ΚΑΦΕ ΡΕΤΡΟ - ΔΗΜΗΤΡΗ Ε. ΣΟΛΔΑΤΟΥ

Φωτογραφία Νιοχώρι, μιας θολής χρονολογίας... Οι νιόνυμφοι, μαζί κι οι καλεσμένοι, ποζάρουν γελαστοί κι ευτυχισμένοι μπροστά από τον ναό της Παναγίας. *** Πολλά χρόνια μετά – ο καιρός περνάει! – να, η φωτογραφία σ’ έναν τοίχο. (Πίσω απ’ το τζάμι γέλια, δίχως ήχο.) Γριά τώρα η νύφη μού εξηγάει: –Ο Γιώργος είν’ αυτός με την γραβάτα και πλάι του εγώ. Αχ, η ζαγάρω, τι όμορφη που ήμουν! Να, η Μάρω! Και δίπλα της η θεια σου η Σταμάτα.

–Ποιος είναι, την ρωτάω απορημένος, εκείνος ο μικρός με τα γυαλάκια και τα κοντά λευκά παντελονάκια; –Κακότυχος, μου λέει, ο καημένος… Παιδάκι, είχε κάποτε αρρωστήσει… Χειμώνας, κρύο, χιόνια στην Ελάτη, κι έλιωσε απ’ την θέρμη στο κρεβάτι. Το όνομά του το έχω λησμονήσει…

Aλλάξαμε κουβέντα, η βραδιά μου κυλούσε απ’ το ’να θέμα στ’ άλλο θέμα, μα μέσα μου τ’ αθώου παιδιού το βλέμμα ζητούσε λίγο χώρο στην καρδιά μου.

–Μικρέ μου φίλε, σ’ ένα ποίημά μου μπες, κι όσο αυτό θα ζει, μαζί του ζήσε… Ολόκληρη η ζωή μου: γράψε-σκίσε! Δεν έχω άλλη καρδιά απ’ τα χαρτιά μου, δεν έχω άλλη ψυχή από τον στίχο! (Δίπλα, η γριούλα μόνη της μιλούσε… Δεν άκουγα… Κι εκείνη δεν κοιτούσε που η εικόνα εδάκρυσε στον τοίχο!)