86
27اردیبهشت No. 916|May, 17, 2018|1397 905.237.7470 - 647.521.9591
از اولیــن روزهایــی کــه مــن وارد خانــواده جمشــید شــدم ،پــدر و مــادرش مهــر زیــادی نشــان دادنــد ،مــن هــم همیشــه مراقــب شــان بــودم ،هــر بــار کــه یکــی از آنهــا نیــاز بــه کمــک داشــت .مــن کنارشــان بودم ،درســت بخاطــر مــی آورم ،کــه پــدر ومــادر جمشــید بــه محــات ایرانــی نشــین کــه پــر از مغــازه و رســتوران بــود ،عالقــه نشــان مــی دادنــد ،من بــا آنهــا بــه وســت وود لــوس آنجلــس و بــه بعضــی از مناطــق ولــی و گلنــدل مــی رفتیــم و کلــی خریــد مــی کردنــد و بــا چنــد بســته میــوه و شــیرینی و وســایل ضــروری بــه خانــه بــر مــی گشــتند درحالیکــه دختــران شــان اهــل ایــن کارهــا نبودنــد و مــی گفتنــد پــدر و مادرمــان هنــوز بدنبــال خاطــره هــای ایــران هســتند. _______________________________ وقتــی قــرار شــد بــه دیــدار عموهــای جمشــید در کانــادا برونــد، همــه از همراهــی شــانه خالــی کردنــد .ســرانجام ایــن مــن بــودم کــه از کارم ده روز مرخصــی گرفتــم و بــا بچــه هــا همــراه آنهــا رفتیــم ،ســفر پــر از خاطــره ای بــود بــه آنهــا خیلــی خــوش گذشــت و هوشــنگ خــان پــدر شــوهرم مــی گفــت امیــدوارم روزی محبــت هــای تــو را جبــران کنــم. هوشــنگ خــان در یــک خیابــان پائیــن تــر از خانــه مــا زندگــی مــی کــرد ،بــرای مــن ســر زدن بــه آنهــا مشــکل نبــود، بخصــوص کــه بچــه هــا هــم پــدر بــزرگ و مــادر بــزرگ را دوســت داشــتند و آنهــا هــم مرتــب بــرای بچــه هــا هدایایــی مــی خریدنــد و زمــان هایــی کــه مــن گرفتــار کار بــودم و یــا بــا جمشــید بــه مهمانــی مــی رفتیــم ،بچــه هــا را دلســوزانه نگهــداری مــی کردنــد. خواهــران جمشــید گاه از مــن بخاطــر مراقبــت و کمــک بــه پــدر ومادرشــان تشــکر مــی کردنــد و مــی گفتنــد تــو مثــل دختــر واقعــی شــان هســتی ،آنقــدر کــه بــا تــو نزدیــک و صمیمــی هســتند بــا مــا نیســتند ،جمشــید گاه بــا اصــرار مبلغــی نقــد بــه مــن مــی داد چــون مــی دانســت کــه از جیــب خــودم بــرای پــدر و مــادرش خیلــی چیزهــا تهیــه مــی کنــم آنهــا را بــه رســتوران مــی بــرم و بــا وجــود تعــارف پــدرش بیشــتر اوقــات مــن مــی پرداختــم. حــدود 4ســال پیــش پــدر ومــادر جمشــید بیمــار شــدند، مــادرش ناراحتــی دردهــای کهنــه داشــت و ســرانجام هــم جــان برســرش گذاشــت ،ولــی مــن تــا آخریــن روزهــای زندگیــش بــاالی ســرش بــودم و روزهــای آخــر کــه در خانــه بســتری بــود ،دســتهای مــرا رهــا نمــی کــرد و میلــی بــه دیــدن بچــه هایــش نداشــت .مــن خوشــحال بــودم کــه در نهایــت آرامــش درحالیکــه لبخنــد بــه صــورت داشــت از دنیــا رفــت. هوشــنگ خــان کــه تنهــا شــده بــود ،بیشــتر بــه مــن نیــاز داشــت ،مــن بــه مجــرد بازگشــت از ســر کار ،او را بــه خانــه خــود مــی آوردم و برایــش غــذای دلخواهــش را تهیــه مــی کــردم و دور هــم بودیــم و اجــازه نمــی داد غصــه همســرش او را از پــای بیانــدازد .وقتــی دیگــر امــکان آمــدن نداشــت ،هــر
روز بــه او ســر میــزدم ،غــذا مــی بــردم ،بــا هــم تلویزیــون تماشــا مــی کردیــم ،بــا بچــه هــا کلــی ســرگرم مــی شــد .مــن اصــرار داشــتم خانــه را بفروشــد و بــه خانــه مــا بیایــد ،تــا شــب هــا مراقبــش باشــم ،ولــی مــی گفــت بــا خاطــره هــای همســرش زندگــی مــی کنــد. متاســفانه درآخریــن ماههــای زندگیــش ،کارش بــه بیمارســتان کشــید و مــن بــاز هــم تنهــا کســی بــودم کــه مرتــب بــه ســراغش میرفتــم و اگــر اصــرار خــودش نبــود بچــه هــا را هــم مــی بــردم، ولــی مــی گفــت محیــط بیمارســتان بــرای بچــه هــا مناســب نیســت ،بــروی کامپیوتــر مــن بــا بچــه هــا حــرف میــزد. یکــروز از مــن خواســت برایــش چنــد کاغــذ و پاکــت ببــرم .