Arab Women’s Solidarity Association Alicia Arbid strijdt met haar organisatie tegen clichés, onder meer over de Arabische wereld en holebi’s.
quente jongeren heeft gewerkt en nu nog bijklust als vertaler Arabisch-Frans. Beide mannen kiezen een ander eind van de tafel. Mustapha neemt zijn Marokkaanse broodje mee. “Welke dag is het vandaag, monsieur?” begint Alicia. “De dag van de vrouwen?” gokt hij. Alicia lacht. “Nee, maar op 8 maart komen we terug, insjallah. Het is vandaag de Internationale dag tegen homofobie.” Daar heeft Mustapha al over gehoord op de radio. In Jordanië kunnen LGBT’s worden veroordeeld voor ‘ongepast gedrag’ in het openbaar, weet hij ook. Net als in Bahrein, hoewel in beide landen de afgelopen decennia homoseksualiteit werd gelegaliseerd. Dat homoseksualiteit bij Belgische moslims gevoelig ligt, kan hij wel geloven. Hij herinnert zich nog goed hoe in 2012 een Marokkaanse Belg werd vermoord in Luik na een avondje uitgaan in een gaybar. “Zijn vader heeft na zijn dood een organisatie opgericht tegen homofobie. Ik ben zo blij dat hij zijn zoon eindelijk helemaal heeft geaccepteerd,” zegt Mustapha. “Maar wel te laat,” merkt Hikmat schamper op. Homoseksualiteit is bij moslims vaak een taboe. Mustapha vergeet zijn broodje, de boter smelt in de zon. Volgens hem worden homo’s in sommige moslimfamilies verstoten als ze uit
de kast komen. “Ze durven het niet te zeggen.” Dan vraagt Alicia hem waarom er zo weinig vrouwen zijn in La Ruche. “Alle mannen die hier komen, hebben problemen,” verdedigt Mustapha de mannen in het café. “Thuis, op het werk. Hier praten we daarover met elkaar.” Alicia knikt: een café is vaak een forum. “Ik luister dikwijls naar mannen die hun kinderen niet meer mogen zien na een scheiding,” vervolgt Mustapha. “Mannen van wie de kinderen door de jeugdrechter zijn toegewezen aan de moeder. Kinderen hebben evengoed een vader nodig toch? Wie strijdt er voor de rechten van de man?” Alicia knikt, maar dringt er toch op aan dat hij de volgende keer zijn vrouw meeneemt. Mustapha lijkt toe te stemmen. Uiteindelijk staat hij op, tijd om zijn broodje te eten.
“Het wordt tijd dat Arabische wereld de regenboogvlag opneemt” ALICIA ARBID ARABISCHE FEMINISTE
BRUZZ | DE VERHALEN
Alicia Arbid (in het midden op de foto links) confronteert Mustapha en andere mannen op het terras van La Ruche zonder schroom met de vraag waarom hun vrouwen niet mee op café gaan.
Nora kijkt tevreden om zich heen: “Kijk eens naar alle vrouwen die hier zijn komen zitten.” En inderdaad: aan de ene kant zijn twee vrouwen met grote zonnebrillen aangeschoven, verderop zit een vrouw met Afrikaanse roots tussen twee mannen, en even later neemt een gemengde groep toeristen een tafeltje in. Dat is zeldzaam, knikt Mohamed. “Jullie zijn van harte welkom. Kom ‘s avonds vanaf een uur of zes. Gewoon een praatje maken. Vraag eender wie om een vuurtje of de wificode en je bent vertrokken.” Volgens Nora is de drempel voor vrouwen om naar een café te gaan waar alleen mannen zijn, vaak heel hoog. Alicia weet dat sommige vrouwen zelfs niet voor een café langs durven te lopen. Het maakt een enorm verschil als ze een andere vrouw zien zitten. “Vrouwen trekken andere vrouwen aan,” valt Nora haar bij. Nu maar hopen dat ze terugkeren. Voor Alicia was de dag in ieder geval geslaagd: “We vechten tegen clichés. Niet alleen over de Arabische wereld, ook over holebi’s. En ook over de ideeën die mensen hebben over theesalons. Want veel vrouwen zien typische mannencafés heel negatief.” En dat blijkt vaak helemaal niet nodig. Dat hebben we vandaag gemerkt.
17