МИКОЛА М. КОЧИШ
УНУК ШЕ ЧУДУЄ удно! Баба вше мала право. Вона вше напредок знала же цо ше случи. – Охаб, Мижу, тот нож, урежеш ше. То гварела вчера по полудзенку. Мижо уж вельки, ище кус, та виходзи першу класу. Озда вон зна мерковац! Поготов на свойо пальци. А прави краву з кукуричанки. Вистругал єдну ногу, вистругал другу ногу, вистругал трецу, а кед штварту стругал – ножик ше вишмикнул и – до пальца. Як то баба напредок знала же ше Мижо уреже? И нєшка баба гварела: – Мижу, бав ше з Яником ту на дворе, а нє у черякох у загради! Подреце себе шмати. Баба ше нїґда нє бавела на кавбойох и Индиянцох. Вона и нє зна же ше лєм у черякох мож добре скривац и нєвистато шлїдзиц дзиви жвири и нєприятельох. А нєшка баба нє потрафела цошка. Нє подарли себе шмати обидвоме. Яни роздар кошулю, алє Мижо нє подар нїч, лєм одар локци и колєна. Мижа одарти локци и колєна болєли. Яника подарта кошуля нє болєла, а заш лєм – нє плакал Мижо, алє Яни. А баба як баба. Поплатала Яникову кошулю, намачала з йодом колєна и локци Мижови и нєпреривно грожела:
Ч
– Чекайце лєм док вам оцове приду! Будзеце ви знац кельо тарки за ґрош! Та чи то ше так бави як ви? Ааааа, вицагнєце ви свойо! Найвекше щесце же баба нє виволала нїч мацери и оцови. Вона лєм люби повесц: – А гварела сом ци же биш то нє робел! Видзела я же то нє на добре видзе. Кед ше оцец и мац враца з поля и кед ше питаю як ше Мижо справовал, вона лєм кус роздума, а вец одмахнє з руку: – Ша добре. Бавел ше з дзецми и учел. Мижо ше чудовал же як баба зна напредок цо ше му станє и барз любел же забувала цо ше през дзень збуло, та нє виволала на ньго.
СЕРАФИНА МАКАЇ
ЖИВОТ Нєшка ши станул нагнївани, шицко ци завадза, нервує. Оцец пригваря, ґняви и дави, а тебе други думки у глави.
И часто так роздумуєм: цо ше то з тобу случує? Раз гнїв, вец жаль и радосц зоз тобу цалим панує.
Нараз ше таргнєм: живот красни, слухам музику цо шерцо палї, цо будзе з историю, математику, нє бриґа ци.
Нє старай ше, бо шицко прейдзе, та ше опитам вецка же чом так чежко постац чловек – зоз дзецка.