fish of the day
Knorroscoop : vissen Vandaag ben je een varken.
contact! So much love in the Fringe, yet so much sorrow as well. Loves lost, lonely objects floating in an empty space, melancholy mornings spent alone in a twin bed with stale coffee. Sad? Alone? Adrift? Find your partner, your friend, your totem animal or your spirit guide by sending a ‘Contact!’ to dailystarfish@amsterdamfringe.nl. Are you the person, creature or animal we’re trying to find in this article? Respond with the correct number to the same email address. 1. Life size doll seeks woman friend to dance with. Preferably able bodied woman, needs to be able to breathe life into inanimate objects. Reply: $5382929646#A14 2. Woman (touch of facial hair) will connect with anything discarded, preferably edible. Also welcome: old editions of Mens Health magazine. Reply: 123–@@SV0ÊL!!! 3. Pair of clowns, looking for balloon to share candle lit dinners and children’s birthday parties with. Preferably red. Reply: 53hs 4. Festival, pink, in need of Best Freunds. Fringe festival will become best of friends with basically anyone willing to donate money, time, effort, love, creativity and old cardboard boxes. Reply: BFF,H0WmEE! 5. Father seeks daughter. Nothing fancy, just some time to spend. Reply: #1979FOHEVAH 6. Chocolate, wants wet finger for some perverse role playing and possibly intercourse or a night out in the chocolate mint mushroom forest. Reply: 1234EATME 7. Dodo seeks resurrection. Extinct bird, looking to come to life. Prefers magic. Reply: RTSH1T 8. Valentine seeks connections to everything and everyone. Tries not to appear desperate. Please, no desperation. Please no. 9. Gin seeks Tonic. Reply: RunToTh3B@RRRR!
final say:
fascinatie van de dag
Een anonieme fascinatie, opgetekend door een bezoeker (m/v) van Huldebiet in Splendor: ‘Ik ben gefascineerd door de blonde kassière (m) van de Hema Jodenbreestraat.’ Gefascineerd? De Zwarte Markt van Kunst en Kennis speelt vandaag voor het laatst.
y l i a d e h t S FIS
TAR issue 10
H
12-09-2015
huldebiet overspoeld met negatieve sms recensies.
Eén keer eerder is het gebeurd dat een bezoeker van de Fringe ons systeem van sms-stemmen voor de publieksprijs misbruikte om een voorstelling af te raden. Het systeem is erop gericht om bezoekers positieve gevoelens te laten delen, maar door een onvolkomenheid blijkt het mogelijk om shows via de sms te overspoelen met nare woorden. Een zekere Justyna, die een telefoon met een Pools netnummer gebruikte, kreeg het voor elkaar om Huldebiet van 7090 en Bert Hana online te begraven onder een stortvloed van negatieve sms-commentaren. Een greep uit de teksten (niet geschikt voor jeugdige lezers): ‘Ik ben 5 minuten in uw kelder gebleven. Het was voor mij méér dan genoeg.’ ‘De humor en/ of filosofie en/of subtiele kunstzinnigheid die Huldebiet probeert uit te dragen is me volledig ontgaan.’ ‘Twee metrotickets en € 11 entreegeld: pure geldverspilling.’ ‘Wat mij nog het meest stoorde, was dat het enige element dat iets van schoonheid bevatte, de landschapskunst, zo klein was gemaakt dat de meeste bezoekers er niets van konden zien.’ ‘Kortom: Huldebiet is een aanslag op de goede smaak door een stel culturele terroristen.’ In een reactie lieten 7090 en Bert Hana weten geschokt te zijn. ‘Tranen met tuiten. We hadden echt gehoopt dat Justyna Ponikowska, wier werk wij erg hoog hebben zitten, onze voorstelling zou waarderen. Ze is speciaal voor Huldebiet uit Zab gekomen.’ De Daily Starfish is het niet gelukt om met Justyna Ponikowska te spreken. Haar beltegoed was op.
Huldebiet speelt vanavond voor het laatst op het Amsterdam Fringe Festival.
Willems speurtocht
1. Vul hetzelfde onjuiste woord in en win! Meet and ... The place to ... Sex on the … 2. Een brave man die niet spoort geeft een ontsporende lezing voor het goede doel over een schadelijk goedje en metamorfoseert en passant in a brave man. Weet jij waar Willem is geweest? Mail je antwoorden naar dailystarfish@amsterdamfringe.nl en win een meat & beer.
Need Kalk Talk? Check out:
critter.co.za for conversations. With topics.
