50
en nu ik
‘Ik ben net zo’n workaholic’
Voor Morrison Schiffmacher (22) was het al vroeg duidelijk dat ze van tatoeëren haar vak wilde maken. Net als haar vader, Henk Schiffmacher. Ze heeft inmiddels vijf jaar een tattooshop in Amsterdam, waar ze ook samenwerken. ‘Als mijn zusje met mijn moeder de stad in ging om te winkelen, nam mijn vader me mee naar de tattooshop. Vijf jaar geleden ben ik gestopt met school om te gaan tatoeëren. Leren was namelijk helemaal niets voor mij, dat riep ik al vanaf de eerste dag op de middelbare school. Ik heb ADHD, ADD én ben dyslectisch. Leren vind ik alleen leuk als iets echt mijn interesse heeft, zoals kunst. Op schoolreisjes zat iedereen te zuchten als we een kerk moesten bezoeken, behalve ik. Qua kunst ben ik echt een nerd. Vroeger zat ik al elke dag te tekenen en dat doe ik nu nog steeds. Tatoeëren is eigenlijk een soort tekenen. Ik wist dan ook al vanaf mijn twaalfde dat ik er iets mee wilde doen. Het is mijn werk én mijn hobby. Mijn vader is bij mij in dienst, maar ik zie hem toch echt als de grote baas. Dat klinkt tegenstrijdig, maar voelt voor mij heel logisch. De winkel heet ‘Schiffmacher’, niet ‘Morrison Schiffmacher’; grote beslissingen zal ik altijd met hem overleggen. Het bedrijf is iets van de hele familie. Ik wil uiteindelijk mijn eigen naam maken, maar dat komt vanzelf wel. Zolang je jezelf maar blijft ontwikkelen, want als tatoeëerder ben je nooit klaar met leren. Ik heb veel opgestoken van mijn vader.
De belangrijkste les die hij me leerde, was hoe ik snel een mooie, stevige lijn kan zetten met de naald. Hij blééf dat maar herhalen, best irritant, maar ik besef steeds beter dat hij gelijk had met daar zo op te hameren. Je moet niet bang zijn het tempo erin te houden. Het is wel zo fijn voor de klant, om geen uren te hoeven blijven zitten. Ik heb ook een paar kleine tattoos bij mijn vader gezet, maar hij is erg lastig om te tatoeëren. Je zou het misschien niet verwachten, maar hij zit dan de hele tijd te piepen. Als hij stil moet zitten, wordt hij gek. Hij is een workaholic, net als ik. Niets doen irriteert hem mateloos. Als je goed kijkt heeft hij verder ook geen echt grote tattoos, wel veel kleintjes. Omgekeerd vindt hij het ook niet leuk om mij te tatoeëren, omdat hij me geen pijn wil doen. ‘Een chirurg gaat ook niet in zijn eigen dochter snijden?’, zegt hij altijd. Toch heb ik hem een paar keer over weten te halen, hij is immers heel goed in zijn werk. Mijn allereerste heeft hij ook gezet, ik was toen vijftien. Op die tatoeages ben ik heel trots. Maar ik vind het wel leuk om werk te ‘sparen’ van verschillende tatoeëerders. Zo wordt mijn lichaam een soort lopend fotoboek vol souvenirs. Ik wil nu niet veel grote tattoos meer, want dan kan ik meer verhalen verzamelen. Op een gegeven moment is je lichaam toch vol.’
Lees meer over Morrisons shop op tattooiing.nl.