Sami Krosi - Dasma para gjykimit

shkollë të mesme të muzikës. Për këtë e ka vënë kokën në rezik.

- Është gjë e ditur. – u përzie Dashmiri që deri atëherë s’patë folur asnjë fjalë.

- Pse? – pyeti një mikeshë.

- Sepse për këtë e patë vënë jetën në rrezik.

- Ç’rrezik?! - pyeti një mikeshë tjetër, pasi nuk i dinte të gjitha punët rreth ngjarjes së vajzës nga Derveni.

- Familja patriarkale nuk ka dashur ta lëshojë që ta vijojë mëtutje shkollimin kjo talente e rrallë. vajza ka dashtë t’i shkel normat e kësaj familje. I zoti i shtëpisë e ka mbyllur, kur e ka zbuluar se vajza do ta braktisë shtëpinë… - vazhdoi mëtutje Dashmiri të rrëfejë deri kur erdhi te rasti i vetëvrasjes.

- Sa gjë e tmerrshme! – gati klithi njëra nga mikeshat.

- Neve këtë sikur e harruam. Po mos ta harrojmë se vajza është mjaftë e vetëdijshme për t’u orientuar seç profesion do të zgjedhë.

- Unë nuk pajtohem me atë! – ia priti drejtori i Operës dhe shtoi pak më i nxehur: - Kemi organ të veçantë për orientimin profesional të të rinjëve! Këtë sikur e kemi harruar.

- Për këtë vajzë nuk ka nevojë një organ i tillë. E ka të qartë se ç’i duhet bërë. – ndërhyri mikesha nga Sarajeva, që nuk ishte përzier fare deri në atë çast, prej kur foli për melodinë.

Mikesha nga Zagrebi krëceu nga vëndi dhe tha: - Tashti po e shohë se të gjithë paskim qenë subjektivë!

Zonjusha mësuese dhe poeti kanë të drejtë. Ata i dijnë punët më mirë. juve zotëri drejtor i Operës, shprehët një mendim shumë subjektiv…

- E pse po nxehesh kaq shumë zonja Lubicë?!

110