Δανάη και Ιώ Danai & Io
Κάψου λ ε ς χ ρ
ό
ν ου
1 Κάψουλα χρόνου C 2 Επανεκκίνηση 4΄42΄΄ 3 Τα μωβ λουλούδια 4 Παράθυρο στον φ 5 Πότε, αν βρεθούμ 6 Νομίζεις πως μια μ τραγούδια θα είνα Crois-tu qu’un jour, toutes les 7 Η γραμμή La ligne 5 8 Απ-εξημέρωση 3΄51΄΄ 9 Η στοίβα με τις πιτζ 10 Η φέτα τσιμέντου 4 11 5 το πρωί 5h00 3΄15΄΄
Capsule de temps 0΄33΄΄
α 3΄26΄΄ φωταγωγό 2΄14΄΄ με 2΄58΄΄ μέρα όλα τα αι πιασμένα ; s chansons seront prises ? 2΄37΄΄
5΄01΄΄
΄
ζάμες 3΄39΄΄
4΄41΄΄
Danai & Io - Κάψουλες χρόνου
Δανάη Τεζαψίδου, Ιώ Le Moller: Στίχοι, M Ελένη Τεζαψίδου: Στίχοι στο 7
Vasilis Dokakis: Παραγωγή, Mίξη, Hχοληψ Ιώ Le Moller, Vasilis Dokakis: Ενορχήστρω
Δανάη Τεζαψίδου: Φωνή Ιώ Le Moller: Πιάνο, ακορντεόν, τσέμπαλο Vasilis Dokakis: Sound design, synths, τύ
Ηχογραφήθηκε Γενάρη και Φλεβάρη του τσέμπαλο ηχογραφήθηκε στο αρχοντικό Χ Το τσέμπαλο καταστράφηκε τον Σεπτέμβρ Daniel και παραλείψεις των αρμόδιων φορ Vasilis Dokakis: Mastering
Αναστασία Χαβάτζα: Μετάφραση, επιμέλε Μαρλένο: Φωτογραφίες Μαΐτα Χατζηιωαννίδου: Εικονογράφηση Loopo Studio: Γραφιστικός σχεδιασμός
Produced and mixed by Vasilis Dokakis a Copyright © & (P) 2024 1dB BnW (Black
Mουσική
ψία ωση
ο, synth, δεύτερη φωνή ύμπανα
2022 στο Lotus Studio Athens. Το Χατζηαργύρη, στην Πορταριά Πηλίου. ρη του 2023 από την κακοκαιρία ρέων.
εια κειμένων
at Lotus Studio Athens n White) all rights reserved
Κάψ υλα χρόνου Capsule de temps
sule
α φ Le monde s’est é teint cette anné e Le temps n’est Π σε
η σβ
έ ος σμ
d’autres Φέτος ο κό
ains plus qu’à
à cert qu ic oû te
de te mps
όν α χρ ου Une anné e cap ψουλ ος κά χρόν Ένας
11 o
’
L el
pas ré
n
ti ue fic q t s e ’
είναι μυθοπλασία Q
u elle
ris e surp
ce en rg ’u
ίγον
επε on Το
Ό,τι γ επεί
ε
ι μπ ορ εί ν
α
πε ρι μ
έν
ει.
22
Πούλησα το πλυντήριο Χάλασε τ’ αμάξι Έστειλα βιογραφικό Δεν μ’ αγαπάς. (το σημείωμα του Ν.)
Η πόλη μοιάζει τόσο ατάραχη τώρα που ξυπνάει από ένα όνειρο αδύνατο κάποια μέρα μετά-καραντίνας μετά από δώδεκα μήνες που ονομάσαμε Μάρτιο. Τα μαλλιά μου βγάλαν μπόλικο φύλλωμα και κάνανε τους κόμπους τους. Ρε συ θυμήθηκα πως μου ’χουν πει ότι χαμογελώ πολύ —και ίσως πολύ γρήγορα. —Άσχετη σκέψη— Επανέρχομαι
στα μαλλιά που φούντωσαν παράλογα μες στον Μάρτιο συλλέγοντας στεφάν Θυμήθηκα πως δεν μου έλειψε κανένας παρά μόνο η γύρη· μα τι να γυρεύουν τα όνειρα όσο τα σκέφτεσαι; Άκου που σου λέω όταν χαμογελάω απερίσκεπτα δημιουpγώ οικειότητα χωρίς συναίνεσn. Λες και πρόσφατα σαν να έμαθα πως όλοι φυτρώνουμε τυχαία άσχετα γυρεύοντας, με κόμπους στα μαλλιά. Είπε Πούλησα το πλυντήριο Χάλασε τ’ αμάξι Έστειλα βιογραφικό Δεν μ’ αγαπάς.
