ze bij het nieuwe huisje van Sijmen waren aangekomen. Binnen pakte Theodora de tas uit Sijmens handen en hing de klok eigenhandig op aan het haakje waar een soortgelijke klok van Tante Lee had gehangen. Ze dronken koffie. “Vanmiddag moet ik naar de kapper,” zei Theodora. “Wassen, verven en kleuren. Wekelijks laat ik het bijwerken. Andere dames zitten dan ook te wachten en dan praten we over van alles. Zij gaan met hun man mee op reis naar Dubai, Sjanghai en Singapore en krijgen mooie kleren en dure sieraden. Maar ik zit thuis want mijn man reist niet. In zijn vrije tijd leest hij boeken of gaat hij tennissen. Niet bij een club, maar ergens op een baan met een houten kleedhokje erbij.” En zo passeerden ook verhalen over de pedicure, het bijna dagelijkse theedrinken met andere dames, getrouwd met advocaten en doktoren, tassenwinkels en schoenenboutiques het gehoor van Sijmen. Geen woord over moeder, geen enkele belangstelling voor de moeilijke tijd die Sijmen aan het overwinnen was of voor zijn nieuwe huis. Theodora was uitgepraat. Ze stond op, gaf haar broer een kus en zei: “Met jou kan ik altijd zo fijn praten!” en trippelde weg op haar hoge hakken, die ze met een elegante armzwaai uitdeed en achterin haar auto gooide voordat ze instapte en met licht-gierende banden wegreed. Na de lunch waste hij alles af en toen hij bijna klaar was zag hij de viskar van Pim over de brug heen zwenken. Willem, Bertus en Lodi keken nu thuis op de klok omdat ze over tien minuten naar het dorpsplein moesten. Dat wist Sijmen zeker! Toen hij thuis kwam na het vis eten belde een buurvrouw aan met een schotel warme stoofperen. “Ik heb ze zelf maar laten sudderen, dan kun je ze meteen opeten.” Zondag ging hij weer trouw naar de kerk. Mensen knikten hem vriendelijk toe. Sommigen kwamen op hem af en schudden hem de hand of sloegen hem op de schouder. Of fluisterden: “We zijn 52
CIRCUMPLAUDO