laten we ook de homofobe uitspraken van Theo Francken (N-VA) rond “echte mannen” niet vergeten, er zal daarvoor meer nodig zijn dan het uithangen van een regenboogvlag aan het gemeentehuis van Lubbeek. Zijn Antwerpse partijgenoot Bart De Wever verbood loketbedienden om een regenboog-t-shirt te dragen onder het mom van ‘neutraliteit’. De uitspraken en po-

litieke acties bevestigen keer op keer dat er een politiek gevoerd wordt waarin heteroseksualiteit de norm is en alles wat daarvan afwijkt als abnormaal en verstorend voorgesteld wordt.

Dit geeft de voedingsbodem voor homofobie mee vorm.

Maar al te snel wordt homofobie bestempeld als een religieus probleem, vooral dan binnen de moslimgemeenschap. Unia verzet zich tegen die benadering. Homofobie valt zeker niet zomaar terug te brengen tot een migratieachtergrond. Onderzoek toont dat er bijvoorbeeld in de Congolese gemeenschap veel homo-negativiteit heerst, maar evengoed krijgt Unia bij meldingen te maken met ultrakatholieke fora waar homofilie gelijkgesteld wordt met pedofilie of met homofobe extreemrechtse studentenclubs zoals Schild & Vrienden.

Traditionele politici beschermen met hun besparingsbeleid een systeem dat in steeds hoger tempo crisissen met zich meebrengt. Dit is gevaarlijk voor LGBTQI+-personen en andere minderheidsgroepen, aangezien zij steevast de eerste zijn die de gevolgen hiervan voelen. Sociale spanningen en een verharding van de samenleving impliceren een toename van geweld op LGBTQI+-personen. Crisissen in huisvesting, toenemende werkloosheid etc. zijn duidelijke broeihaarden van precarisering en van discriminatie. Geweld is een structureel probleem, dat vasthangt aan een systeem in crisis, en dat alleen effectief tegengegaan kan worden door met dit systeem te breken.

Actie tegen homofoob geweld in Antwerpen. Foto: Liesbeth Goedkope ‘oplossingen’ bestaan niet

De regering en lokale besturen hebben een verpletterende verantwoordelijkheid. Jobcreatie, sociale woningbouw en een LGBTQI+-inclusief onderwijs zijn essentieel in de strijd tegen homofobie, naast de uitbouw van een doeltreffende justitie en slachtofferhulp. Discriminatie tegengaan, kan niet louter met ideeën of mooie woorden: het vraagt middelen!

Zo legt LGBTQI+-organisatie Çavaria een grote focus op onderwijs. Uit een onderzoek in 2018 bleek immers dat meer dan 5 op de 10 leerkrachten in het secundair onderwijs seksuele oriëntatie onbespreekbaar vindt. In het basisonderwijs is dat zelfs 60%! Ondersteuning van scholen en personeel in de strijd

tegen discriminatie moet een prioriteit worden. Het moet gedaan zijn met het ‘roeien met de (steeds meer beschadigde) riemen die we hebben’-mentaliteit en daaraan gekoppelde onderfinanciering van het onderwijs.

Tevens moeten de subsidies voor socioculturele LGBTQI+-organisaties en evenementen omhoog. Uit voorgaande gaybashing-incidenten en deze vreselijke moord blijkt meer dan ooit dat de organisaties, verenigingen en ontmoetingsplaatsen waar LGBTQI+personen zich veilig kunnen voelen, levensnoodzakelijk zijn. Helaas zijn dit soort ruimtes in de afgelopen decennia enkel in aantal afgenomen. Steeds meer LGBTQI+-bars en ontmoetingsplaatsen sluiten de deuren, wat de kwetsbaarheid van de LGBTQI+-personen in het uitgaansleven vergroot. Elkaar

8 maart toonde een groeiende vastberadenheid om se

O

p 8 maart riep Campagne ROSA (Reageer tegen Onderdrukking, Seksisme en Asociaal beleid) op tot statische acties in tien steden. In een aantal steden nam Campagne ROSA het initiatief, elders werkten we samen met andere organisaties zoals het Collecti.e.f 8 maars en de Wereldvrouwenmars. In De Standaard merkte Elise van Campagne ROSA op: “Concrete eisen die we stellen zijn bijvoorbeeld gratis maandverband en tampons op scholen, een minimumloon van 14 euro per uur en een 30-uren werkweek. Het zijn eisen die we al langer hebben, maar die nog altijd niet zijn doorgevoerd.”

door Emily Burns, nationale coördinatrice Campagne ROSA De grootste acties vonden plaats in Gent waar er op de acties van Campagne ROSA 750 aanwezigen waren en in Brussel waar er aan het Centraal Station 500 mensen verzamelden. In Antwerpen werd op drie pleinen actie gevoerd: wij mobiliseerden naar het Sint-Jansplein waar er 150 aanwezigen waren. In Luik waren we met 200, in Leuven met 300, in Brugge met 120, in Aalst met 60 en in Kortrijk, Dendermonde en Torhout waren er acties met enkele tientallen aanwezigen. Campagne ROSA blijft groeien en er worden nieuwe comités opgezet. Vorig jaar vormde Campagne ROSA een blok met 1000 aanwezigen op de nationale betoging op 8 maart.

Op 25 november, de internationale dag tegen geweld op vrouwen, voerden we actie in 12 steden.

Decennia van vooruitgang bedreigd

Er zijn langs alle kanten waarschuwingen: de positie van vrouwen dreigt tientallen jaren achteruit geduwd te worden. De tijdelijke werkloosheid

Campagne ROSA wil zich niet beperken tot acties die de kwestie onder de aandacht brengen. We willen de woede en frustratie omzetten in energie om overwinningen te behalen.

8 maart in Brussel

in ons land biedt een zekere bescherming en vertraging. In andere landen zien we echter een forse toename van de volledige werkloosheid onder vrouwen. In december gingen in de VS 156.000 jobs van vrouwen verloren, terwijl er 16.000 jobs voor mannen bijkwamen. De werkloosheidsgraad van vrouwen in de VS verdubbelde van 3,1% naar 6,3% in 2020. In Italië was het jobverlies voor 98% vrouwe-

lijk. Oxfam wees erop dat als vrouwen en mannen op een gelijke mate in precaire jobs zouden vastzitten, er het afgelopen jaar 112 miljoen vrouwen minder hun werk zouden verloren hebben. Het probleem is natuurlijk niet dat mannen een degelijke job hebben, maar wel dat vrouwen al te vaak tot precaire jobs worden veroordeeld.

Dat stelt hen bovendien niet in staat om financieel onafhankelijk te zijn.

Een economie in crisis treft vrouwen op meerdere niveaus: werkloosheid, armoede, toename van huishoudelijk werk, explosie van geweld …

De achteruitgang van levensomstandigheden is zo scherp en fundamenteel dat het leidt tot meer kritiek op het volledige kapitalistische systeem.

Regelmatig nemen vrouwelijke werknemers in de zorg het voortouw in sociale bewegingen. Vorig jaren wa-

ren er ondanks de pandemie in niet minder dan 84 landen stakingen in de zorgsector!

Meer dan alleen een statement maken

Campagne ROSA wil zich niet beperken tot acties die de kwestie onder de aandacht brengen. We willen de woede en frustratie omzetten in energie om

www.socialisme.be 9 april 2021

9 Onderdrukking is geen individuele kwestie, het hele systeem is schuldig!

N

aar aanleiding van enkele misselijkmakende gebeurtenissen was er de voorbije weken grote verontwaardiging over het gebrek aan veiligheid op straat, victim blaming en verkrachtingscultuur.

In Luik werd een feministe aangevallen en gewond door messteken. In Gent was er een verkrachtingszaak met erg lichte straffen tegen een achtergrond van victim-blaming van het slachtoffer. In Groot-Brittannië was er massaal protest na de moord op Sarah Everard door een politieagent en na het repressief onderdrukken van protest hiertegen. Campagne ROSA wil de discussie over strategieën in de strijd tegen seksisme en de gewelddadige verkrachtingscultuur voeren.

door Arne (Gent) Privileges of rechten die voor iedereen moeten afgedwongen worden?

ontmoeten, gebeurt via apps, waar ook mensen met haatmotieven zich achter valse profielen kunnen verschuilen.

Een tactiek die we tot nu toe voornamelijk kenden van de horrorverhalen uit Rusland, Brazilië, Marokko … maar nu dus ook hier wordt toegepast.

Solidaire actie en opbouw beweging als antwoord

Zichtbaarheid op straat als gemeenschap is een krachtig wapen tegen toenemende homofobie. Niet enkel als reactie op incidenten, maar constant. De LGTBQI+-beweging kent haar ontstaan in protest op straat. De legendarische Stonewall-opstanden in 1969 zorgden voor onze eerste stap uit de obscuriteit. We hebben onze verworven rechten aan protest te danken en

kunnen/moeten ze ook via die weg beschermen. Vandaag wordt één van deze rechten duidelijk aangevallen: het recht om op straat te kunnen zijn wie we zijn.

Discriminatie en geweld zijn bovendien niet enkel kwesties voor de LGBTQI+-gemeenschap. Als LGBTQI+-beweging moeten we de brug slaan naar de #Metoo beweging, de Black Lives Matter beweging en vele andere anti-discriminatieorganisaties, tegen het geweld dat voortkomt uit een systeem van/in crisis.

Campagne ROSA lanceert een oproep naar andere (LGBTQI+) organisaties voor de gezamenlijke opbouw van lokale “PRIDE IS A PROTEST”demonstraties, waar we met concrete eisen en in eengemaakte solidariteit terugvechten tegen elke vorm van discriminatie, uitbuiting en geweld.

eksisme te bestrijden overwinningen te behalen. We verdedigen een strategie en een programma om een krachtsverhouding op te bouwen voor een fundamentele maatschappijverandering om een definitief einde te maken aan discriminatie, onderdrukking en uitbuiting.

