16
Dz 19,1-7
przymiotnikami i rzeczownikami. Myślę również o autorach niektórych prefacji, którzy wyrażają wszystko oraz przeciwieństwo wszystkiego za pomocą słów bezużytecznych, banalnych, jeśli nie wręcz błędnych. Mówię, że błędnych, ponieważ niejednokrotnie wypływa z nich jakieś religijne urojenie, nie przefiltrowane przez misterium krzyża. Jednak znajomość Ewangelii to jeszcze nie wszystko. To dopiero pierwszy etap przybliżenia się do Jezusa. Oprócz znajomości Ewangelii, musimy świadczyć o Jezusie. Co to oznacza? To znaczy uczynić Jezusa własnym życiem, jak pisze Paweł: „Dla mnie życiem jest Jezus Chrystus, życiem, którym żyję w ciele. Już nie ja żyję, to On żyje we mnie, a ja żyję dla Niego, który mnie umiłował i dał samego siebie za mnie”. To jest zasadniczy warunek, aby posiąść prawdziwą moc. Jest powiedziane w Ewangelii: „Mówił z mocą”, gdzie słowo „moc” nie oznacza władzy trzymania czegoś w garści, ale to, co wypływa z faktu, czym jesteśmy. „A oni do niego: Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty”. Są osoby, które nie posiadają Ducha Świętego, mimo to znają dobrze wszystkie przepisy, przykazania, posty; oczekują Mesjasza, nawracają się i połowę mienia dają ubogim, ale nie mają racji sądząc, że osiągnięcie zbawienia wymaga tego, co robią. W stosunku do takich ludzi Paweł jest bardzo surowy. Przybyli do Antiochii jacyś ludzie, którzy nauczali: „Chrystus, w porządku, Duch Święty, w porządku, ale trzeba także zachować obrzezanie, przepisy, naszą odmienność w stosunku do innych”. O takich Paweł mówi: „Oni przekręcają Ewangelię”, jako że Ewangelia jest dobrą nowiną, że Bóg kocha wszystkich, a jeśli chodzi o nawrócenie, to przede wszystkim nie o nawrócenie grzeszników chodzi, bo nawrócić grzeszników jest łatwo, natomiast bardzo trudno nawrócić sprawiedliwych! Łukasz napisał swoją Ewangelię dla Teofila, który jest sprawiedliwy, aby nie stał się faryzeuszem, czyli aby nie stał się starszym bratem, który nigdy nie przekroczył żadnego przykazania, żadnego polecenia, i zawsze rzetelnie pracował, lecz nie chce wejść na ucztę Ojca. Brama, która prowadzi do zbawienia, jest tak ciasna, że żaden sprawiedliwy przez nią nie wejdzie, ponieważ nie wchodzimy dzięki naszej sprawiedliwości, lecz dzięki nieskończonemu miłosierdziu Boga. Tylko wówczas, kiedy sprawiedliwy uzna swój grzech, którym jest chęć zdobycia zasługi przed Bogiem, chęć bycia odmiennym od innych, lepszym