COL
E
UMN
Lulmeiers
r komt een verbod op filmende telefoontjes bij concerten. Zegt men. Wie ‘men’ is, weet ik niet precies. Misschien de media, of gewoon een groepje mensen dat het graag wil; daar wil ik vanaf wezen. Ik vraag me vooral af of het veel uithaalt.
VAKANTIELEESVOER
€19,95 ij de naam Esther Verhallen gaat er waarschijnlijk niet direct een lampje branden. Toch verkocht de geboren en getogen ‘Bossche’ (tegenwoordig woont ze “ergens net buiten Den Bosch”) meer dan elf miljoen boeken. Van opgroeiend buitenbeentje in achterstandsbuurt de Graafsewijk, naar schrijfster van zo’n zestig boeken over dieren, tot succesvol thrillerauteur met jubelende kritieken voor haar nieuwste boek Lieve mama. “Ik doe het niet voor de literaire erkenning”, aldus Esther Verhoef, haar meisjesnaam ondertussen ver ontstegen, in Volkskrant magazine. Wel of geen literatuur, wij van MEST laten die vraag maar even voor wat het is en zeggen: prima voor bad, bed of Benidorm.
B
SLEEPING WITH VAN GOGH W
€75 - 135
e kennen ze allemaal, de vergeelde posters van de grote meesters in hotels en vakantiehuizen. Dat kan anders, dacht een aantal hoeders van de goede smaak, waaronder mede-initiatiefnemer Laura Conradi. Het resultaat is deze zomer in een aantal Brabantse vakantieparken te zien. Zeven ontwerpers, veelal uit Eindhoven, transformeerden nieuwe en bestaande vakantiewoningen naar heuse Van Gogh-stulpjes onder de noemer Sleeping with Van Gogh. Zo ontwierp Wanda van Riet een duurzame safaritent met een Aardappeleters-tafel op vakantiepark De Reebok in Oisterwijk. Op camping Duinhoeve in Udenhout is een chalet blauw gekleurd met irissen en vlinders, naar een ontwerp van Patricia Vernooij. www.vangoghbrabant.com
MEST nr 10
We zijn als concertpubliek niet bijzonder geliefd. Hollanders hebben de naam chatty crowds te zijn. Lulmeiers. Dat is ontegenzeggelijk waar. Ik heb de afgelopen vijftien jaar best wat concerten bijgewoond en het is me almaar meer gaan opvallen: we houden geen moment onze kop. Ik was een tijdje geleden met mijn vriendin bij een optreden van de band I am Kloot. Het was allejezus prachtig. Doorrookte melancholische popliedjes waar mijn vriendin erg van moest huilen en ik ook een beetje. Naast ons stond een kringetje meisjes (let op: een kringetje, dus ten minste ééntje met haar rug naar het podium) te bazelen over een feestje waar ze dat weekend geweest waren. I am Kloot zong stug door over eenzaamheid, maar dat interesseerde de meisjes niks. Het leverde de volgende mixtuur op: I am Kloot – Hey, could you stand another drink? I’m better when I don’t think, seems to get me through… Meisje 1 – Ja, maar dat is dus helemaal niks voor Geoffrey, om dan gewoon niet meer te komen alleen maar omdat zijn ex er ook is, weet je wel? I am Kloot – Hey, d’you wanna spin another line, like we had a good time. Not that I need proof… Meisje 2 – Ja, serieus, ik bedoel, ik heb dus niks tegen gevoelige mannen, maar Geoffrey is gewoon een half wijf, sorry dat ik het zeg, maar hállo… Afijn, dat ging zo nog zeventien prachtige liedjes door en ik zei er niks van. Maar het vraagstuk achtervolgt me sindsdien: waarom toch? Waarom krijgt Nederland het niet voor elkaar te zwijgen, al is het maar voor anderhalf uur? Het is een wijdverbreid fenomeen en de sociografische oorzaak ervan is me een raadsel. En verder: iemand die staat te filmen houdt meestal zijn harses, dus in dat licht vind ik die omhooggestoken telefoontjes niet eens zo’n verkeerd fenomeen. Tekst Lucas de Waard
9