Ramkoersblues - Roman

ik een gratis krantje mee, pak mijn tas op en zoek een lege tafel in de hoek. Vandaag ben ik voor mijzelf.

Ik leg de krant voor me op tafel en begin te bladeren.

De hoofdpunten van vandaag: Amerika heeft vrede ontdekt en besluit troepen te sturen; het wordt kloteweer (samengevat in vijf grijze wolken); een atente lezer heeft een spellingfout ontdekt in de dinsdageditie en maakt hier melding van; en onder aan bladzijde vier wachten twee geretoucheerde billen – opgehangen aan een roze string – speciaal op mijn telefoontje.

Kruiswoord: arts, horizontaal, acht letters. Acht? Dokter zou je denken, maar dat is zes. Chirurg dan? Zeven. Ik zit vast, staar naar de leegtes tussen de letters in.

Aan het tafeltje naast me hoor ik vier jongens boven elkaar uitschreeuwen. Het discussiepunt is geloof ik of je die 'wood creatures' nu wel of niet het beste kunt 'killen' met een AK47.

Degene met de luidste stem zet zijn stelling kracht bij met de volgende, in dik accent gegoten woorden: 'Bang, bang, die motherfucker! Vet veel bloed en zo.'

Tegenargument: 'Jonguh, van die kleine kutkogeltjes ga je amper bloeden, kneus!'

De meeste van de jongens zijn minder sociaal en razen, met een stompzinnige glimlach op hun gezicht – alsof ze een masker met lachgas op hebben – met hun duim over de toetsen van hun mobieltje.

Er klinkt wild gesmak van Storm, de onderhoudsmonteur, die niet beseft dat zijn eten al dood is.

Door nog harder naar de witregels te staren hoop ik de geluiden te kunnen dempen. Het resultaat is teleurstellend.

Het laatste computerspel dat ik speelde, was ook een schietspel.

Ik kan me het moment scherper voor de geest halen dan deze morgen, om maar wat te zeggen.