64
TRANS LA SPEGULO
povas memori ĉi tie.” Do ili kunmarŝis tra la arbaro, Alico kun siaj brakoj ame ĉirkaŭantaj la molan kolon de la Cervido, ĝis ili eniris alian vakan kampon, kaj tie la Cervido eksaltis en la aeron, kaj skue liberigis sin de la brako de Alico. “Mi estas Cervido,” ĝi kriis per ĝojoplena voĉo. “Kaj, ve! vi estas hominfano!” Subita alamiĝo montriĝis en ĝiaj belaj brunaj okuloj, kaj post momento ĝi jam estis plenrapide forkurinta. Alico staris postrigardante ĝin, preskaŭ preta plori pro ĉagreniĝo ĉar ŝi perdis tiel subite sian karan malgrandan kunmarŝanton. “Tamen, mi scias mian nomon nun,” ŝi diris: “tio iomete komfortigas. Alico—Alico— mi ne forgesos ĝin denove. Kaj nun, kiun el tiuj montriloj mi sekvu, do?” La demando ne estis malfacile respondebla, ĉar nur unu vojo trairis la arbaron, kaj ambaŭ montriloj indikis ĝin. “Mi decidos,” Alico diris al si, “kiam la vojo dividiĝos kaj ili indikos apartajn direktojn.”