La Stana Lignohakisto de Oz - L. Frank Baum

La Stana Lignohakisto de Oz Glinda povos redoni al ni niajn naturajn formojn.”

“Se ni turnos nin suden nun,” la Stana Strigo respondis, “ni eble irus rekte en la Smeraldan Urbon.

Mi volas eviti tiun lokon, ĉar mi tute ne volas ke miaj amikoj vidu min en ĉi tiu malfeliĉa stato,” kaj li palpebrumis kaj skuetis siajn stanajn flugilojn morne.

“Sed mi estas certa ke ni jam pasis preter la Smeraldan Urbon,” la Kanario certigis lin, flugante leĝere ĉirkaŭ iliajn kapojn. “Do, se ni turnus nin suden de ĉi tie, ni pasus en la Manĝtulan Landon, kaj irante suden eĉ plu ni atingus la Kvelulan Landon kie situas la kastelo de Glinda.”

“Nu, ĉar vi estas certa pri tio, ni komencu jam nun,” proponis la Urso. “La vojo estas longa, minimume, kaj mi laciĝas pro marŝado per kvar kruroj.”

“Vi diris ke vi neniam laciĝas, ĉar vi estas plenigita per pajlo,” diris Vut. “Mi volas diri ke ĝenas min devi marŝi per kvar kruroj, ĉar du kruroj estas mia natura marŝilo,” respondis la Birdotimigilo. “Mi opinias ke estas maldigne. Alivorte, mia rimarkinda cerbo povas laciĝi, pro humiliĝo, kvankam mia korpo ne povas laciĝi.”

“Jen unu el la malpremioj de cerbhavanto,” 132