4.3.1.2. Yeni Medeni Kanunda Durum 1 Ocak 2002 tarihinde yürürlüğe giren 4721 sayılı yeni Türk Medeni Kanunu, İsviçre’deki örneği gibi tedip hakkını mevzuattan çıkarmıştır. Ancak yeni MK’ daki itaat etme ödevi, eski MK’ da yer alan itaat etme ödevinden farklı değildir (Özlü, 2002:33). Bunun ilk sebebi, yeni MK’ nun 339 ncu maddesi düzenlemesiyle çocuğun itaat etme ödevinin devam etmesidir. Çocuğun itaat etme ödevinin ve anne babanın gerekli kararları alma ve uygulama yetkisinin varlığı, alınan bu kararın nasıl uygulanacağı sorusunun tek bir olası cevabı olduğuna işaret etmektedir: Tedip (uslandırma) hakkı yoluyla (Gemalmaz, 2005:185). Yeni Medeni Kanunda açıkça bir norm olarak yer almamasına rağmen tedip hakkı varlığını sürdürmesinin diğer bir sebebi, yeni MK’nun, kendisinin açık ve uygulanabilir bir hüküm taşımadığı hallerde örf ve adet hukukunun geçerliliğini kabul etmesidir (MK 1nci madde). Bilindiği gibi örf ve adetlerimizde çocuğu terbiye amacıyla eleştirme, azarlama, hatta çocuğa fiziksel ceza uygulama gibi davranışlar kabul edilmektedir. Tedip hakkının varlığına yönelik itirazları dile getirenler tedip hakkının velayet hakkına mündemiç olduğunu ileri sürmüşlerdir (Akyüz, 1999:647). Yani, terbiye hakkının velayet hakkının içinde bulunduğunu, velayet hakkının terbiye hakkını da kapsadığını ileri sürerek ayrı bir tedip hakkından bahsetmenin gerekli olmadığı tezini savunmuşlardır. Ancak, eski MK’ da özel olarak düzenlenmiş olan bir hakkın bulunmadığı savının doğruluğu tartışmaya açıktır. Tedip hakkının kullanılması sırasında başvurulacak araçları, izlenen amaca ulaşabilecek ve çocuğa en az zarar verecek olanlar arasından seçmek gerekir. Tedip hakkının kullanılmasının terbiye işlemine yönelik ve bu işlevi gerçekleştirmeye uygun şekil ve içerikte olması gerekmektedir (Gemalmaz, 2005:200).
70