Είπε· δεν είπα, σ’ aγαπώ. (Ευχαριστώ Ν.)
νια
Επav εκκίv ηση
τις μνήμες για την επανεκκίνηση.
33
κι α περι με η
Τa μωβ λουλoύδια Οι πόλεις μοιάζουν τόσο ατάραχες· ρεμβάζουν από λευκή νύχτα σε λευκή μέρα. Πρώτη φορά φέτος μοιάζει η άνοιξη τόσο ανεξέλεγκτη
αυτό ιέργως ηρεμεί.
και
Από το παράθυρό μου στον κόσμο κάποια ώρα μες στο εικοσιτετράωρο κάποια μέρα καραντίνας πίνω μια γουλιά
παρατηρώ πως μερικές φορές τα λουλούδια μοιάζουν με πρόσωπα και τα πρόσωπα με λουλούδια και νιώθω πως μου λείπουν πρόσωπα και ίσως να μιλάω στα μωβ λουλούδια και μάλλον θα γελάν τα μωβ λουλούδια, αν και θυμάμαι πως συχνά το γέλιο μοιάζει με λυγμούς.
και
μετά φαντάζομαι πως κάποιος με περιμένει κάπου —έτσι όπως περιμένουμε μια πριγκίπισσα. και ξανακοιτάω τα μωβ λουλούδια να με αποδομούν σαν ευχή που δεν χρειάστηκε να κάνω.
σαν ευχή που δεν χρειάστηκε να κάνω.
—όπως κάνει ένας φίλος εξάλλου—
44
Παράθυρο στον
φωτaγωγό
55 Πóτε, av βρεθούμε
Σε πήρα τηλέφωνο να ορίσουμε μια μέρα, αν βρεθούμε. Μπορεί ν’ αλλάξεις γνώμη κι εγώ περιμένω να δω τι θα κάνω, εκείνο το πρωί. Σε πήρα τηλέφωνο να κλείσουμε ένα ενδεχόμενο. Να μπω μες στην ατζέντα σου σαν σε σημειωματάριο για τις ελεύθερες σκέψεις. Να κατοχυρωθεί ως πιθανότητα μια αόριστη επιθυμία. Κι αν αλλάξει η μέρα ας βρεθούμε μιαν άλλη, εκείνη που δεν εξαφανίστηκε· κατάλληλη ημέρα, αν υπάρχει θα ξημερώσει όπως μπορεί.
66 Crois-tu chérie crois-tu qu’un jour toutes les chansons seront prises ? Cette idée m’inquiète. Elles m’ont prise sur le fait, je crois et se sont confiné es dans les oeuvres déjà composé es et dans les rochers sous le calcaire depuis tant d’années. Elles m’ont prise à froid, je crois fondues dans le métal saisies dans les statues, dans une patine dorée et dans les notes de mes compositeurs pré fé ré s.
Crois-tu chérie crois-tu qu’un jour toutes les chansons seront prises ? Cette idée m’inquiète. Elles m’ont prise à part, je crois dans un rêve lucide dans un jeu de scrabble, m’ont tendu le sac pour piocher des lettres mais il ne reste plus qu’un F, un I, un N.
Je me suis prise je crois, à mon propre jeu.
