tags volwassenen, proza, dood, familie, gezin
Mijn vaders kinderen Marjoke Linckens
Mama laat nooit de afwas staan. In de keuken staan de vuile koffiekoppen in de gootsteen. Ook die van gisteren. Over ons huis hangt een zware stilte. De lucht is ijl en de hortensia draagt haar volle bloemen in alle pracht. De klok boven de deur tikt trillend de seconden weg. Mama zit aan de eettafel. De rook van haar sigaret krult omhoog. Ze inhaleert, ze zwijgt. Rode ogen. Tegenover haar de buurvrouw, pratend. Wij, de kinderen, worden naar de woonkamer verwezen. Het is goed om stil te zijn. Braaf te zijn. Mama heeft het heel erg moeilijk. De donkergroene velours overgordijnen zijn dichtgeschoven. Om de zon buiten te houden. Om onze vader vast te houden. Om de buurt te laten weten dat de dood ons huis gevonden heeft. Het is vreemd om jezelf niet in de grote spiegel te zien als je de gang in loopt. Gewoontegetrouw draai ik mijn hoofd en schrik weer van het witte laken, dat lijst en glas bedekt. Geur van soep dringt onder de drempel door. Het schemert buiten maar we hebben nog niet gegeten. Mama heeft ons niet geroepen. Ik sta maar wat te staan in de gang. Drie deuren naast elkaar en de trap naar boven. Vier manieren om weg te lopen. De kelder, het toilet, de kamer. Onze speelkamer. Zelfs door de gesloten deur weet ik hoe leeg die ruimte nu is. Geen lego op de vloer, geen barbiepoppen in de vensterbank. Onze tekeningen zijn van de muur gehaald. Dat is beter, zegt mama. Maar wij denken dat papa het niet erg zou vinden. Hij is altijd blij met een mooi gekleurde
47