Op 8 maart vierden we de overwinning van de verhoging van het minimumloon naar 14 euro per uur aan de Gentse universiteit. Dat is geweldig nieuws voor het personeel in onder meer de cafetaria’s en de kinderopvang. Deze overwinning is het resultaat van een volgehouden strijd van de ACOD-vakbondsdelegatie en een groot aantal personeelsleden en studenten. Campagne ROSA wierp zich volop in deze strijd. Er werd opgebouwd naar een staking die niet van bovenaf werd afgekondigd, maar die ruim van tevoren werd voorbereid van onderuit. Het was geen symbolische actie, maar het resultaat van de opbouw van een krachtsverhouding rond concrete eisen. Het doel was om te winnen, niet om gewoon de aandacht op de eisen te vestigen. Aan de UGent werd duidelijk gemaakt hoe de feministische eis van een hoger minimumloon in de praktijk wordt gebracht: door eenheid en solidariteit in actie op de werkvloer en aan de universiteit om samen tegen onzekerheid en discriminatie in te gaan.

Zet ROSA-comités op

Op 8 maart kwamen tientallen mensen in contact met Campagne ROSA. We willen de bestaande comités ver-

sterken en er nieuwe opzetten. Een comité is een groep die regelmatig bijeenkomt om acties te bespreken en voor te bereiden. Likes op sociale media zullen niet volstaan om verandering te bekomen. We moeten de tijd nemen om campagne te voeren op straat, in de scholen en campussen, op het werk … Er zijn natuurlijk nationale en internationale thema’s die we opnemen, maar het is ook belangrijk dat de leden van een ROSA-comité beslissen waarrond zij willen werken op basis van de actualiteit en de discussies in hun directe omgeving.

De ROSA-comités bieden ook een gelegenheid om over politiek te spreken en om samen inzichten te verwerven over de wereld waarin we leven, zodat we efficiënter voor verandering kunnen opkomen. Wat is kapitalisme?

Van waar komt ongelijkheid? Heeft onderdrukking van vrouwen altijd bestaan? Wat is socialistisch feminisme?

Dat zijn belangrijke kwesties, naast het collectief bespreken van ervaringen uit vroegere strijd en discussie om onze eisen aan te scherpen.

We staan nog maar aan het begin, maar we zien al een veelbelovende start van Campagne ROSA. Dit vergroot ons enthousiasme om verder te strijden tegen seksisme, LGBTQI+fobie en racisme tot we een einde maken aan het kapitalisme en de basis leggen voor een ander type samenleving gebaseerd op de ontplooiing van elke mens.

bruikt om seksisme te versterken.

Welke strategie stelt Campagne ROSA voor?

Het is positief dat de strijd tegen verkrachtingscultuur Seksisme bestaat niet omdat er elke jaar seksistische inen andere vormen van onderdrukking breder opgenomen wordt. Dat gebeurt helaas vaak vanuit een individueel dividuen geboren worden, maar omdat de kapitalistische oogpunt. Sommige activisten zeggen dat we seksueel ge- klasse het gebruikt als een instrument om ons te verdelen weld enkel kunnen bestrijden door mannen op te voeden. en de eigen winsten op te drijven. Het is een systeemkwesAnderen stellen dat de enige oorzaak van verkrachtingen tie. Daarom komt Campagne ROSA op voor socialistisch de verkrachters zelf zijn. Sommigen denken dat het nodig feminisme, voor een fundamenteel andere samenleving dan is dat we ons voldoende bewust zijn van onderdrukking en het kapitalisme. Het systeem bestrijden, betekent dat we discriminatie. Daaraan wordt soms toegevoegd dat som- actief moeten bouwen aan solidariteit onder alle jongeren mige mensen sowieso minder bewust kunnen zijn omdat en werkenden. We moeten beseffen wie onze bondgenoten zijn en wie onze gemeenschappelijke vijand. Onze redenen ze het ‘privilege’ hebben dat ze wit, man of hetero zijn.

Het is belangrijk dat het gerecht optreedt tegen seksis- om te willen bouwen aan een andere samenleving zullen tisch geweld. Dat volstaat echter niet. Seksisme en ver- ongetwijfeld soms verschillen, net zoals onze identiteiten krachtingscultuur zitten ingebakken in een systeem dat en gevoeligheden verschillen. Maar ze komen wel voort uit hetzelfde systeem. gekenmerkt wordt door steeds groteSteeds meer mensen zijn zich bewust re economische ongelijkheid, de bijvan het probleem van seksisme en andere horende machtsverhoudingen en het vormen van discriminatie. Er wordt gewinstbejag. Een recent voorbeeld is Wij menen dat iedereen zocht naar manieren om actief te strijSarah Everards die door een Britse poden. Er duiken nieuwe slogans op alsook litieagent om het leven werd gebracht. het recht moet hebben stickers of spandoeken. Eens we weten In datzelfde land zijn premier Boris om veilig te zijn op waar we tegen zijn, is de volgende stap Johnson en minstens één van zijn miom na te gaan van waar onderdrukking nisters eerder in opspraak gekomen straat, op school of in komt en welk alternatief we voorsteldoor seksueel misbruik. De verkrach- het uitgaansleven. Dat len. Campagne ROSA verdedigt sociatingscultuur is geen kwestie van onzijn geen privileges, listisch feminisme: we komen op voor wetendheid van mannen of van enkeeen fundamenteel andere samenleving le ‘rotte appels’. De discussie beperken het zijn rechten die die vertrekt van de noden van iedereen. tot gender, gaat de verantwoordelijk- we voor iedereen Een oproep om ‘woke’ te worden of verheid van het beleid en het systeem uit schillende benaderingen van identiteitsde weg. Campagne ROSA verzet zich moeten afdwingen. politiek (zoals de privilegetheorie) zijn tegen het kapitalistisch systeem waargebaseerd op een terechte aanklacht van een enorm proin een pandemie van seksistisch geweld kan woekeren.

Wij menen dat iedereen het recht moet hebben om vei- bleem. Maar ze laten de echte verantwoordelijken voor lig te zijn op straat, op school, op sociale media of in het onderdrukking buiten schot en zijn niet gericht op het opuitgaansleven. Dat zijn geen privileges, het zijn rechten bouwen van eenheid onder jongeren en werkenden. Om die voor iedereen zouden moeten gelden en die we door tot overwinningen te komen, is onze eenheid essentieel.

Het versterken van deze eenheid vereist respect voor elke er samen voor te strijden effectief kunnen afdwingen. gevoeligheid. We mogen ons niet van vijand vergissen: Waar komen verkrachtingscultuur het kapitalisme heeft seksisme nodig, het zijn de kapitalisten die er voordeel uit halen. en seksisme vandaan?

Campagne ROSA probeert in haar strijd zoveel mogelijk De verkrachtingscultuur wordt actief in stand gehouden. jongeren en werkenden te betrekken. De beste manier om Zo wordt machistisch gedrag via reclame en de porno-in- dat te doen, is met een programma waar we allen baat bij dustrie genormaliseerd. Maar al te vaak zien we daar op hebben: degelijke jobs en arbeidsvoorwaarden, betaalbare een verbloemde manier stalkingen die eindigen in ver- huisvesting, meer en gratis openbare diensten, publieke inkrachting. Door een bepaald parfum of hemd te kopen, vesteringen in zorg en onderwijs, arbeidsduurvermindering zou het voor iedere man mogelijk zijn om gelijk welke zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, een vrouw te verleiden. Dit soort beelden zorgt voor een al- minimumloon van 14 euro per uur en uitkeringen boven de gemeen onbegrip in de samenleving over wat wederzijdse armoedegrens … Een vollediger overzicht vind je op htttoestemming betekent. We worden immers telkens weer ps://nl.campagnerosa.be/programma-rosa.

Collectief in actie komen voor zo’n programma is volmisleid hierover. Bovendien wordt seksualiteit gecommercialiseerd en tot handelswaar omgevormd. Denk maar aan gens Campagne ROSA de beste manier om op korte terde reclame van het bedrijf “Rich Meet Beautiful” enkele mijn het bewustzijn rond onderdrukking te vergroten en jaren geleden: “Hey studentes, ga voor een betere levens- meteen een weg aan te reiken om een einde te maken aan stijl: date een sugar daddy.” Tekorten in de samenleving, het systeem waarin seksisme en andere vormen van onzoals de precaire positie van studenten, worden actief ge- derdrukking zo sterk aanwezig zijn.

Contacteer ons via nl.campagnerosa.be

Actie in Brussel op 8 maart

10

internationaal

de

Linkse Socialist

Kshama Sawant: “Waarom ik lid word van de Democratic Socialists of America”

D

e hernieuwde groei van een socialistische beweging in de Verenigde Staten en de snelle groei van organisaties als Democratic Socialists of America (DSA) en Socialist Alternative zijn van historisch belang. Dit is niet alleen omdat het marxisme weer wortel begint te schieten op de harde bodem van het Amerikaanse kapitalisme, maar ook vanwege de enorme uitdagingen waarvoor de arbeidersklasse zich in deze periode gesteld ziet.

door Kshama Sawant, socialistisch gemeenteraadslid in Seattle De socialistische linkerzijde staat voor zowel uitdagingen als kansen. We hebben een massale arbeiderspartij nodig, een sterkere arbeidersbeweging en succesvolle gevechten in onze voortdurende strijd tegen de miljardairsklasse.

Naar mijn mening moeten we marxistische ideeën naar voren brengen. Dit is nodig om zowel onmiddellijke overwinningen te behalen als om de uitbuiting en onderdrukking van het kapitalisme blijvend te stoppen.

Vanwege de dringende noodzaak om een bredere socialistische beweging op te bouwen, sluit ik me nu aan bij de DSA, terwijl ik lid blijf van Socialist Alternative. Andere leden van mijn organisatie doen hetzelfde. De arbeidersklasse beweegt zich in de strijd, en de socialistische linkerzijde zal een geduldig debat moeten voeren om tot politieke helderheid te komen.

Groei van massabewegingen

Het is geen toeval dat naast de hernieuwde groei van socialistische ideeën ook massaprotesten en sociale bewegingen zijn opgestaan. We zagen de massale vrouwenmarsen, die, hoewel episodisch en beperkt in hun eisen, de

grootste dag van protest in de geschiedenis van de VS vormden. Afgelopen zomer braken de historische Black Lives Matter-protesten uit in de nasleep van de brute politiemoorden op George Floyd en Breonna Taylor. De BLMprotestbeweging van 2020 was de grootste in de geschiedenis van de VS, met naar schatting 20 miljoen deelnemers.

We zien het begin van een heropleving van een strijdbare arbeidersbeweging.

Dit komt na decennia van rampzalige leiding door de gevestigde vakbonden.

Die zijn nog steeds dominant, maar hun beleid begint betwist te worden. We zien jonge mensen in de voorhoede van al deze bewegingen, waaronder de historische klimaatprotesten in 2019.