مــن هــم بــردم و گفــت در ایــن نامــه هــا حرفهایــم را میزنــم ،بعــدا خــودت مــی فهمــی چــرا؟ مــن کنجــکاو بــودم، ولــی متاســفانه روزی کــه هوشــنگ خــان رفــت ،دخترهــا بــه ســراغش رفتنــد و مــن از معمــای آن نامــه هــا بــی خبــر مانــدم. دو ســه بــار جمشــید از خواهــران خــود پرســید پدرمــان وصیــت نامــه ای نداشــت؟ آنهــا مــی گفتنــد نــه فقــط مرتــب مــی گفــت هرچــه دارم بایــد میــان همــه تــان تقســیم شــود مــن و بچــه هایــم بیــش از همــه غصــه هوشــنگ خــان وهمســرش را مــی خوردیــم ،ولــی بهرحــال مــن ســعی کــردم ســرم را بــا بچــه هــا گــرم کنــم بعــد از حــدود یکســال خانــواده تصمیــم گرفتنــد خانــه پــدری را در لــس آنجلــس و همچنیــن خانــه و زمیــن اش را در ایــران بفروشــند و میــان خــود قســمت کننــد و عجیــب اینکــه مــن احســاس مــی کــردم ،اســراری از هوشــنگ خــان بایــد باقــی مانــده باشــد کــه اطرافیــان بــه دلیلــی آنــرا پنهــان کــرده انــد .در هرحــال آنهــا تصمیــم خــود را گرفتــه بودنــد ،ابتــدا خواهرهــا بــه ایــران رفتنــد تــا تکلیــف امــاک پــدر را در آنجــا روشــن کننــد ،آنهــا بــا وجــود مشــغله کاری در لــس آنجلــس ،ناچــار شــدند دو ســه بــار بــه ایران ســفر کننــد و در ایــن میان وکالــت نامــه هایــی از جمشــید و بــرادرش مــی گرفتنــد تــا مســیر فــروش و انتقــال بــدون دردســر انجــام شــود. نمــی دانــم در پشــت پــرده چــه گذشــت کــه ســودابه خواهــر کوچکتــر جمشــید از ایــران زنــگ زد و گفت مــن بایــد موضــوع مهمــی را بــا تــو درمیــان بگــذارم، لطفــا بــا هیچکــس حرفــی نــزن تــا مــن برگــردم ،مــن کــه کامــا گیــج شــده بــودم ،پرســیدم موضــوع چیــه؟ گفــت دربــاره پــدرم اســت! ســودابه بعــد از 2هفتــه برگشــت و درســت روز رســیدن اش ،مهرنــوش خواهــر بزرگتــرش زنــگ زد و گفــت مــن بایــد بــا تــو حــرف بزنــم و تــا دو ســه روز دیگــر برمــی گــردم ،ایــن تلفــن دیگــر
مــرا کالفــه کــرد ،بــا جمشــید حــرف زدم ،گفــت مــن ســر در نمــی آورم ،البــد در ایــران اتفاقــی افتــاده اســت .ســودابه فــردا بــه دیــدار مــن آمــد و گفــت اول بایــد قــول بدهــی مــرا بخاطــر کاری کــه کــردم مــی بخشــی ،بعــد توضیــح بدهــم ،مــن گفتــم وقتــی نمــی دانــم موضــوع چیســت چگونــه بایــد تــو را ببخشــم؟ گفــت قــول بــده عصبانــی نشــوی ،گفتــم قــول میدهــم. ســودابه گفــت حقیقــت را بخواهــی پــدرم از خــود چنــد نامــه برجــای گذاشــته بــود کــه در یکــی از آنهــا خانــه اش در لــس آنجلــس ،خانــه بــزرگ قدیمــی مــان در ایــران را بــه تــو بخشــیده بــود ،ولــی مــن و مهرنــوش و شــهرزاد همــه چیــز را پنهــان کردیــم ،راســتش مــن از ابتــدا هــم احســاس خوبــی نداشــتم چــون مــی دیــدم تــو چقــدر بــه پــدر ومــادرم خدمــت کــردی .در ایــران برســر ایــن مســئله بــا خواهرانــم جــرو بحــث شــدیدی داشــتیم .ســرانجام بــه آنهــا گفتــم تــو را در جریــان مــی گــذارم ،آنهــا بــه شــدت عصبانــی شــدند چــون پــدرم فقــط دو آپارتمــان کوچــک و یــک زمیــن در ایــران را بــه همــه مــا بخشــیده اســت کــه ارزش نیمــی از خانــه لــس آنجلــس را هــم نــدارد! ســودابه بــه گریــه افتــاد و گفــت مــن کپــی ایــن نامــه را کــه وصیــت نامــه پــدرم اســت برایــت آورده ام .مــن کامــا شــوکه شــده بــودم ،نمــی دانســتم چــه بگویــم! بهرحــال بــا جمشــید حــرف زدم ،یــک شــبه همــه فامیــل بــه جــان هــم افتادنــد خواهــران جمشــید برگشــتند و بــرادرش از ســن حــوزه آمــد و کار بــه جایــی کشــید کــه تصمیــم بــه شــکایت از هــم گرفتنــد .مــن در آخریــن لحظــه تصمیــم گرفتــم بــه آنهــا بگویــم همــه آنچــه پدرتــان برجــای گذاشــته بایــد میــان همــه قســمت شــود ،مــن ســهم بیشــتری نمــی خواهــم ،ولــی شــوهرم مــی گویــد نبایــد چنیــن بکنــی ،ایــن هــا هیــچ حقــی ندارنــد.