Vader Cees en zoon Arno van Sabben: over het familiebedrijf van een leraar en een danser Lejo Schenk Menige tegelliefhebber zal in de afgelopen kwarteeuw weleens een bezoek hebben gebracht aan het Zuid-Hollandse dorp Oud-Beijerland. Hetzij om op een van de veilingen, of uit de handelsvoorraad, een tegel aan te schaffen bij het veilingbedrijf Van Sabben, hetzij voor het laten verwijderen, schoonmaken, of (her)plaatsen van tegels. Het werk dat de 88-jarige Cees van Sabben ooit begon, is inmiddels overgenomen door zijn jongste zoon Arno (afb. 1-2). Reden om ze voor Tegel op te zoeken. Op de bekende locatie aan de Ooststraat, in de woonkamer annex showroom van Cees, komt Arno aanschuiven. Met zijn gezin is hij in hetzelfde complex komen wonen. Cees zit kaarsrecht, met heldere blik, maar kwetsbaar ogend in het midden van zijn favoriete bank. Arno, zorgzaam voor pa, en uw interviewer beiden in een fauteuil ernaast. Hoe staan de zaken ervoor, in de breedst mogelijke zin, is mijn vraag …
C
ees steekt rap van wal en heeft, naar gaandeweg blijkt, eigenlijk geen vragen nodig. ’Ik ben na alles wat ik in mijn leven heb meegemaakt, en na de dood van mijn rots in de branding Mary, misschien wel aan mijn vierde leven bezig.’ Cees’ vrouw is zeven jaar geleden overleden. Ze kreeg alzheimer en was binnen een jaar dood. Zij was de bindende figuur in het gezin geweest, had de administratie gedaan en ook in andere opzichten meegewerkt in het bedrijf. Cees had Mary ontmoet als collega in het onderwijs; Cees was hoofd van een lagere school in Oud-Beijerland. Mary werkte als onderwijzeres voor een meisjesschool die er bij hoorde. Ze trouwden in 1961 en kregen drie kinderen. Arno, de jongste, werd als nakomertje geboren in 1970. Zijn broer en zus zijn zes en acht jaar ouder. De leergierige vader Cees
haalde in zijn vrije tijd meerdere onderwijsaktes, waarmee hij later kon overstappen naar het voortgezet onderwijs. Daar was hij onder meer geschiedenisleraar. ‘Uit wat voor gezin kwam u zelf?’ Cees: ‘Ik ben een kind uit een arm gezin. Mijn moeder was weduwe met vier kinderen. Mijn vader stierf op zijn 28-ste. Ik was toen zeven jaar. We woonden in Haarlem, en ik herinner me nog precies hoe een agent vanuit het Diaconessenziekenhuis aan de deur kwam.’ Op dat moment onderbreekt Arno hem, en kijkt mij aan: ‘Mijn vader heeft een fotografisch geheugen. Ik ben nog steeds vaak verbaasd wat er allemaal in dat hoofd zit opgeslagen. Daarom kon hij ook zo makkelijk leren, en teksten onthouden. Dat zul je nog wel merken.’ Cees hervat: ‘Mijn eigen vader was ook breed geïnteresseerd, hij schreef 53