Vandaag kijken werkende mensen in het hele land naar de ongelooflijke organisatie van werkenden in Bessemer, Alabama, die vechten om voor het eerst een vakbond bij Amazon op te zetten.

Een overwinning in deze strijd zou schokgolven door het hele land kunnen sturen en het noodzakelijke proces om een strijdbare arbeidersbeweging weer op te bouwen enorm vooruit kunnen duwen. Het komt op een moment dat miljardairs, zoals voormalig AmazonCEO Jeff Bezos, meer dan 1.100 miljard

Kshama Sawant op een meeting in Brussel in 2016. Foto: Liesbeth

dollar hebben verdiend tijdens de pandemie terwijl werkende mensen worden geconfronteerd met onveilige omstandigheden, massale werkloosheid en bergen schulden.

De stappen vooruit van socialistische organisaties en de arbeidersbeweging zorgen voor debatten binnen de beweging. Het leidt tot ook tot aanvallen op links, vooral van Democratische leiders. Met Biden in het Witte Huis zal dit enkel toenemen, zeker op een ogenblik dat er nog illusies zijn in de nieuwe regering en velen bang zijn om deze illusies in twijfel te trekken. Biden en

Protest na dodelijk geweld op Sarah Everard in Londen

de Democratische Partij zijn gedwongen om stimuleringsuitgaven en andere maatregelen te nemen om de ineenstorting van hun systeem af te wenden, maar ze zullen uiteindelijk altijd proberen om de arbeidersklasse te laten betalen voor de crisis.

We moeten ons verzetten tegen aanvallen, waar die ook vandaan komen, tegen massabewegingen, arbeidersorganisaties, in verkiezingscampagnes of tegen de socialistische beweging zelf. Of socialisten dat al dan niet doen, is geen kwestie van abstracte principes. Het kan de uitkomst van belangrijke gevechten bepalen. De socialistische beweging is in het verleden helaas vele malen ontspoord doordat zij er niet in slaagde op te staan tegen pro-establishment ideeën en krachten. Dat kwam door een verlangen naar eenheid met machtige ‘progressieve’ personen, een gebrek aan duidelijkheid over marxistische ideeën en door de invloed van carrièristen binnen onze gelederen.

de confrontatie met de Democratische Partij aan te gaan, dan zullen we verliezen. Als socialisten geen krachtige en stoutmoedige bewegingen opbouwen voor een federaal minimumloon van $15, Medicare for All, en een Green New Deal, dan zal de arbeidersklasse elders op zoek gaan naar leiderschap.

We zullen de gevaarlijke opkomst van rechts populisme en extreemrechts in de VS en wereldwijd niet verslaan, als we geen massaal links alternatief opbouwen. Trump is dan wel weg, het Trumpisme is springlevend en kan snel groeien onder de huidige regering, nu Biden terugkomt op zijn progressieve beloften en openlijker de belangen van het grootkapitaal verdedigt.

Het opbouwen van een nieuwe massapartij zal niet gemakkelijk zijn, maar het is absoluut noodzakelijk omdat de Democratische Partij in de vaste greep van de kapitalistische klasse zit. Het door een deel van links gepopulari-

Principiële eenheid

O

p 3 maart verdween de 33-jarige Sarah Everard in het zuiden van Londen. Ze verliet het huis van een vriend in de buurt van het park Clapham Common. Een week later werd haar lijk teruggevonden. Een politieagent werd opgepakt voor de ontvoering en moord van Everard. Deze dood zorgde voor een schok onder de Britse bevolking. Er kwamen herdenkingen, waarbij een vreedzaam protest in Clapham Common door de politie werd aangevallen.

door Sue Berry (Socialist Alternative, Engeland-Wales-Schotland) De moord op Sarah Everard is een tragedie – voor haar familie en vrienden, de lokale gemeenschap, en voor allen die zich verzetten tegen onderdrukking en geweld. Socialist Alternative betuigt haar medeleven en solidariteit aan allen die Sarah kenden, en aan allen die geschokt zijn door de onthullingen van de afgelopen dagen. Het verdriet wordt terecht geëvenaard door woede – over de dader, over het victim-blaming door de politie en over een samenleving die geweld tegen vrouwen voortbrengt.

De sociale media werden overspoeld met getuigenissen van vrouwen die hun eigen verhalen over seksueel geweld deelden. Er is een

collectieve roep te horen: we hebben er genoeg van! We kunnen niet toelaten dat het verhaal van Sarah slechts een zoveelste statistiek wordt. We moeten vechten voor gerechtigheid voor Sarah, en ons tegelijkertijd afvragen welk type samenleving echte veiligheid en vrijheid kan bieden aan vrouwen en gender-non-conforme mensen – en ons organiseren om nu voor die verandering te vechten.

We kunnen niet op de politie rekenen. Seksisme komt net als racisme en homofobie vaak voor bij de politie. Binnen de Londense politie waren er tussen 2012 en 2018 maar liefst 594 klachten over seksueel wangedrag door politiemensen. De meeste van die

klachten werden nooit onderzocht. Dit is niet alleen een onveilige werkomgeving voor vrouwelijke politiemensen, het is een gevaar voor de volledige bevolking.

Wij steunen alle maatregelen die ertoe bijdragen dat vrouwen zich veilig voelen. Zo is het bijvoorbeeld van essentieel belang dat er voldoende en goed onderhouden verlichting is op Clapham Common en andere openbare plaatsen. Maar dit is niet genoeg. Bijna 80% van de vrouwen die in het Verenigd Koninkrijk door mannen worden gedood, waren het slachtoffer van hun partner en werden in hun eigen huis gedood.

Veiligheidsmaatregelen zouden hen niet hebben beschermd. Financiële onaf hankelijkheid zou daarentegen wel effect hebben.

Gender-gerelateerd geweld is endemisch binnen het kapitalisme. Om een einde te maken aan de onderdrukking van vrouwen, hebben we een fundamentele systeemverandering nodig.

We moeten een massabeweging opbouwen tegen genderonderdrukking en het systeem dat dit in stand houdt.

Eenheid in de socialistische beweging, op een principiële basis, zal van cruciaal belang zijn. Tegelijk moeten we ernstige en soms scherpe debatten voeren over hoe we terugvechten. Het debat over strategieën en tactieken is belangrijk om de opkomende strijd vooruit te stuwen en naar overwinningen te leiden.

Zelf werd ik in 2013 verkozen als openlijke socialiste. Dit was vóór de presidentscampagnes van Bernie Sanders of de verkiezingen van Squad-leden zoals AOC. In Seattle hebben we deze verkozen positie gebruikt als een hefboom voor de arbeidersklasse en arme gemeenschappen om bewegingen op te bouwen om historische overwinningen te behalen. De eerste grote overwinning was die van de invoering van het minimumloon van 15 dollar per uur. Dit gebeurde op basis van een strijdbare strategie met massale betrokkenheid. Met dezelfde strategie haalden we vorig jaar een Amazon Tax op grote bedrijven binnen en andere belangrijke nieuwe verworvenheden.

De uitdagingen waar we voor staan, zijn enorm: het winnen van fundamentele veranderingen op nationale en mondiale schaal en strijden voor het einde van het kapitalisme en voor een socialistische wereld. Hoe vechten we voor Medicare for All, een Green New Deal, een federaal minimumloon van $15, de kwijtschelding van de studieschuld, en een einde aan politiegeweld en systemisch racisme? Er is brede steun voor deze eisen, maar zonder socialistische strategie blijven ze tragisch genoeg slechts slogans.

Als socialisten geen duidelijke strategieën en tactieken naar voren brengen, en als in plaats daarvan The Squad en andere linkse leiders blijven aarzelen om

Als socialisten geen duidelijke strategieën en tactieken naar voren brengen, en als in plaats daarvan The Squad en andere linkse leiders blijven aarzelen om de confrontatie met de Democratische Partij aan te gaan, dan zullen we verliezen. seerde idee is dat socialisten de partij kunnen “overnemen”. Dit is een ernstige onderschatting van zowel de weerstand van het establishment als het feit dat de partij volledig ondemocratisch is en er geen mechanismen zijn om haar over te nemen.

Ik geloof dat onze beweging ernaar moet streven om onze meningsverschillen op een kameraadschappelijke manier te bespreken. We moeten zoeken naar politieke duidelijkheid en overeenstemming waar mogelijk, altijd uitgaande van de behoeften van de arbeidersklasse en arme gemeenschappen en van hoe we onze bewegingen het meest effectief kunnen opbouwen. We moeten in deze periode van diepe crisis met spoed samenwerken, vechten voor fundamentele verandering en het bewustzijn en vertrouwen van onze klasse vergroten in de strijd voor een ander soort samenleving.

Lees het volledige artikel op socialistalternative. org/2021/02/26/why-im-joining-democratic-socialists-of-america/

internationaal

www.socialisme.be april 2021

11

Revolutie in Myanmar duwt coup in isolement

O

p 1 februari pleegde de legerleiding van Myanmar onder Min Aung Hlaing een staatsgreep. Het protest hiertegen is fenomenaal en maakt het erg moeilijk voor de coupplegers om stand te houden. De protestgolf van eind 2019 die werd doorkruist door Covid-19 is zeker niet voorbij. De gevolgen van de gezondheidscrisis hebben het ongenoegen integendeel nog versterkt.

door Geert Cool Net als in eerdere bewegingen de afgelopen maanden en jaren staan jongeren en vrouwen vooraan in het protest. Dat blijkt helaas ook uit de dodelijke slachtoffers die vallen onder de militaire repressie. De eerste dode was de 20-jarige studente Mya Thwate Khaing. Het bekendste slachtoffer is de 19-jarige Angel Kyal Sin die op 3 maart, een bloedige dag waarop 38 doden vielen, werd vermoord in Mandalay terwijl ze een t-shirt droeg met als opschrift ‘Everything will be OK’.

Werkenden nemen het voortouw

Het protest in Myanmar kijkt uitdrukkelijk naar andere bewegingen in de regio. Symbolen zoals de drie opgestoken vingers uit ‘The Hunger Games’ worden overgenomen, net als de vele Engelstalige slogans op protestborden. Elke beweging heeft echter eigen specifieke kenmerken. Het meest opvallende aan de beweging in Myanmar is de kracht van het stakingswapen. Er waren algemene stakingen op 22 februari en 8 maart. In enkele sectoren wordt er al sinds begin februari gestaakt. De eersten die in actie kwamen tegen de staatsgreep, waren niet toevallig degenen die de afgelopen jaren ervaring opdeden met stakingen en protest van waaruit sterkere vak-

bonden ontwikkelden. Het gaat om de zorg, het onderwijs en de textielsector.

