the xiamen projects

op. Rondlummelen door een nogal morsige stad. Mooi park, dat wel. En dan begint het weer te regenen.

Onderwijl belt Ben een best schoolfriend, een aardige meid van pakweg 25 die niet echt gelukkig is. Nierstenen, ook dat nog. Ze heeft een job waar ze nu al drie maanden werkt en nog geen cent heeft uitbetaald heeft gekregen.

We gaan samen lunchen. Dat blijkt dus in het restaurant van moeder van vriendin, waar we gedrieën boven aan zo’n giga ronde tafel komen te zitten.

Over eten meld ik niet al te veel deze reis: gefrituurde wormen, gemarineerde kippenpoten, gefrituurde bottenknokkels, een vreemd soort schildpad.

‘We eat everything’. I know.

In de loop van de dag gaat het weer regenen, stortregenen. Binnen een mum van tijd sokken drijfnat. En ik word zenuwachtig: volop in de koorts en dan ook nog natte voeten? Nieuwe schoenen kopen! Ik weet niet of Ben snapt wat er aan de hand is, maar hij is een geweldige guardian angel. Kortom schoenen gekocht en in de supermarkt ernaast droge sokken. Dan voel ik me weer in orde. Ik ben toch niet gek!

Spullen weer ophalen en met de bus naar een volgende stad. Daar woont grandma, de moeder van Bens moeder. Daar zullen we overnachten. Ik houd m’n hart al vast. De woning waar we net waren vond ik een gribus.

Oma’s woning ziet er daarentegen tiptop uit. De boel is zojuist helder gewit. Zo lekker met de roller over de muren heen. Dat dan zo hier en daar vette witte vegen op het bruinhoutwerk terecht komen mag de pret niet drukken. En oma heeft een giga-bankstel, en discoverlichting (led!). Fantastisch! Blijkt dat oma en moeder vanavond niet zullen opdagen: ze zijn bij het 90