Federatie Oosterse Gevechtskunsten - Leraar Martial Arts 3 2015/2016
Op een gegeven moment stond mijn hoofd er niet meer naar en ben ik er mee gestopt. Vanwege mijn rugblessure (met bijbehorende ischias) en verdere cognitieve dissonantie ten aanzien van het trainen, was het karate inmiddels ook helemaal van de baan. Ik vond werk in een kroegje, worstelde met mezelf en het leven en verdiepte mij in andere zaken. Al het sporten stond de komende paar jaren op een zeer laag pitje.
1995-1999 Amsterdamned In het jaar 1995 belandde ik in onze landelijke hoofdstad. Ik had er al eerder mee kennis leren maken en zo ook in sportieve zin. Ik begon met logeren bij een vriend van me. Met zijn vriendinnetje ging ik zo af en toe mee naar haar karateclub om de hoek. Ze deed Wado-Ryu. En ik kan me nog herinneren dat ik het als oud-kyokushinkarateka het soms allemaal net iets te hard deed naar de zin van de heren daar. Afijn, het was een leuk intermezzo. Zeker gezien mijn beperkte vermogens in die tijd. Zowel op fysiek als op geestelijk vlak. Alle eerder genoemde remmingen uit mijn onderbewustzijn waren inmiddels uitvergroot aan de oppervlakte beland waardoor ik in die jaren volledig uit mijn kracht geraakt moest voort zien te leven en functioneren. Uiteindelijk kwam ik er zelf te wonen en te werken. Zo ben ik op een dag met Wado-Ryu begonnen te trainen bij een Japanse leraar in Amsterdam, Hideo Muramatsu. De training daar viel goed samen met mijn eigen preoccupaties in die tijd. Muramatsu’s karate was vooral gericht op het ontwikkelen en bewust worden van de krachten in je ‘hara’, het zogenoemde centrale gebied (‘tanden’) waar de levenskracht ontspringt. Dat gegeven maakte eigenlijk ook deel uit van mijn dagelijkse leven dat inmiddels op mystieke survival modus stond. Zijn dojo bevond zich in de Kinkerbuurt en er was toen ook een kickboksgroep die daar trainde. Die jongens zeiden vaak tegen me dat ik met hen mee moest komen doen omdat het karate wat ze daar deden veel te soft was voor mij. Uiteindelijk was ik er ook wel klaar mee. Ik miste de confrontatie en ik miste het fysieke gevecht. Hideo was zeker een geweldige leraar en interessante man, maar zijn routine was vrijwel altijd hetzelfde. Dus zo rond 1997 of 1998 ben ik gestopt met het wadokarate. Ik had wat anders op het oog. Ik ging thaiboksen. In de gymzaal van één of onder oud schoolgebouw bij Oud-West zat een Pencak Silat vereniging waar ook gethaibokst werd. Deze club heette Abadi en daar werd getraind onder leiding van Jimmy Schulz, een Indische man als ik me niet vergis. Dat heb ik toen een tijdje gedaan. Tot het me te hard en eenzijdig werd. Ik merkte dat ik me regelmatig begon te storen aan de instelling van de andere deelnemers. Het ging mij namelijk niet uitsluitend om het pijn doen van een ander. Dat voelde ik ineens heel sterk. Of misschien deed het bij mij gewoon pijn. Dus toen ben ik daar uiteindelijk weer mee gestopt. Aan het einde van 1999 heb ik Amsterdam trouwens ook verlaten. Na bijna vier jaar als creatief assistent bij een merkenbureau gewerkt te hebben zat ik ineens zonder baan en daarmee op een gegeven moment ook zonder woning. En eigenlijk ook zonder mezelf.
2001-2013 Shinbuken Meppel In het jaar 2000 ben ik verhuisd naar Meppel in Drenthe. In dit stadje net boven Zwolle woonden mijn ouders. Uit nood geboren ben ik eerst daar neergestreken, met de intentie van een zeer tijdelijk verblijf. Hier was het (toen) nog zo rustig dat ik een andere wereld terecht kwam. Ik kon ineens weer beginnen met opnieuw te aarden. In mijn geest was het rumoer van de grote stad nu
Beoordelings- en ontwikkelingsportfolio Cary Cornfield • Isshin Dojo NL
8