De textielsector is de afgelopen jaren aan een bijzonder snel tempo gegroeid tot een sector waarin tot 900.000 mensen werken, waaronder veel jonge vrouwen. De sector is goed voor 30% van de export uit Myanmar. De snelle groei leidde reeds in 2019 tot een golf van stakingen van werkenden die hogere lonen en betere arbeidsvoorwaarden eisten. Succesvolle stakingen werkten aanstekelijk en kregen elders navolging, waarbij ook de vakbond snel groeide. De pandemie zorgde voor een dalende vraag vanuit Westerse kledingreuzen die hun winkels moesten sluiten. In Myanmar werd dit door bazen gebruikt om af te danken en vakbondsleden te viseren.

Het leidde tot nieuwe stakingen, zowel voor veilige werkomstandigheden als tegen afdankingen.

In de zorgsector werd het afgelopen jaar duidelijk dat een tekort aan middelen maakt dat een zorgcrisis rampzalig is. In het onderwijs waren er in 201415 protestacties tegen hervormingen, waarin studenten een voortrekkersrol speelden maar ook het personeel bijzonder actief was. Het is doorheen strijd dat sterkere vakbonden werden opgezet. In de verschillende acties de afgelopen jaren konden de werkenden niet rekenen op steun van de Nationale

Liga voor Democratie van Aung San Suu Kyi, die sinds de verkiezingen van 2015 een parlementaire meerderheid had en een beleid in het belang van de grote bedrijven voerde waarbij er steeds meer beroep werd gedaan op nationalisme en verdeeldheid (onder meer zichtbaar in de vervolging van de Rohingya-bevolking). De eerste initiatieven van protest tegen de militaire staatsgreep kwamen van de meest militante werkenden die zo mee het karakter van deze beweging bepaalden.

Rol van algemene stakingen

Van stakingen in verschillende sectoren en bedrijven was het een logische stap om naar een algemene staking op 22 februari te gaan. Op die dag lag het land volledig plat. Niet alleen werd gestaakt door mijnwerkers en havenarbeiders, maar ook informele verkopers en restaurants sloten de deuren. De nieuwssite Irrawaddy.com beschreef hoe het in Mandalay leek alsof letterlijk iedere inwoner op straat kwam in betogingen die volgens veteranen van het protest in 1988 de grootste ooit waren. Zelfs in Naypyidaw, een stad die tussen 2002 en 2012 vanuit het niets werd aangelegd om dienst te doen als veilige hoofdstad van het regime, werd gestaakt en betoogd. Ambtenaren legden het werk neer en trokken uit de stad weg naar hun geboortesteden en dorpen.

De algemene staking trok nieuwe lagen in actie of versterkte de beweging in andere sectoren. Dit heeft soms verregaande gevolgen: acties van het bankpersoneel maken dat er amper toegang tot geld is, ook niet voor het regime om de lonen te betalen van de soldaten die zo hard nodig zijn om de macht te behouden.

Het antwoord van het regime op de algemene staking van 22 februari bestond uit bloedige repressie waarbij werd geschoten om te doden. Op 28 februari vielen er 18 doden, op 3 maart waren het er 38. Dit volstond niet om de beweging te stoppen. Met een krachtige algemene staking op 8 maart sloegen de werkenden terug. Het protest heeft bovendien een impact op de ordediensten, zeker onder de basis van de politie. Een volgende stap na algemene stakingen is een oproep voor een algemene staking van onbepaalde duur, wat vereist dat elementen van het dagelijkse leven georganiseerd worden door de werkenden en arme boeren.

Civil Disobedience Movement

Angel Kyal Sin met haar t-shirt ‘Everything will be OK’, voor ze werd vermoord door het leger

Vanuit de eerste stakingsacties werd de Civil Disobedience Movement (CDM) gelanceerd, met een Facebookpagina die al gauw ruim 300.000 volgers telde. Het is belangrijk dat de

beweging eigen organisaties opzet en controleert. Het initiatief voor een Algemeen Stakerscomité voor de staking van 22 februari was interessant, zelfs indien het om een initiatief van bovenaf gaat en niet om een coördinatie van verkozen vertegenwoordigers van lokale stakerscomités.

Als de werkenden en arme boeren niet van onderuit zelf een leiding voor de beweging uitbouwen, zullen er zich steeds kandidaten van bovenaf aandienen. Dat is hoe de Nationale Liga voor Democratie (NLD) van Aung San Suu Kyi het initiatief terug naar zich kan toetrekken. Op 2 maart vormde de NLD een alternatieve regering: het Cabinet of Committee Representing Pyidaungsu Hluttaw (CRPH, Pyidaungsu Hluttaw is de naam van het parlement). Deze bevat

Elke beweging heeft eigen specifieke kenmerken.

Het meest opvallende aan de beweging in Myanmar is de kracht van het stakingswapen. vier ministers: drie van de NLD en een onafhankelijke academicus en dokter, Zaw Wai Soe, die verantwoordelijk was voor de strijd tegen Covid-19 in Yangon, de grootste stad van het land.

Het is normaal dat er onder de bevolking illusies zijn in het CRPH. Terecht eisen betogers de vrijlating van alle politieke gevangenen. De vraag is echter welk beleid het CRPH voorstelt, welke tactieken in de strijd tegen het leger en welk alternatief indien de coupplegers verdreven zijn. Een terugkeer naar hoe het was, vormt geen afdoende antwoord op de bekommernissen van de bevolking. Dit is zowel voor de NLD als voor de legerleiding een probleem.

Als de beweging geen stappen zet om de samenleving zelf te organiseren, zal er ruimte zijn voor delen van het establishment om de orde te herstellen, al dan niet met internationale steun uit China of de VS. Hoe verder?

De bevolking wil het einde van het leger. De partij van het leger werd in november 2020 weggestemd, de staatsgreep staat nu geïsoleerd in de samenleving. Om het leger weg te krijgen, moet het niet alleen op het politieke maar ook op het economische terrein bestreden worden. De legerleiding

speelt een belangrijke rol in enkele conglomeraten, zoals de Myanmar Economic Corporation (MEC) of de Myanmar Economic Holding Ltd (MEHL). De beweging begrijpt dit instinctief, wat blijkt uit de boycot van Myanmar Beer of telecomoperator MyTel, die onderdeel zijn van MEC. Ook in een land waar de meerderheid van de bevolking in de landbouw werkt, speelt de werkende klasse een centrale rol en trekt ze met haar acties de bevolking op het platteland mee. In het massaprotest wordt het belang van eenheid op basis van respect voor nationale minderheden instinctief aangevoeld. Dit versterkt de beweging, maar het moet vertaald worden in een politiek programma dat het recht op zelfbeschikking opneemt in het kader van systeemverandering.

De omvang van het protest en de stakingen vandaag leidt tot elementen van dubbelmacht: het leger heeft formeel de macht, maar op straat heerst de beweging. Om de macht echt aan de bevolking te geven, heeft de protestbeweging een programma nodig. Het breken van de volledige macht van het leger is daarin belangrijk. Dit betekent het in vraag stellen van het volledige systeem. Democratische eisen krijgen onvermijdelijk ook een sociaal karakter. Democratische verkiezingen volstaan niet: de bevolking moet controle verwerven over de sleutelsectoren van de economie zodat een democratische planning van de enorme rijkdommen van het land mogelijk wordt.

Om de beweging richting te geven, moet er discussie zijn over de eisen en een alternatief op een systeem waarin het leger een centrale rol speelt.

Stakerscomités en actiecomités in de bedrijven, wijken en dorpen zijn nodig om de volgende stappen van het protest democratisch te bespreken en met een zo groot mogelijke betrokkenheid te organiseren. Dergelijke comités zijn ook noodzakelijk om de verdediging tegen repressie te organiseren. Deze comités moeten zich coördineren op lokaal en nationaal vlak, waarbij tegelijk elementen van het dagelijks bestuur worden opgenomen zoals de organisatie van de distributie van voedsel, medische zorgen en andere dringende behoeften. Een duidelijke leiding voor de beweging zou een aantrekkingskracht uitoefenen op gewone politieagenten en soldaten.

Een grondwetgevende vergadering verkozen door de werkende klasse, de bevolking op het platteland en de onderdrukten zou richting geven aan een andere samenleving, een socialistische maatschappij gebaseerd op een democratisch geplande economie. Een dergelijke verandering zou regionaal en internationaal een enorme impact en solidariteit teweegbrengen.

12

recensies

de

Linkse Socialist

MOXIE! Een feministische tienerfilm die hulde brengt aan Riot Grrrl

F

ilm is geen uitzondering op de regel: kunst is een weerspiegeling van haar tijd. MOXIE! (beschikbaar op Netflix) is duidelijk een resultaat van de opkomst van een nieuwe feministische golf.

Het is een verfrissende tienerfilm die zeker veel jonge (en niet zo jonge) mensen zal inspireren om zich te engageren. De kers op de taart is het feit dat Riot Grrrl een hoofdrol speelt. Dat was een feministische subcultuur in Seattle begin jaren 1990 verwant aan punkrock en alternatieve rock. Dus, stop even met lezen om Bikini Kill’s ‘Rebel Girl’ te beluisteren. Zo, nu kunnen we verder.

door Nicolas Croes MOX IE! is geregisseerd door Amy Poehler, vooral bekend van haar werk in de Amerikaanse cultshow ‘Saturday Night Live’ en haar rol als Leslie Knope in ‘Parks and Recreation’, gebaseerd op de gelijknamige liveshow van Jennifer Mathieu.

De film brengt het verhaal van Vivian (Hadley Robinson), een jong meisje dat beslist om het seksisme op haar school te bestrijden.

Elk jaar publiceren de ‘populaire’ jongens van het footballteam hun ranglijst van meisjes op basis van seksistische criteria (beste decolleté, mooiste kont, meest open voor seks …). Eén van hen, Mitchell (Patrick Schwarzenegger), begint één van de nieuwe scholieren, Lucy (Alycia Pascual-Pena), lastig te vallen.

Lucy trekt hiermee naar de directie, maar die weigert op te treden omdat Mitchell erg populair is als aanvoerder van het footballteam.

