kadar verilir. Kullanılan kamera açıları ve mizansenin sahnelenmesi bunu izleyiciye hissettirir. 12 SONUÇ Sayıları fazlaca olmasına rağmen 12 Eylül filmleri, sürecin boyutlarını sanat aracılığıyla aktarmada tüm iyi niyetlerine rağmen etkili değildirler. Ülkeyi darbeye getiren süreci aktarmaktaki eksikliğin yanı sıra darbe sonrası oluşan yepyeni değer yargılarına sahip toplumu da aktarmada bireyselcilikten çıkılamamıştır. Bunun etkileri arasında yeni dünya düzeninin bireyciliği ön plana çıkartmasını gösterebiliriz. Bu yaklaşıma farkında olarak ya da olmayarak katılan sinemacılarımız zaten sıkıntı yaşadığımız siyaseti konu edinmeye çalışan filmler listesine ekleme yapmaya devam etmektedirler. Siyasal yaşantımızın en yıkıcı dönüm noktası olan 12 Eylül hakkında onlarca filme rağmen etkili bir anlatım, toplumsal, ideolojik bir tavır aktarılamamış olması elbette tek bir sebeple açıklanamaz. Bu konuda sansür etkili olduğu kadar oto sansür de fazlasıyla etkilidir. Toplumcu, gerçekçi anlatımda sinemasal olarak yaşadığımız sıkıntılar 12 Eylül filmlerinde de kendini göstermektedir. Neredeyse hiçbir kurmacaya gerek bırakmayacak kadar fazla, gerçek ve dokunaklı öykü var olmasına rağmen ısrarla yapay kahramanlara ve öykülere gidilmesi bu konuda yapılan bir hatadır kanımca. Türk Sineması siyasi konulu sinemada ve daha da önemlisi Ulusal Sinema anlamında etkin bir anlatım oluşturulamadığı sürece gerçekten 12 Eylül’ü işleyen, tüm değerleriyle aktaran ve bu yıkıcı süreçle gerçekten toplumca yüzleşmemizi sağlayan 12 Eylül filmleri görmemiz pek mümkün görünmemekte.
12
www.azizm.org Onur KEŞAPLI, “Sinemada 12 Eylül’le Yüzleşmek”, Aralık 2007.
32