86
Go Skiing 2013 De wintersportgids
Hoe kwam het idee voor deze film tot stand? C.T. Na mijn overwinning in de Freeride World Tour in 2010 kwamen de bonzen van Quiksilver, dat al sinds mijn 15de mijn hoofdsponsor is, me opzoeken om wat bij te praten. Ze vonden dat ik op competitievlak niets meer te bewijzen had zowel in freestyle als in freeride en ze hadden iets anders in gedachten. Hun voorstel was simpel: een documentaire over me maken en 2 jaar lang nieuwe beelden over me draaien. Ik was al langer in de ban van film en video (hij was een van de pioniers daarin met zijn Rastafaride en andere Candide Kamera’s, nvdr). Ik kon nu een droom waarmaken en kon dus niet weigeren! Vanwaar de titel, Few Words? C.T. Matt Pain, de regisseur kwam ermee voor de dag. Voor hem is dat waarvoor ik sta in die zin dat ik altijd wel wat discreet ben willen blijven. Het is ook een manier om te stellen dat het een documentaire is die vooral de ski’s wil laten spreken. Waarin verschilt Few Words van jouw vorige producties? C.T. Rastafaride en de Candide Kamera waren zeer gefocust op het beeld. En ik deed alles zelf, het was een manier om me uit te drukken en mijn visie op de zaken uit te leggen. Nu was mijn taak nog ruimer: ik was de rider, moest Matt Pain oude beelden bezorgen zodat hij iets had om me nog beter te kunnen vatten en plaatsen… Het idee was dat hij echt terugging in mijn verleden. Er zijn zelfs beelden toen ik als kind debuteerde op de moguls. Er zijn ook heel wat getuigenissen van mensen die me goed kennen. Met Few
with
Words willen we duidelijk een ruimer publiek halen. We willen zelfs dat de film ook aanslaat bij mensen die niks van ski kennen of zelfs mijn naam nog nooit hebben gehoord. We hopen ook dat de gewone media erover praten. Waar en wanneer werden de nieuwe beelden gedraaid? C.T. We begonnen in februari 2011 en de laatste shots werden nog deze winter gedraaid. We hebben veel tijd doorgebracht in Canada, maar werkten in Chamonix, Verbier en Oostenrijk. En natuurlijk, bij mij in La Clusaz. Er wordt gezegd dat je in Canada aangevallen bent door een wolf. Klopt dat? C.T. Ja, en ik voelde me echt wel leven toen! We hadden eigenlijk een dierentemmer ingeschakeld om in het bos beelden te draaien met een wolf. Na twee dagen was het alsof we met een hond werkten. Maar dan – ik weet niet waarom, misschien rook ik niet goed… - sprong hij op me en beet in mijn dij. Gelukkig raakte hij niet echt door mijn broek – bedankt Quiksilver ! – en is een Canadese productieassistent erin geslaagd hem weg te trekken. Maar ik heb toch enkele maanden z’n tandsporen kunnen zien.
In Oostenrijk ben ik in een bevroren waterval getuimeld! Het was de eerste keer dat ik dacht dat ik het niet zou halen.
Heb je nog zo van die verhalen? In Oostenrijk ben ik in een bevroren waterval getuimeld! De kerels die bij me waren, hebben geprobeerd er me uit te halen maar dat lukte niet. Uiteindelijk ben ik 30 minuten vast blijven zitten en zijn het twee Finse vrienden die onze sporen waren gevolgd die me eruit hebben gekregen. Het was de eerste keer dat ik dacht dat ik het niet zou redden. Ik had nadien tien dagen lang een bizar gevoel, alsof de hele linkerkant van mijn lichaam leeg was. Ik heb echt geluk gehad. C.T.
Wat is je beste souvenir van al die draaidagen? C.T. Zonder twijfel de sessie bij mij in La Clusaz. We trokken naar La Balme met m’n ouwe maten JL Ratchel, Mathieu en Mickael Bijasson, Lolo Favre, Laurent Thévenet en Aurélien Fournier. Vandaag draait men de films meestal in parks of in de stofsneeuw. Ik vond het belangrijk om te tonen dat de ski, ook een dagje uit met de vrienden kan zijn, op een ruw terrein en niet altijd in de ideale omstandigheden. De natuur speelt altijd wel een belangrijke rol in je films. C.T. Inderdaad, want skiën is voor mij de natuur. Je bent er heel dicht bij, bij de natuur en de dieren. Je bent aan het klimmen en soms kom je een gems tegen. We moesten wel een helikopter gebruiken voor sommige shoots – zeker in Canada – maar films als The Art of Flight van Travis Rice waar de