Hoeveel sterren zie jij? Every Fringer is a star, dus tellen maar! Dag een na laatst van de Fringe, dus echt een dag van allerlaatste kansen, voor voorstellingen, feestjes en one night stands. Please don’t be sad. Wij barsten nog van de vrolijke ideeën om de postpartumdepressie van maandag op een afstand te houden. Tijdens de juryvergaderingen neemt de spanning voelbaar toe. Nerveuze Fringers proberen tevergeefs kruimeltjes informatie los te peuteren – tevergeefs. Morgen ben je uitgenodigd om overwinningen te vieren en je eigen favorieten je persoonlijke prijzen te overhandigen. Gin tonics doen het dit jaar goed als awards,
niet in de laatste plaats omdat ze in zo’n prachtige bokaal geschonken worden. Wij slaan nog wat extra flessen gin in en fietsen als het moet midden in de nacht naar de nachtwinkel om meer ijs te halen. Distractify yourself! Was je gisteren op de after van CLUB GEWALT? Wij hebben gehoord dat ze tussendoor nog even gig als wedding dj’s gescoord hebben. Terecht! Wordt een lekker feestje, misschien wel net zo lekker als dat van vanavond, want wij gaan genadeloos door tot we er allemaal bij neervallen. Ook van belang: Piep is jarig. De Daily Starfish houdt van je. Kus!
How many stars can you see? Every Fringer is a star, so start counting! Day before last of the Fringe, which means that it’s a day of final chances. For shows, for parties and for one night stands. Please don’t be sad. We’re still bursting with ideas to keep your post partum depression at bay for a little while longer. Expect it next Monday though. During the jury meetings, tensions are rising. Nervous Fringers are desperate for any snippet of information, though nothing has leaked out yet. You’re invited for tomorrow’s award show, to celebrate victories and hand over your personal prizes. Gin tonics are doing really well as awards this year, especially since they’re
served in such magnificent bowls. We’re stocking up on some extra bottles of gin, and we don’t feel to big for a late night cycle trip to the night shop for some extra ice. Distractify yourself! Were you at yesterday’s CLUB GEWALT afterparty? We’ve heard they scored a gig as wedding dj’s, deservedly. That wedding looks to be a grand party, perhaps just as grand as tonights feast, because you know you can count on us to rave until we drop. Another matter of import: it’s Piep’s birthday today. The Daily Starfish sends you love and kisses. Bye!
eigen hoofd eerst door Harmen van der Meulen
Credits: Polle Willemsen
een innig samenzijn Door Kaatje Kooij Een donkere zaal met twee mensen liggend op de grond in foetushouding. Een van de twee is Esther Natzijl. Wanneer het licht wat feller wordt en de muziek aan gaat blijkt dat de andere persoon geen mens is maar een pop. Esther Natzijl, danseres en poppenspeelster, wordt op het toneel vergezeld door een levensgrote pop. Voor haar solo-performance Watching- Ceci n’est pas de deux liet ze zich onder andere inspireren door de film Stalker van Andrej Tarkovski, Metamorfoses van Kafka en de novelle ‘Time on Our side’ van Joke J. Hermsen. Ze toonde eerder dit jaar haar work in progress op Poparts en ontwikkelde de voorstelling verder voor het Fringe Festival. Als de performance begint zijn Natzijl en haar wederhelft nog gescheiden, maar als door een omgekeerde bevalling raken ze verbonden en komt de pop tot leven. Hij kronkelt over haar lichaam en ze zijn even één, tot de pop de macht wil overnemen. Tijdens de performance herhaalt de strijd om de macht zich. Interessant wordt het wanneer Natzijl de macht even aan de pop geeft en hij vrij spel krijgt. Het is knap hoe ze hem zijn eigen wil, klank en ademhaling geeft. Soms kijkt hij nieuwsgierig het publiek in en spannend is het wanneer hij ook daadwerkelijk op ons af komt. Hij leeft en is naast lieflijk ook onvoorspelbaar en angstaanjagend. Het is aandoenlijk om te zien hoe de twee samen dansen en bij elkaar horen, maar steeds weer krijgen de scènes een andere wending en wordt de pop gevaarlijk. De laatste dans lijken de twee gelijkwaardig aan elkaar en het is prachtig om te zien hoe Natzijl haar vriend boven haar hoofd rond draait. Vol overgaven en plezier. Watching - Ceci n’est pas de deux is een ontroerende performance over het verlangen om samen te zijn die de verscheidene talenten van Esther Natziel blootgeeft.
Watching - Ceci n’est pas de deux is vandaag voor het laatst te zien.
Koning Wurm de Tweede is niet gediend van dromers. Fantasie, kunst, dromen, hij verbiedt ze simpelweg. Maar dat laat het volk niet zomaar gebeuren, het bestormt slaapwandelend het paleis en sleept de koning naar buiten, om hem vervolgens, zoals het bij een revolutie betaamt, te onthoofden. Hoewel de koning later weer enigszins tot leven wordt gewekt, is de boodschap van de film die in Perdu het centrum vormde van multimediavoorstelling De Driesprong – live door de vijf muzikanten van muziek en geluidseffecten voorzien – helder: pas op voor dromers, als je hoofd je lief is. Heeft Quincy Gario een droom? In ieder geval is zijn leven gedeeltelijk een nachtmerrie. Vele honderden bedreigingen en beledigingen ontving hij, vooral vanwege zijn strijd tegen Zwarte Piet. Tegen een selectie van 770 mensen, waaronder CDA-Kamerlid Michel Rog, wilde hij aangifte doen, nota bene pas nadat Powned-redacteur Jan Roos tegen hém aangifte deed, omdat Gario hem in een tweet ‘racist’ had genoemd. Herhaaldelijk vroeg de politie Gario of hij niet gewoon tien mensen kon uitkiezen, in plaats van de volle 770. ‘Ik moest zelf kiezen wie mij kon laten bloeden als Kerwin op de Dam.’ Hij weigerde. Eigenlijk vroeg hij maar één ding, vertelt Gario tijdens zijn performance lecture in het Hugo Olijfveldhuis, thuisbasis van Vereniging Ons Suriname: ‘Bescherm me.’ De staat, bij monde van een agent die hij moest uitleggen waarom het woord ‘zwartjoekel’ racistisch is, gaf geen gehoor aan dat verzoek. Hoe dat voelt, verwoordde Gario iets daarvoor al: ‘Hij is er niet voor mij.’ Quincy Gario is bang, hij vreest voor zijn leven. En hij is boos, want zijn angst wordt niet serieus genomen. De burgemeester die hem niet helpt, het CDA dat hem belastert, de agenten die hem niet beschermen, hij lacht er schamper om. Natuurlijk helpt dat niet. Maar ja, het is moeilijk dromen over broederschap, als je niet rustig kunt slapen. Als je bang bent – om je hoofd te verliezen.