Vivian is razend door deze situatie.

Ze is eerder verlegen, maar gaat toch in verzet en brengt een fanzine uit, een krantje gebaseerd op de feministische fanzines die haar moeder (Amy Poehler) uitbracht toen ze jong was.

Het fanzine krijgt de naam MOXIE! (straattaal voor ‘moed’). Exemplaren ervan worden stiekem verspreid in de toiletten van de school. Het krantje slaat in als een bom en al gauw komt er een groep meisjes bijeen om zich te organiseren onder de naam MOXIE! De rest van de film volgt deze jongeren in hun strijd tegen seksisme en tegen het status quo op hun school. Dat

gebeurt met een erg diverse en inclusieve casting.

“Moxie had agressiever en scherper gekund,” schreef L’Echo (tegenhanger van De Tijd) die vergelijkingen maakte met de sound van Riot Grrrl (een naam die trouwens ook van een fanzine komt). Zo wordt, on-

getwijfeld opzettelijk, voorbijgegaan het fundamentele punt: Riot Grrrl is geen stijl. Het is in de eerste plaats een politieke muziekbeweging die ingaat op kwesties als verkrachting, geweld binnen het gezin, racisme en seksisme in de maatschappij en in de muziek. MOXIE! behandelt deze thema’s

vanuit de bedenkingen en tegenstellingen onder jongeren vandaag. Films als deze, die op sympathieke wijze ingaan op engagement maar ook en vooral op de organisatie en het collectieve karakter van de strijd voor verandering, mogen er wat ons betreft veel meer zijn.

“Framing Britney Spears”: misselijkmakend seksisme aangeklaagd breder maatschappelijk probleem van de objectivering van vrouwen en meisjes onder het kapitalisme.

Objectivering is het proces waarbij mensen worden gereduceerd tot louter objecten; het is een proces van ontmenselijking. In de kapitalistische samenleving van vandaag wordt het proces van objectivering van vrouwen versterkt door een enorm grote aandacht voor het uiterlijk van vrouwen boven alles. Dit gebeurt onder meer via reclame, TV, tijdschriften, muziek, films …

Objectivering voor winst

D

e documentaire ‘Framing Britney Spears’ van de New York Times gaat over de carrière van de bekende zangeres. Het toont de impact van seksisme en op winst gerichte media op een levendige tiener die tot op het punt van een mentale inzinking wordt gedreven.

door Aislinn O’Keeffe (Socialist Party – ISA in Ierland) Seksisme

De jonge ster werd vanaf heel jonge leeftijd schaamteloos geseksualiseerd en als object voorgesteld. De platenmaatschappij en de media duwden

haar in een onmogelijke val: Britney moest sexy zijn, maar niet seksueel.

Alles werd geseksualiseerd, maar tegelijk was er een obsessie voor haar maagdelijkheid.

Dit is geen uitzondering. Het is een

Waarom gebeurt dit? Er zijn hele industrieën gegroeid uit de exploitatie van vrouwen door middel van objectivering. De wereldwijde schoonheidsindustrie zal in 2026 naar schatting 438,38 miljard dollar waard zijn, terwijl de wereldwijde porno-industrie, die beperkte schoonheidsidealen propageert, jaarlijks 97 miljard dollar waard is. Een groot aantal andere industrieën profiteert van deze objectivering, waaronder de mode, tv, film, detailhandel, massamedia en sociale media.

Als objectivering vrouwen als mensen devalueert, dan devalueert het ook

de activiteiten die zij ontplooien. Dit geldt in het bijzonder voor activiteiten die specifiek met vrouwen worden geassocieerd, zoals huishoudelijk en verzorgend werk. Veel van dit werk wordt gratis verricht, op de werkvloer levert het een lager loon op. De bazen hebben dat uiteraard graag.

Ontmenselijking leidt tot geweld

Vrouwen en meisjes als objecten voorstellen, betekent ontmenselijking.

Het maakt van hen voorwerpen die naar believen kunnen worden gebruikt en weggegooid. Dit komt heel duidelijk naar voren in de wijze waarop Britney Spears in de media werd behandeld: het gaat steeds over haar uiterlijk en vermeende seksualiteit, ten nadele van haar talent en haar persoonlijkheid.

Eén van de gevolgen van ontmenselijking is een toename van geweld.

Als vrouwen gedood worden, is dat in de overgrote meerderheid van de gevallen door een man die ze kenden.

Eén op de drie vrouwen krijgt ooit te maken met fysiek of seksueel geweld.

Dat gaat van intimidatie op het werk, ongewenste aanrakingen, ongepaste opmerkingen en andere vormen van

seksisme tot dodelijk geweld.

De tol van een leven vol dergelijke ervaringen is gigantisch. Onrealistische schoonheidsnormen, geweld, intimidatie en maatschappelijke psychologische manipulatie zijn verwoestend voor de geestelijke gezondheid.

We pikken het niet langer

De huidige discussie over hoe Britney Spears werd behandeld, bevat ook positieve elementen. Het valt op hoe er sinds eind jaren 1990 een grote mentaliteitsverandering plaatsvond. Wie met Spears volwassen werd, kijkt met afschuw terug op de hyper-seksualisering van de ster en haar behandeling door de media. Wat toen ‘normaal’ was, is dat vandaag gelukkig niet meer voor heel veel mensen. Dit is mee het resultaat van organisatie en massaal protest.

Dit wil helaas niet zeggen dat de strijd gestreden is. Het kapitalisme is een systeem van onderdrukking van vrouwen en van het stimuleren van verdeeldheid. Dat is eigen aan de winsthonger. Voor fundamentele verandering moeten we ons met de werkende klasse organiseren en het kapitalisme omverwerpen.

waar LSP voor staaT

D

e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. Er is nog nooit zoveel rijkdom geweest als vandaag maar die is ook nog nooit zo ongelijk verdeeld geweest. Slechts 2000 miljardairs bezitten meer geld dan 60% van de wereldbevolking. Ook in België worden de rijken steeds rijker en de armen steeds armer. Terwijl de bedrijven recordwinsten maken en speculanten hun kapitaal vermenigvuldigen wordt de neokoloniale wereld geteisterd door oorlog en hongersnood. In de ontwikkelde kapitalistische landen is het enige antwoord op werkloosheid de jacht op werklozen en werkonzekerheid. Het kapitalisme verkeert in diepe crisis maar het zijn de mensen, het milieu en de dieren die er het slachtoffer van worden.

Stop de privatiseringen

Hoewel werkenden de rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan meer en gratis openbaar vervoer, aan kwaliteitsvol en toegankelijk onderwijs, aan sportterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is, publiek wetenschappelijk onderzoek voor de strijd tegen klimaatverandering, etc.

De middelen hiervoor zijn voorhanden maar worden opgeofferd aan de kapitalistische logica. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoog-

ste bieder, de onrendabele worden gesloten.

Er is al lang geen sprake meer van diensten.

De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslagen. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. a rbeidsduurvermindering en nationa lisatie

In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit.

Arbeidscontracten aan onbepaalde duur ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs aan laag loon. De werkdruk is onhoudbaar en zorgt, in combinatie met de groeiende gezinstaken door de afbouw van openbare diensten, voor een explosie van het aantal langdurig zieken en burnouts.

Steeds meer gezinnen leven in armoede terwijl pensioenen en werkloosheidsuitkeringen bedreigd worden door de uitholling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is een nationale partij die het volledig herstel van de index en een minimumloon van 2300 euro bruto verdedigt, die zich verzet tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

We staan voor de onmiddelijke invoering van een werkweek van 30 uren, zonder loonverlies, met compenserende aanwervingen en een vermindering van de werklast. Daarnaast staan we voor de nationalisatie, onder arbeiderscontrole en -beheer, van bedrijven die overgaan tot collectieve ontslagen of dreigen met delokaliseren.

Een nieuwe arbeiderspartij

Tegenover besparingsbeleid en herstructureringsplannen van bedrijven stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen besparingen en de patronale logica.

Een dergelijke partij moet zich verzetten tegen iedere verdeling van werkenden, of het nu is op

basis seksisme, racisme, LGBTQI+-fobie of geloof. Eenheid onder werkenden kan alleen bereikt worden op basis van gelijke rechten voor iedereen.

Zo’n partij moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en haar oorlogen en strijden tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de werkenden door communautair opbod willen verzwakken (bvb. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole.

Re volutie

Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.

gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de werkenden van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de arbeidersregering. Alle functionarissen moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Zij mogen niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de werkenden die zij vertegenwoordigen.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor socia lisme en internationa lisme

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land.

Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar bureaucratische degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van International Socialist Alternative (ISA), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

Arbeidersdemocr atie

De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en

Voor arbeiderseenheid Voor socialisme

partijnieuws

www.socialisme.be april 2021

13

Schrijf je nu al in voor het zomerkamp van 2 tot en met 8 juli Inschrijven kan nu al via de link in het Facebook-evenement (Anticapitalist Summercamp – 2021) of dit formulier: forms. gle/fTZb3mb8EobpeqCZ6. Je kan ook gewoon overschrijven op BE86 5230 8092 4650 van LSP met als vermelding: “Zomerkamp”. Hieronder de prijzen.

D

e Actief Linkse Studenten, Campagne ROSA en LSP organiseren begin deze zomer naar jaarlijkse traditie een zomerkamp. De corona-crisis heeft een grote politieke impact gehad. Velen werden zich bewust dat het systeem aan de basis ligt van deze crisis.

door Febe (Brugge) Een kamp om te ontspannen na de periode van beperkt sociaal contact en om elkaar (coronaproof) te ontmoeten, maar ook en vooral om te discussiëren over hoe we de strijd verder kunnen uitbouwen. Als we dit systeem willen bestrijden, is het noodzakelijk om te begrijpen hoe het werkt! Dit is dé gelegenheid om te leren over veel onderwerpen en om al je vragen te stellen over het marxisme, terwijl je geniet van de zon. In 2020 organiseer-

den we reeds een coronaproof zomerkamp met gescheiden bubbels en de nodige voorzorgsmaatregelen. Ook dit jaar zullen we alle geldende regels strikt naleven.

