mening te verschillen. Ik geloof namelijk niet in empowerment in één richting. Neen, empowerment moet een proces zijn in twee richtingen. Zeker, het politieke niveau moet opgeroepen worden om haar verantwoordelijkheid te nemen, maar het mag ook verwachten van de burger, georganiseerd of niet, dat die zijn verantwoordelijkheid neemt om de stok beter door te geven dan we hem kregen. Een goed beleid, mobiliteitsbeleid of ander, is dan ook geen zaak van enkel administraties en politici. Het moet het resultaat zijn van een dialoog met wederzijdse verantwoordelijkheden. En net op dat punt is ook het convenantenbeleid niet gewijzigd. Het is nog steeds een zaak van rechten en plichten; een zaak van verantwoordelijkheden die door alle deelnemers aan een debat genomen dient te worden. En net daar lijkt het vaak fout te gaan bij heel wat processen. We worden inderdaad geconfronteerd met een veelheid aan actiecomités en procedures bij rechtbanken en administratieve rechtscolleges allerhande. Jammer genoeg moeten we daarbij vaststellen dat die acties vaak op een te grote vereenvoudiging van een complexe realiteit rusten. Een infrastructuurproject, of het nu een ‘missing link’ in het wegennet of een lokaal fietspad is, wordt te vaak benaderd vanuit een welbepaald en specifiek belang. “Het fietspad gaat door mijn voortuin” of “de ‘missing link’ raakt aan natuurwaarden”. Dat met dat fietspad ook de veiligheid van de fietser of met die ‘missing link’ een bereikbaarheidsprobleem op regionaal niveau opgelost wordt, is dan plots niet meer van tel. Dat we met die tramlijn de bereikbaarheid van een grootstad kunnen verbeteren, weegt niet op tegen het feit dat die tram voor onze deur eventueel voor een beetje lawaai zorgt. Neen, de vaak terechte, maar tegelijk soms te eng afgelijnde bekommernis vormt de basis voor actie, vanuit een wel degelijk gedeelde zorg om een duurzame toekomst. Een van de mooiste voorbeelden wordt door Willy Miermans zelf aangehaald. Het project van de Noord-Zuidverbinding is uitgewerkt vanuit een integrale visie op bereikbaarheid, veiligheid én leefmilieu. Een volledig nieuwe natuurverbinding op regionaal niveau maakt tot op de dag van vandaag integraal deel uit van het hele project. Maar toch bleek dit onvoldoende om iedereen te overtuigen van de meerwaarde van het project en de basisgedachte dat we zo de effecten van het project op de natuur kunnen milderen. En dat is het punt waar we niet alleen een ‘modal’, maar ook een ‘mental shift’ nodig hebben. Waar het algemeen belang terug boven het individueel belang staat.
Visie op de toekomst Met het nieuwe mobiliteitsplan, waaraan de laatste hand wordt gelegd, willen we vandaag de basis voor de toekomst leggen. Een toekomstvisie gebaseerd op vijf kernwaarden: bereikbaarheid, veiligheid, leef baarheid, toegankelijkheid en respect voor natuur en milieu. Kernwaarden die ook hier weer niet op zich staan, maar die we allemaal nodig hebben om die toekomstvisie te kunnen realiseren. En dat kunnen beleid
Brave New World 47