Croi jour, les ch prises
is-tu qu’un toutes hansons seront s? Νομίζεις πως μια μέρα
τα τραγούδια όλα θα
είναι πιασμένα ;
Nομίζεις, αγαπημένη,
νομίζεις πως μια μέρα όλα τα τραγούδια θα είναι πιασμένα; Η ιδέα και μόνο μ’ ανησυχεί. Μ’ έπιασαν στα πράσα, νομίζω και στριμώχθηκαν σε έργα που έχουν ήδη γραφτεί και σε βράχους, στην άσβεστο πάνε χρόνια τώρα. Μ’ έπιασαν εν ψυχρώ, νομίζω έλιωσαν με το μέταλλο παγιδεύτηκαν σε αγάλματα, στη χρυσή πατίνα και στις νότες αγαπημένων συνθετών.
Nομίζεις, αγαπημένη, νομίζεις πως μια μέρα όλα τα τραγούδια θα είναι πιασμένα; Η ιδέα και μόνο μ’ ανησυχεί. Με πιάνουν παράμερα, νομίζω σε όνειρο συνειδητό σ’ ένα παιχνίδι σκραμπλ, μου δίνουν το σακουλάκι να τραβήξω γράμματα· έχει απομείνει μόνο ένα Τ, ένα Λ και ένα Σ. Πιάστηκα νομίζω στο ίδιο μου το παιχνίδι.
77 Elle est belle Elle est fine Cette ligne Ce bout de ficelle Qui nous sépare Toi et moi
Είναι όμορφη Είναι λεπτεπίλεπτη Αυτή η γραμμή Αυτή η άκρη του νήματος Που μας χωρίζει Εσένα και εμένα
Elle s’é tire Elle est flexible Cette ligne Qui nous unit Toi et moi
Τεντώνεται Είναι ευλύγιστη Αυτή η γραμμή Που μας ενώνει Εσένα και εμένα
Elle s’use Elle est fragile Cette ligne Cette misérable ligne Qui nous tient Toi et moi
Φθείρεται Είναι εύθραυστη Αυτή η γραμμή Αυτή η ταλαίπωρη γραμμή Που μας κρατά Εσένα και εμένα
Elle fait la belle Elle fait la fine Elle se joue de nous Cette foutue Ligne Qui nous nargue Toi et moi
Κάνει την όμορφη Κάνει την κομψή Παίζει μαζί μας Αυτή η Σκατογραμμή Που μας περιπαίζει Εσένα και εμένα
On l’agrippe On la lâche On l’aime Elle nous fâche Elle nous protège Qu’on le sache
Την αρπάζουμε Την αφήνουμε Την αγαπάμε Μας θυμώνει Μας προστατεύει Μην ξεχνιόμαστε
Cette ligne Qui est à toi Qui est à moi
Αυτή η γραμμή Που είναι δική σου Που είναι δική μου
La ligne Η γραμμή
88 Θέλω τόσο να τα καταφέρουμε που δεν στα λέω όλα. Τα μυστικά μυρίζουν μέλι, αίμα, θάρρος και ιδρώτα. Μ’ α κ ο ύ ς ; Σ’ έναν κόσμο όπου φοβάται το ένα να χάσει τ’ άλλο· έχω την τιμή να μη σου ζητώ το χέρι σου, να μη σου στερώ τα έντομα που τριγυρίζουν στα μαλλιά σου. Θέλω τόσο να τα καταφέρουμε που γνέφω στα φεγγάρια. Κύκλοι που θέλουν εμμονή, οστά, φιλιά, άγρια σκοτάδια. Μ’ α κ ο ύ ς ; Σ’ έναν κόσμο όπου φοβάται το ένα να χάσει τ’ άλλο· έχω την τιμή να μη σου ζητώ το χέρι σου, να μη σου στερώ τη λύκαινα που τρέχει στα πλευρά σου. Θέλω τόσο να τα καταφέρουμε που σ’ απ - εξημερώνω. Η θάλασσα μυρίζει αλάτι, αίμα, ήλιο κι οξυγόνο. Μ’ α κ ο ύ ς ; Σ’ έναν κόσμο όπου φοβάται το ένα να χάσει τ’ άλλο· έχω την τιμή να μη σου ζητώ το χέρι σου, να μη σου στερώ τη λύκαινα που τρέχει στα πλευρά σου.