De corona-crisis toonde meer dan ooit aan dat dit systeem faalt. Door jarenlange besparingen kreunden verschillende sectoren onder een tekort aan middelen en personeel. Ook voor de sociale gevolgen van de harde lockdownmaatregelen kwamen er heel

weinig antwoorden. Wachtlijsten kennen ongeziene proporties, huishoudelijke drama’s vermenigvuldigen zich, mensen in nood worden onzichtbaar, jongeren worden een sociaal leven ontnomen … Er werden bitter weinig middelen geïnvesteerd in het creëren van veilige omstandigheden om iedereen toch een sociaal, cultureel en sportief leven in de buitenlucht te bieden.

De strijd is dus nog lang niet gestreden. Het zomerkamp biedt de moge-

Steun maandblad ‘De Linkse Socialist’: plaats een meigroet!

E

r vallen veel lessen te trekken uit de gebeurtenissen van 2020. De twee centrale elementen die wij eruit halen, komen niet aan bod in de traditionele media maar worden daarom niet minder gedeeld. Wij stelden vast dat het kapitalisme niet in staat is om te antwoorden op de vele crises, waarvan de gevolgen zelfs nog verergerd worden door de aard van dit systeem. Ten tweede zagen we een groeiend bewustzijn dat het de gewone werkenden zijn die alles doen draaien.

Uit deze twee vaststellingen volgen heel wat uitdagingen. Hoe kunnen we dat toegenomen instinctieve klassenbewustzijn omzetten in een georganiseerde kracht om een einde te maken aan het kapitalisme ? Welk systeem moet er in de plaats komen en hoe zien we dat ? De ambitie van een revolutionaire partij als LSP is erg groot: we willen het volledige systeem veranderen.

Onze eigen media – deze krant, websites, kanalen op sociale media, pamfletten, boeken – spelen daar een belangrijke rol in. Uiteraard kunnen we niet rekenen op de traditionele media die gecontroleerd worden door grote bedrijven en hun belangen, of in het geval van de openbare omroepen door de politie-

ke vertegenwoordigers van diezelfde bedrijfsbelangen. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.

We kunnen met onze beperkte middelen slechts deels opboksen tegen de dagelijkse stroom van patronale propaganda. Dat maakt een krant als De Linkse Socialist des te belangrijker. Om ons maandblad te publiceren, tweetalig, en onze website te stofferen hebben we uw solidariteit nodig. Misschien bent u het niet altijd eens met ons, maar u begrijpt dat de benadering die wij brengen uniek is en dat die steun verdient.

De beperkingen op ons sociaal leven, maken het moeilijker om met deze krant aanwezig te zijn op betogingen, acties en andere publieke

Om onze organisatie op te bouwen, hebben we geld nodig. We doen dit onder meer door fondsen te werven tijdens onze campagnes of op sociale activiteiten.

Dit noemen we strijdfonds. Elk kwartaal willen we 12.000 euro ophalen.

De gezondheidscrisis maakt het onmogelijk om grote acties te organiseren of om daarop aanwezig te zijn met ons programma en onze voorstellen. Sociale activiteiten zijn ook sterk beperkt. Uiteraard primeert de gezondheid en schakelen we zoveel mogelijk over naar online activiteiten. Dit vormt een complicatie om geld op te halen. Help ons door deze moeilijke periode door een bijdrage te storten, bijvoorbeeld met een maandelijkse doorlopende opdracht: vanaf 2 euro per maand sturen we ook deze krant op.

LSP is een actieve strijdpartij die zowel in de arbeidersbeweging als onder jongeren actief is. Dat kunnen we enkel dankzij jullie steun.

evenementen. We hebben ons sterker gericht op het maken van abonnementen en behaalden daar mooie resultaten mee: ons abonnementenaantal is met net geen 20% toegenomen sinds maart 2020.

Naar aanleiding van 1 mei stellen we deze krant één keer per jaar open voor betaalde boodschappen van lezers, vakbondsafdelingen, bevriende handelszaken, organisaties, … Ook dit jaar zullen we “Meigroeten” ophalen: strijdbare boodschappen of berichten aan de lezers van deze krant en onze website, in het kader van de viering van 1 mei, de dag van de arbeidersbeweging. Berichten moeten ons vóór 20 april bereiken en zullen in onze mei-edities worden gepubliceerd.

• Online formulier: nl.socialisme.be/meigroeten • Geen internet? Contacteer ons voor een formulier op papier.

lijkheid om te bediscussiëren wat de uitgangspunten zijn van een revolutionaire antikapitalistische en socialistische organisatie. Wij willen de wereld veranderen, maar dat gaat niet zonder de problemen te analyseren en nog minder zonder alternatief. Ons zomerkamp geeft de instrumenten, argumenten en motivatie om het volgende jaar opnieuw de strijd aan te gaan!

Het kamp vindt plaats van vrijdagavond 2 juli tot donderdagmiddag 8

juli. Iedereen is welkom: scholieren, studenten, werkenden, gepensioneerden ... Het is mogelijk één of enkele dagen te komen - voor werkenden voorzien we een speciaal programma in het weekend - maar uiteraard is iedereen uitgenodigd voor het volledige kamp. Er is mogelijkheid om te kamperen of om te overnachten in één van de slaapzalen. Tijdens het weekend worden babysit en kinderanimatie voorzien.

3 april: To change the system, Let’s organise Online discussie en voorstelling van LSP

H

eb jij ook gezien dat het kapitalisme op geen enkele manier in staat was de gezondheidscrisis aan te pakken?

Zolang het kapitalisme bestaat, zullen de technologische, wetenschappelijke en menselijke mogelijkheden enkel dienen om winst te boeken en de meerderheid de prijs te doen betalen.

LSP is geen partij als andere partijen, maar een strijdpartij om de maatschappij fundamenteel te veranderen.

Wij nodigen je uit om met ons in discussie te gaan over hoe we een einde kunnen maken aan het kapitalisme en in de plaats daarvan een democratische socialistische maatschappij kunnen uitbouwen. In zo’n maatschappij zou de productie onder de democratische controle en het beheer staan van de meerderheid, van de werkenden, om in de behoeften te voorzien, niet in de winsten.

Programma:

14u - 14u55. Openingsmeeting – “Ons organiseren om het systeem te veranderen” • ISA: Een internationale om te strijden tegen het kapitalisme in crisis. Met Darragh O’Dwyer,

International Socialist Alternative • Jongeren, “generatie crisis”: vonk voor revolutie. Met Mai, Actief Linkse Studenten • Vaccins en Big Pharma: planning vs chaos van de markt. Met Alain Mandiki, delegee ABVV Chemie • Het kapitalisme faalt – een partij om de maatschappij te veranderen.

Met Bart Vandersteene, woordvoerder LSP-PSL 15u – 16u30. Keuze uit 3 discussieworkshops • Hoe zou socialisme er vandaag uitzien?

• 150 jaar sinds de Commune van Parijs. Welke lessen voor vandaag?

• Marx vs Piketty: welk antwoord op de economische crisis?

16u30 -17u. Afsluitende v ideo: Haal de sociale strijd uit lockdown. Met Samuel (ALS) en Anja Deschoemacker (Campagne ROSA)

Strijdfonds: steun ons!

Contact / Abonnementen

Resultaten van het eerste kwartaal van 2021 (jan.-maart)

Meer info over de partij / Lid worden: Hovenierstraat 45, 1080 Molenbeek Tel: 02/345 61 81. E-mail:info@socialisme.be.

Antwerpen: 1348 € Luik-Lux: 1033 € Bxl-W.Brab: 2065 € O en W Vlaanderen: 3251 € Vl Brab-Limburg: 530 € Henegouwen-Namen: 286 € Nationaal: 212 €

112% 86% 86% 81% 66% 32% 14%

TOTAAL: 8.725 €

73%

Steun de strijd voor een socialistisch alternatief: stort op BE86 5230 8092 4650 van LSP met vermelding ‘steun’.

Redactie: redactie@socialisme.be. Ook lezersbrieven zijn welkom!

Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE31 5230 8092 5155 van Socialist Press

14

jongeren

de

Linkse Socialist

Tegen het isolement en de onzekerheid: meer publieke middelen voor onderwijs nodig!

S

inds enkele weken ontwikkelt er zich in het Franstalige hoger onderwijs een studentenbeweging tegen onzekerheid en isolement. Dit gebeurt onder de noemer ‘Jeunesse en lutte’ (Jongeren in actie), een verwijzing naar het netwerk ‘De Zorg in actie’. Er was eerst een protestactie in Brussel en op 15 maart volgden er acties in Brussel, Luik en Louvain-la-Neuve. De Actief Linkse Studenten zijn actief betrokken in deze strijd.

standpunt van de Actief Linkse Studenten Reeds voor de gezondheidscrisis zaten veel studenten op hun tandvlees.

Vandaag is het nog erger: 32% van de studenten heeft dit jaar meer moeite dan vorig jaar om hun studies te betalen. Een derde is zijn studentenjob verloren. Een kwart heeft zelfs moeite om goed te eten. Dit alles leidt ertoe dat 60% van de studenten aangeeft geheel of gedeeltelijk niet mee te kunnen en 10% overweegt ermee te stoppen. Velen van ons zijn wanhopig: 8% van de jongeren dacht tijdens de eerste coronagolf ernstig over zelfmoord.

Psychisch leed is ook pandemisch, maar we hebben niet de middelen om het aan te pakken. Aan de ULB moet je vijf maanden wachten op een afspraak met een psychiater!

Hoog tijd voor actie

Met onze mentale gezondheid op de rand van de afgrond en toenemende precariteit, ontbreekt het niet aan redenen om te ‘klagen’. Het toont echter vooral de nood om ons te organiseren. In het hoger onderwijs is er, net als in de rest van de samenleving, op rampzalige wijze omgegaan met de Covid-19-crisis. Franstalig minister van onderwijs Valérie Glatigny (MR) gaat er prat op dat ze zich heeft ingespannen voor de studenten. In werkelijkheid heeft de regering sinds april 2020 slechts twee enveloppen van 2,3 miljoen toegewezen. Dat is lang niet genoeg om in de noden te voorzien.

De pandemie heeft de gevolgen van een jarenlang gebrek aan middelen en bijhorende tekorten in het onderwijs aangetoond. Na decennia van tekorten zullen kruimels niet volstaan. De infrastructuur valt overal uit elkaar, zeker in het middelbaar onderwijs. De klassen zijn overvol. Er is een tekort aan leerkrachten en personeel. Voor Covid-19 waren sectoren als onderwijs en zorg overbelast, nu staan ze op instorten. Een jaar van waarschuwingen, open brieven en petities is voorbijgegaan, maar er is nog niets gedaan.

