Η ΑΥΓΗ • ΣΑΒΒΑΤΟ 11 ΜΑΪΟΥ 2013
9
ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
ΣΤΟΝ ΑΦΡΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΝΔΡΑΝΙΣΤΑΚΗ
Το μεγάλο πανεπιστήμιο της Όλγας
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ
«Σού διόρισα τη γυναίκα, ρε γελοίε...»
Αληθεύει ότι στο ΠΑΣΟΚ σκέφτονται να μην πληρώσουν την επόμενη συνδρομή τους στη Σοσιαλιστική Διεθνή, καθώς τα 42.000 ευρώ είναι «πολυτέλεια» για το άδειο ταμείο του κόμματος; Ποιος-α πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ φέρεται να έχει συνάψει συμμαχία με πανίσχυρο επιχειρηματία, με τον οποίο τους ενώνει ο κοινός τόπος καταγωγής και δραστηριοποίησης; Ποιος «γαλάζιος», που έχει ακόμη και ηγετικές φιλοδοξίες αν και δεν μετρά πολλά χρόνια στη Ν.Δ., θέλει πώς και πώς να χριστεί υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής από τον Αντ. Σαμαρά;
Μπορεί οι «γαλάζιοι», αλλά και οι «πράσινοι» να διαγκωνίζονται ποιος θα... κατηγορήσει καλύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ για «παλαιοκομματική νοοτροπία», όμως, όταν τα πράγματα ξεφύγουν από το όριο, γίνονται... αποκαλυπτικοί. Για το δικό τους, «μαυρογυαλούρικο» παρελθόν. Έτσι, σε έναν «θερμό» διάλογο που είχαν σε τηλεοπτική εκπομπή στη Λέσβο ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Ν. Σηφουνάκης, και το στέλεχος
των ΑΝ.ΕΛΛ. (αλλά για πολλά χρόνια «γαλάζιος»...), Σπ. Γαληνός, η κουβέντα έφτασε στο παρελθόν. «Σου διόρισα τη γυναίκα σου, ρε γελοίε… κι έτρεχα στον Παναγόπουλο (σ.σ.: τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας)», εξανέστη ο Σηφουνάκης στον τσακωμό του με τον πολιτευτή των ΑΝ.ΕΛΛ. «Και μπράβο σου!» του απάντησε ο Γαληνός, για να επανέλθει ο Ν. Σηφουνάκης και να του επισημάνει ότι «θα έπρεπε να τον βλέπει και να σκύβει...».
Πού ’σαι Ανδρέα να τους δεις... Εγκωμιαστικό στα όρια της αποθέωσης για τον Αντώνη Σαμαρά είναι το άρθρο που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη στην αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal. Ο ιστορικός Σταν Ντρένος (ή Σπύρος Δραϊνας όπως υπογράφει στα ελληνικά στο προσωπικό του μπλογκ) υποστηρίζει σε αυτό πως, παρά τις προφανείς δυσκολίες, ο Έλληνας πρωθυπουργός κατάφερε «με επιδεξιότητα και αποφασιστικότητα» να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, «εκτοπίζοντας» τον πολιτικό του αντίπαλο, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν ο πραγματικός πρωταγωνιστής. Δεν προκαλεί, φυσικά, έκπληξη η γενικότερη τοποθέτηση της Wall Street Journal απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι τον ύμνο προς τον «γαλάζιο» πρωθυπουργό δεν υπογράφει ένας πατενταρισμένος δεξιός της ομογένειας, όπως ο συγγραφέας της «Ελένης», Νικ Γκέιτζ, αλλά ένας ομογενής που έχει επί χρόνια διατελέσει ιστορικός στο Ίδρυμα Ανδρέα Παπανδρέου, έχει γράψει τη βιογραφία του Ανδρέα στην αγγλική γλώσσα και έχει αρθρογραφήσει στον ελληνικό Τύπο για την αποστασία του 1965. Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Όπως άλλωστε και οι αποστασίες... Μ.Τ.
Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι στο Μέγαρο Μαξίμου; Εν μέσω μιας συνέντευξης (στο ραδιόφωνο του Σκάι), αποκλειστικά εστιασμένης στην απεργία των εκπαιδευτικών, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ είπε και κάτι που πρέπει να προβληματίσει σε άλλο επίπεδο. Κατέθεσε λοιπόν την πληροφορία ότι το Μέγαρο Μαξίμου συμβουλεύουν Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι, «οι οποίοι τους λένε δύο με τρεις φορές την ημέρα θα αναφέρετε τις λέξεις ‘ΣΥΡΙΖΑ’, ‘συνιστώσες’, ‘Τσίπρας’, ‘ακρότητα’, ‘προσγείωση στον ρεαλισμό’, ‘Βαβέλ’. Αυτά υπάρχουν σε κάθε τοποθέτηση», παρατήρησε ο Π. Σκουρλέτης και πρόσθεσε: «Πες, πες, πες, κάτι θα μείνει. Είναι ένας σύγχρονος γκεμπελισμός». Ν.ΠΑΠ.