αΠ- εξημέρωση
99
Τα ρούχα για το σπίτι
H
είναι παράλογα σουβενίρ.
Τα παρα-χώνουμε σε μια στοίβα
κι ανακυκλώνουμε τα πάνω πάνω - Περίεργο Τα κάτω κάτω δεν είναι δα και τόσο θαμμένα. Σκέφτομαι ότι ίσως
είναι τα μοναδικά ρούχα
που παρα-φοράμε φέτος, αμόρε.
Θα μου πεις δεν μας βλέπει και κανένας
Δεν συμπάθησα ποτέ μου τις κουρτίνες, το ξέρε Σαν φόρεσες το T-shirt,
εκείνο με το ροζ τύπωμα,
θα σε είδαν στο απέναντι μπαλκόνι
να φτιάχνεις καϊπιρίνια και να γελά (εγώ στον καναπέ) Έβαλες το κοκτέιλ
στα ηχεία και εγώ ξύπνη
γύρισα το κεφάλι, μου
για να μου χαμογελά
Και εσύ όντως γε
μπροστά στη στ
με όλες τις πι Τις είδαμε μία
μία
μα δ
κα
H στoίβa με τις
πιτζάμεs
εις.
άς.
ησα·
υσικοτρόπιο
λάσεις πρώτη.
ελάς
τοίβα
ιτζάμες.
δεν πετάξαμε
αμία. Tις διπλώσαμε αργά
αργά
διπλω -ματικά.
10 10
Η φέτα τσιμέντου
Χθες βράδυ με πήγες στο μέρος. Μια φέτα τσιμέντου σε μια πλαγιά, στο τ έ λ ος ενός μονοπατιού. Σκοτάδια και πουρνάρια, θάλασσα μαύρη και φώτα μακρινά. Κι εγώ δεν λέω τίποτα Δεν ξέρω τι όνομα να δώσω στο θαυμαστικό, ούτε μετά από ποια < λέξη > ! να το βάλω. Ο αέρας τσιρίζει, βουτά ε ι στην πλαγιά· κι εμείς πάνω στη φέτα ακούμε τις φωνές μας, ερωτεύσιμες. Και τότε < ! > Ποτέ, μέχρι τότε, δεν μου είχαν γ ρ ά ψ ε ι τραγούδι. Για λίγο Ξαπλώνω στη φέτα λες και είναι το κέντρο όλης της γης. <!> Μένω για λίγο σ’ αυτήν τη νάρκη. . Βάζω το θαυμαστικό μετά το . Ζήτω η σαγήνη < ! > . Ποιος δεν θέλει να είναι αιχμάλωτος Πάρε την ψυχή μου, μούσα. Αφού είμαι γαμάτη, μου λες. Αφού είσαι μικρή, σου λέω. Μικρό είν’ το μάτι σου, μου λες.
<!>
Και πάλι δεν ότι τ —α δεν μικρ
σκέφτομαι πως ι καλά που ακόμα γνωρίζεις τα ονόματα αυτά που μου δίνεις— μιλούν για μένα, ρή μούσα.
(Για την Ελισάβετ)
11 11 5 το πρωί 5h00
18h. Il faut tirer sur la porte avec la clé pour qu’elle s’ouvre. L’interrupteur sur ma ga le soleil dans la maison. Luna rêve, non perturbée. Luna vit dans la même maison. Lu Le chauffage s’allume à 19h précises. Je n’aime pas les câlins pré-programmés. Le ch 21h, l’heure où les besoins sont enflammés. C’est à 22h que je suis prête à ne penser Luna veut s’exprimer. S’évader. Elle perturbe ma mélancolie qui a besoin d’heures ab J’entends le bruit excentrique d’un silence si réclamé. La porte de ma chambre grince Les pattes de Luna sur le plancher. 23h, la salle de bain est froide et le miroir est emb au-delà des vallées et des montagnes de pensées. Minuit et mes yeux rouges se dilate enivrante (Luna observe un chat). La bouteille de whisky boit son timbre (Luna pleur excitée veut lui courir après). Et moi j’ai les larmes aux yeux et des mouchoirs humid sofa. Il est 1h passée. Et moi je ramasse le temps perdu d’une journée sans rituels. Lu une journée lente où l’on a le temps de faire si peu. Et plus que tout je désire des frite devine. Sans mayo. À 2h. Mais il est 3h. Je ressens enfin la légitimité de perdre le tem L’interrupteur s’éteint, il est 5h39.