Hoog tijd voor actie!

Sinds 15 maart zijn in het Franstalig hoger onderwijs 20% van de lessen fysiek. Voor meer kwetsbare groepen, in het buitengewoon onderwijs en het deeltijds beroepsonderwijs is dat zelfs 100%. Als er geen middelen voor uitgetrokken worden, lost dit het probleem niet op. De heropening van universiteiten en hogescholen moet gepaard gaan met massale publieke investeringen in onderwijs om voldoende gezondheidsmaatregelen mogelijk

te maken. Het gaat onder meer om het verlagen van de druk en werklast van het personeel, het verminderen van het aantal scholieren en studenten per klas, het aanbieden van echte steun aan de jongeren, en niet te vergeten massale tests. Zolang de winsthonger van

Als jongeren geen toekomstperspectieven hebben, komt dat omdat dit systeem niet in staat is hen die te bieden. Het kapitalisme biedt ons enkel onzekerheid en ellende. Het is aan ons om door strijd een toekomst voor onszelf te creëren!

Big Pharma de vaccinatiecampagne aanstuurt, dreigen immers tekorten en chaos.

Voor gratis en degelijk onderwijs voor iedereen

Om echt een einde te maken aan ons isolement en onze onzekerheid, mogen we onze acties niet beperken tot de eis van een terugkeer naar de aula’s of de

klassen. De beweging moet zich uitstrekken tot alle jongeren en steun vinden bij werkenden, in het bijzonder in de zorgsector. Het zorgpersoneel is er, dankzij de witte woede en het protest dat mee opgezet werd door ‘De Zorg in Actie’, in geslaagd om bijna 2 miljard euro extra van de overheid te krijgen voor zorg. Dat is nog steeds onvoldoende, maar het is wel een stap vooruit. We kunnen eruit leren als we meer publie-

ke middelen voor onderwijs eisen. In het Franstalig hoger onderwijs alleen is er 1 miljard euro extra nodig!

Dit botst op directe wijze met de belangen van de kapitalisten. Hun systeem is niet in staat om te reageren op de behoeften van de bevolking en een wereldwijde pandemie in te dammen, ondanks alle technologische en wetenschappelijke kennis en middelen. De reden hiervoor moet bij de winsthonger gezocht worden. Om tegen het Covid-19-virus te strijden, moeten we ook het virus van het kapitalisme bekampen. In het kapitalistische systeem zullen ellende en onzekerheid altijd een integraal deel van ons leven vormen. Zo is het voor dit economisch systeem interessant dat studenten moeten werken om te overleven en hun studies te betalen: het levert extra winsten op en zet een neerwaartse druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden van alle werkenden. Ze spelen jonge werkenden en studenten tegen elkaar uit in een neerwaartse spiraal. Maatregelen om ervoor te zorgen dat we terug naar de klas kunnen zonder gezondheidsrisico’s komen er vandaag niet omdat ze ingaan tegen dezelfde winstbelangen.

Doe mee met de Actief Linkse Studenten

Als jongeren geen toekomstperspectieven hebben, komt dat omdat dit systeem niet in staat is hen die te bieden.

Het kapitalisme biedt ons enkel onzekerheid en ellende. Het is aan ons om door strijd een toekomst voor onszelf te creëren! Om de gezondheidscrisis, de ecologische crisis en de economische crisis het hoofd te bieden, hebben we geen andere keuze: we moeten ons organiseren om dit systeem omver te werpen en te antwoorden met een socialistisch alternatief. Een samenleving waarin de economie democratisch wordt gepland om in de behoeften van allen te voorzien en niet om een minderheid van de bevolking te verrijken op de kap van anderen!

We staan niet alleen in deze strijd, we delen hem met miljoenen arbeiders die overal ter wereld mobiliseren en zich organiseren. De werkenden hebben het beste wapen tegen het kapitalisme: ze kunnen de economie platleggen door het werk neer te leggen in een staking.

De sterkte van mei ‘68 in Frankrijk bestond bijvoorbeeld vooral uit de algemene staking van 10 miljoen arbeiders.

Wij moeten steun geven aan de eisen van de werkenden in de vakbonden die opkomen voor meer loon en betere arbeidsvoorwaarden. We steunen de mensen-zonder-papieren die politieke bezettingen houden. De Actief Linkse Studenten nemen deel aan de opbouw van ‘Jeunesse en Lutte’. We verdedigen daar een politieke strategie gebaseerd op onze marxistische analyses en methode die ons in staat stellen om de wereld te begrijpen om haar te veranderen.

Eisen van de Actief Linkse Studenten • Heropening met hybride maatregelen van de universiteiten en hogescholen en hervatting van de culturele en sportactiviteiten, gekoppeld aan gratis beschermende uitrusting en tests voor iedereen.

• Toegang tot gratis psychologische hulp en echte informatie hierover op de verschillende campussen van scholen en universiteiten.

• Democratische besluitvorming door professoren, assistenten en studenten over leer- en beoordelingsmethoden.

Een vermindering van de hoeveelheid

beoordeelde stof voor studenten. Meer hulp voor eerstejaarsstudenten.

• Werknemers en studenten laten beslissen over gezondheidsmaatregelen: oprichting van een crisiscomité op elke werkplek en studie.

• Speciale COVID-studiebeurzen, verlenging van de tijdelijke werkloosheid voor werkende studenten, een studentenloon van minimum 2300 euro bruto en betaling voor alle stages.

• Meer middelen en meer collega’s voor leerkrachten, administratief personeel en onderhoudspersoneel. Minimumloon van 14€/uur voor alle werkenden (ook in uitbestede diensten)!

• Gratis en degelijk hoger onderwijs: afschaffing van het inschrijvingsgeld, gratis materiaal voor cursussen, goedkope universiteitsrestaurants, gratis openbaar vervoer, gratis periodieke bescherming.

• Meer publieke middelen voor onderwijs en andere overheidssectoren. Dit kan gefinancierd worden door een belasting op grote bedrijven.

• Massaal plan voor betaalbare sociale huisvesting, inclusief studentenkoten.

• Stop de vaccintekorten als gevolg van de winsthonger van Big Pharma. Voor een socialistische planning van de gezondheidscrisis.

sociaal

www.socialisme.be april 2021

Strijd tegen period poverty

V

oor een groeiend aantal vrouwen zijn menstruaties niet alleen een biologische ergernis, maar ook een financiële last. Een onderzoek dat vorig jaar door Plan International werd uitgevoerd, toonde aan dat meer dan de helft van de jonge vrouwen tussen 12 tot 19 jaar moeite heeft om sanitaire producten te betalen. In België zou dit gaan om 12% van de vrouwen tussen de 12 en 25 jaar, bij meisjes die in armoede opgroeien loopt dat op tot 45%. Tot 5% blijft hierdoor wel eens thuis van school.

Naar aanleiding van deze problematiek koos Schotland ervoor om maandverbanden en tampons gratis beschikbaar te stellen. Dit is het eerste land ter wereld waar je deze basisproducten via apotheken, buurtcentra en jeugdverenigingen kan ophalen zonder te betalen. Dit voorbeeld krijgt navolging: in Nieuw-Zeeland is het al ingevoerd en vanaf september zullen in Frankrijk menstruatieproducten gratis aangeboden worden in instellingen van het hoger onderwijs.

Parlementaire initiatieven

Hier bij ons heeft de PVDA een gelijkaardig voorstel tot decreet ingediend om menstruatieproducten gratis aan te bieden op middelbare scholen in Vlaanderen. Het voorstel wordt voorlopig enkel gesteund door Groen en SP.a. Het Vlaams Belang verzette zich

ertegen met het argument dat scholen al overbevraagd zijn en dat het gratis beschikbaar stellen van menstruatieproducten zou leiden “tot misbruik.”

Andere partijen stelden dat het een belangrijk probleem is, maar dat er andere manieren zijn om armoede aan te pakken.

In de gemeente Aarschot verdedigt burgemeester Gwendolyn Rutten (VLD) wel het idee: “Toegang tot menstruatieproducten is een recht voor elke vrouw.” De gemeente investeert 9.058 euro in acht automaten die in scholen en openbare gebouwen geplaatst worden. Dat is een indicatie van de beperkte kost, waarbij de automaten zelf de grootste kost zijn.

Misschien moet Rutten eens gaan spreken met haar liberale collega’s in de parlementen? Of kan premier De Croo zijn ‘feministisch’ imago eens omzetten in daden?

Het project in vier Gentse scholen is te beperkt, maar toont wel dat het stadsbestuur onder druk staat om iets te doen.

Het feit dat campagne ROSA hier al langer actie rond voert, is daar niet vreemd aan. en tampons ter beschikking worden gesteld. Het gaat om een kastje met een codeslot. Enkel leerlingen “die het nodig hebben”, kunnen er gebruik van maken. Ze moeten via een leerkracht, secretariaatsmedewerker of vertrouwenspersoon aan de code geraken. Een voorstel om in elke school een automaat te plaatsen, werd eerder weggestemd door het stadsbestuur.

Er zijn opmerkingen te maken: er is een hoge drempel om hulp te vragen in geval van armoede. Dat wordt immers nog vaak gezien als een “individuele schuld” en niet als het systematische

15 probleem dat het is. Ervoor uitkomen, betekent vaak schaamte overwinnen.

Een groot aantal jongeren in armoede zal niet zo gemakkelijk naar een code vragen. Ze vallen onder de verborgen armoede en zullen mogelijk sneller thuisblijven dan een code vragen. Als iedereen recht heeft op gratis maandverbanden en tampons en als iedereen aan het kastje in de toiletten kan, dan hoeft niemand zich te schamen.

Het is ook vreemd dat het stadsbestuur erop rekent dat deze kastjes zullen toelaten om in kaart te brengen hoeveel leerlingen nood hebben aan gratis producten. Als de scholen hiervan afhankelijk zijn om zicht te krijgen op de sociale achtergrond van hun leerlingen, dan zitten we met een groot probleem. Uiteraard kan menstruatie-armoede enkel structureel bestreden worden als er een antwoord komt op armoede in het algemeen.

Het project in vier scholen is te beperkt, maar toont wel dat het stadsbestuur onder druk staat om iets te doen. Het feit dat campagne ROSA hier al langer actie rond voert, is daar niet vreemd aan. We zullen dat blijven doen: het huidige voorstel gaat immers voorbij aan het feit dat menstruatieproducten een basisbehoefte zijn en geen luxeproduct.