Hoe doe je aangifte tegen 770 mensen is nog te zien op 13 september, De Driesprong speelt vandaag voor het laatst.
Triptych of emotion
Sorrow, amusement, annoyance. Those were the predominant emotions stirred up by the three plays I saw yesterday, in that order. I was a two-wheeled traffic hazard after having seen Hallo, met je vader at the Sajetplein theatre, dangerously oblivious to cyclists, trams, pedestrians and taxis, lost in personal reverie. Actors Sanya Schreuder and Frederique Hofman elucidate the relationship between a daughter and her divorced and largely absent father. Although it is an unfortunately very common situation, I realised while watching them that it was the first time I had ever seen it explored on stage. Perhaps theatre makers should occasionally pay some attention to what is right in front of them – and illustrate it with skill and aplomb – than always searching for new or untold relationships and modes of telling simply for the sake of seeing to be breaking new ground. Amidst the plethora of avant garde theatre making that characterises the Fringe, is this traditional two-hander with what appeared to be a solid script (it was in Dutch so I can’t be sure) by Sanya and acting directed by Marit Meijeren and Ellik Bargai that was certainly good enough to easily hurdle the language
barrier and deliver a message which hit hard. I think even if I understood no Dutch at all, the inflection, tone and body language would have communicated enough for me to fill in the gaps with a text of my own. I realise it affected me so much because it is a situation I am familiar with: divorced father to a daughter. Fortunately I am not an absent dad, as Frederique’s character is, and if ever I needed reminding of the importance of putting effort into nurturing the parentchild relationship, to the benefit of both parties, this play would certainly have issued it. Whether it would have the same power for someone to whom such a relationship is totally unfamiliar, I cannot surmise, but I suspect the warmth and feeling imbued in the performance goes beyond the strict limits of a fatherdaughter relationship and expands to a wider human experience of familial love, expectation, disappointment and forgiveness. That took care of the sorrow. It was clowns who provided the amusement. Clowns. They are so maligned. Everyone hates them. It is so predictable, it’s like not growing a beard, even though you’d really like to try, because you’re afraid someone will call you a hipster. It’s too de rigueur.
With the exception of Ronald McDonald, I have no problem with clowns. Quintijn Relouw and did not have were the oversized shoes, opting for Converse hi-tops instead. Like Hallo, met je vader, Barrera stuck to the basics. This Laurel and Hardy pair (Quintijn Relouw and Alësha Ovsiannikov) in the basement alongside the Kloveniersburgwal were sad clowns, drunken clowns. Mixing slapstick and woe interjected with filmed recordings in the vein of pre-digital home movies, the pair mourn the sudden death of their best friend, who happens to be a balloon. The surface humour is obvious and apparent but on a deeper level, it raises the question of the weight we give to someone else’s loss. We willingly sympathise with someone whose close family member has died, but would likely mock an adult who is distraught over the loss of their pet spider, for example. Their sorrow may seem laughably lacking in perspective but who are we to dictate the depth of another person’s feelings and to what their feelings should be attached to? Whatever your opinion on clowns, Quintijn and Alësha had an ability to reach through the farcical face paint and whacky wigs and, ridiculous as it sounds,
got me to sympathise with their apparently ludicrous loss, which is exactly what they had me amused at: myself. Luck, just two canals across, wiped the smile off my face. Directed by Øystein Johanstein, who was responsible for the superbly disturbing Dahmer Syndrome which I wrote about on the World Fringe Alliance tumblr last year, has produced the most closed, self serving performance art/dance/ wankfest I’ve seen in quite some time. Being seated in a circle at least offered the opportunity to find some relief from boredom by looking at the rest of the audience who, for the most part, appeared equally bored. Perhaps that was the point. Gosh. Johansen may just have become too clever, or is trying very hard to be clever. Whatever the case, the only door this work opened led into a small featureless room offering nothing but the desire to exit. Unless you suffer from OCD and had a great time counting the steps the performers took across and around the circle, and how many time they met in the middle, in which case, you could count yourself lucky.