6 το απόγευμα. Πρέπει με το κλειδί να τραβήξω την πόρτα για ν’ ανοίξε ο ήλιος γλιστράει μέσα στο σπίτι. Η Λούνα ονειρεύεται, ατάραχη. Η Λο το σκυλί. Η θέρμανση ανάβει στις 7μ.μ. ακριβώς. Δεν μου αρέσουν οι θέρμανση σβήνει στις 9μ.μ., τότε που οι ανάγκες φουντώνουν. Στις 10 ώρα που η Λούνα θέλει να εκφραστεί. Να αποδράσει. Ταράζει τη μελα και π α ρ α τ ε τ α μ έ ν ε ς ώρες. Ακούω τ Η πόρτα του δωματίου τρίζει, ένα ρεύμα αέρα. Οι πατούσες της Λούνα κρύο και ο καθρέφτης νοτισμένος. Το κρεβάτι μου είναι Μεσάνυχτα και τα μάτια μου κόκκινα οθόνη, σ’ αυτό το κορίτσι από το Κιργιστάν με τη μεθυστική φωνή (η Λο μεθάει με τη χροιά της (η Λούνα κλαίει στο παράθυρο). Στραγγίζει την να τρέξει από πίσω της). Κι εγώ με τα μάτια δακρυσμένα γεμίζω τον τόπ κρύο. Ο καναπές πήρε το σχήμα μου κι εγώ το σχήμα του καναπέ. Είνα χαμένο χρόνο μιας μέρας χωρίς τελετουργικό. Η Λούνα ονειρεύεται κ Λαχανιασμένη μετά από μια μέρα αργή, που έχουμε τόσο χρόνο για να όλα θέλω πατάτες τηγανητές και κοτόπουλο πανέ. Θα ήθελα κάποιος ν 2. Είναι όμως 3. Νιώθω πλέον πως μπορώ να χάσω τον χρόνο με τον ν Η Λούνα είναι το σκυλί. Τη χαϊδεύω. Ο διακόπτης σβήνει· είναι 5:39 το
auche laisse entrer una, c’est le chien. hauffage s’éteint à à rien; l’heure où bsurdes et a l l o n g é e s. e, un courant d’air. bué. Mon lit, ent encore devant l’écran sur une fille au Kirghizstan à la voix re contre la vitre). Elle absorbe mon authenticité (Luna toute des. Il fait froid. Le sofa a pris ma forme et moi la forme du una rêve et ça se voit car elle court sur place. Haletante après es chaudes et du poulet pané. Je voudrais que quelqu’un le mps. Luna s’en fout toujours. Luna, c’est le chien; je la caresse.
il est bien loin,
ει. Με τον διακόπτη στ’ αριστερά μου, ούνα ζει στο ίδιο σπίτι. Η Λούνα είναι προγραμματισμένες αγκαλιές. Η δεν σκέφτομαι πλέον τίποτα· είναι η αγχολία μου που αποζητά παράλογες το ουρλιαχτό μιας αναγκαίας σιωπής. α στο πάτωμα. 11μ.μ., το μπάνιο είναι πέρα μακριά, πίσω από μαιάνδρους και βουνά. α διαστέλλονται κι άλλο μπροστά στην ούνα παρατηρεί μια γάτα). Το ουίσκι αυθεντικότητά μου (η Λούνα θέλει πο βρεγμένα χαρτομάντηλα. Κάνει αι περασμένη 1. Κι εγώ μαζεύω τον κι αυτό φαίνεται γιατί τρέχει επί τόπου. α κάνουμε τόσο λίγα. Και πιο πολύ απ’ να το μαντέψει. Χωρίς μαγιονέζα. Στις νόμο. Τη Λούνα, ούτε που τη νοιάζει. πρωί.