Langs Franstalige kant is het debat opgestart na voorstellen van oppositiepartijen als DéFI en PTB. Meerderheidspartijen PS en Ecolo staan er positief tegenover. De liberale MR, die ook in de regering zit, staat weigerachtig vanuit een verzet tegen het “gratis-principe.” Een tekst waarin de regering gevraagd wordt om een onderzoek te doen naar de budgettaire impact en om voor het einde van de legislatuur proefprojecten op te starten, werd goedgekeurd door de meerderheid en de PTB. Oppositiepartijen DéFI en cdH stemden tegen omdat er onvoldoende ambitie van het voorstel uitging.

Gent: eerste ministapje vooruit

Het Gentse stadsbestuur kondigde in de aanloop naar 8 maart aan dat het in vier scholen een proefproject start waarbij gratis maandverbanden

In januari 2018 voerde Campagne ROSA al actie aan Gentse scholen, onder meer om gratis toegang tot maandverbanden en tampons te eisen.

Ontbinding Génération Identitaire maakt geen einde aan gevaar van neofascisten

D

e ontbinding van de extreemrechtse groepering Génération Identitaire werd bezegeld met een decreet van de Franse regering waarin bepaald werd dat de “vereniging en sommige van haar activisten moeten worden beschouwd als aanhangers van haatdragende taal die aanzet tot discriminatie van of geweld tegen personen wegens hun afkomst, ras of godsdienst.” Bovendien stelde de Franse regering dat Génération Identitaire (GI) “door haar militaire vorm en organisatie kan worden beschouwd als een privémilitie.”

door Marina (Brussel) Met haar acties en publicaties op sociale media zorgde Génération Identitaire (GI) voor voldoende bewijs hiervan. De groep was actief sinds 2012 en stelde zichzelf als doel

om de “etnische en culturele Europese identiteit te verdedigen tegenover de dreiging van vermenging” waarbij GI verklaarde dat “samenleven tussen verschillende culturen onmogelijk is.”

De afgelopen jaren werden verschillende racistische, islamofobe en homofobe spandoeken ontrold. GI keerde zich tegen een ngo die betrokken was bij het redden van vluchtelingen op de Middellandse Zee. Er werd actie gevoerd tegen vluchtelingen in de Alpen aan de Frans-Italiaanse grens.

Een reportage van Al Jazeera uit 2018 toonde hoe leden van de groep zich bezondigen aan een verdediging van het nazisme en opschepten over geweld tegen mensen van Arabische afkomst. Génération Identitaire kreeg financiële steun van heel wat extreemrechtse figuren. Eén van hen was Breton Tarrant, de dader van een aanslag op twee moskeeën in Christchurch (Nieuw-Zeeland) waarbij in maart 2019 51 mensen omkwamen.

Gevaar niet geweken

VB-parlementslid Dries Van Langenhove (uiterst rechts) trok in februari naar Parijs om te betogen tegen de ontbinding van Génération Identitaire, de organisatie die als model diende voor zijn eigen Schild & Vrienden.

Het is niet omdat GI nu ontbonden wordt, dat de netwerken van extreemrechts zomaar zullen verdwijnen.

Wellicht komt er een nieuwe organisatie, net zoals het Vlaams Blok in 2004 enkel van naam veranderde na een veroordeling wegens racisme. Op de betoging in Parijs ter ondersteuning van Génération Identitaire in februari was Dries Van Langenhove prominent aanwezig. Het parlementslid van het Vlaams Belang lag aan de basis van Schild & Vrienden, een groep die zich uitdrukkelijk baseerde op het voorbeeld van Génération Identitaire.

Van Langenhove stelde zijn aanwezigheid voor als een verdediging van de “vrije meningsuiting.” Voor extreemrechts gaat het echter niet zozeer om het uiten van meningen, maar om

Génération Identitaire

Extreemrechts beweert op te komen tegen het establishment, maar richt zich in de eerste plaats tegen zwakkeren in de samenleving (zoals vluchtelingen) en diegenen die actief ingaan tegen sociaal onrecht (zoals de arbeidersbeweging). het uitbouwen van een krachtsverhouding voor hun haat en discriminatie.

De vrije meningsuiting en het recht op actie van tegenstanders van extreemrechts zijn doorgaans de eerste slachtoffers als extreemrechts een dergelijke krachtsverhouding kan uitbouwen.

Extreemrechts beweert op te komen tegen het establishment, maar richt zich in de eerste plaats tegen zwakkeren in de samenleving (zoals vluchtelingen) en diegenen die actief ingaan tegen sociaal onrecht (zoals de arbeidersbeweging).

De enige manier om dergelijke groepen efficiënt te bestrijden, is door massaal antifascistisch en antiracistisch verzet op straat, in de bedrijven en in de wijken. Om een maximale betrokkenheid van jongeren en werkenden op te bouwen, is er nood aan een programma dat inspeelt op de sociale noden. Dat is een programma dat precies het tegenovergestelde is van wat de re-

• Génération Identitaire komt voort uit het Bloc Identitaire, de opvolger van Unité Radicale, een organisatie die in 2002 verboden en ontbonden werd nadat een lid van de groep, Maxime Brunerie, een mislukte moordaanslag op toenmalig president Chirac probeerde te plegen.

• Verschillende leidinggevende figuren van het Bloc Identitaire werden veroordeeld wegens racisme. In 2007 stuurde het Vlaams Belang een officiële afvaardiging naar een conferentie van Bloc Identitaire in de Bourgognestreek.

• In 2016 dreigde Génération Identitaire met een gewelddadige mars in Molenbeek in ons land, na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek. Die ging uiteindelijk niet door.

• In 2020 trok VB-parlementslid Van Langenhove naar de 11-juli-viering in Kortrijk in gezelschap van GI-kopstuk Aurélien Verhassel. Die werd in 2018 veroordeeld wegens geweld tegen migranten.

gering-Macron in Frankrijk doet. Er is nood aan betaalbare huisvesting door de bouw van sociale woningen, degelijke jobs die een toekomst voor iedereen garanderen, investeringen in zorg en onderwijs … Als we extreemrechts willen stoppen, hebben we uiteindelijk geen andere keuze dan het bestrijden van het kapitalisme zelf.

strijd



solidariteit



socialisme

€2

€5 steunprijs

maandblad van de L i n k s e S o c i a l i s t i s c h e Pa r t i j  nr 403  april 2021

Actieve strijd tegen LGBTQI-haat nodig!

O

p zaterdag 6 maart stond de wereld even stil. Een man werd vermoord teruggevonden in een park in Beveren. Er wordt vermoed dat het om een geval van “gaybashing” zou gaan. De man zou in de val gelokt en vermoord zijn omwille van zijn geaardheid. Terecht dat we in shock zijn, terecht dat overal uitingen van solidariteit opduiken met het slachtoffer en zijn familie, en de hele LGBTQIA+-gemeenschap.

De afgelopen jaren leek de Belgian Pride steeds meer op een overwinningsfeest, waar de politieke punten en het strijdbaar karakter steeds verder naar de achtergrond verdwijnen. In 1998 begon België een wettelijk kader in te voeren voor de daadwerkelijke integratie van holebi’s in de samenleving met de wet op wettelijk samenwonen. Sinds 2003 is het homohuwelijk in België goedgekeurd. Adoptierecht voor holebi-koppels kwam er in 2006. België heeft internationaal een hoog aanzien als ‘veilige haven’ voor holebi’s en transgenders. Vandaag zien we dat dit niet volstaat.

Drie op de tien holebi’s krijgt te maken met fysiek geweld door hun geaardheid, aldus een bevraging van de UGent. Veel feiten worden niet gerapporteerd of slecht geregistreerd. Er is een toename van geweld, zowel fysiek als verbaal. De toename treedt ook op bij ‘subtielere’ vormen van discriminatie. Gelijkekansencentrum Unia rapporteerde in 2019 een sterke groei van incidenten tegenover klanten, huurders … Gaande van homokoppels die telkens naast een appartement grijpen omdat de verhuurder een ‘stabiel koppel’ wil en een job die je niet krijgt omdat je er niet ‘zoals anderen’ uitziet, tot bus- of taxichauffeurs die holebi-klanten uitschelden.

Wat zijn we met wettelijke gelijkheid als de tekorten leiden tot meer sociale spanningen, inclusief homofobie? Het is niet verwonderlijk dat veel LGBTQI+-personen zich onveilig voelen. Dit zet druk op hun fysieke en mentale welzijn en leidt tot hoge zelfmoordcijfers en een groot aantal mensen met zelfdodingsgedachten.

Sinds het begin van de coronacrisis zijn ook de gevallen van familiaal geweld enorm gestegen,

ook hier zijn er veel slachtoffers onder LGBTQI+personen. Dit is geen individueel probleem! Het kapitalistisch systeem werkt verdeeldheid en ongelijkheid in de hand om uitbuiting van de meerderheid door een kleine minderheid mogelijk te maken. Bij gebrek aan een degelijk beleid dat LGBTQI+-personen tegen discriminatie beschermt, en homo- en transfobie voor eens en voor altijd naar de geschiedenisboeken verbant, behoren zij nog steeds tot de meest kwetsbare laag van de samenleving.

Jarenlange besparingen veroorzaken ook tekorten in de samenleving die door de meest kwetsbare groepen het hardst gevoeld worden. Dit legt de sociale basis waarop discriminatie en haat kunnen voortbestaan. Zo’n voorbeelden van extreem geweld zijn een symptoom van een ziek systeem dat teert op ongelijkheid en uitbuiting, het kapitalisme. Dit moet stoppen.

Campagne ROSA is solidair met de LGBTQI+gemeenschap tegen alle vormen van discriminatie op school, op de werkvloer en in alle lagen van de samenleving. We verdedigen het recht om te zijn wie je bent, zonder in angst te moeten leven voor geweld of seksuele intimidatie! We moeten ons organiseren en doorheen ons protest een krachtsverhouding opbouwen waarmee we ingaan tegen het kapitalistische systeem dat ons onderdrukt en verdeelt. Vecht met ons mee voor een socialistisch systeem van echte gelijkheid, ongeacht geaardheid of huidskleur.

Pagina 8: Stop homofobie!

Voor ‘Pride is a Protest’-acties

Wil je met Campagne ROSA ‘Pride is a Protest’-acties organiseren?

Contacteer ons!

w w w. s o c i a l i s m e . b e