Ήμουνα νιος και γέρασα να ακούω για τα άθλια ελληνικά πανεπιστήμια, που έχουνε γίνει άντρα ακολασίας, βίας και ναρκωτικών, έρμαια των κομμάτων και των παρατάξεων, με φοιτητές άλουστους και καθηγητές αγράμματους και βολεμένους. Να τα κλείσουμε, να τα συγχωνεύσουμε, να τα ιδιωτικοποιήσουμε, να τα παραδώσουμε στους σχολάρχες - όχι σε οποιουσδήποτε σχολάρχες, σε εκείνους που πηγαίνουμε στις δεξιώσεις τους. Καταλάβατε, κύριε Αντώνη; Μην ανησυχείτε, κυρία Όλγα, αν χρειαστεί, έχουμε και τα βίντεο. Μέχρι που άκουσα από τους ίδιους τους ελεεινολογούντες, από τα χείλη της Όλγας μας το άκουσα, ότι πέντε ελληνικά πανεπιστήμια, το ΕΜΠ, το Αριστοτέλειο, το Εθνικό και Καποδιστριακό, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συμπεριλαμβάνονται στα διακόσια καλύτερα του κόσμου. Τα ύστερα του κόσμου! Πώς γίνεται τα πρεζάκια, οι άπλυτοι και οι αγράμματοι του Βούθουλα να είναι ίσα κι όμοια με τις Βοστώνες, τις Καλιφόρνιες και τα Λονδίνα; Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε, γιατί αν δεν έγινε λάθος, θα πρέπει να ζητήσετε ταπεινά συγγνώμη από διδάσκοντες και διδασκόμενους. Άμα αρχίσουν τις συγγνώμες οι Όλγες, δεν θα ξέρουν πού να σταματήσουν, άλλη δουλειά δεν θα κάνουν τα επόμενα διακόσια χρόνια. Δεν είναι μόνο οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές, είναι και οι καθηγητές που είναι φροντιστηριάκηδες, οι δάσκαλοι που είναι αργόσχολοι, οι γιατροί που παίρνουν φακελάκια, οι δικηγόροι που είναι στα κυκλώματα, οι εργάτες που συνδικαλίζονται, οι μηχανικοί που τα παίρνουν, οι ταξιτζήδες που βρίζουν, οι φορτηγατζήδες που μουντζώνουν, οι δεητζήδες που κλέβουνε το ρεύμα, οι αγρότες που τα τρώνε στα σκυλάδικα. Επί είκοσι χρόνια φιλοτεχνούσαν ψηφίδα - ψηφίδα την κοινωνία της ενοχής και της συνενοχής και όταν ήρθε η ώρα η ευλογημένη, όταν στα τρία χρόνια του Μνημονίου συνέβησαν τα αδιανόητα, δεν άνοιξε ρουθούνι. Για να είμαστε ακριβείς, άνοιξαν ελάχιστα ρουθούνια, πολύ λιγότερα απ’ όσα έπρεπε. Η ενοχή έχει απλωθεί παντού, ρε μήπως φταίμε κι εμείς, μήπως τα φάγαμε μαζί, μήπως δεν είμαστε αρκετά πατριώτες, μήπως να μην κάνουμε απεργία, μήπως να μην κλείσουμε τους δρόμους, μήπως να μην τα βάλουμε με την κοινωνία; Ποια είναι η κοινωνία; Αν δεν είναι οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι φοιτητές, οι αγρότες, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι εργάτες, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες, αν τους αφαιρέσεις όλους αυτούς, τότε ποιος μένει; Μένει το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ., οι καναλάρχες, οι εκδότες, η Όλγα, Ο Γιάννης, ο Μπάμπης, οι εργολάβοι, οι εφοπλιστές, οι καθηγητάδες των «Νέων» και της «Καθημερινής». Γύρω - γύρω περιττώματα, εκτάρια περιττωμάτων, και στη μέση ένα ολόλαμπρο διαμάντι, ανέγγιχτο από την περιρρέουσα μπόχα. Κι όχι διαμάντι ό,τι κι ό,τι. Διαμάντι από του Βανκλίφ και του Άρπελς αυτοπροσώπως.